Λίγες αναρτήσεις πιο πριν, σας έλεγα για τον Διοικητή του νυν νοσοκομείου στο οποίο προσφέρω απλόχερα τις υπηρεσίες μου, ότι μας είχε καλέσει να μας πει να μην ζητάμε άσχετα -και άσκοπα- εργαστηριακά, γιατί ξοδεύουμε το κράτος τούτες τις δύσκολες ώρες...
Περιγράφω σκηνικό πριν λίγες μέρες: έρχεται ο Διοικητής, (ο οποίος πάσχει από ΑΥ μη καλά ρυθμιζόμενης λόγω μη καλής συμμόρφωσης), στο τακτικό καρδιολογικό ιατρείο, όπου βρισκόμουν με την ειδικό καρδιολόγο μου και μας δείχνει ένα κατεβατό από εξετάσεις που του είχαν κάνει στο εργαστήριο το ίδιο πρωί, μεταξύ των οποίων και το λεγόμενο λιπιδαιμικό προφίλ, το οποίο είχε αναδείξει κάτι τρελά ψηλές τιμές και γιαυτό εκείνος έντρομος, είχε προστρέξει στην ειδικό καρδιολόγο για να τον σώσει...
Ρωτά η ειδικός: "Τι ώρα έφαγες χτες το βράδυ και τι ακριβώς έφαγες";
και εκείνος ατάραχος απαντά: "Ήμουν με μια παρέα και έφαγα λουκάνικα και παϊδάκια, κατά τις 12 το βράδυ...".
Εκείνη, του συνεχίζει: "Καλά, δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον 11 ώρες νήστις για να είναι αντιπροσωπευτικές οι εξετάσεις. Τώρα, τις έκανες τσάμπα. Και μάλιστα, έχεις κάνει και τόσες άλλες που δεν χρειάζονταν..."
Και τότε, πετάγομαι σφήνα εγώ και του λέω: "Κύριε, Διοικητά, δεν είπαμε όχι υπερβολές στις εξετάσεις που ζητάμε...";
Εκείνος δεν με κοίταξε καν..., παρά μόνο είπε απευθυνόμενος στην ειδικό μου: "Καλά, δεν θα φάω το βράδυ και θα τις επαναλάβω το πρωί".
Έχω μόνο δυο παρατηρήσεις για τη γούνα του εν λόγω κυρίου...
1) Τις εξετάσεις τις έκανε και κυριολεκτικά και μεταφορικά speaking, ΤΣΑΜΠΑ!! Δεν πλήρωσε τίποτα αυτός, ο κοσμάκης πληρώνει πάντα, αλλά τι τον νοιάζει αυτόν, όταν έχει σπιταρόνα στις Βρυξέλλες...; Ο νόμος που λέει, αφορά όλους τους άλλους, όχι φυσικά τον εαυτό του...
2) Του αφιερώνω δυο εξαιρετικά αποσπάσματα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα "Παραμύθι χωρίς όνομα", ένα απίστευτα επίκαιρο δημιούργημα αυτής της μεγάλης πεζογράφου, που όσο πεζά και αν περιέγραφε τις καταστάσεις, τόσο άφηνε περιθώριο να φαντασιωνόμαστε κόσμους άλλους, μαγικούς, ονειρεμένους...:
«- Δεν ξέρεις τι θα πει ζωή, και το νομίζεις απλό κι εύκολο να κάνεις το καθήκον σου, όταν είναι να δουλεύεις χωρίς απολαβή, για ξένο όφελος! Μα για να κάνεις το καθήκον σου, παιδί μου, χρειάζεται κάποτε ηρωική αυτοθυσία. Και όλοι δεν είναι ήρωες στον κόσμο.
Βγήκε έξω το Βασιλόπουλο, χωρίς ν' αποκριθεί. Σκέψεις και άλλες σκέψεις σκουντουφλιούνταν στο μυαλό του. Του φαίνονταν πως αντίκριζε καινούριους κόσμους. Κάμποσην ώρα πήγαινε σιωπηλά, βαστώντας το χέρι της αδελφής του.
- Η αυτοθυσία! μουρμούρισε. Το άκουσες, Ειρηνούλα; Χρειάζεται, λέει, ηρωική αυτοθυσία, και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ήρωες... Θυμάσαι τα λόγια της Γνώσης, πως δουλεύοντας για το γενικό καλό ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος; Φοβούμαι πως στον τόπο μας κανένας δεν το έμαθε αυτό. Ο καθένας μας γυρεύει μόνο το δικό του το συμφέρον ή τουλάχιστον τη δική του ησυχία...
- Γιατί το λες αυτό, αδελφέ μου;
- Γιατί και ‘μεις ίδιοι είμαστε. Ούτε συ ούτε εγώ ούτε κανένας μας δεν εκάναμε ποτέ τίποτα για το γενικό καλό... Ναι, Ειρηνούλα, γι' αυτό καταστράφηκε το Κράτος...»
Και λίγο πιο μετά, έρχεται και το ακόμα πιο μεστό απόσπασμα (που σε εκτελεί πραγματικά...):
«Ξέχασε το άτομο σου και το συμφέρον σου, δούλεψε μόνο για το κοινό καλό του τόπου. Το ζητά η Πατρίδα, και θα σου δώσω, εγώ ο ίδιος, το Βασιλόπουλο, το ζωντανό παράδειγμα.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου