Πολύ πρόσφατα έκανα για πρώτη φορά αίτηση για διορισμό σε μια θέση σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Αφού συγκέντρωσα με πολύ κόπο, όλα τα πιστοποιητικά και αποδεικτικά και βεβαιώσεις συμμετοχής σε συνέδρια και γενικά όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το βιογραφικό μου, είπα να τα ζυγίσω, να δω πόσο βάρος έχουν. Η ζυγαριά έλεγε 0,523kgr, κάτι περισσότερο από μισό κιλό δηλαδή.
Αν είχα όμως μια άλλη ζυγαριά, που να μετρά σε ειδικό βάρος, δηλαδή σε χρόνο, κόπο και συμμετοχή, θα απαριθμούσε πολλά χρόνια, και για την ακρίβεια τουλάχιστον 18. Αν αναλογιστεί κανείς, ότι είμαι 36 ετών, αυτό είναι κάτι περισσότερο από τη μισή μου ζωή δηλαδή. Άρα, όσα χρόνια έκανα για να μπω στη σχολή, άλλα τόσα έκανα για να ετοιμαστώ να διεκδικήσω μια θέση, για να έρθει το σύστημα να μου πει: φίλε στη σειρά σου, αργείς ακόμα. Ίσως χρειαστείς άλλα τόσα χρόνια για να ασχοληθούμε με την περίπτωσή σου και θα δούμε τότε αν είσαι κατάλληλος... Μόνο, που ξέχασε να θυμηθεί το σύστημα, ότι μέχρι τότε μπορεί να μην υπάρχω καν στις λίστες των εν αναμονή διορισμού ιατρών, καθώς μπορεί να έχω μεταναστεύσει στις λίστες των εν παραμονή αλλαχού αρχαγγέλων.
Αυτή η κατάσταση, επιβεβαιώνει την άποψή μου, ότι οι ιατροί είναι το καλύτερο σφαχτό της κοινωνίας, που ρίχνονται στον βωμό της ψεύτικης καταξίωσης, καίγονται στην πυρά της ατέρμονης αναζήτησης κοινωνικού εξουσιαστικού ρόλου, αποσαθρώνονται από τις ψευδεπίγραφες απολαβές και τελικά μετά από τόση μόρφωση... παραμορφώνονται σε ένα τέρας που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν, αδυνατώντας να εκπληρώσουν τον ρόλο τους ως προστάτες της ανθρώπινης υγείας και αξιοπρέπειας, (όπως εκφράστηκε εύστοχα μα εξιδανικευμένα από τον ΠΟΥ το 1948: η υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»), καθώς πρώτοι οι ίδιοι οι ιατροί είναι οι μεγαλύτεροι ασθενείς. Και αν ο ΠΟΥ προσπαθεί να συγκεράσει δυο καταστάσεις, την ιατρικοποίηση της κοινωνίας και την κοινωνικοποίηση της ιατρικής και με όχημα την πρώτη να στοχεύσει προς τη δεύτερη, σε αυτήν την προσπάθεια, ελλοχεύουν δυο κίνδυνοι που έχουν συνάφεια μεταξύ τους: αφενός, η βιοεξουσία και αφετέρου η κανονικοποίηση-τυποποίηση της ιατρικής ως μια παράφρονα έκφραση της evidence-based medicine (ιατρικής βασισμένης σε στοιχεία). Και οι σημερινοί ιατροί, έχουν εκτεθεί και στους δυο αυτούς κινδύνους, υφιστάμενοι πολλαπλά τραύματα.
Για να ξαναγυρίσω στην υπόθεση του διορισμού. Το καλύτερο στοιχείο βέβαια από όλα είναι, ότι για αυτή τη μια θέση, έχουν κάνει αίτηση καμιά 80αριά συνάδελφοι και εγώ με σιγουριά θα έχω μια από τις τελευταίες θέσεις στη σειρά αξιολόγησης. Δεν με πειράζει αυτό φυσικά, καθώς οι περισσότεροι αποδέλοιποι έχουν παραπάνω εφόδια (οι περισσότεροί τους, επάξια). Αυτό, που με πειράζει όμως αφάνταστα, είναι ότι η κοινωνία μας, δίνει βάρος στο πραγματικό βάρος των προσόντων ως ποσοτική παράμετρο, αντί να δίνει κυριολεκτικό βάρος στο χρόνο και την προσπάθεια που έχει καταβάλει κανείς ως ποιοτική παράμετρο, για να αποκτήσει αυτά τα προσόντα. Και αυτό, είναι συνάρτηση της προσπάθειας της κοινωνίας μας να ζυγίζει τα πάντα με αριθμούς και κατά κεφαλήν κατανάλωση, αντί να βλέπει προσωπικότητες και κατά περίπτωση πνευματικές ανθρώπινες ανάγκες.
Υ.Γ.1: Ευχαριστώ τον "Γιάννης από πάνω" για αυτή την εικόνα που μου έστειλε, αποδεικνύοντας ότι είναι πραγματικά στο "από πάνω" επίπεδο της εικόνας και δεν έχει σκύψει ακόμα το κεφάλι.
Υ.Γ.2: Η όλη υπόθεση μου φέρνει στο νου την πολύ ψαγμένη ταινία "21 γραμμάρια" με τον Σον Πεν, που στηρίζεται στην άποψη ότι όταν πεθαίνουμε χάνουμε αυτόματα 21 γραμμάρια βάρους, διότι τόσο πιστεύεται ότι ζυγίζει η ψυχή μας, όταν βγαίνει από το σώμα... Είναι δυνατόν το βάρος της ψυχής του ανθρώπου να αποδοθεί με λίγα γραμμάρια μόνο;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου