Παγκόσμια Ημέρα Γης

Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα Γης.

Δεν θα πω πολλά. Σε συνέχεια με το προηγούμενο post, νομίζω ένα μόνο αντιστάθμισμα μας έχει μείνει σήμερα: η βιωματική μας σχέση με τη Γης (έχει σημασία το Γης, αντί Γη). Είναι αυτή που μας θυμίζει ότι μας γέννησε, ότι μας ανάθρεψε και ότι θα μας δεχτεί στα πονεμένα σπλάγχνα της, όσο και αν αρνούμαστε να το πιστέψουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι κακέκτυπα φτιασιδώματά της. Κάποια βέβαια, μας βολεύουν που υπάρχουν (ακόμα και εμένα τον ίδιο) και κάποια όχι. Το να μην το συνειδητοποιούμε όμως κάτι τέτοιο, μας διατηρεί στο σκοτάδι...

Είναι ο πλανήτης μας που μας δίνει το βήμα να πατήσουμε πάνω του και να σταθεροποιηθούμε, έστω και προσωρινά, σε έναν κόσμο αβέβαιο και συνεχώς μεταβαλλόμενο, και από εκεί να αντικρίσουμε ψηλά το Σύμπαν και τα μυστικά του. Είναι αυτή η ψευδαίσθηση σταθερότητας που μας ορίζει και μας διαποτίζει. Είναι όμως, πραγματική στον ελάχιστο χρόνο που ζει πάνω της ένας άνθρωπος. Σε αυτόν τον χρόνο όμως, μπορεί να συνειδητοποιήσει πολλά, αρκεί μόνο να αφουγκραστεί τη μάνα-Γη που υποφέρει...