Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Ο κύριος Χίλων ο αρχαίος που διατύπωσε το σοφό "άρρητα μη λέγε", θεωρώντας ότι είναι σωστό να μην μιλάς εκεί που δεν πρέπει και να μην λες αυτά που δεν πρέπει να λες γιατί θα ενοχλήσουν ίσως, νομίζω πρέπει να ήταν αρκετά συντηρητικός. Θα μου πείτε Λακεδαιμόνιος ήταν, τι άλλο πέρα από συντηρητικός θα ήταν; Όμως, η Σοφία, ως έννοια και ιδιότητα, γιατί πρέπει να κρύβεται πίσω από τη σιωπή ή τη σιγή; Όταν, αυτά που δεν λέγονται, επειδή ακριβώς δεν λέγονται, πρέπει τουλάχιστον να προσπαθούμε να βρούμε άλλους τρόπους πιο ισχυρούς για να κοινωνηθούν όπως πχ να πράττονται και να βιώνονται. Αν ο Χίλων λοιπόν, διατύπωσε το "Άρρητα μη λέγε", εγώ το επεκτείνω σε "Άρρητα μη λέγε, άρρητα πράξε". Το παρακάτω βίντεο, προς επίρρωση των σκέψεών και λόγων μου:
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που είναι απόλυτοι στις απόψεις τους. Ακλώνητοι και υπερφίαλοι. Λες και έχουν πιάσει τον παπά από τα αρχίδια ή τον ταύρο από τα κέρατα. Στην ουσία όμως... αρχίδια κέρατα έχουν πιάσει! (συγνώμη κύριε Χίλωνα, είπες να μην λέμε αυτά που δεν πρέπει - "άρρητα μη λέγε", αλλά δεν αντέχω να μην χρησιμοποιήσω την γλώτταν του πεζοδρομίου... και τα μοντέρνα γαλλικά...). Και ο λόγος είναι ότι δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί η εξέλιξη, η πρόοδος, η μάθηση, η δημιουργικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι στέκονται εμπόδιο σε κάθε ανάπτυξη, σε κάθε νέα αρχή, ειδικά στον τόπο μας. Παρ' όλ' αυτά, αν τύχει κατά λάθος και φανεί μια διαφορετική άποψη, μια πρόταση που προσφέρει κάτι νέο, ο κόσμος δεν είναι χαζός (όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για αυτό) και στο τέλος θα το επιλέξει. Ζούμε σε μια χώρα που δεν προσφέρει εύκολα τις εναλλακτικές. Για αυτό δεν έχουμε να επιλέξουμε και πολλά. Δεν είναι περίεργο αυτό, καθώς αυτό το πράμα (του σατανά), λέγεται αλλιώς και παγκοσμιοποίηση: όλα πολτοποιούνται σε ένα, τον πολτό (όπως εξάλλου λέει και η ίδια η λέξη!). Δείτε για παράδειγμα, τις φωτιές: είτε είναι στο Μάτι, είτε στον Αμαζόνιο, γίνονται πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και εντυπωσιασμού, αντί ευκαιρία σκασμού ένθεν και ένθεν και ανάληψης ευθυνών. Μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο όμως (που θα ήταν κατά τύχη και στο όριο του στατιστικού λάθους όπως είπαμε και πιο πριν), μέχρι την ανάληψη ευθυνών από υπεύθυνα άτομα, θα μένει η ανάληψη εις τους ουρανούς αναλαμπής και στάχτης. Άλλον ένα παράδειγμα: έχω παρευρεθεί σε πολλούς αθλητικούς αγώνες, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλλευ, παιδιών, εφήβων, νέων και ενηλίκων, και των δυο φύλων, ως ιατρός αυτών των αγώνων. Πάντα -μα πάντα όμως- στο τελείωμα αυτών των αγώνων, έφευγα με την εξής εικόνα: φουντωμένους και αναψοκοκκινισμένους προπονητές να βρίζουν τους εκάστοτε διαιτητές και να φωνάζουν με βρισιές εναντίον των παικτών τους, παίκτες να φωνάζουν και να πουλούν τσαμπουκά εναντίον των παικτών της άλλης ομάδας και θεατές να βρίζουν ξανά διαιτητές, παίκτες και προπονητές της άλλης ομάδας και να σιωπούν όταν οι δικοί τους προπονητές βρίζουν τα δικά τους παιδιά... Κοινώς, πολύ βρισίδι από όλες και προς όλες τις συνιστώσες του αθλητισμού, πολύ νταηλίκι, και έντονη δημιουργία ισχυρών προτύπων του "πώς παίζεται το παιχνίδι" σε κάθε ηλικία. Αν ένα παιδάκι 10 ετών, στις φυτείες και στις ακαδημίες πχ κάποιας ομάδας, ζει σε ένα τέτοιο περιβάλλον της ΜΗ-υγιούς άμιλλας, φανταστείτε και προβάλλετε αυτό το παιδί στα 20 του. Και κάντε αυτή την προβολή για όλα τα επαγγέλματα... Διότι τελικά, για προβολή πρόκειται, καθώς όλα αποτιμούνται με το πόσο προβάλλεσαι σε αυτήν την κοινωνία και καθόλου με το πόσο προσβάλλεσαι (οι γονείς στις εξέδρες των παιδιών που υπέμεναν και δέχονταν τις βρισιές από τον αμόλυντο και στο απυρόβλητο προπονητή της ομάδας εναντίον των ίδιων των παιδιών τους, δεν προσβάλλονται καθόλου ήθελα να 'ξερα;) Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εξαλειφθούν λοιπόν, οι κάφροι από προσώπου γης; Φταίνε οι κάφροι ή φταίει το πρόσωπο της γης; Καταλήγω ότι φταίει το πρόσωπο της γης... Και πιο συγκεκριμένα, το πρόσωπο που εμείς δείχνουμε καθημερινά, καθότι το πρόσωπο της γης φτιάχνεται από τις ψηφίδες των προσώπων όλων εμάς που κατοικούμε πάνω σε αυτή τη γη. Εξηγούμαι με δυο κομβικά και βασικά παραδείγματα: 1. Η θεωρία της Φυσικής Επιλογής λέει ότι σε μια δεδομένη κατάσταση ισορροπίας στη Φύση, ΑΝ ΤΥΧΕΙ και βρεθεί μια μετάλλαξη που προσφέρει ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ γνώρισμα και ιδιότητα σε ένα είδος, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΘΑ "ΕΠΙΛΕΧΘΕΙ" και θα υπερνικήσει τα άλλα και θα προχωρήσει ως είδος. Το νέο δηλαδή, αν είναι καλύτερο, θα επικρατήσει, μέσα σε ένα απολύτως ανταγωνιστικό περιβάλλον έμβιων όντων. Τονίζεται η προϋπόθεση "ΑΝ" τύχει και βρεθεί. Διότι, η φυσική επιλογή δεν είναι εξελικτική πίεση του σκοπού, δηλαδή δεν δημιουργεί εκείνη τις μεταλλάξεις, αλλά αν βρεθούν, τις προστατεύει και τις προπορεύει. 2. Ο Karl Popper, ένας μεγάλος Φιλόσοφος της Επιστήμης, απορρίπτει την αδιαμφισβήτητη εγκυρότητα της ανθρώπινης γνώσης και την υιοθέτησης της επαγωγικής μεθόδου ως εργαλείου αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας. Σύμφωνα με τη θεωρία του, η επιστημονική εξέλιξη μπορεί να επέλθει μόνο με την αντικατάσταση του κριτηρίου της εμπειρικής επαλήθευσης και την εισαγωγή της αρχής της διαψευσιμότητας. Κατά τον Popper, ο σκοπός της επιστήμης είναι η θεμελίωση της θεωρίας με υποθέσεις οι οποίες ελέγχονται από την εμπειρία, είναι δυνητικά διαψεύσιμες και επικυρώνονται προσωρινώς με την επιφύλαξη μιας ενδεχόμενης μελλοντικής διάψευσης. Κατά συνέπεια, κάθε επιστημονική θέση συμβάλλει στην επιστημονική πρόοδο μόνον ΑΝ μπορεί να διαψευσθεί, δηλαδή αν μπορεί να ελεγχθεί, να αποδειχθεί λανθασμένη και να αντικατασταθεί από μια νεότερη. Η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική, όπως ανταγωνιστική είναι και η Φύση και η Εξέλιξη. Και φυσικά, στηρίζεται στο ίδιο αγωνιώδες "ΑΝ", όπως και εκείνη. Συμπερασματικά, ο κόσμος δεν είναι κακός από τη φύση του. Ο κόσμος είναι απλά καλομαθημένος και δεν ξεβολεύεται και εύκολα. Θέλει θυσίες, θέλει αγωνία, θέλει φόβο για να αλλάξεις και το βασικότερο, να γίνεις η αλλαγή που θες να δεις. Θέλει καθημερινή προσπάθεια, θέλει εμβάθυνση, θέλει διαλογισμό (με τον δικό σου άψυχο και έμψυχο κόσμο), διαλογή (με τον άψυχο κόσμο γύρω σου) και διαλεκτικότητα (με τον έμψυχο κόσμο γύρω σου). Και θέλει επίσης και τύχη (αυτό το "ΑΝ" που λέγαμε). Ευτυχώς όμως, το ΑΝ αυτό, δεν έχει χαθεί ακόμα και υπάρχει γύρω μας σποραδικά και κατά κρούσματα... Αν λοιπόν, τύχει τριγύρω σας και πέσουν στην αντίληψή σας, τέτοιες ωραίες ενέργειες που σας μιλούν για μια άλλη στάση ζωής, που σας δείχνουν έναν άλλον κόσμο, που σας "μεταλλάσουν" σε κάτι ανώτερο και σας εξελίξουν σε κάτι ομορφότερο, τότε μην το αφήσετε να φύγει απαρατήρητο. Προστατεύστε το, στηρίξτε το, μοιραστείτε το, επικοινωνήστε το. Φυτέψτε το στην καρδιά σας και αυτό θα στεριώσει. Δεν θέλει και πολύ: λίγο εύφορο έδαφος (ό,τι ελάχιστο μείνει μετά τις φωτιές), λίγη καλή διάθεση και μια αξί(ν)α ζωής: την αξία του να μην φοβόμαστε να θέσουμε τον Εαυτόν μας προς διάψευση, δηλαδή προς έλεγχο και προς κρίση, που θα λειτουργήσει σαν αξίνα για να οργώσει κάθε σκληρή και πέτρινη συμπεριφορά εκείνων των άκαμπτων, ακλώνητων και απόλυτων ανθρώπων που αναφέραμε στην αρχή. Δεν είναι λοιπόν, χαζοί, ανίκανοι και βλάκες οι άνθρωποι γύρω μας (τουλάχιστον οι περισσότεροι). Είναι ανεκπαίδευτοι. Και είναι ανεκπαίδευτοι στο να επιλέγουν το σωστό, το καλό, το λειτουργικό, το παραγώγιμο, το εξελικτικό, το αποδοτικό, το επιστημονικό, το λογικό. Είναι ανεκπαίδευτοι γενικά να επιλέγουν. Σκοπός ζωής νομίζω, είναι να μάθουμε πρώτα εμείς (και κατόπιν, αν κατορθώσουμε, και τους γύρω μας), να επιλέγουμε ορθά ανάμεσα στα μεγάλα ΑΝ της ζωής μας. Εδώ, με link, δυο εξαιρετικά ΑΝ στην παγκόσμια σκέψη, ένα το ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ του Ράντυαρντ Κίπλιγκ και το άλλο το ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ του Τάσου Λειβαδίτη. Μα το βασικότερο είναι ένα άλλο ΑΝ: αν μπορείς να κάνεις στη ζωή σου μικρά βήματα προς το καλύτερο. Πιο συμπυκνωμένα αυτά που προσπαθώ να σας πω, μπορείτε να τα βρείτε στο παρακάτω εξαιρετικό animation video:
Γνωρίζω έναν συνάδελφο που αν τον κοιτάξεις από την κορυφή ως τα νύχια, θα πεις ότι μισο-ζει κυριολεκτικά. Εξηγούμαι: - Οδηγεί μηχανάκι που μισο-λειτουργεί, καθώς τον έχει αφήσει πάμπολλες φορές στο δρόμο από «ανακοπή», χωρίς κανένας ειδικός να μπορεί να βρει τι φταίει και το μηχανάκι κάνει συγκοπτικά επεισόδια… (μην λέτε λοιπόν, μετά για τους ιατρούς όταν δεν βρίσκουν από τι πάσχουν οι ασθενείς…). Το πίσω φανάρι έχει μισο-σπάσει, η μανιβέλα μισο-λείπει, η σέλα έχει μισο-ξεχαρβαλωθεί και συγκρατείται με μια τριχιά… (για όσους έχουν ακόμα γνώση της λέξης…), ο ένας καθρέπτης είναι διαφορετικός από τον άλλον γιατί κάποτε έσπασε και βρέθηκε ένας που μισο-ταίριαζε για να καλύψει το κενό που είχε μείνει όταν αντίκριζε προς τα πίσω αυτά που προσπερνούσε αλλά και εκείνα που τον προσπερνούσαν… (με λίγα λόγια το κενό που είχε μείνει όταν αντίκριζε το παρελθόν του…). Παρ’ όλα αυτά, το μηχανάκι, ακόμα κρατά και γράφει χιλιόμετρα. - Φορά κράνος που έχει μισο-σπάσει από τις τόσες φορές που έχει πέσει κάτω, η προστατευτική ζελατίνα έχει σπάσει από τη μια πλευρά και μισο-βγαίνει συνεχώς, το λουράκι κρέμεται καθώς το κλιπσάκι έχει μισο-χαλάσει και δεν δουλεύει. Και όμως, ακόμα κρατά και στέκεται πάνω στο κεφάλι του οδηγού του. - Φορά μπουφάν μηχανής DINESE, δώρο από τον πατέρα ενός καλού του φίλου και έτερου συμφοιτητή του, στο οποίο μισο-λειτουργούν τα φερμουάρ και μάλιστα στο ένα, το δεξί, έχει βάλει συνδετήρα για να σηκώνει το φερμουάρ καθώς έχει μισο-σαπίσει η λαβή του. Επίσης, έχει μισο-σκίσει το ύφασμα στα μανίκια. Παραδόξως, ακόμα κρατά το μπουφάν, όπως κρατά και η φιλία με τον έτερο συμφοιτητή και τον πατέρα του. - Φορά γυαλιά μυωπίας 10ετίας σχεδόν, που έχουν μισο-διαλυθεί, καθώς το ένα «ποδαράκι» του σκελετού έχει σπάσει δυο φορές στη θέση που στηρίζεται στο αυτί. Την μια συγκολλήθηκε με καμινέτο και σίδερο, με διαδικασία όπως ακριβώς η οστεομυελική ενδοπρόθεση που χρησιμοποιούν οι ορθοπεδικοί για να συνδέσουν δυο κομμάτια ενός επιμήκους οστού. Τη δεύτερη φορά που έσπασε (σε περιφερικότερο σημείο από την πρώτη), συγκολλήθηκε με τον UHUτον παντοκολλητή και ακόμα κρατά. - Φέρει τσάντα ώμου σακ-βουαγιάζ που μισο-κρέμεται, καθώς το ένα λουράκι έχει μισο-ξηλώσει και λες τώρα θα σκίσει, τώρα θα σκίσει, μα ακόμα κρατά και δεν σκίζει. - Φορά συνηθισμένο μπλου-τζιν που μισο-λείπουν τα κουμπιά του σε τέτοιο βαθμό που λες καμιά φορά ότι… «είναι ανοιχτά τα μαγαζιά του!». Κι όμως, το παντελόνι ακόμα κρατά και στέκεται χωρίς να του πέφτει. - Φορά ζευγάρι παπούτσια που το ένα έχει μισο-σκίσει μπροστά εκεί στη θέση του μεγάλου δακτύλου το οποίο προβάλει, ειδικά στις κατηφόρες, και όμως ακόμα κρατά το πόδι στη θέση του. - Φέρει κινητό smartphoneNOKIA, το οποίο μισο-ρετάρει, καθώς πατάς ένα κουμπί τώρα και αυτό ανταποκρίνεται μετά από κανένα 2λεπτο, και όμως, ο συγκεκριμένος συνάδελφος ακόμα το κρατά, και δεν το έχει πετάξει από το παράθυρο. - Φέρει ιατρικό στηθοσκόπιο στο σβέρκο του που μισο-λειτουργεί, καθώς έχει διαβρωθεί σε πολλά σημεία που είναι απορίας άξιον αν το έχει για να ακούει ήχους παθολογικούς ή αν το έχει απλά σαν αξεσουάρ-αντίκα. Και όμως, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ακόμα το στηθοσκόπιο του κρατά και ακούει αυτά που πρέπει να ακούει. Ο συνάδελφος αυτός, νομίζω ότι ζει στο μεταίχμιο της υλικής ζωής της σημερινής εποχής μας. Μισο-συμμετέχει σε όλα εκείνα που εμείς οι υπόλοιποι θεωρούμε εκ των ων ουκ άνευ της καθημερινότητάς μας. Δεν φαίνεται να τον πολυαπασχολεί όμως. Θα έλεγες ότι ζει ζωή μισή. Έχει όμως και κάτι ολόκληρο: έχει ολόκληρη αυτή τη ζωή που περιγράψαμε, δική του, χωρίς να αφήνει κανέναν να του την αγγίζει. Μα προπάντων, αν τον καλογνωρίσεις, θα καταλάβεις ότι αυτή τη μισή ζωή του… δεν τη μισεί!! Παρά προσμένει να ολοκληρωθεί, μαζεύοντας όλα τα μισά κομμάτια του.
Υ.Γ.: Ο συγκεκριμένος συνάδελφος, με ενημέρωσε πρόσφατα -ίσως διαβάζοντας την συγκεκριμένη ανάρτηση-, ότι έχει επίσης, ένα φωτιστικό γραφείου που μισο-λειτουργεί και ένα laptop που υπο-λειτουργεί... Και πού είσαι ακόμα δηλαδή... Και όμως, όλα αυτά στα περιγράφει με ένα χαμόγελο στωικό που στο δίνει και αυτό ολόκληρο και όχι μισό.
Το ερώτημα το έχω ξαναθέσει και πιο παλιά: αν σε ένα λιοντάρι του ρίχναμε πέντε ζέβρες εκεί που κάθεται, αντί να πρέπει να τις κυνηγήσει, θα τις έτρωγε και τις πέντε ή θα σταμάταγε κάπου μετά την μια-δυο; Η φύση με άλλα λόγια είναι αχόρταγη ή έχει βάλει κάπου ένα φρένα για να διατηρήσει την ισορροπία της; Πλέον, νομίζω και παθοφυσιολογικά, έχει δοθεί μια απάντηση: λέγεται "ινκρετίνη" που στο χώρο των διαβητολόγων-καρδιολόγων και των επιστημόνων που ασχολούνται με τον μεταβολισμό, έχει εδώ και κάποια χρόνια προκαλέσει επανάσταση, παρέχοντας συναρπαστικές νέες θεραπείες απέναντι στη μάστιγα του διαβήτη. Μια σύνοψη αδρή των δράσεων της ορμόνης ινκρετίνης στον οργανισμό αποτυπώνεται στην παρακάτω εικόνα:
Αυτό που ίσως αξίζει να κρατήσουμε για τις ανάγκες της συγκεκριμένης ανάρτησης, είναι ότι η ινκρετίνη όταν εκκρίνεται (και εκκρίνεται αμέσως με το πέρασμα της τροφής από το γαστρεντερικό μας σύστημα) προκαλεί αίσθημα κορεσμού στον εγκέφαλο και μείωση της όρεξης. Είναι λοιπόν ένα από τα φρένα που λέγαμε πριν, που έχει βρει η φύση ώστε να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στους καταναλωτές και καταναλισκόμενους αυτής της πλάσης... Ως καταναλωτής δεν μπορείς κύριες να τρώς τον άμπακο, όσο θέλεις και όσο τραβάει η όρεξή σου... για αυτό έχει βάλει κόφτη στην όρεξή σου.
Το λιοντάρι λοιπόν, θα φάει για να ζήσει και εκείνο, αλλά δεν θα εξαφανίσει όλο το ασκέρι των ζεβρών, για να κάνει απλά το κέφι του.
Με αυτά τα νοήματα μας έχει αναθρέψει η Φύση.
Και αυτά τα νοήματα, πάει λίγο να ανατρέψει ο Άνθρωπος, τη σήμερον ημέρα.
Διότι, ο Άνθρωπος είναι αχόρταγος, βάζει φωτιές όπου γουστάρει και όποτε γουστάρει (κατά προτίμηση κάθε 15αύγουστο στην Ελλάδα - λες και έχει ραντεβού), βιάζει κοριτσάκια και ασελγεί ασύστολα μέχρι που αυτοκτονεί, αποκτά χρήματα και πλούτη μέχρι που παθαίνει καρκίνο ή (αν είναι πιο τυχερός για να μην βασανίζεται) κανένα εμφραγματάκι που τον στέλνει μια και έξω και γενικά, φαίνεται να μην έχει κανένα φρένο. Πιο σωστά, φαίνεται να μην έχει καθόλου... σώας τας φρένας του, οπότε πώς να δράσουν και τα φρένα...
Άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για το τώρα, για το "ό,τι φάνε ό,τι πιούνε και ό,τι αρπάξει ο κώλος τους" που λένε και στο χωριό μου, είναι άνθρωποι που είναι εκτός παραδεδομένης φύσης, όπως μας τη μάθανε στο σχολείο ότι λειτουργεί αυτή η φύση που μας γέννησε.
Ο Άνθρωπος σήμερα, επιθυμεί να γεννήσει μια άλλη φύση - και το κάνει λίαν επιτυχώς. Δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα, μια πληθωριστική ύπαρξη, μια υπερδυναμική καθημερινότητα. Ο Άνθρωπος σήμερα προσπαθεί μόνος του να φτιάξει κάτι ακόμα πιο δύσκολο για να το ξεπεράσει και να αυτοβαυκαλιστεί ότι κάτι πέτυχε ο δυστυχής...
Τυχαία, πέφτω πάνω σε μια διαφήμιση που προωθείται πολύ τώρα τελευταία, αυτή του Grammarly.com, και αντιγράφω απόσπασμα από το βασικό μότο του ιδρυτή του site:
"Grammarly is like a little superpower, especially when I need to be at 110%."
Δείτε πίσω από τις λέξεις superpower (δηλαδή υπερδύναμη) και ότι ζητάει να αποδίδει το 110%... Ένας επίπλαστος κόσμος τρομακτικά αυξημένων αναγκών (πάνω από το 100% των δυνατοτήτων μας) που αναπόφευκτα γεννά νέες ανάγκες για προστασία και βοήθεια. Και να σου οι πάσης φύσεως ασφαλιστικές εταιρείες για να εξ-ασφαλίσουν τον φόβο μας και τις αν-ασφάλειες μας (που νομίζουμε ότι προέρχονται από τον εσωτερικό μας κόσμο και ότι κάτι έχουμε και ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι και τρέχουμε στους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους, αλλά πού να ξέραμε οι δύσμοιροι ότι προέρχονται από τον εξωτερικό μας κόσμο), και να σου και οι πάσης φύσεως εταιρείες με τους ειδικούς που γνωρίζουν πριν από εσένα για εσένα (λογικό, γιατί πρώτα εκείνοι κατασκεύασαν την ανάγκη, άρα ξέρουν τα πάντα για σου την καλύψουν με τον καλύτερο τρόπο...) και εσύ τους ορίζεις αντικαταστάτες σου στη ζωή σου και ζουν εκείνοι αντί για εσένα... και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, καθώς είναι μια ακόμα ατέρμονη κατασκευασμένη ανάγκη... Μια ανάγκη να ζήσουμε, αλλά με τον τρόπου που θέλουν κάποιοι. Δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς, γιατί πρωτίστως δεν μας αφήνουν να γνωρίσουμε όπως θέλουμε εμείς, άρα να κρίνουμε όπως θέλουμε εμείς, άρα να αποφασίσουμε όπως θέλουμε εμείς. Όλα είναι έτοιμα, στο πιάτο μας, στον υπολογιστή μας, στο κινητό μας, στον αντίχειρά μας... Όλα πριν από εμάς για εμάς... Μας ζητούν το 110% της ύπαρξής μας για να ζήσουμε και επειδή δεν το έχουμε, μας το πουλάνε (εκείνοι οι ίδιοι που μας το ζητάνε) έτοιμο το πακετάκι των 110%. Με ένα βασικό αντάλλαγμα όμως: να μην ζήσουμε.
Δεν ξέρω ειλικρινά πού θα μας πάει το μέλλον. Το μέλλον θα έρθει, δεν μπορεί φυσικά, να περιμένει. Οι εξελίξεις τρέχουν και δεν σταματούν. Δεν προδικάζονται. Σίγουρα όμως, δικάζονται, όταν πια θα έχουν γίνει και αυτές παρελθόν. Άρα, κοιτάξτε πίσω σας, στην ιστορία σας, στην ιστορία του τόπου σας, της χώρας σας, του είδους σας ως άνθρωποι και όχι ως κρετίνοι, και αναλογιστείτε πού πάμε.
