Θα ασχοληθώ με κάτι δευτερεύον, σε αυτήν την ανάρτηση.
Τα πρόσφατα ξεφτιλίκια ενός μεγαλοκαθηγητή Καρδιολογίας με παράλληλους γάμους, βίους και ρόλους, ίσως τα έχετε διαβάσει. Τυγχάνει να τα ξέρω πολύ καλά τα πράγματα, καθώς εργαζόμουν στον ίδιο χώρο με τους εμπλεκόμενους.
Ένα μόνο σχόλιο έχω να πω: το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι πανομοιότυπο -ψυχοπαθολογικά μιλώντας- με αυτό του Χίτλερ. Ο φίλος μας, χρησιμοποιώντας παρόμοιες μεθόδους, κατόρθωσε να πείσει άπαντες γύρω του για τις ικανότητές του, να χτίσει έναν κόσμο παρανοϊκό και να φτάσει μέχρι τη βαθμίδα του Φύρερ Αναπληρωτή Καρδιολογίας.
Φαίνεται ότι εν δυνάμει Χίτλερς υπάρχουν ακόμα γύρω μας. Δεν είναι εκεί το ζητούμενο. Το πρόβλημα είναι, ότι εξακολουθούμε ως κοινωνία να μην τους αναγνωρίζουμε εγκαίρως.
Αν ζητάτε τη δική μου στάση, είναι ο άνθρωπος -μαζί με το επιτελείο του φυσικά- που με έκανε να μην μάθω ένα βασικό κομμάτι της σημερινής τρέχουσας Καρδιολογίας, καθώς όταν πέρασα από το αντίστοιχο τμήμα και είδα το αρρωστημένο κλίμα, είπα ότι αυτό δεν ταιριάζει σε μένα. Αναρίθμητοι όμως, άλλοι, συντάχτηκαν μαζί του και έβλεπαν στο πρόσωπό του ένα πρότυπο. Κάτι σαν τον Δία, πατέρα όλων. Εγώ έβλεπα μια υπερφίαλη και παρεκκλίνουσα συμπεριφορά και φώναζα "είσαι ο πατέρας μας, τέρας, τέρας, τέρας μας...!"
Η Ιστορία δικάζει όμως. Και ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι.
Υ.Γ.: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ξανα-αναφέρω για πολλοστή φορά τη συνέχεια της παροιμίας: "ουδείς μωρότερος των ιατρών αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι, πόσο μάλλον οι δάσκαλοι των ιατρών..."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου