Κοιτώντας τα πεπραγμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, από... την ίδια την ανθρωπότητα, μια μόνο συνδυαστική σκέψη καταποντίζει το μυαλό μου, με κάνει να σκύβω το κεφάλι και να προχωράω καταμεσίς της σημερινής τρέλας, η οποία δεν είναι τίποτα μπροστά στην τρέλα που έχει παρελάσει κατά καιρούς και εποχές, από την Ελληνική Ιστορία. Η σκέψη αυτή, είναι η κάτωθι:
" Άξιον Εστί, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι να ζουν στην Καταχνιά! "
Τα τρία αυτά διαμάντινα διαφορετικά έργα, συνθέτουν αυτήν την συνδυαστική σκέψη μου και φτιάχνουν μια πρόταση. Μια πρόταση ύπαρξης, μια πρόταση-στάση ζωής. Έναν φάρο, μια πυξίδα, ένα αποκούμπι για το κεφάλι, όταν η πραγματικότητα δεν αντέχεται και ετοιμάζεσαι να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο...
Μόνο έτσι, προχωρά ο κόσμος πάντα μπρος, ξέροντας ότι "χίλιες φορές να γεννηθεί, τόσες θα τον σταυρώσουν" (όπως ομοίως έχει αποτυπωθεί η παραπάνω πρόταση, σε αυτό το τραγούδι του Βάρναλη), για να έχει νόημα έτσι, η επακόλουθη Ανάσταση. Διότι, αν δεν προηγηθεί Καταχνιά και Σταύρωση, πώς θα έχει λόγο ύπαρξης, μια Ανάσταση του Ανθρώπου;
Πόση Τέχνη και πόση Θρησκεία κατοικούν στις παραπάνω δια-πιστώσεις και στα παραπάνω καλλιτεχνικά Έργα..; Ανατρέξατε στα Έργα διεξοδικά και θα αντιληφθείτε τον κοινό στόχο των δυο μορφών έκφρασης, της Τέχνης και της Θρησκείας: την Ανά(σ)ταση. Και μάλιστα, αυτήν που μπορείς να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, όχι αυτήν που σου περιγράφουν οι δήθεν αναξιο-παθούντες.
"Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια"
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου