Το ερώτημα το έχω ξαναθέσει και πιο παλιά: αν σε ένα λιοντάρι του ρίχναμε πέντε ζέβρες εκεί που κάθεται, αντί να πρέπει να τις κυνηγήσει, θα τις έτρωγε και τις πέντε ή θα σταμάταγε κάπου μετά την μια-δυο; Η φύση με άλλα λόγια είναι αχόρταγη ή έχει βάλει κάπου ένα φρένα για να διατηρήσει την ισορροπία της;
Πλέον, νομίζω και παθοφυσιολογικά, έχει δοθεί μια απάντηση: λέγεται "ινκρετίνη" που στο χώρο των διαβητολόγων-καρδιολόγων και των επιστημόνων που ασχολούνται με τον μεταβολισμό, έχει εδώ και κάποια χρόνια προκαλέσει επανάσταση, παρέχοντας συναρπαστικές νέες θεραπείες απέναντι στη μάστιγα του διαβήτη. Μια σύνοψη αδρή των δράσεων της ορμόνης ινκρετίνης στον οργανισμό αποτυπώνεται στην παρακάτω εικόνα:
Αυτό που ίσως αξίζει να κρατήσουμε για τις ανάγκες της συγκεκριμένης ανάρτησης, είναι ότι η ινκρετίνη όταν εκκρίνεται (και εκκρίνεται αμέσως με το πέρασμα της τροφής από το γαστρεντερικό μας σύστημα) προκαλεί αίσθημα κορεσμού στον εγκέφαλο και μείωση της όρεξης. Είναι λοιπόν ένα από τα φρένα που λέγαμε πριν, που έχει βρει η φύση ώστε να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στους καταναλωτές και καταναλισκόμενους αυτής της πλάσης... Ως καταναλωτής δεν μπορείς κύριες να τρώς τον άμπακο, όσο θέλεις και όσο τραβάει η όρεξή σου... για αυτό έχει βάλει κόφτη στην όρεξή σου.
Το λιοντάρι λοιπόν, θα φάει για να ζήσει και εκείνο, αλλά δεν θα εξαφανίσει όλο το ασκέρι των ζεβρών, για να κάνει απλά το κέφι του.
Με αυτά τα νοήματα μας έχει αναθρέψει η Φύση.
Και αυτά τα νοήματα, πάει λίγο να ανατρέψει ο Άνθρωπος, τη σήμερον ημέρα.
Διότι, ο Άνθρωπος είναι αχόρταγος, βάζει φωτιές όπου γουστάρει και όποτε γουστάρει (κατά προτίμηση κάθε 15αύγουστο στην Ελλάδα - λες και έχει ραντεβού), βιάζει κοριτσάκια και ασελγεί ασύστολα μέχρι που αυτοκτονεί, αποκτά χρήματα και πλούτη μέχρι που παθαίνει καρκίνο ή (αν είναι πιο τυχερός για να μην βασανίζεται) κανένα εμφραγματάκι που τον στέλνει μια και έξω και γενικά, φαίνεται να μην έχει κανένα φρένο. Πιο σωστά, φαίνεται να μην έχει καθόλου... σώας τας φρένας του, οπότε πώς να δράσουν και τα φρένα...
Άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για το τώρα, για το "ό,τι φάνε ό,τι πιούνε και ό,τι αρπάξει ο κώλος τους" που λένε και στο χωριό μου, είναι άνθρωποι που είναι εκτός παραδεδομένης φύσης, όπως μας τη μάθανε στο σχολείο ότι λειτουργεί αυτή η φύση που μας γέννησε.
Ο Άνθρωπος σήμερα, επιθυμεί να γεννήσει μια άλλη φύση - και το κάνει λίαν επιτυχώς. Δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα, μια πληθωριστική ύπαρξη, μια υπερδυναμική καθημερινότητα. Ο Άνθρωπος σήμερα προσπαθεί μόνος του να φτιάξει κάτι ακόμα πιο δύσκολο για να το ξεπεράσει και να αυτοβαυκαλιστεί ότι κάτι πέτυχε ο δυστυχής...
Τυχαία, πέφτω πάνω σε μια διαφήμιση που προωθείται πολύ τώρα τελευταία, αυτή του Grammarly.com, και αντιγράφω απόσπασμα από το βασικό μότο του ιδρυτή του site:
"Grammarly is like a little superpower, especially when I need to be at 110%."
Δείτε πίσω από τις λέξεις superpower (δηλαδή υπερδύναμη) και ότι ζητάει να αποδίδει το 110%... Ένας επίπλαστος κόσμος τρομακτικά αυξημένων αναγκών (πάνω από το 100% των δυνατοτήτων μας) που αναπόφευκτα γεννά νέες ανάγκες για προστασία και βοήθεια. Και να σου οι πάσης φύσεως ασφαλιστικές εταιρείες για να εξ-ασφαλίσουν τον φόβο μας και τις αν-ασφάλειες μας (που νομίζουμε ότι προέρχονται από τον εσωτερικό μας κόσμο και ότι κάτι έχουμε και ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι και τρέχουμε στους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους, αλλά πού να ξέραμε οι δύσμοιροι ότι προέρχονται από τον εξωτερικό μας κόσμο), και να σου και οι πάσης φύσεως εταιρείες με τους ειδικούς που γνωρίζουν πριν από εσένα για εσένα (λογικό, γιατί πρώτα εκείνοι κατασκεύασαν την ανάγκη, άρα ξέρουν τα πάντα για σου την καλύψουν με τον καλύτερο τρόπο...) και εσύ τους ορίζεις αντικαταστάτες σου στη ζωή σου και ζουν εκείνοι αντί για εσένα... και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, καθώς είναι μια ακόμα ατέρμονη κατασκευασμένη ανάγκη... Μια ανάγκη να ζήσουμε, αλλά με τον τρόπου που θέλουν κάποιοι. Δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς, γιατί πρωτίστως δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε όπως θέλουμε εμείς, άρα να κρίνουμε όπως θέλουμε εμείς, άρα να αποφασίσουμε όπως θέλουμε εμείς. Όλα είναι έτοιμα, στο πιάτο μας, στον υπολογιστή μας, στο κινητό μας, στον αντίχειρά μας... Όλα πριν από εμάς για εμάς... Μας ζητούν το 110% της ύπαρξής μας για να ζήσουμε και επειδή δεν το έχουμε, μας το πουλάνε (εκείνοι οι ίδιοι που μας το ζητάνε) έτοιμο το πακετάκι των 110%. Με ένα βασικό αντάλλαγμα όμως: να μην ζήσουμε.
Δεν ξέρω ειλικρινά πού θα μας πάει το μέλλον. Το μέλλον θα έρθει, δεν μπορεί φυσικά, να περιμένει. Οι εξελίξεις τρέχουν και δεν σταματούν. Δεν προδικάζονται. Σίγουρα όμως, δικάζονται, όταν πια θα έχουν γίνει και αυτές παρελθόν. Άρα, κοιτάξτε πίσω σας, στην ιστορία σας, στην ιστορία του τόπου σας, της χώρας σας, του είδους σας ως άνθρωποι και όχι ως κρετίνοι, και αναλογιστείτε πού πάμε.
Αν μας έχει απομείνει είναι ένα πράγμα: όπου πάμε, να πάμε όλοι μαζί. Αν το μέλλον μας, διαγράφεται φωτεινό ή ζοφερό, αν στο μέλλον καούμε όλοι μαζί από τις φωτιές που βάζουμε ή μας βάζουν ή αν πλημμυρίσουμε από τα τσουνάμια και τις νεροποντές, ας πάμε όλοι μαζί. Αν κάτι πρέπει να μείνει από τις φωτιές στο Μάτι πέρσι, νομίζω είναι εκείνη η σπαραχτική εικόνα υψίστου ανθρώπινου πολιτισμού, όπου οι άνθρωποι ήταν μαζί αγκαλιασμένοι όταν καίγοντας ζωντανοί... Όλοι μαζί στο θάνατο.
Αν το μέλλον λοιπόν, αποδειχτεί λάθος, αγαπητοί μου, ας είναι ένα λάθος που κάνουμε όλοι μαζί. Ας είναι ένα λάθος προσυμφωνημένο, ας είναι ένα λάθος κατόπιν απόφασης και συν(ανα)ζήτησης. Αυτό μετράει, το μαζί και όχι τόσο το λάθος. Το μαζί είναι στοιχείο πολιτισμού και όχι το λάθος. Και μάλιστα, το μαζί, είναι στοιχείο Φυσικού Πολιτισμού. Είναι το στοιχείο που αποκόπτουμε από πάνω μας όταν καίμε, καταστρέφουμε, χαλάμε, γκρεμίζουμε, αποξηραίνουμε... Είναι το στοιχείο που χάνουμε, όπως ακριβώς μια μάνα χάνει το παιδί της, ή πιο σωστά, όταν ένα παιδί απαρνιέται τη μάνα του.
Ινκρετίνη για φρένο και ισορροπία μέσα στον εγκέφαλό μας λοιπόν, ή οι κρετίνοι θα μας γεμίσουν φρέον και ανισορροπία μέσα στο κρανίο μας που κάποτε κατοικούσε ένας εγκέφαλος...;
"The Future"
by Roberto Cacciapaglia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου