Έσταζε μέλι η μαχαιριά...

Αναρωτήθηκα, μετά από μια κουβέντα που είχα περί χρηματισμού ενός ιατρού, (ζήτησε για να κάνει μια εγχείρηση αφαίρεσης θυρεοειδούς σε μια κοπέλα 4000 ευρώ παρακαλώ!), τι είναι αυτό που κάνει τους ασθενείς να φοβούνται τόσο πολύ τις χειρουργικές σε σχέση με τις παθολογικές παθήσεις.

Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι το... μαχαίρι φοβίζει! Οπότε για να μειώσουν τον φόβο τους, πληρώνουν αδρά. Αυτοί που αντίθετα δεν φοβούνται τίποτα, και ιδιαίτερα την μήνιν του γέρο-Ιπποκράτη, είναι αυτοί που πληρώνονται αδρά, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Πίσω στους ασθενείς λοιπόν, που είναι διατεθιμένοι να τα ακουμπήσουν στους χειρουργούς, ενώ στους παθολόγους δίνουν τα... ψιλά! Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί το μαχαίρι φοβίζει;

Δεν άργησα πάλι να καταλάβω ότι ο φόβος γεννιέται, επειδή νοιώθει ο εκάστοτε ασθενής να παραβιάζεται η ακεραιότητά του, ο προσωπικός του χώρος ή έστω ο χώρος που καταλαμβάνει το σώμα του. Νοιώθει ανασφάλεια επειδή κάποιος διεισδύει εκεί που μέχρι πρότινος πίστευε ότι κανείς άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει πλην του ίδιου του του εαυτού. Ξέρει όμως ότι τελικά όλο αυτό θα είναι επ' ωφελεία της ισορροπίας της κατάστασης της υγείας του.

Και τότε αναρωτήθηκα και κάτι ακόμα: η ίδια αντίδραση δεν ισχύει και στον έρωτα; Δεν φοβόμαστε ότι κάποιος θα αλωνίσει απειλητικά σε πολύ προσωπικά μονοπάτια, εκεί που μέχρι πρότινος ήταν... άβατον; Όμως, δεν ξέρουμε όλοι ότι στο τέλος αυτό θα βοηθήσει μια διαταραγμένη ισορροπία του ενός μισού που αναζητά το άλλο μισό; Ας όψεται... Ας μην κάνω συνειρμούς, γιατί τότε θα πρέπει να αρχίσω να μιλάω για την παθο-λογία και όχι την χειρουργική.

"Μέρες που δεν σου 'πα σ'αγαπώ"
Στίχοι: Γιάννης Δόξας
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου, Γιώργος Σαμπάνης



(από http://www.youtube.com/watch?v=YPNRvv1Iby4)