Απεργιακός Απολογισμός

Η απεργία σήμερα λήγει επίσημα. Ιδού το ανακοινωθέν:


"Κάθε πραγματική απεργία καταλήγει σε μια νίκη ή σε έναν θάνατο. Η δική μου περιείχε και τα δυο.

Η νίκη: προσδιόρισα καλύτερα τη θέση μου στο Σύμπαν.
Ο θάνατος: πέθανε ο εαυτός μου που φοβόταν τη σκιά του.

Είναι καιρός εν όψει νέας χρονιάς να πάμε μπροστά. Να δοκιμάσουμε τα φτερά μας σε νέους ανέμους, δυνατούς. Να χαθούμε στο παρανάλωμα μιας ιδέας, ενός οράματος, ενός πάθους και ενός λάθους. Να πονέσουμε και να κλάψουμε. Να χάσουμε και να χαθούμε. Να δοκιμάσουμε και να πικραθούμε. Να πεινάσουμε και να διψάσουμε. Να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Να έχουμε τα σπλάγχνα μας ανήσυχα. Να παλέψουμε. Να σιωπήσουμε εκεί που πρέπει. Να κατεβάσουμε τα μάτια εκεί που δεν έχουμε κάτι να πούμε. Να τα δώσουμε όλα, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Και αν μείνουμε κάποτε στην ψάθα, να έχουμε για άξια πλερωμή μας τις εμπειρίες και της αναμνήσεις της πρότερης ζωής. Και μια υπόσχεση στον εαυτό μας: να μην πάψουμε να ακούμε μουσική."

"...Ξύπνα διαμάντι και ρουμπλί και αφρέ του μαλαμάτου
κι έχω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου..."

"Το πισωμέρι"
Παραδοσιακό Κάσου
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης

Επίσημο τραγούδι απεργίας!

Όπως σε κάθε απεργία ακούγονται επαναστατικά τραγούδια, άσματα αντίστασης και ριζοσπαστικής θεώρησης των πραγμάτων, έτσι και σε αυτήν την απεργία. Να ένα από τα πιο επαναστατικά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ:

"Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου



(από http://www.youtube.com/watch?v=4H22uXft618)



"Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε"

Υ.Γ.: Αφιερωμένο αυτό το ασματάκι σε όλα μου τα πουκάμισα...

Επίτιμος Απεργός!

Είναι ο επίτιμος απεργός σε αυτήν την μεγάλη της καρδιάς μου απεργία! Είναι ο μπροστάρης όπως θα έλεγαν κάποιοι. Δεν είναι μόνο φίλος του Θεού, αλλά και δικός μου φίλος. Τον ευχαριστώ που είναι δίπλα μου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

"Δεν υποχωρούμε, αν δεν δικαιωθούμε!"

"Τα ξύλα"
Παραδοσιακό Λέσβου



(από http://www.youtube.com/watch?v=JHHou-uBgVE)




"Θεόφιλος"
Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας



(από http://www.youtube.com/watch?v=8EMTlc5ApsM&feature=related)



Εις υγείαν κύριοι!
Απόψε πίνω "...στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας..."

Συναπεργοί!

Ιδού οι συνδιαδηλωτές μου στην απεργία!


"Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε..."

"Μαντηλάτος"
Παραδοσιακό Θράκης
Ross Daly
και
Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης
Παν/μίου Μακεδονίας



(από http://www.youtube.com/watch?v=dy_kQ6v3VUo)

Απεργία!

Κάποιοι είναι άτυχοι σε αυτή τη ζωή. Πολύ άτυχοι. Ταυτόχρονα όμως είναι και χαμογελαστοί. Πολύ χαμογελαστοί. Λες και ο πόνος τους μετριέται με χαμόγελα. Ή λες και ο πόνος τους αναμετριέται με τα χαμόγελα.

Και τότε παρατηρείς. (Είναι αυτή η κακή συνήθεια του ανθρώπου -να παρατηρεί- που σου μπλέκει ή ξεμπλέκει τα δεδομένα). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ριζοσπαστικές ιδέες, έχουν απόψεις βαθειά φιλοσοφημένες (καλά πώς γίνεται, αφού οι περισσότεροι σπούδασαν στα πεζοδρόμια και στα χωράφια;). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια πολύ ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, έχει περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από το ΚΚΕ. Και αν αυτή η λέξη αγανακτεί κάποιους, σαν το κόκκινο πανί τον ταύρο, τότε αναδιατυπώνω: έχουν περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από τον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς, από τον χώρο που προτάσουν τα στήθη τους -αρχαία Σπαρτιάτικη συνήθεια- μπροστά στο ψέμα, στην καταπίεση, στην ανανδρία. Και προσοχή: μιλάω για τους ανθρώπους που πιστεύουν ή κάποτε πίστεψαν σε αυτήν την ιδεολογία, δεν μιλάω για τους ηγέτες αυτής της ιδεολογίας, τους πολιτικούς ή πολιτευόμενους δηλαδή.

Αναφωνώ: πόση δύναμη κρύβουν τα στήθια αυτών των ανθρώπων; Πόσες πίκρες μπορεί να γευτεί το στόμα τους; Πόσα δάκρυα μπορεί να χωρέσει η καρδιά τους;

Μία ακόμα παρατήρηση: αυτοί οι άνθρωποι ρίχτηκαν με τα μούτρα μπροστά. Δεν λύγισαν ποτέ. Ακόμα και όταν το κορμί διαμαρτυρόταν, έλεγαν "σκάσε και σκάβε".

Και εγώ, ο μικρός και ανεπίδεκτος μαθήσεως, να μπλέκομαι με τα μικρά και ασήμαντα, απομακρυσμένος από του κόσμου τα αστείρευτα νοήματα, μαγεμένος από της ρεκλάμας το φθορίζον -άρα ψεύτικο- φως.


Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στο Σοφάκι, έναν θαυμαστό άνθρωπο. Χρόνια πολλά στο γιο σου Σοφία!

Υ.Γ.2: Το blog θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενός τμήματος της καρδιάς μου απέναντι στον εξουσιάζοντα εγκέφαλό μου, για τις λάθος επιλογές του, για τους φόβους του, για τις αδυναμίες του, για την ανανδρία του να βγάλει την ψυχή από το συναισθηματικό της αδιέξοδο. Πάρτε το σαν μια απεργία των εργατικών τάξεων (των κυττάρων του εργατικού μυοκαρδίου) απέναντι στο κέντρο λήψεως αποφάσεων (στο κέντρο λόγου του εγκεφάλου), για το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο οργανισμός.

Υ.Γ.3: Από αυτήν την στιγμή λοιπόν το blog θεωρείται ένα απεργοblog.

"Στην αλάνα"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας



(από http://www.youtube.com/watch?v=bYoouYBjhyY)

Σπασμένες χορδές νεύρων - Δεν λειτουργεί τίποτα - Ευτυχώς!

Τι πράγμα αυτή η ψυχολογία ρε παιδιά; Μια βόλτα εκεί έξω, στην αγορά, εκεί που ανακατεύοονται σώματα, βλέμματα, σκέψεις και συναισθήματα, αρκούσε για να αλλάξει η χαλασμένη μου από ψες διάθεση... Και ποιό είναι το πιο εντυπωσιακό;; Ότι αυτή η αλλαγή προήλθε από τους ίδιους τους ανθρώπους που μου δημιουργούν τους προβληματισμούς. Ρε, μήπως είμαι προβληματικός εγώ; (Η επόμενη εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι τα γυαλιά μου έχουν θολώσει, αλλά μάλλον αυτό δεν πιάνει...).

Τελικά αν είσαι φτερό στον άνεμο, σε χτυπούν πολλοί και διαφορετικοί αέρηδες. Τώρα για καλό είναι αυτό... για κακό... δεν ξέρω να απαντήσω με βεβαιότητα. Αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου: "η αυγούλα θα το δείξει".

Υ.Γ.: Γιορτάζει η κυρία Ελευθερία σήμερα... Μήπως έβαλε το χεράκι της για να απελευθερωθεί ο νους από τις σκιερές τις σκέψεις; Ούτε αυτό το ξέρω... Τελικά τι διάτανο ξέρω;

"Broken Strings"
James Morrison & Nellly Furtado



(από http://www.youtube.com/watch?v=IJzJe8VW3ys)



Let me hold you
For the last time
It's the last chance to feel again
But you broke me
Now I can't feel anything

When I love you
It's so untrue
I can't even convince myself
When I'm speaking
It's the voice of someone else

Oh it tears me up
I tried to hold but it hurts too much
I tried to forgive but it's not enough
To make it all okay

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before

Oh what are we doing
We are turning into dust
Playing house in the ruins of us

Running back through the fire
When there's nothing left to say
It's like chasing the very last train
When it's too late

Oh it tears me up
I tried to hold but it hurts too much
I tried to forgive but it's not enough
To make it all okay

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before

But we're running through the fire
When there's nothing left to say
It's like chasing the very last train
When we both know it's too late

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before
Oh and I love you a little less than before

Let me hold you for the last time
It's the last change to feel again

Ανισορροπώντας σε ισορροπίες

"Να με προσέχεις"
Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος



(από http://www.youtube.com/watch?v=TILwTz3e9DI)

Εκεί που πας να ισορροπήσεις τα πράγματα, τσουπ! σου χαλάει το άλλο άκρο της σκέψης σου. Και όταν προσπαθείς να το φτιάξεις και αυτό, ξανατσουπ! σου χαλάει το πρώτο... Ε, μα πια! Τόσο παγκόσμια είναι η αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ; Μα γιατί να μην είναι κάτι ξεκάθαρο; Γιατί τότε δεν θα είναι ανθρώπινο... κάτι απαντά σχεδόν αντανακλαστικά, μέσα μου. Γιατί όμως οφείλω να το ακούσω αυτό και να το πιστέψω; Γιατί να μην έχουν δίκιο τα παραμύθια μου; Αυτά που με μεγάλωσαν, αυτά που μου δόμησαν τη σκέψη, τη σιωπή, τον λόγο, την κίνηση, αυτά που μου κάνουν συντροφιά τα βράδια; Γιατί τα παραμύθια να μην είναι αληθινά;

Γιατί να πρέπει να αποφασίσεις για κάτι που δεν είναι το απόλυτο; Γιατί να πρέπει να υπάρχει το ρίσκο του συμβιβασμού; Γιατί να πρέπει να υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας;

Γιατί να πρέπει τελικά να υπάρχει ο ανθρώπινος έρωτας;

"Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Στάθης Αρτινός



(από http://www.youtube.com/watch?v=KjfPnKThFVI&feature=related)

The Lord of the Dances

"Τσέστος"
Παραδοσιακός Χορός Θράκης
(κατ' εμέ ο Βασιλιάς των ελληνικών χορών)



(από http://www.youtube.com/watch?v=2kbxTtmnk4U)

Ένα μάθημα που δεν έχει η σχολή μου είναι η Ανθρωπολογία του Χορού. Είμαι όμως τόσο τυχερός, που διδάσκομαι αυτό το μάθημα στην Πάραλο, αυτόν τον μουσικοχορευτικό σύλλογο με τα τόσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η συγκεκριμένη παρέα, προεκτείνει την ανθρωπολογική μου μελέτη. Μου δείχνει τι σημαίνει σεβασμός στο διαφορετικό, μου δείχνει πώς εντάσσεται το διαφορετικό σε μια κοινωνία, μου δείχνει πώς αποδέχεται το ξένο και τους χορούς του και τις μουσικές του. Μου δείχνει ότι μπορεί να επιτευχθεί η συνύπαρξη των διαφορετικών πλευρών. Μου εξηγεί πώς επέρχεται η ισότητα: με μια αγκαλιά, με ένα πιάσιμο χέρι χέρι, ώμο ώμο για να συμ-βαδίσουν πάνω σε έναν κοινό σκοπό, είτε μουσικό, είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό.

Η κοινωνία μας εξάλλου έχει μιλήσει για το χορό: "Άμα μπεις στο χορό, θα χορέψεις" ή "Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει". Άρα υπάρχει μια βασική θέση της έννοιας του χορού στο κοινωνικό ανθρώπινο σύνολο. Και πιστεύω ότι εκφράζει την προσπάθεια των ατόμων να κινηθούν και να μιλήσουν μέσα από τον ήχο, όχι όμως αυτόν που παράγεται από αυτούς, αλλά αυτόν που ακούν, αυτόν που προσλαμβάνουν. Ο χορός δηλαδή είναι μια απάντηση στους ήχους του περιβάλλοντος. Οι κινήσεις μας ακολουθούν τους ήχους γύρω μας και προσπαθούν να ενσαρκώσουν τα νοήματα που εμπεριέχονται σε αυτούς τους ήχους. Τους ήχους που βγάζουν τα βουνά, τα λαγκάδια, οι θάλασσες και οι ουρανοί, οι άλλοι άνθρωποι, τα άλλα έμβια όντα αυτής της πλάσης...

Ο χορός είναι μια προσπάθεια συντονισμού λοιπόν κίνησης και ήχου, ή αλλιώς μια προσπάθεια συντονισμού δυο διαφορετικών εννοιών, δυο διαφορετικών πλευρών. Για αυτό με μαγεύει. Γιατί μου δείχνει ότι αυτό το τόσο δύσκολο αποτέλεσμα μπορεί να γίνει καθημερινή πραγματικότητα.

Εμείς και Αυτοί

"Αηδόνια μου γλυκόλαλα"
Παραδοσιακό Θράκης
Ερμηνεία - Εκτέλεση: Μάλαμας Χρήστος

Αηδόνια μου γλυκόλαλα, χαρούμενα πουλάκια
σωπάσετε σιγήσετε κι όλα ν' αφουγκραστείτε
ν' ακούστε το τραγούδι μου το παραπονεμένο
και μια στερνή παραγγελιά απο 'ναν λαβωμένο
να πάτε στη μανούλα μου στ' αδέρφια μου να πάτε
και το πικρό τραγούδι μου γλυκά να τραγουδάτε...

Αν με ρωτούσατε ποιοί είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον κόσμο, σε μια προσπάθεια ορισμού και κατηγοριοποίησης της ανθρώπινης νόησης, -πράγμα που κατά την άποψή μου δεν μπορεί να γίνει- θα απαντούσα ανεπιφύλακτα: αυτοί οι λαϊκοί τύποι που είχαν την διαύγεια, τις αντοχές και τις δυνάμεις αφού επέστρεφαν στο καλυβάκι τους μετά τον τρύγο, τον θέρο και το ελαιομάζωμα, να συνθέσουν, να ποιήσουν και να δημιουργήσουν. Αυτοί που σε χαλεπούς καιρούς του ανθρώπινου γένους, αντιστάθηκαν στον άνεμο που τους παρέσερνε και τους ξερίζωνε. Αυτοί που σφίγγαν πιο σφιχτά το ζωνάρι μαζί και τα δόντια τους, σε κάθε αναποδιά, σε κάθε σπαραγμο πόνου. Αυτοί που διάλεξαν να ζήσουν με κάθε κόστος. Αυτοί που συνέχιζαν εκεί που όλα τους πρόσταζαν να σταματήσουν. Αυτοί που είχαν καλύτερο φίλο τη φύση, το χορταράκι, το ποταμάκι, τα αηδονάκια... Αυτοί, που κανείς δεν τους ξέρει και λίγοι τους σκέφτονται γαμώ το κέρατό μου.

Εμείς, χρωστάμε πολλά σε αυτούς. Ας μην τους ξεχνάμε τουλάχιστον. Έστω αυτό.

Χορός γαλαξιών

"Παραδοσιακά Θράκης"
Ερμηνεία: Θύμιος Γκογκίδης

http://www.youtube.com/watch?v=6-hRwBm1Zng&feature=related

''...χίλιες φορές ορκίστηκα να μην σας τραγουδήσω, αλλά για το χατίρι σας τον όρκο θα πατήσω..."


Πόσα λέει αυτός ο στίχος από τον ανώνυμο αγρότη, κτηνοτρόφο, εργάτη ή δεν ξέρω τι άλλο ήταν αυτός που τον έγραψε... Ξέρω όμως ότι ήταν ανώνυμος, καθημερινός, ένας από τους παππούδες μας.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει... Όταν ακούω τέτοια τραγούδια παίρνει το σώμα μου φωτιά. Δεν μιλώ για το μυαλό, αυτό έχει ήδη καεί. Δεν μπορεί... αυτές οι νότες αγγίζουν ευαίσθητες νευρικές χορδές του εγκεφάλου, θα έλεγα ότι συντονίζονται τα μουσικά ηχητικά κύματα με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του εγκεφάλου. Και ξέρετε ότι το αποτέλεσμα συντονισμού κυμάτων είναι η δημιουργία ενός συνεχός μεγαλύτερου κύματος, σαν να τραντάζεται το κύμα, σαν να χοροπηδά, σαν να ξεφεύγει από τη γη και να προσπαθεί να φτάσει εκεί ψηλά στα άστρα, εκεί που ανήκει δηλαδή.

Το δεύτερο μισό του βίντεο δείχνει έναν χορό που λέγεται Συγκαθιστός. Κάνω μια παρατήρηση: τα σώματα των χορευτών δεν σας θυμίζουν αλληλεπίδραση γαλαξιών, που ο ένας γυροφέρνει τον άλλον σε ένα συναρπαστικό βαρυτικό παιχνίδι, μέχρι να ενωθούν και να γίνουν μια μάζα; Τι είπα; Βαρυτικό παιχνίδι; Συγνώμη, ερωτικό εννοούσα: Σαν τον κύριο Μίλκυγουέι και την κυρία Ανδρομέδα. Ένα μικρός κόσμος κρύβεται τελικά μέσα μας και αναζητά την ένωσή του με το υπόλοιπο σύμπαν...

http://www.youtube.com/watch?v=VSvM1-ZHqe4

Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Πάραλο", μια παραδοσιακή μουσικοχορευτική παρέα εδώ στη Μυτιλήνη. Μια παρέα όπως εκείνες τις παλιές, των απλών, καθημερινών, μαγευτικών ανθρώπων. Μια παρέα που κάνει με τον δικό της τρόπο μια ανθρωπολογική έρευνα πάνω στις μουσικές και τους χορούς των ανθρώπων. Υπενθυμίζω: είμαι εδώ ακολουθώντας τα κελεύσματα της μουσικής. Οψόμεθα τι άλλο θα μου προσφέρει...

