Από το Capo d' Οίστρια... στο Capo de Λοίσθια...

 

Κόλλημα τις τελευταίες μέρες ως σπουδαία ανακάλυψη στην πορεία της σκέψης μου, η ζωή και ο ρόλος στην Ιστορία της Ελλάδος, του Ιωάννη Καποδίστρια...

Δεν έχω να πω άλλο παρά το ότι: άνθρωπος ανιστόρητος, καλύτερα να κοιτά τη δουλειά του και να μην μιλεί... διότι αλλιώς, το πνεύμα και την ηθική απειλεί...

Το ήθος του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος είναι συγκινητικό. Μου σηκώνεται η τρίχα όταν διαβάζω κάτι για εκείνον. Λόγω συντομίας χρόνου και αδυναμίας εύρεσης λέξεων για εκείνον που χάρισε σύνταγμα στην Ελβετία και έθεσε τις πρώτες βάσεις να γίνει το συγκεκριμένο κράτος αυτό που έχει γίνει σήμερα, εν αντιθέσει με το παρακράτος που επικρατεί στη σημερινή Ελλάδα, απότοκο της δράσης των λησταρχών και μιας ολόκληρης χώρας που πνέει τα λοίσθια, παραθέτω λόγια του ίδιου του Καποδίστρια και λόγια του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, οι συγγενείς του οποίου σκότωσαν τον Καποδίστρια:

Π. Μαυρομιχάλης:

"Ανάθεμα τους Αγγλογάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους, και το έθνος να χάσει έναν Κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει ως σήμερα".

Ι. Καποδίστριας:

"Ούτε ο φόβος των μηχανορραφιών και των ραδιούργων, ούτε οι μεγάλες συκοφαντικές στήλες μερικών εφημερίδων, δεν θα με αφήσουν να περεκκλίνω ποτέ από την πορεία που χάραξα στη ζωή μου. Ας λένε και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Θα έρθει όμως κάποτε ο καιρός που οι άνθρωποι θα κρίνονται όχι για όσα είπαν ή έγραψαν για τις πράξεις τους, αλλά για όσα μαρτυρούν οι ίδιες οι πράξεις τους. Με τη δύναμη που μου δίνει αυτό το αξίωμα, έζησα στον κόσμο μέχρι τη δύση της ζωής μου όπως ακριβώς επιθυμούσα. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρώνοντας πάντοτε το χρέος μου και ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει..."

Δυο κόσμοι αντίθετοι. Δυο κόσμοι που διχάζουν την Ελλάδα ως τώρα. Δυο γονίδια που κομματιάζουν με τις συγκρουόμενες δυνάμεις τους, το νου, την ψυχή και το ήθος των Ελλήνων: το πρώτο της οικογενειοκρατίας, του κοτζαμπασισμού, των ημέτερων, της πισώπλατης άνανδρης μαχαιριάς, του σκότους, και το δεύτερο, της αξιοκρατίας, της αριστείας, του ήθους, της άτεγκτης κορμοστασιάς, του φωτός. 

Η πρώτη στάση, σκορπά το θάνατο εμπρός της.

Η δεύτερη, κάνει το θάνατο να σκορπά εμπρός της.

Από το λιμάνι του οίστρου λοιπόν (Capo d' Istria), ως τις καταβόθρες και τα τάρταρα μιας χώρας που πνέει τα λοίσθια (Capo de Λοίσθια)...

Από αυτούς που στολίζουν τις ψυχές μας, έως εκείνους που ληστεύουν αυτά τα στολίδια...

...200 χρόνια μετά, αγνοούμε ποιοι πραγματικά είμαστε...