Γκαγκανιά

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στους Μολάους και η περιοχή Γκαγκανιά στην οποία διέμενε ο παππούς μου, αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου που με ακολουθεί σε κάθε βήμα, σκέψη, πράξη και έκφραση. Το χώμα της, τα δέντρα, οι λόφοι, τα τοπία, μα κυρίως, η Ιστορία της περιοχής και οι Ιστορίες των ανθρώπων της περιοχής, μιλούν έντονα μέσα μου. Μιλούν για πολλά, μα κυρίως, μιλούν για την αποσιώπηση της λογικής. Ως πότε θα συνεχίζεται η ίδια παθογένεια και το συγκρουσιακό περιβάλλον; Πότε θα πρυτανεύσει η σύμπνοια ανάμεσα στους ανθρώπους; Πότε η «κοινή λογική», θα γίνει και «κοινή» και «λογική»; 

Η Ιστορία γράφεται από τους δυνατούς λένε. Οι Ιστορίες όμως, γράφονται καθημερινά από τον κάθε μικρό και αδύναμο ανθρωπάκο, που μέσα στην μικρότητα της ζωής του, του δίνεται η ευκαιρία να μεγαλουργήσει. Αυτό, μπορεί να μην το αντιληφθεί κανείς –μερικές φορές ούτε καν ο ίδιος. 

Ετούτη η χώρα, βρίσκεται ακόμα σε τραγικό επίπεδο ανωριμότητας. Τόσο σε πρόληψη, σε αντίληψη, καταγραφή, συνειδητοποίηση, και πολύ δε περισσότερο, σε θεραπεία των παθογενειών που την διαλύουν κάθε μέρα. Θέλει χρόνο. Πιο σωστά, θέλει χρόνια. Πολλά ακόμα χρόνια, πολλή ακόμα τριβή, πολλές ακόμα συνθλίψεις υγιών κυττάρων της κοινωνίας για να αλλάξει έστω το παραμικρό σε τούτη την καθημερινότητα. Αλήθεια, πόσο χρόνο χρειάζεται για να αλλάξουν τα πράγματα στην Ιστορία αυτού του τόπου; 

[…] Το 1928, η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου με Υπουργό Υγείας τον ιατρό-ουρολόγο Αλ. Παππά και Υφυπουργό Υγιεινής τον Απόστολο Δοξιάδη, αποφασίζει τη ριζική αναδιοργάνωση των υγειονομικών υπηρεσιών και απευθύνεται στην Κοινωνία των Εθνών, τμήμα Διεθνούς Υγείας. Επιτροπή από ξένους εμπειρογνώμονες […] διεξήγαγε μια εκτεταμένη έρευνα […] αποτελώντας μια ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Τα συμπεράσματα είχαν διεθνές αντίκτυπο καθώς έγιναν αντικείμενο διπλωματικής αλληλογραφίας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. «Η Ελλάδα είναι επικίνδυνη χώρα από άποψη υγιεινής… για την Ευρώπη γενικότερα. Οι συστάσεις των ειδικών δεν θα πρέπει να αγνοηθούν από την Ελληνική Κυβέρνηση χωρίς να ρεζιλευτεί η Ελλάδα μπρος στα άλλα ευρωπαϊκά έθνη», έγραφε ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα στον πρωθυπουργό του. 

Το ότι σήμερα, η χώρα μας ξεφτιλίζεται διεθνώς, πληρώνοντας συνεχώς πρόστιμα για παραβιάσεις και αυθαιρεσίες απλών κανόνων λογικής, δεν μας πειράζει… Έχει Γκαγκανιά-σει η γλώσσα μου να το λέει και έχω βαρεθεί να ακούω τον εαυτό μου να γκρινιάζει για το μπάχαλο που καθημερινά μας ανασκολοπίζει. Σαν από συνήθεια παλιά, μένει όμως ακόμα ένα πείσμα… Και είναι το μόνο που μας κάνει ακόμα να γελάμε. Και είναι το πιο βαθύ μας χαμόγελο. Είναι η κληρονομιά μας, που κρύβει μαζί τα δυο βασικά συστατικά του ελληνικού χαρακτήρα μας: τη θέληση μα και την αποσάρθρωσή μας, το ωραίο μα και το κούφιο. 

Σήμερα, η Ελλάδα, παραμένει επικίνδυνη χώρα και από άποψη… ψυχικής υγιεινής των Ελλήνων, αλλά και όποιων άλλων προσπαθούν να καταλάβουν πώς δουλεύει αυτό το κράτος. Δεν μπορώ να προβλέψω πλέον, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για τη θεραπεία, και αν τελικά υπάρχει επιβίωση ή επιδείνωση του συνόλου των συνανθρώπων μας...