Υ.Γ.2: Μαράκι, πόσο δίκιο είχες τότε, όταν μου έλεγες ότι θα βρεθούν νέοι κύκλοι να πιαστώ και να χορέψω στους ρυθμούς της γης, του αέρα και του έρωτα... Καλά να είσαι, όπου και να είσαι.

Έσταζε μέλι η μαχαιριά...

Αναρωτήθηκα, μετά από μια κουβέντα που είχα περί χρηματισμού ενός ιατρού, (ζήτησε για να κάνει μια εγχείρηση αφαίρεσης θυρεοειδούς σε μια κοπέλα 4000 ευρώ παρακαλώ!), τι είναι αυτό που κάνει τους ασθενείς να φοβούνται τόσο πολύ τις χειρουργικές σε σχέση με τις παθολογικές παθήσεις.

Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι το... μαχαίρι φοβίζει! Οπότε για να μειώσουν τον φόβο τους, πληρώνουν αδρά. Αυτοί που αντίθετα δεν φοβούνται τίποτα, και ιδιαίτερα την μήνιν του γέρο-Ιπποκράτη, είναι αυτοί που πληρώνονται αδρά, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Πίσω στους ασθενείς λοιπόν, που είναι διατεθιμένοι να τα ακουμπήσουν στους χειρουργούς, ενώ στους παθολόγους δίνουν τα... ψιλά! Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί το μαχαίρι φοβίζει;

Δεν άργησα πάλι να καταλάβω ότι ο φόβος γεννιέται, επειδή νοιώθει ο εκάστοτε ασθενής να παραβιάζεται η ακεραιότητά του, ο προσωπικός του χώρος ή έστω ο χώρος που καταλαμβάνει το σώμα του. Νοιώθει ανασφάλεια επειδή κάποιος διεισδύει εκεί που μέχρι πρότινος πίστευε ότι κανείς άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει πλην του ίδιου του του εαυτού. Ξέρει όμως ότι τελικά όλο αυτό θα είναι επ' ωφελεία της ισορροπίας της κατάστασης της υγείας του.

Και τότε αναρωτήθηκα και κάτι ακόμα: η ίδια αντίδραση δεν ισχύει και στον έρωτα; Δεν φοβόμαστε ότι κάποιος θα αλωνίσει απειλητικά σε πολύ προσωπικά μονοπάτια, εκεί που μέχρι πρότινος ήταν... άβατον; Όμως, δεν ξέρουμε όλοι ότι στο τέλος αυτό θα βοηθήσει μια διαταραγμένη ισορροπία του ενός μισού που αναζητά το άλλο μισό; Ας όψεται... Ας μην κάνω συνειρμούς, γιατί τότε θα πρέπει να αρχίσω να μιλάω για την παθο-λογία και όχι την χειρουργική.

"Μέρες που δεν σου 'πα σ'αγαπώ"
Στίχοι: Γιάννης Δόξας
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου, Γιώργος Σαμπάνης



(από http://www.youtube.com/watch?v=YPNRvv1Iby4)

Η ενατένιση ενός διανοητικού έρωτα!

"Ο Bourdieu το θέτει ιδιαίτερα γλαφυρά:

Με κίνδυνο να σοκάρω όσους επιμένουν στην αυστηρή μεθοδολογία και τους εμπνευσμένους μελετητές που προτιμούν την ερμηνευτική, θα έλεγα αδίστακτα ότι μπορούμε να θεωρούμε τη συνέντευξη ως ένα είδος πνευματικής άσκησης, που στόχο έχει να πετύχει, μέσω της λησμοσύνης του εαυτού, έναν πραγματικό μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τους άλλους στις κανονικές συνθήκες της ζωής. Η ευπρόσδεκτη διάθεση, που μας οδηγεί να μοιραστούμε τα προβλήματα του πληροφορητή, η ικανότητα να τον πάρουμε και να τον καταλάβουμε όπως ακριβώς είναι, με τη δική του διακριτική αναγκαιότητα, είναι ένα είδος διανοητικού έρωτα: μια ενατένιση..."

(από το βιβλίο "Φωνές από το παρελθόν - Προφορική Ιστορία" του Paul Thompson, κεφ.7, σελ. 292, εκδόσεις Πλέθρον, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης...)



Κάτι τέτοιο σκέφτομαι όταν παίρνω ιστορικό από κάποιον ασθενή. Κοίτα να δεις που βρίσκω άλλο ένα κοινό στοιχείο Ιστορίας -αυτή τη φορά Προφορικής Ιστορίας- και Ιατρικής.

Τύψεις

Σάββατο βράδυ και τι να κάνω; Οι επιλογές πολλές. Ο χρόνος περιορισμένος. Οι αντοχές και αυτές -λόγω πρότερου άυπνου βίου- δεν αντέχουν και πολλά πολλά.


Νυχτερινή έξοδο στα κλαμπάκια της προκυμαίας μαζί με τα παιδιά;
Διάβασμα ιατρικό;
Διάβασμα λογοτεχνικό;
Διάβασμα για το θέμα των μεταναστών;
Διάβασμα για την εργασία στο μάθημα της Πλεξουσάκη;
Διάβασμα για την πρόοδο μεθαύριο στο μάθημα της Προφορικής Ιστορίας;
Ενασχόληση με το μαντολινάκι και την μουσική;
Ταινία σχετικά με την κλωνοποίηση;


Αυτός ο χρόνος είναι τόσο μικρός. Και αν αναλογιστείτε ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, τότε όλα γίνονται ένα κουβάρι και άντε να βρεις την άκρη... (αν υπάρχει!).


Ο κύριος Carl Sagan εξάλλου, έχει εξηγηθεί: λίγες μόνο σελίδες από ελάχιστα βιβλία που κείτονται στην τεράστια παγκόσμια βιβλιοθήκη του σύμπαντος, μπορούμε στη μικρή ζωή μας να διαβάσουμε. Όλες οι υπόλοιπες σελίδες, οι αναρίθμητες, οι ατελείωτες, οι απέραντες, θα παραμείνουν ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο...

"Φεγγάρι αργός διαβάτης"
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης
Ερμηνεία: Σοφία Τσέρου



(από http://www.youtube.com/watch?v=Vr99mEp3ijI)

Ο χρόνος ποδηλάτης, σαν αστραπή περνά...

Χρόνε μου ποδηλάτη, με τις χρυσές ακτίνες σου, μην τρέχεις να προλάβω τις μέρες και τους μήνες σου...

Η δυστυχία να είσαι μαθητής!

Για να δούμε λίγο τι γίνεται στα σχολειά μας, εκεί από όπου όλοι μας περάσαμε σημαντικά χρόνια της ζωής μας. Άραγε μας εκπαίδευσαν ή μας παίδευσαν; Χάσαμε ή κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια; Δείτε μια εκπομπή του Παύλου Τσίμα, πριν περίπου ένα χρόνο:

http://www.youtube.com/results?search_query=%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1+%CE%B7+%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82&search_type=&aq=f


-Γιέ μου πού πας;
-Μάνα θα πάω στα καράβια...!

Μπαζάρ σκέψεων και μπαράζ σκέψεων

Ακούστε:

"Yak Dil mega Boro" - Ahmad Zahir



(από http://www.youtube.com/watch?v=W4vlkEYyjpg&feature=related)

Δείτε:

Σκεφτείτε:

1. Ο τραγουδιστής που ακούτε, είναι ίσως ο σημαντικότερος Αφγανός τραγουδιστής. Κάτι σαν εθνικός τραγουδιστής, κάτι σαν η μεγαλύτερη μουσική προσωπικότητα όλων των εποχών στην Αφγανική μουσική Ιστορία. Τον έμαθα χτες, όταν μου τον γνώρισαν κάποιοι 20άχρονοι κυνηγημένοι από την πατρίδα τους, το Αφγανιστάν, που κοιτώντας προς το παρελθόν τους, βλέπουν πολύ λίγα πράγματα: την οικογένειά τους, ένα παιδικό νανούρισμα, ένα τραγούδι του Ahmed Zahir να μιλά για τον έρωτα και την αγάπη -που σαν παιδιά είχαν φανταστεί- και ένα μάτσο όνειρα που η ζωή, (έτσι απλά, έτσι να πονάει), τους έκανε στάχτη.

2. Οι φωτογραφίες που βλέπετε, είναι τα σκαναρισμένα εξώφυλλα από κάρτες χριστουγέννων που έφτιαξαν αυτά τα κυνηγημένα παιδιά, τις οποίες μαζί με άλλα δημιουργήματα, όπως τσάντες, τσαντάκια, θήκες, εξέθεσαν χτες και σήμερα σε ένα bazaar που είχε στηθεί στο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εδώ στη Μυτιλήνη. Σε αυτές τις κάρτες προσπαθούν να περικλείσουν κάμποσες τρικυμιώδεις ζωές, κάμποσες ταραχώδεις πορείες αναζήτησης του ονείρου, κάμποσα δάκρυα που ίσως ποτέ δεν άφησαν να κυλήσουν προς τα έξω. Τα βλέπετε άραγε αυτά;

3. Πόσο δύσκολο να προσπελαστεί αυτή η διαφορετικότητα των ανθρώπων; Πόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι και ο άλλος έχει ανάγκες; Ναι, αυτός ο άλλος, ο τόσο διαφορετικός, ο τόσο περίεργος, ο τόσο απόμακρος, ίσως και ο τόσο άπλυτος... Γιατί να μένουμε και να κολλάμε πάντα σε όλα αυτά που μας διαφοροποιούν και όχι σε αυτά που μας ενώνουν; Γιατί να στεκόμαστε πάντα στη διαφορετικότητα και όχι στην ομοιότητα; Γιατί να μην μπορούμε να δούμε την εικόνα που κρύβεται πίσω από τις εικόνες;

Ποιό το αντίδοτο της διαφορετικότητας τελικά; Ίσως ένα χαμόγελο, ίσως ένα άγγιγμα, ίσως η προσπάθεια για μια κουβέντα, ίσως η σιωπή για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το διαφορετικό, ίσως η περισυλλογή για να αφεθούμε στο παρανάλωμα του χρόνου που τα καίει όλα... Ίσως.

Η ελληνίδα μάνα

Είναι παντού! Σε διάφορα μεγέθη, σε διάφορα χρώματα, διάφορα κουρέματα, διάφορες εκδόσεις. Έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο: υπεραγαπούν και υπερπροστατεύουν! Ο λόγος για τις απανταχού ελληνίδες μάνες, που όσο διαφορετικές και αν είναι σε όλα τα υπόλοιπά τους, στο θέμα της προστασίας των τέκνων είναι όλες ίδιες, πανάθεμά τες!

Πίστευα ότι άφησα πίσω μου μία μάνα. Εδώ στη Μυτιλήνη βρήκα καμιά εικοσαριά ακόμα... με ακριβώς ίδια συμπεριφορά και -το εκπληκτικότερο!- με ακριβώς ίδιες φράσεις, όσον αφορά το φαγητό, το κρύο, τις μοτοσικλέτες, τα ξενύχτια... Τι να πώ; Είναι το κοινό αντανακλαστικό της μάνας που εξηγεί τα πράγματα έτσι απλά, ή είναι η κοινή αγωνία να μεγαλώσουν και να προστατεύσουν κάποιες υπάρξεις που λίγα χρόνια πριν βύζαιναν το γάλα από τα στήθια αυτών των γυναικών;! Μάνα γίνεσαι ή γεννιέσαι; Μάλλον αυτήν την απάντηση δεν θα την μάθω ποτέ...

Μια ζεστή κούπα τσάι με λίγο γάλα...

Ακούγοντας στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας γαλλικά τραγουδάκια, ξέρετε από εκείνα που σου θυμίζουν Edith Piaf σε ασπρόμαυρο φόντο, είπα να φτιάξω ένα ζεστό ρόφημα, έτσι για αλλαγή. Λίγο τσάι για να στρώσει ο λαιμός! Έβαλα όμως και μια μικρή ποσότητα γάλακτος... Σε λίγα λεπτά κρατούσα με τα δυο μου χέρια την ζεστή κούπα, μύριζα τους ατμούς και ρουφούσα τις γουλιές... Αχ, τι απόλαυση, αναφώνησα, και ξάπλωσα στο κρεβάτι, καθώς ο νους μου άρχισε να τρέχει στους δρόμους του Παρισιού, της Μονμάρτης...!

Ξέρετε... όλες αυτές τις μέρες που έπρεπε να μείνω μέσα, ανακάλυψα αρκετές μικρές απολαύσεις, που τρέχοντας στον διάδρομο των βιαστικών ζωών μας, τις προσπερνάμε πολλές φορές. Είναι αυτός ο χρόνος, ή πιο σωστά, αυτή η αντίληψη που έχουμε για το χρόνο που δεν μας αφήνει να κολυμπήσουμε ελεύθεροι στις θάλασσες του ουρανού.

Αυτό που ένοιωσα τελικά, είναι πως η πρόοδος δεν είναι να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά, αλλά ένα βήμα πίσω... Διότι μόνο αν πάμε ένα βήμα πίσω θα διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και θα χωρέσουμε μέσα σε αυτό πιο πολλές εικόνες, πιο πολλές πληροφορίες. Αν πάμε ένα βήμα πίσω θα μάθουμε πιο πολλά. Αλλά για να πάμε ένα βήμα πίσω και να αλλάξουμε την κατά-σταση, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε στάση. Για να δούμε ποιός είναι καλός στις αλλαγές λοιπόν...

"Milord" - Edith Piaf



(από http://www.youtube.com/watch?v=XBW-UEbOfyQ)

Υ.Γ.: Κοίτα να δεις που μια ζεστή κούπα τσάι με λίγο γάλα κάνει καλό σε λαιμό αλλά και σε μυαλό...

Ημερολόγιο επίσκεψης στο Κέντρο Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αγιάσσου

1.Φτάνοντας στον χώρο:

Την Τετάρτη 18/11/2009 συμμετείχα σε μία ομάδα φοιτητών του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας , που συνοδεία της καθηγήτριας του μαθήματος «Εισαγωγή στην Κοινωνική Ανθρωπολογία» κας Πλεξουσάκη, πραγματοποιήσαμε επίσκεψη σε ένα κέντρο ανήλικων αλλοδαπών κοντά στην Αγιάσσο της Λέσβου, περίπου 40 λεπτά δυτικότερα της πρωτεύουσας του νησιού, της Μυτιλήνης. Πριν φτάσω εκεί γνώριζα μόνο το όνομα του κέντρου («Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αγιάσσου») και ότι εκεί διαβιούν κάποια αλλοδαπά ανήλικα άτομα μέχρι την ενηλικίωσή τους. Δεν μου είχε δοθεί άλλη ευκαιρία να μάθω περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την ιδιαίτερη ομολογουμένως κοινωνική ομάδα, οπότε η ανυπομονησία μου καθώς πλησιάζαμε μεγάλωνε.

Αφού περάσαμε την Αγιάσσο, περίπου 5 λεπτά μετά, το λεωφορείο ξαφνικά σταμάτησε στη μέση του πουθενά! Κατεβήκαμε. Στα αριστερά του δρόμου ορθωνόταν μια σιδερένια -όμορφα καλλιτεχνημένη- πύλη, που έκρυβε πίσω της έναν μακρύ τσιμεντένιο δρόμο, ο οποίος θαρρείς σε οδηγούσε σε μια εξοχική αριστοκρατική βίλλα, βυθισμένη στην αγκαλιά ενός καταπράσινου φυσικού περιβάλλοντος. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, σχεδόν καλοκαιρινή, (λες και αντιστεκόταν πεισματικά στις βουλές της τρέχουσας εποχής), η φύση ζωντανή, συνέχιζε να ακμάζει και να ανθεί, και ο καθαρός γαλάζιος ουρανός στα μάτια μου φάνταζε σύμβολο έμπνευσης και ονειροπόλησης. Τι ωραία μέρα σκέφτηκα… Περάσαμε την πύλη και καθώς διασχίζαμε τον μακρύ δρόμο, μια απέραντη ησυχία (σαν από γαλήνη) μας συνόδευε. Σχεδόν στο τέλος του δρόμου κάποια σκυλάκια ξεπρόβαλλαν. Έπαιζαν αμέριμνα, ούτε καν ανησύχησαν από την επίσκεψή μας. Φαίνονταν απρόθυμα να διακόψουν τα συντροφικά χαϊδολογήματά τους και έτσι δεν τα ανησυχήσαμε περισσότερο.


2. Είσοδος στο κτίριο – η πρώτη επαφή:

Λίγα μέτρα μετά τα σκυλιά, μπροστά μας, φανερώθηκε ένα μεγάλο λευκό κτίριο με λίγα σκαλάκια πριν την είσοδό του. Μόλις ανεβήκαμε τα σκαλάκια, μας υποδέχτηκαν δυο ματάκια ξαφνιασμένα, σχεδόν φοβισμένα από την άφιξή μας, και ένα χαμόγελο μισό, ξεθωριασμένο, (σαν να είχε ξεμείνει σε εκείνα τα χείλη από άλλη φορά). Ανήκαν σε έναν νεαρό που έκοβε βόλτες κοντά στην κεντρική θύρα του κτιρίου, την οποία εμείς βλέπαμε ως είσοδο καθώς μπαίναμε, ενώ εκείνος ως έξοδο καθώς ήταν από την εσωτερική της πλευρά. Κούνησε ελαφρά το κεφάλι του ανταποδίδοντας την «καλημέρα» μας και έκανε στην άκρη για να περάσουμε, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα πρόσωπα μας καθώς τον προσπερνούσαμε. Βαδίζοντας λίγα μέτρα στο εσωτερικό του κτιρίου μας καλωσόρισαν τα άτομα που εργάζονται εκεί, και μας κάλεσαν να μας δείξουν στους χώρους του κτιρίου. Με την άκρη του ματιού μου, καθώς συνεχίζαμε προς τα ενδότερα του ισογείου, είδα τον νεαρό εκείνον να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν προς τον α’ όροφο, κουτσαίνοντας και κοιτάζοντας πίσω του κλεφτά σαν να ήθελε να εξακριβώσει μήπως κάποιοι τον κυνηγούσαν…


3. Τα επιμέρους τμήματα του κτιρίου και η συζήτηση στο εστιατόριο:

Πρώτα είδαμε την κουζίνα, ένα μικρό δωμάτιο όπου παρασκεύαζαν το φαγητό τους. Η πρώτη εντύπωση μου, ήταν ότι μια τέτοια κουζίνα δεν θα μπορούσε να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες για περισσότερα από 15-20 άτομα. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, αφού από αυτήν την κουζίνα τρέφονταν περίπου 96 άτομα!

Στη συνέχεια μας έδειξαν το μικρό ιατρείο, με τα λιγοστά φάρμακα (μόνο δύο ειδών αντιβιώσεις, λίγα αντιπυρετικά), τους λιγοστούς ελαστικούς επιδέσμους, κάποιες γάζες, ένα υδραργυρικό πιεσόμετρο πάνω στην εξεταστική κλίνη. Γνώρισα τον ιατρό, που μου εξήγησε ότι για σοβαρότερα προβλήματα καλύπτονται από το περιφερειακό ιατρείο Αγιάσσου. Ρώτησα τι κυρίως προβλήματα αναφέρουν τα παιδιά και μου είπε ότι υποφέρουν κυρίως από μυοσκελετικές κακώσεις, σαν αποτέλεσμα ξυλοδαρμών κατά το παρελθόν, καθώς και από θλαστικά τραύματα ή εγκαύματα, σαν αποτέλεσμα βασανιστηρίων από κατά καιρούς λαθρέμπορους. Έπρεπε όμως να σταματήσει η μικρή συζήτησή μας, καθώς ανεβαίναμε στον α’ όροφο, κατευθυνόμενοι προς το εστιατόριο του οικήματος.

Για να φτάσουμε στο εστιατόριο, διασχίσαμε έναν αρκετά μακρύ διάδρομο. Εκατέρωθεν του διαδρόμου απλώνονταν τα δωμάτια των παιδιών. Άλλα ήταν με την πόρτα κλειστή και από μέσα ακουγόταν μόνο ησυχία, άλλα ήταν με την πόρτα ορθάνοιχτη και άκουγες μουσική (κάθε είδους μουσική, του Αφγανιστάν, ροκ μουσική, ελληνική μουσική), ενώ έβλεπες άτομα να πίνουν καφέ, να παίζουν χαρτιά, να είναι έξω στο μπαλκόνι και να αγναντεύουν ποιος ξέρει τι… Καλημερίζαμε τους διαβιούντες σε αυτούς τους χώρους, οι ίδιοι μας κοιτούσαν, ανταπέδιδαν τις καλημέρες τους, αλλά έχω την εντύπωση ότι ένοιωθαν κάπως σαν αξιοθέατα και κακόκεφα έπεφταν ξανά στους συλλογισμούς τους ή σε ό,τι άλλο έκαναν. Στο κάθε δωμάτιο διέμεναν (οριακά) 6 έφηβοι. Η καλλιτεχνική λεπτομέρεια του θέματος είναι ότι η πόρτα κάθε δωματίου είχε στην εξωτερική της πλευρά κολλημένη μια φωτογραφία ενός ζώου. Αναρωτήθηκα αν η επιλογή του ζώου ήταν τυχαία ή αποτελούσε ένα σήμα κατατεθέν των ατόμων που έμεναν μέσα από την πόρτα και της ψυχολογίας τους.

Λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στο εστιατόριο, όπου καθίσαμε σε κυκλικό σχηματισμό και η ενημέρωση άρχισε. Αυτά που ειπώθηκαν, είχαν διαφωτιστική αξία, καθώς παρείχαν γνώσεις για θέματα που μέχρι τότε δεν είχα αποσαφηνίσει, όπως η διαφορά μετανάστη-πρόσφυγα, το άσυλο, το καθεστώς για το δικαίωμα ασύλου των ενηλίκων και των ανηλίκων. Η κουβέντα δηλαδή δεν αφορούσε μόνο τους συγκεκριμένους ανηλίκους που διαβιούσαν στο οίκημα, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά εξαπλώθηκε σε πολλά μονοπάτια του φαινομένου: «αντιμετώπιση ενός ξένου». Συνειδητοποίησα ότι αγνοώ βασικά κοινωνικά θέματα και ότι αν η γνώση είναι δύναμη, όπως λένε, τότε σίγουρα η άγνοια είναι αδυναμία και ο αδύναμος δεν δύναται να βοηθήσει. Στη συνέχεια της κουβέντας, μας έκαναν μια μικρή αναδρομή σε όλη την πορεία λειτουργίας αυτού του κέντρου, από την έναρξή του ως σήμερα, μας μίλησαν για τις δυσκολίες που ορθώθηκαν και συνεχίζουν να ορθώνονται σε βασικούς τομείς της διαβίωσης αυτών των παιδιών, και μας μίλησαν για τις σχέσεις της τοπικής κοινωνίας μαζί τους.

Εδώ αξίζει να τονιστούν δύο εικόνες που συνέλαβαν τα μάτια μου και μου έκαναν φοβερή εντύπωση, καθώς η κουβέντα εξελισσόταν: α)σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας, εμφανίζονταν ανήλικοι έφηβοι στην αίθουσα, μας κοιτούσαν, μας περιεργάζονταν και οι περισσότεροι μετά από λίγο έβγαιναν από την αίθουσα το ίδιο αθόρυβοι και ανόρεκτοι όπως όταν μπήκαν. εξαίρεση αποτελούσε ο φίλος με το ξεθωριασμένο χαμόγελο που ήταν μόνιμα σε μια γωνιά και κοιτούσε. β) και στους τέσσερις τοίχους που μας περιέβαλαν υπήρχαν παντού ζωγραφιές, από τα παιδιά που όλο αυτό το διάστημα έχουν για λίγο ή περισσότερο χρόνο, βρεθεί σε αυτό το οίκημα. Το ακόμα πιο άξιο λόγου είναι ότι το θέμα των περισσότερων ζωγραφιών ήταν παρεμφερές: καρδιές, άνθρωποι χεράκι-χεράκι, ζωάκια, φύση, δέντρα, ποταμοί και λιβάδια… Με λίγα λόγια μια άνθιση, μια ελευθερία, μια φύση που έσφυζε από ζωή, ίσως υπονοώντας ότι και η ανθρώπινη φύση οφείλει να σφύζει από ζωή, από αναπαραγωγή, από υγεία, από ηλιόλουστες μέρες ελπίδας. Επίσης υπήρχαν οι λέξεις «ελευθερία» και «ανθρώπινα δικαιώματα», στα αγγλικά ή στα αραβικά. Μία ζωγραφιά όμως μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση: τρεις παλάμες από τρεις ανθρώπους διαφορετικής φυλετικής ομάδος, ακουμπούσαν τα ακροδάχτυλά τους σχηματίζοντας μια σκεπή. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτήν την εικόνα με περισσότερες από δυο παλάμες. Τελικά πάντα υπάρχει χώρος για έναν τρίτο, από όπου και αν προέρχεται και πάντα υπάρχει και η διαφορετική οπτική των πραγμάτων.

Κάπου προς το τέλος της συζήτησης, μας γνώρισαν τον πρώτο φιλοξενούμενο αυτού του κέντρου, ένα νεαρό παιδί με πλούσια χαίτη και ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο και μας είπαν ότι θα μας κάνει την υπόλοιπη περιήγηση στο οίκημα. Χωρίς να χάσουμε λοιπόν άλλο χρόνο, σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε. Φτάνοντας στην άλλη άκρη του διαδρόμου, ο μικρός μας «ξεναγός» μας έδειξε ένα μακρύ πανό στον τοίχο που έγραφε «Villa Azadi», δηλαδή «το σπίτι της ελευθερίας», (και όχι κάποια υπερπολυτελή βίλλα όπως είχα υποθέσει κατεβαίνοντας από το λεωφορείο το πρωί).

Συνεχίσαμε προς το δωμάτιο όπου στεγαζόταν το Τζαμί. Χαλιά στρωμένα στο δάπεδο -κανείς δεν πατούσε με παπούτσια εκεί- και υφάσματα με αποσπάσματα από το κοράνι σκέπαζαν τους τοίχους. Αντιλήφθηκα ότι τελικά δεν είναι οι τοίχοι που κάνουν έναν χώρο ιερό, αλλά ο αέρας (το πνεύμα) που περικλείεται ανάμεσα σε αυτούς. Και το πνεύμα το κουβαλάει ο άνθρωπος μέσα του, οπότε μπορεί να το αναπαραγάγει οπουδήποτε, στη χώρα του, σε μια ξένη χώρα, σε ένα βουνό της Λέσβου... Μία ακόμα παρατήρηση για το τζαμί τους: ένοιωθα ότι τα απαλά χρώματα και η λεπτή υφή των υφασμάτων είχαν κάτι το υπερβατικό και το αέρινο, που μαζί με την προσεγμένη καθαρότητα του χώρου, έδιναν την εντύπωση ότι κάπου εδώ τριγύρω ίσως κατοικεί το φως.

