Μπαζάρ σκέψεων και μπαράζ σκέψεων



Ακούστε:



"Yak Dil mega Boro" - Ahmad Zahir



(από http://www.youtube.com/watch?v=W4vlkEYyjpg&feature=related)




Δείτε:
















Σκεφτείτε:

1. Ο τραγουδιστής που ακούτε, είναι ίσως ο σημαντικότερος Αφγανός τραγουδιστής. Κάτι σαν εθνικός τραγουδιστής, κάτι σαν η μεγαλύτερη μουσική προσωπικότητα όλων των εποχών στην Αφγανική μουσική Ιστορία. Τον έμαθα χτες, όταν μου τον γνώρισαν κάποιοι 20άχρονοι κυνηγημένοι από την πατρίδα τους, το Αφγανιστάν, που κοιτώντας προς το παρελθόν τους, βλέπουν πολύ λίγα πράγματα: την οικογένειά τους, ένα παιδικό νανούρισμα, ένα τραγούδι του Ahmed Zahir να μιλά για τον έρωτα και την αγάπη -που σαν παιδιά είχαν φανταστεί- και ένα μάτσο όνειρα που η ζωή, (έτσι απλά, έτσι να πονάει), τους έκανε στάχτη.

2. Οι φωτογραφίες που βλέπετε, είναι τα σκαναρισμένα εξώφυλλα από κάρτες χριστουγέννων που έφτιαξαν αυτά τα κυνηγημένα παιδιά, τις οποίες μαζί με άλλα δημιουργήματα, όπως τσάντες, τσαντάκια, θήκες, εξέθεσαν χτες και σήμερα σε ένα bazaar που είχε στηθεί στο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εδώ στη Μυτιλήνη. Σε αυτές τις κάρτες προσπαθούν να περικλείσουν κάμποσες τρικυμιώδεις ζωές, κάμποσες ταραχώδεις πορείες αναζήτησης του ονείρου, κάμποσα δάκρυα που ίσως ποτέ δεν άφησαν να κυλήσουν προς τα έξω. Τα βλέπετε άραγε αυτά;

3. Πόσο δύσκολο να προσπελαστεί αυτή η διαφορετικότητα των ανθρώπων; Πόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι και ο άλλος έχει ανάγκες; Ναι, αυτός ο άλλος, ο τόσο διαφορετικός, ο τόσο περίεργος, ο τόσο απόμακρος, ίσως και ο τόσο άπλυτος... Γιατί να μένουμε και να κολλάμε πάντα σε όλα αυτά που μας διαφοροποιούν και όχι σε αυτά που μας ενώνουν; Γιατί να στεκόμαστε πάντα στη διαφορετικότητα και όχι στην ομοιότητα; Γιατί να μην μπορούμε να δούμε την εικόνα που κρύβεται πίσω από τις εικόνες;

Ποιό το αντίδοτο της διαφορετικότητας τελικά; Ίσως ένα χαμόγελο, ίσως ένα άγγιγμα, ίσως η προσπάθεια για μια κουβέντα, ίσως η σιωπή για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το διαφορετικό, ίσως η περισυλλογή για να αφεθούμε στο παρανάλωμα του χρόνου που τα καίει όλα... Ίσως.





2 σχόλια:

Κώστας Θωμάς είπε...

Το αντίδοτο για τη διαφορετικότητα είναι η πολιτική της παιδείας Στράτη.
Σε χρειάζομαι κάτι, θα σε πάρω τηλ μία από τις μέρες.
Καλημέρα !

astromonos είπε...

Καλώς τον! Έχεις δίκιο φίλε μου. Η παιδεία και η καλλιέργεια είναι η λύση. Όμως ποιά παιδεία και ποιά καλλιέργεια; Αυτή που μας δίνει το σχολείο, αυτή που μας δίνει η κοινωνία μας, αυτή που μας δίνει το πολιτικό μας σύστημα...;

Αμέσως αναδύεται λοιπόν το επόμενο ερώτημα: πώς ορίζεται η παιδεία; Και φυσικά, πώς επιτυγχάνεται;

Καλημέρα!

Υ.Γ.: Μου δίνεις αφορμή για το επόμενο post!