Η ενατένιση ενός διανοητικού έρωτα!

"Ο Bourdieu το θέτει ιδιαίτερα γλαφυρά:

Με κίνδυνο να σοκάρω όσους επιμένουν στην αυστηρή μεθοδολογία και τους εμπνευσμένους μελετητές που προτιμούν την ερμηνευτική, θα έλεγα αδίστακτα ότι μπορούμε να θεωρούμε τη συνέντευξη ως ένα είδος πνευματικής άσκησης, που στόχο έχει να πετύχει, μέσω της λησμοσύνης του εαυτού, έναν πραγματικό μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τους άλλους στις κανονικές συνθήκες της ζωής. Η ευπρόσδεκτη διάθεση, που μας οδηγεί να μοιραστούμε τα προβλήματα του πληροφορητή, η ικανότητα να τον πάρουμε και να τον καταλάβουμε όπως ακριβώς είναι, με τη δική του διακριτική αναγκαιότητα, είναι ένα είδος διανοητικού έρωτα: μια ενατένιση..."

(από το βιβλίο "Φωνές από το παρελθόν - Προφορική Ιστορία" του Paul Thompson, κεφ.7, σελ. 292, εκδόσεις Πλέθρον, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης...)



Κάτι τέτοιο σκέφτομαι όταν παίρνω ιστορικό από κάποιον ασθενή. Κοίτα να δεις που βρίσκω άλλο ένα κοινό στοιχείο Ιστορίας -αυτή τη φορά Προφορικής Ιστορίας- και Ιατρικής.