Αν μας έχει απομείνει είναι ένα πράγμα: όπου πάμε, να πάμε όλοι μαζί. Αν το μέλλον μας, διαγράφεται φωτεινό ή ζοφερό, αν στο μέλλον καούμε όλοι μαζί από τις φωτιές που βάζουμε ή μας βάζουν ή αν πλημμυρίσουμε από τα τσουνάμια και τις νεροποντές, ας πάμε όλοι μαζί. Αν κάτι πρέπει να μείνει από τις φωτιές στο Μάτι πέρσι, νομίζω είναι εκείνη η σπαραχτική εικόνα υψίστου ανθρώπινου πολιτισμού, όπου οι άνθρωποι ήταν μαζί αγκαλιασμένοι όταν καίγοντας ζωντανοί... Όλοι μαζί στο θάνατο.
Αν το μέλλον λοιπόν, αποδειχτεί λάθος, αγαπητοί μου, ας είναι ένα λάθος που κάνουμε όλοι μαζί. Ας είναι ένα λάθος προσυμφωνημένο, ας είναι ένα λάθος κατόπιν απόφασης και συν(ανα)ζήτησης. Αυτό μετράει, το μαζί και όχι τόσο το λάθος. Το μαζί είναι στοιχείο πολιτισμού και όχι το λάθος. Και μάλιστα, το μαζί, είναι στοιχείο Φυσικού Πολιτισμού. Είναι το στοιχείο που αποκόπτουμε από πάνω μας όταν καίμε, καταστρέφουμε, χαλάμε, γκρεμίζουμε, αποξηραίνουμε... Είναι το στοιχείο που χάνουμε, όπως ακριβώς μια μάνα χάνει το παιδί της, ή πιο σωστά, όταν ένα παιδί απαρνιέται τη μάνα του.
Ινκρετίνη για φρένο και ισορροπία μέσα στον εγκέφαλό μας λοιπόν, ή οι κρετίνοι θα μας γεμίσουν φρέον και ανισορροπία μέσα στο κρανίο μας που κάποτε κατοικούσε ένας εγκέφαλος...;
Πώς γίνεται και τα έχει φτιάξει έτσι ο μεγαλοδύναμος, ώστε να πρέπει πρώτα να μοχθήσεις για να αποκτήσεις, να πρέπει πρώτα να ματώσεις για να σώσεις (την ψυχή σου ή/και τις ψυχές των άλλων), να πρέπει πρώτα να αναρριχηθείς στα πιο απάτητα βουνά για να μπορείς από εκεί να διαχυθείς στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ύπαρξης; Πώς γίνεται και έχει συνδυάσει ο μεγαλοδύναμος την εξάντληση των δυνάμεων με την απόκτηση του νοήματος, την ανέχεια της ύλης με την ευεξία της ψυχής, το απαιτητικό με το αναζωογονητικό και το ελάχιστο με το σπουδαίο; Πώς γίνεται να έχει κρύψει την ομορφιά πίσω από τις πιο ψηλές βουνοκορφές και τα ομορφότερα χαμόγελα πίσω από τα πιο καυτά δάκρυα; Πολλοί λένε "να μου λείπει το βύσσινο", εννοώντας ότι πρόκειται μάλλον για βάσανο και όχι για βύσσινο, οπότε "δεν θα πάρουν", όταν τους προσφέρουν κάτι που απαιτεί ενέργεια, κόστος, θυσίες και φυσικά μπόλικη αβεβαιότητα. Δεν γνωρίζουν όμως, όσοι αρνούνται "να πάρουν", ότι αυτά τα στοιχεία είναι τα συστατικά του βύσσινου της ζωής και όλων εκείνων των γλυκών στιγμών που βγαίνουν στο τέλος σαν απόσταγμα μετά από το στύψιμο τόσων πικρών στιγμών και εμπειριών... Εσείς τι θα διαλέγατε λοιπόν, να πάρετε στη ζωή σας; Γλυκό βύσσινο ή Γλυκό βάσανο; Θα διαλέγατε, την ήρεμη και γλυκιά πλευρά της ζωής ή την άγρια, σκληρή, ανόθευτη, αμόλυντη, ακατέργαστη, σπλάχνα πλευρά της ζωής;
