(δείτε πρώτα όλο το βίντεο πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση)
Το διαρκώς επανερχόμενο ερώτημα:
τι είναι η Φύσις;
Μια Κατασκευή την οποία προσπαθούμε ανά τους αιώνες να διαμορφώσουμε και να αναθεωρήσουμε;
ή
Μια προαιώνια Οντολογία την οποία προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και τελικά να αποτυπώσουμε;
Υπάρχει ή Φτιάχνεται;
Ο Καζαντζάκης λέει:
"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα."
Η σύγχρονη Κοσμολογία συμφωνεί μαζί του.
Χρειάζεται αρκετή υπομονή όμως ώστε να κατορθώσεις να δεις την τελική εικόνα, ώστε να περάσεις όλη αυτή τη διαδρομή του ασύνδετου, όλη αυτή τη φαινομενικά ακαταλαβίστικη πορεία προς την Αλήθεια, μέχρι να καταλήξεις στο ότι αυτό που λες Αλήθεια ή αυτό που εννοείς ως Φυσικό, δεν είναι παρά μια Τυχαιότητα και κάτι Κατασκευαστικό.
Η βιωματική εμπειρία όμως, αντιδρά σε όλο αυτό. Το ανθρώπινο μυαλό αυτοεγκλωβίζεται σε αυτά που έχει κατασκευαστεί να αισθάνεται και νιώθει, και σε αυτά που φαντασιώνεται και προσπαθεί να οραματιστεί. Το μυαλό υπακούοντας στην κανονιστική τυχαιότητα του Χάους, ξέρει μόνο τους δικούς του κανόνες, τα δικά του προγράμματα και το δικό του λειτουργικό σύστημα.
Μια εποχή που το Ανθρώπινο Φύλο τείνει να αντικατασταθεί από πλάσματα χωρίς φύλο και η ίδια η Ανθρώπινη Φυλή τείνει να αντικατασταθεί από πλάσματα μη ανθρώπινα (τα Ρομπότ), τα οποία όμως είναι κατασκευάσματα του ίδιου του Ανθρώπου, όπως και ο ίδιος Άνθρωπος είναι ένα κατασκεύασμα άλλων προηγούμενων διαδικασιών, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η συμβατική, παραδοσιακή και αναγεννησιακή έννοια του Ανθρώπου Universalis, πλέον αλλάζει.
Ή, ίσως, η έννοια του Ανθρώπου Universalis, να βρίσκει τελικά, τα ορθά της πλαίσια, καθώς όσο προσεγγίζουμε το Universal πρότυπο της Οντολογίας, σε μια προσπάθεια Ενοποίησης των Θεωριών, να φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι:
Η μοναδική και πραγματική Αλήθεια είναι μια: όλα είναι ένα Ψέμα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, έχουμε την ευκαιρία όλοι μας να ζήσουμε και να ακολουθήσουμε τις δικές μας περιπέτειες. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όλοι μπορούμε να χωρέσουμε:
-Δυο μικρά παιδιά, που τους κολλήσαμε την ταμπέλα "το άρρεν", "το θήλυ" και την άλλη ταμπέλα των "αδελφών",
-Ένα κουκλάκι-μωρό που δίνει την ευκαιρία στο "θήλυ" να βρει (ή να διαμορφώσει;) την ταυτότητά της ως μελλοντική μητέρα,
-Ένα κουκλάκι-πιθηκάκι απροσδιόριστου φύλου, αχώριστου όμως φίλου του "άρρενος" παιδιού,
-Δυο ζωάκια, ένας σκύλος και μια γάτα, με αδελφική όμως αγάπη και συνύπαρξη που αντιδιαστέλλεται ως προς τον κανόνα των φαινομενικά αντίθετων φύσεων,
-Μια κουκουβάγια-μαξιλάρι, εκπρόσωπος της Λογικής και της Σοφίας ως αποκούμπι στα δύσκολα της καθημερινότητας,
-Και ένας μονόκερος-μαξιλάρι, εκπρόσωπος της Φαντασίας και των Ονείρων, ως αποκούμπι στα ακατόρθωτα της διαχρονικότητας.
-Και όλα αυτά υπό τη σκιά του λιγοστού Φωτός που πλαισιώνεται από τη λάμψη του αέναου Σκότους που επισκιάζει τα πάντα ως πέπλο ανάπαυσης.
Φυσικά, κάπου εκεί, αργά-αργά, χωρίς να βιάζεται (ούτε να βια-ζεται από κανέναν και από τίποτα) η καινούργια παρέα του σπιτιού μας, ως εκπρόσωπος της Ιώβειου Υπομονής και Επιμονής, το (ουδέτερου γένους πλάσμα), το σαλιγκάρι μας. Ίσως ξέρει την Αλήθεια για αυτό δεν βιάζεται. Ή, ίσως, ξέρει τη σημασία της βραδύτητας σε μια εποχή που αναζητά την ταχύτητα του φωτός (της λάμψης, της δόξας κλπ).
Το μεγαλύτερο ερώτημα όλων, όμως, είναι άλλο: με ποιούς κανόνες μπορούμε όλοι να χωρέσουμε σε αυτό το Σύμπαν; Ποιος θα καθίσει δεξιά, ποιος αριστερά, ποιος από τη μέσα πλευρά, ποιος από την έξω, ποιος με το κεφάλι προς τα πάνω και ποιος με τα πόδια προς τα κάτω. Ξέρετε... όλα αυτά για τα οποία τσακώνονται τα μικρά παιδιά συνεχώς... ως μια φυσική, προαιώνια πεπατημένη, που δεν είναι άλλη, από μια απατημένη (και δι(α)όλου απαντημένη) πορεία από και προς το Χάος.
Υ.Γ.: Μετά από λίγη ώρα, περνάς ξανά από την ίδια γωνιά του Σύμπαντος και αντικρίζεις μια άλλη μεγάλη Αλήθεια:
"Την Εντροπίαν Φυγείν Αδύνατον!"
(ή αλλιώς, ποτέ μια στιγμή δεν μένει σταθερή σε αυτό το Σύμπαν...)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου