Σταχυο-λογιών-τας...

Προσπαθώντας να αμυνθείς απέναντι στη σάρωση κάθε ορθής (=σωστής, μα και όρθιας) στάσης και συμπεριφοράς που η κοινωνία μας συντεταγμένα επιβάλλει με σκοπό να εδραιώσει οσφυοκάμπτες και σφουγγοκωλάριους ως το νέο ανθρώπινο είδος της νέας εποχής, και πραγματικά δεν ξέρεις από πού να πρωτοφυλαχτείς... Η μια είδηση ακολουθεί την άλλη με τέτοια συχνότητα που δεν μένει χώρος ή χρόνος για να λειτουργήσει και να εκφραστεί εγγενώς το μυαλουδάκι σου. Κοινώς, το Πνεύμα σου, με αυτόν τον τρόπο της μη-χρησιμοποίησης που μας επιβάλλεται, καταλήγει να είναι εκφραστής της παρα-ποίησης, άρα της αδρανο-ποίησης μέχρι τελικής πτώσης, δηλαδή της σαπιο-ποίησης... "Χους ει και εις χουν απελεύσει", θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο. Άρα, προς τι ο καημός για το ενδιάμεσο βραχύτατο στάδιο της ζωής όταν αυτή κείται μεταξύ των δυο αιώνιων περιόδων της ανυπαρξίας και της απραξίας (της προ γέννησης και της μετά θάνατον); Ή μήπως οι περισσότεροι εξ υμών ευελπιστείτε στη μετά θάνατον αιώνια Ζωή όπου θα είστε αραχτοί και λάιτ...;

Ξέρετε, όλα γίνονται για αυτή την ενδιάμεση βραχύτατη περίοδο που λέγεται "Ζωή" και το Νόημα που της δίνουμε.

Ξεκινώ με την πρόσφατη άδεια λειτουργίας ως Κέντρου Δια Βίου Μάθησης που εδόθη σε "Σχολή Αστρολογίας", από τον ΕΟΠΠΕΠ που προκάλεσε σάλο αντιδράσεων και φυσικά ως επακόλουθο ήταν το Υπουργείο Παιδείας, "μη γνωρίζοντας" τι είχε συμβεί, να ακυρώσει αυτήν την απόφαση και να καλέσει τους υπεύθυνους στο γραφείο του για να ξηγηθούν... Το ότι η κοινωνία μας, και ειδικά με αυτήν την άσχετη Κυβέρνηση στο τιμόνι της, πάει κατά διαόλου, νομίζω κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το αρνηθεί. Το ότι όμως, αυτό το κατά διαόλου θα ήταν προς τα πίσω στοχεύοντας σε εποχές Μεσαίωνα, όπου το δίπολο του Διαόλου και του Θεού μεσουρανούσε ως καθοριστικός ρυθμιστής των κοινωνικών συμπεριφορών, δεν μπορούσα εύκολα να το φανταστώ... Με λίγα λόγια: θαρρώ πως αντί να πηγαίνουμε μπροστά, πηγαίνουμε προς τα πίσω. Και αν αυτό για μερικούς είναι πρόοδος, για την ίδια τη Φύση και τους μηχανισμούς Εξέλιξής της, δεν νομίζω ότι είναι ανεκτό.

Κάποτε λοιπόν, η Αστρολογία και η Αστροφυσική ήταν ένα και το αυτό, Λογική και Δεισιδαιμονία ήταν οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και οι άνθρωποι άγονταν και φέρονταν από του καθενός την οπτική, ρίχνοντας σκοτάδι αντί για φως στα μεγάλα ερωτήματα. 

Αργότερα, γεννήθηκε η Επιστήμη και η προσπάθεια καθαρισμού της από μιάσματα αστρολογικά και δεισιδαιμονικά έγινε με άξονα την προάσπιση της Μίας και Μοναδικής Αλήθειας. Το ζήτημα όμως, αυτό είναι ακόμα πιο παλιό, τόσο παλιό που μόνο στον ίδιο το Μύθο μπορούμε να βρούμε τα πρώτα σημάδια του. Ήδη, η ιστοριούλα του Προμηθέα με τους Θεούς και τη Φωτιά ως σύμβολο του Φωτός, της Αλήθειας και της Διαφάνειας, έχει αποτυπώσει το δίπολο μεταξύ της ανθρώπινης Λογικής και της έξωθεν του ανθρώπου Μεταφυσικής. 

Η Επιστήμη λοιπόν, διατείνεται τη σήμερον ημέρα ότι είναι κεκαθαρμένη από ψευτιές και αμπελοφιλοσοφίες και διατείνεται ότι χρησιμοποιεί ισχυρά εργαλεία που την προστατεύουν. Κάποια από αυτά είναι οι μεγάλες τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες που χρησιμοποιούν για παράδειγμα οι ιατροί για να βγάλουν συμπεράσματα για φάρμακα και θεραπείες, ή τα πειράματα όπως αυτό του CERN που χρησιμοποιούν οι θετικοί επιστήμονες. Είναι όμως, η σημερινή Επιστήμη πράγματι αυτό που διατείνεται; Είναι ο μόνος εκφραστής και υπερασπιστής της Αλήθειας;

Αν πάρω για παράδειγμα το χώρο εργασίας μου, την Ιατρική, οφείλω να ομολογήσω ότι θεωρώ πολλές φορές ότι δεν ακολουθώ κάποια Αλήθεια, αλλά την Αλήθεια που προτείνουν κάποιοι "σοφοί" που φτιάχνουν κατευθυντήριες οδηγίες. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που αυτά που καλούμαι να εφαρμόσω, δεν με εκφράζουν ή μου δημιουργούν πολλές απορίες για το αν πράγματι ευσταθούν στην καθημερινή κλινική πράξη. Τυχαία, διάβασα χτες ένα υπέροχο και φωτεινό άρθρο ενός αγαπημένου Καθηγητή της Ιατρικής που δυστυχώς δεν πρόλαβα ποτέ να ακούσω από τα έδρανα, του κυρίου Μουντοκαλάκη. Σε αυτό το άρθρο, γίνεται σημαντική αναφορά στις έννοιες Αλήθεια, Αποδείξεις, Ενδείξεις, Στοιχεία και Τεκμήρια. Νομίζω αξίζει της προσοχής σας, καθώς βάζει τα πράγματα σε μια πιο πραγματιστική οπτική.

Θα μπορούσε τώρα, η Αστρολογία να ελεγχθεί με όρους επιστημονικούς και με μελέτες σχεδιασμένες να υπηρετήσουν την ίδια την Επιστήμη; Κάτι τέτοιο, έχει ήδη γίνει πριν πολλά χρόνια, με συμπεράσματα που απογυμνώνουν την επιστημοσύνη της Αστρολογίας, όπως φυσικά θα περίμενε κανείς. Άρα, τι κίνηση ήταν αυτή του ΚΔΒΜ; Ασχετοσύνη; Αδιαφορία; Συντεταγμένη σπορά βλακωδών και αποχαυνωτικών συμπεριφορών του Πνεύματος; Η Αλήθεια, για μια ακόμη φορά θα μείνει στα σκοτεινά.

Συνεχίζοντας, αυτή την ατέρμονη κουβέντα για τα πραγματικά όρια της πραγματικής Αλήθειας, σε αντιδιαστολή με την φτιαχτή και φτιασιδωμένη Αλήθεια, ή την κατευθυνόμενη Αλήθεια, θα αναφερθώ σε κάποια στοιχεία με τα οποία μας έχουν γαλουχήσει, τα οποία είναι τόσο ισχυρά μέσα μας και στην κοινωνική μας συμπεριφορά που αδυνατούμε να αντιληφθούμε την κενότητά τους.

Παράδειγμα πρώτο: πρόσφατα, γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου και την έναρξη της Επανάστασης του 1821. Αλήθεια, είναι όντως έτσι τα γεγονότα που θεωρούμε ότι έχουν καταγραφεί στην Ιστορία; Δείτε εδώ μια άποψη, που περιγράφει εξαιρετικά την έννοια του Εθνικού Αφηγήματος, όπως κάποιοι έχουν προσπαθήσει να συντάξουν για κάποιους "Εθνικούς" σκοπούς. Εθνικό Αφήγημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αφήγημα, ένα παραμυθάκι πιο σωστά, που πρέπει να το μάθουμε απέξω και ανακατωτά και μας το περνάνε ήδη από τα γεννοφάσκια μας, όπως και πολλά άλλα παραμυθάκια...

Παράδειγμα δεύτερο, σαν επέκταση του πρώτου και σαν γέφυρα για το τρίτο: κάποιοι οδηγούνται στη θυσία πιστεύοντας ακράδαντα σε κάποια ιδανικά. Είτε αυτά είναι αληθινά είτε όχι. Δεν είναι εκεί το θέμα, στην αλήθεια ή στο ψέμα. Αλλά στη δυναμική και στη λειτουργία που επιφέρει. Ο Χορός του Ζαλόγγου, ήταν πράγματι μια ασύλληπτη απόφαση. Ήταν η απόφαση των αποφάσεων πιο σωστά. Ήταν η απόφαση με την οποία κάποιες γυναίκες (αυτές είναι πιο δυνατές από τους άνδρες, είτε μας αρέσει είτε όχι, στη λήψη αποφάσεων), διάλεξαν να μην αποφασίσουν ποτέ ξανά! Ήταν η απόφαση που δεν ξεκίνησε κάποιες διαδικασίες, αλλά τελείωσε όλες τις διαδικασίες. Και αυτή ήταν η Αλήθειά Τους. Με τι θάρρος, αποφασίζεις ότι δεν πρόκειται να ξανα-αποφασίσεις ποτέ για κάτι; Με τι δύναμη ψυχής, διαλέγεις να μιλήσεις μια φορά, αλλά σθεναρά, με τη δήλωση της σιωπής σου; Μόνο με εκείνη τη δύναμη που κάνει κάθε κύτταρό σου να πιστεύει ότι έχεις δίκιο και ότι ζεις την Αλήθειά σου. Και δεν θες κανείς να σου την υποδουλώσει.

Παράδειγμα τρίτο και τρανό: υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν όρθιοι και αντιμετωπίζουν όρθιοι κάθε πρόκληση της ζωής. Αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα και αν συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή στην πορεία τους ότι αυτή η ίδια η πορεία τους ήταν λανθασμένη, δεν πανικοβάλλονται ούτε αρνούνται, παρά διατηρούν την πίστη τους, σε ένα σύστημα που μάτωσαν για να το υπερασπιστούν. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν ευτυχώς γύρω μας. Παλαιότερα ήταν περισσότεροι, σήμερα λιγότεροι, καθώς οι κωλογυριστρούλες είναι πολλές, πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, κάνουν κωλοτούμπες και φιγούρες και γενικά διακατέχονται από βαρυτική ελαφρότητα. Αξίζει να διαβάσετε την αναφορά του Νίκου Δήμου για το Νίκο Μπελογιάννη , και την Αληθινή διαπίστωση του Ψέματος Του. Ο Μπελογιάννης σε αντίθεση με τις Γυναίκες του Ζαλόγγου, κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται το λάθος και το ψέμα, αλλά η μέχρι τότε Αληθινή πορεία του, δεν μπορούσε να του επιτρέψει να πράξει διαφορετικά σε ένα Ψέμα, ακόμα και αν η ίδια η Αλήθεια που διατύπωνε όλα τα χρόνια αποδείχτηκε ένα μεγάλο Ψέμα. Χάθηκε η Αλήθεια λοιπόν, μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο Ψέμα, όπως ο Κομμουνισμός; Όχι, φυσικά. Αντιθέτως, μεταμορφώθηκε δια συμπεριφοράς Μπελογιάννη, σε Αληθινή Συγχώρεση μιας Ψεύτικης Αλήθειας.

Σαν συμπέρασμα τελικά, όλων των προαναφερθέντων: η Αλήθεια, που διατείνεται η κάθε Επιστήμη ότι μονοπωλιακά της ανήκει, δεν είναι αυθυπόστατη, κοινώς, δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Θέλει και στηρίγματα: είναι η Αλήθεια η δική μου, η δική σου, είναι τελικά η Αλήθεια του καθένα.

Άρα, πάντα θα μένει σαν κατάρα η διελκυστίνδα ανάμεσα σε Αλήθεια και Ψέμα, σε Επιστήμη και Κομπογιαννιτισμό, σε Μπροστά και Πίσω... Και άντε βγάλε άκρη καημένη μου Ψυχή καθώς ακόμα επιμένεις να ψάχνεις το δρόμο που κάποτε σε συνέδεε με το Πνεύμα...

"Στα φεγγάρια λησμονιέσαι"

Στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος

Μουσική: Γιώργος Καζαντζής

Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Πνεύμα μου παραδομένο
και ψυχή μου μοναχή
χρόνια θα σας περιμένω
να σας δω μαζί...