Ακολούθησε το δωμάτιο ραπτικής τέχνης. Εκεί ένας νεαρός με μάτια που έλαμπαν από ενθουσιασμό καθόταν πίσω από μια ραπτομηχανή και με ένα ραδιόφωνο σχεδόν στη διαπασών, έφτιαχνε υφασμάτινες τσάντες και τσαντάκια, με φοβερούς συνδυασμούς χρωμάτων και σχεδίων, από μια στοίβα ρούχων που κυρίως οι κάτοικοι της τοπικής κοινωνίας είχαν παραχωρήσει για αυτό τον σκοπό. Έβλεπες την αφοσίωσή τους σε αυτό που έκανε: την δημιουργία! Πόση χαρά, πόση φαντασία, πόση όρεξη του προσέφεραν όλα αυτά και τελικά πόσο πολύ του απάλυναν τον πόνο; Η τέχνη, σκέφτηκα, δεν αποχωρίζεται ποτέ τον άνθρωπο.


4. Βγαίνοντας προς τον προαύλιο χώρο:

Κάπου εδώ είχε τελειώσει η μικρή μας «ξενάγηση» στους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου και αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω στον προαύλιο χώρο. Καθώς περνούσα την κεντρική θύρα είδα τοιχοκολλημένο ένα πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Αμέσως σταμάτησα τον πρώτο έφηβο που περνούσε δίπλα μου εκείνη τη στιγμή, που για καλή μου τύχη έτυχε να είναι ο μεταφραστής της μικρής αυτής κοινότητας, και αφού συστηθήκαμε, του ζήτησα να μου εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτά τα μαθήματα. Μου είπε ότι τα παιδιά έχουν χωριστεί σε τρεις τάξεις και κάποιες ώρες τα πρωινά τους προσπαθούσαν να μάθουν την ελληνική γλώσσα, αν και τους δυσκόλευε είναι η αλήθεια. Τον ρώτησα πώς βρέθηκε στο κέντρο και μου είπε ότι είχε φτάσει στην Αυστρία, όπου θέλει να κατοικήσει, αλλά τον ανακάλυψαν, τον χτύπησαν και τον απέλασαν πίσω στην Ελλάδα. Ρώτησα να μου εξηγήσει λίγο την ψυχολογία όλων αυτών των παιδιών μέσα σε αυτό το κέντρο και μου είπε ότι όλοι θέλουν να φύγουν από εδώ και να πάνε στις χώρες της επιθυμίας τους, οπότε νοιώθουν κάπως σαν φυλακισμένοι, χωρίς όρεξη και χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να κάνουν, μιας και αυτό που θέλουν να κάνουν δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν. Έτσι, μου έδωσε μια έμμεση απάντηση για ποιο λόγο αυτά τα άτομα δεν μπορούσαν να χαρούν την σημερινή ηλιόλουστη μέρα: διότι δεν υπήρχε γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν άραγε ο ψυχισμός αυτού του ατόμου που τον είχαν χρίσει ως μεταφραστή του κέντρου, όταν από το στόμα του δεν ξεστομίζονται μόνο οι δικές του τραγικές ιστορίες, αλλά και των υπολοίπων παιδιών, αλλά δεν τόλμησα να κάνω αυτό το ερώτημα…

Τελικά βγήκα έξω από το κτίριο. Δίπλα μου κάθονταν τρεις έφηβοι με σκυφτά κεφάλια. Ήθελα να ξεκινήσω κουβέντα μαζί τους, αλλά δεν ήξερα πώς. Για καλή μου τύχη κοντά στα πόδια τους βρίσκονταν μια μητέρα σκυλίτσα ολόμαυρη, με τα 4 κουταβάκια της εκ των οποίων τα 3 ολόμαυρα και το 1 ολόασπρο. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία: αφού καλημέρισα τα παιδιά και ο ένας μου είπε ότι μιλά αγγλικά, τον ρώτησα αν και τα 4 κουταβάκια είναι όλα αδέρφια από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα. Μου απάντησε καταφατικά και μου είπε μάλιστα ότι το λευκό το χτυπά η μητέρα του και το απαρνείται επειδή είναι λευκό, δηλαδή διαφορετικό! Η αλήθεια είναι ότι το λευκό κουτάβι ήταν μόνο του λίγα εκατοστά μακριά από την υπόλοιπη οικογένεια. Αμέσως ήρθε στο νου μου μια παρόμοια ιστορία που έχει γίνει ταινία υπό τον τίτλο «Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» και προσπάθησα εν συντομία να την περιγράψω στον συνομιλητή μου. (Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο συνομιλητής μου είχε χάσει τον αριστερό του οφθαλμό). Μιας και η συζήτηση είχε ανάψει, τον ρώτησα από πού είναι. Μου είπε από Αφγανιστάν. Τον ρώτησα έπειτα για ποιό λόγο τόσα πολλά και μάλιστα νέα άτομα αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους για ένα καλύτερο περιβάλλον. Μου είπε ότι ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους, αλλά όλοι ξεκινούν από έναν βασικό άξονα: αυτόν των εχθροπραξιών μεταξύ των τεσσάρων φυλών που συγκροτούν το λαό του Αφγανιστάν, με σκοπό την εξουσία φυσικά. Όλα, μου ανέφερε, καθορίζονται με βάση την φυλή που ανήκεις. «Δεν έχεις προσωπικότητα, είσαι ένα ακόμα μέλος της μιας ή της άλλης φυλής. Η εξουσία καταπιέζει, οι άλλες φυλές αντιστέκονται, μέχρι κάποια στιγμή να αναλάβουν αυτές. Η φυλή που εξουσιάζει σε καταπιέζει και σε κυνηγά. Σε αναγκάζει για να αντισταθείς, να γίνεις εγκληματίας. Και εγώ δεν θέλω να γίνω εγκληματίας». Τι θέλεις να γίνεις τον ρώτησα; Μου είπε «συγγραφέας». Τι θέλεις να γράφεις στα βιβλία σου τον ρώτησα; «Το πρώτο βιβλίο που θέλω να γράψω είναι αυτό για τη ζωή μου, για το πώς έφτασα ως εδώ, για το πώς έχασα το μάτι μου». Ο νεαρός αυτός επίσης μου είπε ότι ξέρει 4 ξένες γλώσσες (αν κρίνω από τα πολύ καλά αγγλικά του αντιλαμβάνομαι το επίπεδό του), ότι θέλει να σπουδάσει, ότι έχει αρκετά όνειρα αλλά δεν ξέρει πόσα από αυτά και κυρίως αν, θα πραγματοποιηθούν. Τα λόγια του ένοιωσα σε κάποια φάση ότι ήταν πύρινα και εκτόξευαν ένα δριμύ κατηγορώ σε όλες αυτές τις δυνάμεις που δεν επιτρέπουν σε ένα παιδί 17 χρονών να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Έβλεπα από τον εναπομείναντα οφθαλμό του ένα καθαρό πάθος, έβλεπα σπίθες… Κοιτάζοντας γύρω μου εκείνη τη στιγμή, είδα ξαφνιασμένος να παρακολουθούν την συζήτηση περίπου 10 άτομα, όλοι με κατεβασμένα τα κεφάλια, ίσως ο καθένας από αυτούς εκείνη την ώρα να σκέφτονταν τα δικά τους όνειρα που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ποτέ να χτίσουν. Στιγμιαία βυθίστηκα και εγώ στις δικές μου σκέψεις και ένοιωσα ντροπή που αυτά τα άτομα δεν αναγνωρίζονται επίσημα ως ανθρώπινες υπάρξεις, με δικαιώματα. Όταν ολοκλήρωσε τη σκέψη του, του ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτί το όνομά του, με ρώτησε γιατί, και του είπα για να το θυμάμαι ώστε όταν το βιβλίο της ζωής του γίνει best seller να αναγνωρίσω αμέσως τον διάσημο συγγραφέα του. Εκείνος γέλασε με ένα ηχηρό γέλιο, μου έδωσε το ένα χέρι του και μου είπε να προσευχηθώ για αυτόν, δείχνοντάς μου με το άλλο χέρι τον ουρανό. Τον διαβεβαίωσα ότι θα το κάνω. Μου έγραψε το όνομά του, έγραψα και εγώ το δικό μου. Ήταν ώρα να φύγουμε. Αποχαιρέτησα δια χειραψίας όλα τα παιδιά της παρέας και έτρεξα να προλάβω τους υπόλοιπους που είχαν ήδη επιβιβαστεί στο λεωφορείο. Το τελευταίο όμως που πρόλαβα να δω πριν αφήσω πίσω μου τη Villa Azadi, ήταν ο τίτλος του κτιρίου: «Θεομήτωρ». Και αναρωτήθηκα καθώς όδευα προς την έξοδο, θα υπάρχει ποτέ άραγε μια παγκόσμια μητέρα, σαν έκφραση παγκόσμιας και συλλογικής αγάπης προς το διαφορετικό τέκνο, είτε είναι μαύρο είτε άσπρο, που θα προσφέρει μια ζεστή και ευρύχωρη αγκαλιά, ώστε να κατορθώσουν κάποια όνειρα να ανθίσουν και να καρποφορήσουν, κάτω από το φως του ζωοδότη ήλιου;


5. Φεύγοντας από το χώρο:

Με αυτήν την ερώτηση να αντηχεί ακόμα στο κεφάλι μου έφτασα στην όμορφα καλλιτεχνημένη σιδερένια πύλη του κέντρου και αντίκρισα τον νεαρό με τα δυο φοβισμένα ματάκια και το μισό χαμόγελο. Μόνο που τώρα το χαμόγελο είχε γίνει ολόκληρο και τα μάτια του είχαν μερέψει. Είχε βγει έξω στο δρόμο για να μας χαιρετίσει. Είχε φτάσει ως εκεί, ίσως σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει την ιδέα ότι για αρκετό καιρό ακόμα θα βρίσκεται μέσα σε αυτό το κέντρο ή ίσως σε μια προσπάθεια να φύγει μαζί μας… Καθισμένος λοιπόν σε μια πέτρα, μας αγνάντευε που φεύγαμε, ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε, ικανοί να χαρούμε αυτήν την ηλιόλουστη μέρα.


6. Ύστερες σκέψεις και ένα αυτόγραφο:

Στο λεωφορείο οι σκέψεις μου χοροπηδούσαν άναρχες η μια μετά την άλλη. Ανάμεικτα συναισθήματα μπλέκονταν με χίλιες εικόνες. Τελικά σκέφτηκα: η διαχείριση της διαφορετικότητας είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Το να ορίσεις και να προσεγγίσεις το ξένο, είναι κάτι που ίσως αντιβαίνει βασικούς νοητικούς κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας. Αλλά οι κανόνες της κοινωνίας είναι για να αλλάζουν και να προσαρμόζονται. Το να δεις τα πράγματα μέσα από τα μάτια του άλλου, και μάλιστα μέσα από το ένα μάτι (γιατί το άλλο μπορεί να είναι κατεστραμμένο), είναι εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Αλλά είναι ίσως το πρώτο βήμα για να επέλθει αυτή η αλλαγή.

Για να μεγαλώσεις έναν (υ)ιό, δώσε γάλα αντιβιοτικό...

Όταν κάποιος έρχεται απρόσκλητος και ενώ λέει ότι θα κάτσει για λίγο, στην πραγματικότητα σου κάνει αρμένικη επίσκεψη, και καθώς φεύγει, εκεί ακριβώς στην εξώπορτα, σε χτυπάει "φιλικά" στην πλάτη αλλά με τόση δύναμη ώστε να κρατάει αυτός ο πόνος και άμα τη εξαφανίσει του επισκέπτη, ε τότε... να πάει να κουρεύεται και ο Ξένιος Δίας ρε παιδιά!! (Ή ανάθεμα την τύχη μου που δεν πρόλαβα να κάνω το εμβόλιο...).

Όπως και να έχει το πράγμα, πέρασε. Όμως άφησε κάτι. Άφησε κάποια συμπεράσματα, που θεωρώ σημαντικά.

Ο λαός ψάχνοντας τον πρωταθλητή της μωρίας, λέει "ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι". Φανταστείτε όμως τι συμβαίνει όταν αυτές οι δυο ιδιότητες ενσαρκώνονται σε ένα πρόσωπο, δηλαδή στους δασκάλους των ιατρών!! Διπλή μωρία, όπως λέμε διπλή απόλαυση, ή αλλιώς, διπλή πιστοποίηση για το ποιός είναι ο πρωταθλητής (κάτι σαν τα δυο πτυχία των περισσότερων νέων σήμερα, που εγγυώνται την επιτυχία!). Ο λόγος περί όλων εκείνων των ιατρών (καθηγητών ιατρικής και μη) που τον τελευταίο καιρό δασκαλεύουν τον κόσμο να μην κάνει το εμβόλιο της νέας γρίπης. Πραγματικά γίνομαι έξω φτερνών (έτσι να παίρνουν λίγο αέρα και οι φτέρνες μας και σε όποιον αρέσει γαμώτο...) όταν ακούω τέτοια άτομα να ισχυρίζονται ότι το εμβόλιο δεν έχει δοκιμαστεί γιαυτό πρέπει να αποφευχθεί! Δείχνει την ασχετίλα τους ή την καθοδηγούμενη στάση τους.

Και παραθέτω κάποιες απλές σκέψεις μου:

- Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας βγήκε τον Αύγουστο του 2009

http://www.who.int/mediacentre/pandemic_h1n1_presstranscript_2009_08_06.pdf

και είπε ότι η μέθοδος δημιουργίας των εμβολίων είναι αξιόπιστη και ελεγμένη και σχετίζεται κατά μεγάλο μέρος με τη μέθοδο που χρησιμοποιείται για την παρασκευή των εποχιακών αντιγριπικών εμβολίων. Αν κάτι λοιπόν είναι δοκιμασμένο, έστω και εμπορικά να το δούμε, (γιατί προς τα εκεί οδεύει η κουβέντα), γιατί να μην συνεχιστεί; Αν μια συνταγή πουλάει γιατί να μην ξαναπουλήσει; Και ερωτώ: θέλει ο ΠΟΥ να μας σκοτώσει υπηρετώντας υποχθόνιες παρακρατικές παγκόσμιες εξουσίες; Και έτσι να είναι, εξουσίες μου, κάποιος πρέπει να μείνει ζωντανός για να εξακολουθεί να δουλεύει σαν τα σκυλιά νύχτα μέρα για του αφέντη το ψωμί, καθότι ως γνωστόν οι εξουσίες δεν δουλεύουν, παρά μόνο απολαμβάνουν τον καρπό των άλλων. Άρα, μάλλον δεν μας έχουν όλους για φούντο, αλλά για απλό εμβολιασμό.

- Τα εποχικά αντιγριπικά εμβόλια, ναι αυτά που κάθε χρόνο αλλάζουν και φτιάχνονται νέα, ξέρετε πότε ρίχνονται στην αγορά; Κάθε Σεπτέμβρη. Οπότε ούτε για αυτά -αν σκεφτούμε με την λογική των πρωταθλητών μωρίας- υπάρχει αρκετή εμπειρία από τη χρήση τους. Κανείς όμως δεν αντέδρασε για αυτά κάθε χρόνο. Γιατί; Διότι απλούστατα κάθε χρόνο έχουμε μικρούλες σποραδικές επιδημιούλες, που αφορούν μικρές ομάδες από κυριούληδες και από κυριούλες, για τους οποίους φυσικά κανείς δεν νοιάζεται, (αλλά ονομάζονται "ευπαθείς ομάδες πληθυσμού"). Τώρα όμως που μιλάμε για παγκόσμιες διαστάσεις, για μια πανδημία -που σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, καθώς αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό του ζώου που λέγεται ιός της γρίπης-, τώρα που το θέμα όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά, αγγίζει τον καθένα μας, τώρα ξύπνησαν όλοι -ναι ακόμα και οι κώλοι- και άρχισαν να κλάνουν ό,τι τους στείλει ο άλλος κώλος που διαβιεί στο ρετιρέ τους, μέσα από ένα σύστημα ενδοεπικοινωνιακής παράκρουσης. Και βέβαια όπου δυο κώλοι αδυνατούν να επικοινωνήσουν τότε τσουπ! ως δια μαγείας ξεφυτρώνει -μα πάντα όμως!- και ένας δημοσιο-γράφος, δηλαδή ένας που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αυτό που λέγεται δημόσιο, αυτό που λέγεται δημόσια ενημέρωση και δημόσια πληροφόρηση και όχι δημόσια σπορά πανικού και τρομοκρατίας.

