Μεταιχμιακό Σύστημα

Υπάρχει ένα σύστημα που μας πλασιώνει καθημερινά: είναι το σύστημα που μας κάνει να ζούμε στο μεταίχμιο.

Καθαρά ελληνικό σύστημα, καθώς ζούμε οριακές καταστάσεις. Μπορεί ένας δίπλα μας να πεθαίνει από ανέχεια και ταυτόχρονα, άλλος δίπλα του να πεθαίνει από υπερβολική ταχύτητα με την καινούργια κούρσα που του αγόρασε ο μπαμπάς, ενώ ένας τρίτος δίπλα στους δυο προηγούμενους, να πεθαίνει από πλήξη και ανία... Για να μην πω, για τον τέταρτο της παρέας, ο οποίος βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στους προηγούμενους, μπορεί απλά... να πεθαίνει στα γέλια!

Και αν νομίζετε ότι η κατάσταση δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα, θα έχετε πέσει λίγο-πολύ μέσα στην ουσία του προβληματισμού μου, ο οποίος αφορά ένα άλλο, ακόμα πιο σπουδαίο και πρωτόγονο σύστημα, το λεγόμενο μεταιχμιακό σύστημα, το οποίο εδράζεται στον εγκέφαλό μας. Οι τέσσερις προηγούμενοι συνάνθρωποί μας έχουν ένα κοινό στοιχείο: διαταραγμένο συναίσθημα, κοινώς, διαταραγμένο μεταιχμιακό σύστημα, ειδικά σε ό,τι αφορά στο θέμα της ανταμοιβής, που εδράζεται στο μεταιχμιακό σύστημα. Για αυτό είτε αντιμετωπίζετε το θέμα με γέλια, είτε με κλάματα, θα έχετε πέσει μέσα! Και οι τέσσερις συμπολίτες μας, αναζητούν με κάποιον τρόπο -χωρίς να τα καταφέρνουν ποτέ, για διαφορετικό φαινομενικά λόγο έκαστος- να ικανοποιήσουν το αίσθημα της ανταμοιβής που η ζωή τους επιτάσσει. Στο τέλος, όμως, όλοι με κάποιον τρόπο πεθαίνουν. Λέω "φαινομενικά", διότι ουσιαστικά έχει προηγηθεί ο θάνατος του συναισθήματός τους πολύ πριν αυτό αποδειχτεί ως (επι)φαινόμενο με τις ποικίλλες απείρου κάλλους σκηνές τρέλας που ζούμε καθημερινά γύρω μας. Και σε αυτό το σημείο είναι που γίνεται η σύνδεση (αιτιολογική, για την ακρίβεια σύνδεση) με το πρώτο σύστημα που σας περιέγραψα, το οποίο μας κάνει να ζούμε σε οριακές-μεταιχμιακές καταστάσεις. Άρα, αν δεχτούμε ότι κάθε μας πράξη και απραξία (η απραξία εξάλλου, είναι μια μορφή πράξης...) είναι το άθροισμα της επίδρασης του περιβάλλοντος με την αντιληπτική ικανότητα και επεξεργασία του εγκεφάλου μας, αναλογιστείτε τί συμβαίνει τελικά όταν έχουμε μέσα στο κεφάλι μας ένα μεταιχμιακό σύστημα και έξω από το κεφάλι μας, στο περιβάλλον μας, ένα ακόμα πιο μεταιχμιακό σύστημα και καλείται το αθώο πρώτο (σύστημα) να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί το στημένο δεύτερο (σύστημα)! Το αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται... του συστήματος το μεταίχμιο!

Πιστεύω ακράδαντα, λοιπόν, ότι κάποιο ειδικοί επί του θέματος, έχουν βάλει το (επιστημονικό) χεράκι τους και έχουν ενημερώσει τους κρατούντες για τον τρόπο που το ανθρώπινο μυαλουδάκι λειτουργεί. Σοφός ο κύριος Τζωρτζ Όργουελ με το "1984" του, όταν περιέγραφε μια πλήρως καθοδηγούμενη και αποχαυνωμένη κοινωνία, που δεν είχε καθόλου συναίσθημα και περιγραφόταν ως "παγωμένη" στις σελίδες του ανεπανάληπτου και προφητικού αυτού βιβλίου. Το πραγματικό μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου έχει κατασταλεί με τη συνεχή παράνοια που βιώνουμε εντασσόμενοι συνολικά σε ένα κοινωνικά μεταιχμιακό σύστημα. Δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος, ποιος θέλει το καλό σου και ποιος όχι, τί θέλεις εσύ ο ίδιος πραγματικά και τί σε αναγκάζουν να νομίζεις ότι θέλεις...

Πολλά τα ερωτήματα και πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε. Νομίζω όμως, ότι τα περισσότερα τα έχει πει ο κύριος Φουκώ με τη σύλληψη της έννοιας "βιοεξουσία", ενώ τα υπόλοιπα που μένουν (και μαζί και το τραύμα από τη συνειδητοποίηση του όρου "βιοεξουσία"), τα συμπληρώνει και τα απαλύνει κάπως, το επόμενο αγαπημένο τραγούδι:

"Ό,τι αλλάζει να τ' αντέξεις"

Στίχοι, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας