Τα δεύτερα κρίνουσιν άνθρωποι

 

Στις περίεργες και πρωτόγνωρες για τις νέες γενιές, εποχές που βιώνουμε, στον ορυμαγδό πληροφοριών και απόψεων, στην κατακλυσμιαία και αγωνιώδη καθημερινότητά μας, στους περιορισμούς και τις αντιδράσεις που κάθε μέρα συγκρουόμαστε, θα ήθελα τόσα πολλά να πω που μου πλημμυρίζουν το νου και γίνονται απύθμενη θάλλασσα...

Όλα είναι υπό αμφισβήτηση και υπό αίρεση. Όλα υπό διαρκή επαναπροσδιορισμό. 

Τα όρια του εαυτού μας με τους γύρω μας, 

τα όρια των γύρω μας (συμπολίτες μας) με τους από πάνω μας (εξουσιάζοντές μας), 

τα όρια των από πάνω μας με τους υπέρ-πάντων μας (θεούς μας)...

Αναλογιζόμενος συγκυριακά τη γέννεση του ελληνικού κράτους κάπου στα 200χρόνια πριν και ειδικότερα για τη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια... δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω τί ήταν αυτή η προσωπικότητα για την Ελλάδα. Όπως, επίσης, δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω τι ήταν η Ελλάδα για Εκείνον... Ποιοί πολιτικοί θα μπορούσαν να συγκριθούν μαζί του; Ποιοί έχουν το σθένος να τραβήξουν μπροστά και να χτίσουν ένα κράτος από το μηδέν; Και ποιοί μπορούν να διαλύσουν ένα κράτος και να το φέρουν στο μηδέν;

Αναλογιζόμενος επίσης, την ιστορία της Κύπρου που τυγχάνει να μελετάω πρόσφατα, πόση προδοσία μπορεί να σηκώσει από μια μητέρα Ελλάδα;

Και τελικά, οι μόδες... και οι μόδιστροι... η νεωτερικότητα και το άγνωστο, το υποσχόμενο και το συνθλιβόμενο... Κατά πού τραβούν τον κόσμο; Πείθουν όλους να τρέξουν προς το μέρος τους...

Άτακτες λέξεις και έννοιες αραδιάζω χωρίς να μπορώ να τις βάλω σε κατηγορίες όπως μια ανθρωπολογική νομιναλιστική (κατηγορηματική) προσέγγιση θα ήθελε να κάνω...

Το νέο, το αίολο, το αβέβαιο, το συγκυριακό... όλα του αέρα ψυχανεμίσματα... και του τυχαίου ανασκαρφίσματα...

Και τι μένει ολόρθο; Μια πίστη σε ένα αξιακό σύστημα... 

"Τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι"...

Ή πιο σωστά, όπως το διαπίστωσε ο Λιβάνιος:

"Τα δεύτερα κρίνουσιν άνθρωποι"... Τα πρώτα, τα αρχικά, τα πατρογονικά μας, όλοι τα ξεχνούν...

Ποιος μας γέννησε;

Ποιος μας ανάθρεψε;

Ποιος μας έμαθε τις πρώτες λέξεις;

Ποιος μας έμαθε τα πρώτα συναισθήματα;

Ποιος τις πρώτες τιμωρίες;

Ποιος την πρώτη συγχώρεση;

Ποιος μας έδωσε το πρώτο χάδι;

Και Ποιος την πρώτη απογοήτευση;

Ποιος έκανε δρόμους για να βαδίσουμε εμείς;

Ποιος έγραψε νόμους για να ασελγήσουμε εμείς;

Ποιος έχτισε κίονες για να τους γκρεμίσουμε εμείς;

Ποιος ξενύχτησε στον ιδρώτα για να ξεπουλάμε σήμερα εμείς;

Ποιος πληγώθηκε για να προστατευτούμε εμείς;

Ποιος αρματώθηκε για να ελευθερωθούμε εμείς;

Και εμείς...; Τι κάναμε για αυτούς...;

Καφεδούμπα, κωλοτούμπα, κοιτάμε τη δουλειά μας, από την τηλεόρασή μας και τα ξέρουμε όλα... Και αυτά που πέρασαν και τα μελλούμενα που θά ΄ρθουν...

Εμείς... Τίποτα δεν μας διαφεύγει... ίσως μόνο το ποιος μας διαφεντεύει... αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Άλλα έχουν σημασία, τα δευτερεύοντα, αυτά που θά ΄ρθουν. Έχουμε ποτιστεί με την προσδοκία του καινούργιου και της καινοτομίας. Και έχει χαθεί ο νόστος... Αυτό το ανατριχιαστικό συναίσθημα... Αυτό το ισοπεδωτικό μα και συνάμα καθαγιαστικό και καθαρκτικό συναίσθημα...

Νόστος παιδικής ηλικίας...

Νόστος αθωότητος...

Νόστος ιστορίας...

Νόστος παραμυθιού...

Νόστος γέλιου...

Νόστος προσδοκίας...

(μα και) προσδοκία Νόστου... (ακόμα πιο βασανιστικό)

Αγαπητοί μου, δεν ξέρω για εσάς. Εγώ πάντως τώρα καταλαβαίνω τον υπέρμαχο του συνθήματος:

"Εμπρός, Πίσω!!"

Καλή αντάμωση (σε πιο λογικές αναρτήσεις...)