http://content.nejm.org/cgi/content/full/NEJMp0911047

- Κάποιες φορές νοιώθω ότι η Ιατρική δεν είναι μία, αλλά όσοι οι Έλληνες ιατροί. Αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει εδώ στο Ελλαδιστάν, δεν το έχω καταλάβει ακόμα ρε παιδιά! Και το χειρότερο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μας αρέσει και το κρατάμε ακόμα εμείς οι Ελληνάρες γιατράρες;! Η Ιατρική κύριοι είναι μία από την εποχή του Ιπποκράτη. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος συστηματικοποίησης και εκφοράς της ανά τους αιώνες. Κάποτε είχαμε τους κομπογιαννίτες, μετά τις αυθεντίες (κάποιες από τις οποίες έχουν ξεμείνει μέχρι και σήμερα), για να φτάσουνε σήμερα -όλοι οι υπόλοιποι λαοί εκτός της Αφρικής, της Ελλάδας και κάποιων ξεχασμένων νησιών του νοτίου Ειρηνικού που πηγαίνουν κάτι ξεχασμένοι ανθρωπολόγοι, γιατί δεν βρίσκουν αλλού δουλειά- στην εποχή της τεκμηριωμένης Ιατρικής, αυτής που βγαίνει μέσα από την παρατήρηση και την ακόλουθη στατιστική ανάλυση των δεδομένων, που θα συνεχιστεί με τις μετα-αναλύσεις των μετα-δεδομένων. Το πράγμα είναι απλό: δεν μπορεί ένας ή λίγοι να είναι σίγουροι για αυτά που ξέρουν ή βλέπουν. Χρειάζεται η διασταυρωμένη εμπειρία πολλών, από πολλές πλευρές. Καλώς ή κακώς έτσι παίζεται σήμερα το παιχνίδι που λέγεται Ιατρική, για αυτό είναι ένα παιχνίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό όμως που απαιτείται είναι να έχεις σαν υπόβαθρο ιατρική σκέψη, κάτι το οποίο θα έπρεπε να μαθαίνεται στις ιατρικές σχολές της χώρας, χωρίς όμως η πραγματικότητα να το επιβεβαιώνει... Από τις λίγες εξαιρέσεις αποτελούν η -πρώην καθηγήτρια- Ελένη Γιαμαρέλλου και η Παθολογική της κλινική στο Αττικόν Νοσοκομείο Αθηνών και ο -πρώην καθηγητής- Αν. Κωνσταντόπουλος και η Παιδιατρική του κλινική στο "Αγλαΐα Κυριακού" Νοσοκομείο Αθηνών. Μην με ρωτήσετε για το ποιόν τους, για την προσωπικότητά τους, για τις μίζες που πιθανόν παίρνουν, για την περιουσιακή τους περιουσία. Δεν μπορώ να απαντήσω. Θα σας πω μόνο τούτο: η γυναίκα αυτή και ο άντρας αυτός όταν δίδασκαν είχαν μια επιστημονική αρτιότητα στον λόγο τους, μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σε ένα ιατρικό ερώτημα, έναν ιατρικό τρόπο σκέψης διαφήμιση για το άθλημά μας. Δεν μπορώ λοιπόν να πιστέψω ότι αυτοί οι άνθρωποι που πριν λίγα χρόνια με κοιτούσαν στα μάτια και προσπαθούσαν να μου μάθουν έναν τρόπο σκέψης, είχαν οργανώσει στο μυαλό τους να έρθουν σήμερα λίγα χρόνια μετά, η μεν σαν πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Πανδημίας Γρίπης και ο δε σαν Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, για να μου πλασάρουν το εμβολιάκι τους σαν να είμαι το πελατάκι τους και να πάρουν τις μιζούλες τους... και να μην με πείθει για την ασφάλεια του εμβολίου. Ε, λοιπόν κύριοι, κάπου πρέπει να χωρέσει και η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη στους ειδικούς, και μάλιστα στους ειδικούς που κάποτε μας φέρθηκαν σαν μαθητές τους. Αλλιώς αν και αυτοί μας κοροϊδεύουν, τότε να σκίσουμε τα πτυχία μας (καλά, αυτό πρέπει να το κάνουμε έτσι και αλλιώς!) και να πάμε να γίνουμε ομοιοπαθητικοί, γκουρούδες και φακίριδες...


Δυστυχώς, ενώ θα έπρεπε όλοι να εμβολιαστούμε και να αποτελέσουμε ο καθένας μας ένα ξεχωριστό τούβλο στο τείχος απέναντι στη νέα γρίπη, τα κάναμε μαντάρα και ο ιός έχει ήδη πάρει το προβάδισμα, μας βρήκε ανοχύρωτους. Δεν φταίμε όμως εμείς, φταίνε αυτοί οι τύποι που λέγονται μεγάλοι γιατράρες μαζί με αυτούς που εγκρίνουν ή απορρίπτουν προτάσεις των ειδικών... για να μην πέσει έξω το μπακαλομάγαζό τους και δεν προμηθευτούν φέτος με το εποχικό αντι-υφαλοκρηπιδικό απ-εμπόλιο σύστημα θωράκισης της παραπληροφόρησής μας.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=99796

Μια φορά έπρεπε και εμείς πραγματικά να γίνουμε τούβλα και αρνηθήκαμε. Από αύριο θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό που κάναμε και χτες: θα πιστεύουμε ότι αρνιόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα θα γινόμαστε τούβλα...

"Another brick in the wall" - Pink Floyd




(από http://www.youtube.com/watch?v=L-ISJAct04Y&feature=related)

Υ.Γ.1: Η προηγούμενη φορά που είχε χρειαστεί να θωρακίσουν μια κοινωνία ο κάθε ένας πολίτης ξεχωριστά, νομίζω ήταν στην Αρχαία Σπάρτη, τότε που για τείχη της πόλης τους χρησιμοποιούσαν τα στήθη των ανδρών τους και όχι τούβλα ή τσιμεντόλιθους, κοτρώνες ή κοπριές. Διορθώστε με αν κάνω λάθος...

Υ.Γ.2: Το Post αυτό θεωρείτε συνέχεια του Post της 11ης Σεπτέμβρη 2009 (με δυο συμπτώσεις να υποβόσκουν, η μια είναι πως αυτή η μέρα θυμίζει την κατάρρευση ενός άλλου τείχους, αυτό του κύρους της οικονομικής παντοδυναμίας της Αμερικής, και η άλλη είναι ότι εκείνη την ημέρα που έγραφα την τότε ανάρτηση τα σχολεία άνοιγαν, ενώ σήμερα σχεδόν όλα κλείνουν... Ήμαρτον ρε σσσεις!!). Θεωρείστε λοιπόν αυτά τα δυο post σαν δύο ομώνυμα κλάσματα. Εγγυητή αυτής της ομώνυμης κατάστασης, ή αλλιώς κοινό παρανομαστή, βάλτε αυτό το τραγούδι των Pink Floyd.

Τι έγινε ρε παιδιά...;

Το blog θα παραμείνει κλειστόν λόγω φιλοξενίας ενός απρόσμενου περαστικού επισκέπτη...

Το όνομά του Η1Ν1 !!

Κάθε που ακούω μουσική, θέλω να ταξιδέψω εκεί...

Εγώ πάντως το λέω και θα το ξαναλέω: η μουσική με κάνει να κλαίω! Δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένη η άτιμη, αλλά ξέρω ότι πάνω μου έχει θεραπευτικές ιδιότητες! (Αυτό που λέω δεν ακούγεται και πολύ επιστημονικό, καθώς μοιάζει με αυτό που ισχυρίζονται οι κυράτσες των μεσημεριανών εκπομπών: "Από τότε που πήγα στον χειροπράκτη, ονειροκρίτη, παραχαράκτη, βοτανοθεραπευτή, φιδοκράτωρ κλπ κλπ Φεν Γιουν Τσιν Τσον Κου Μπανγκ Γκονγ κλπ κλπ, βρήκα την υγειά μου!"). Έτσι και εγώ, από τότε που πρωτάκουσα μουσική ένοιωσα ότι μου μιλάει το ίδιο το σύμπαν. Και ξαναλέω (και μαζί ξανακλαίω): η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση...

"We are all connected"



(από http://www.youtube.com/watch?v=mbu3ZFLdA8s)

[deGrasse Tyson]
We are all connected;
To each other, biologically
To the earth, chemically
To the rest of the universe atomically

[Feynman]
I think nature's imagination
Is so much greater than man's
She's never going to let us relax

[Sagan]
We live in an in-between universe
Where things change all right
But according to patterns, rules,
Or as we call them, laws of nature

[Nye]
I'm this guy standing on a planet
Really I'm just a speck
Compared with a star, the planet is just another speck
To think about all of this
To think about the vast emptiness of space
There's billions and billions of stars
Billions and billions of specks

[Sagan]
The beauty of a living thing is not the atoms that go into it
But the way those atoms are put together
The cosmos is also within us
We're made of star stuff
We are a way for the cosmos to know itself

Across the sea of space
The stars are other suns
We have traveled this way before
And there is much to be learned

I find it elevating and exhilarating
To discover that we live in a universe
Which permits the evolution of molecular machines
As intricate and subtle as we

[deGrasse Tyson]
I know that the molecules in my body are traceable
To phenomena in the cosmos
That makes me want to grab people in the street
And say, have you heard this??

(Richard Feynman on hand drums and chanting)

[Feynman]
There's this tremendous mess
Of waves all over in space
Which is the light bouncing around the room
And going from one thing to the other

And it's all really there
But you gotta stop and think about it
About the complexity to really get the pleasure
And it's all really there
The inconceivable nature of nature

Ρίξτε μια ματιά και στο site των δημιουργών αυτών των θαυμαστών βίντεο! Ένα μπράβο σε αυτούς τους δημιουργούς για την καταπληκτική τους ιδέα να συνδυάσουν "κόσμο" και "μουσική" και έτσι να μιλήσουν για τον "κόσμο της μουσικής", αλλά και την "μουσική του κόσμου"!

http://www.symphonyofscience.com/