Ζωή και (γλαρο)κότα!

Καθόμουν και έτρωγα τα θαλασσινά μου εδέσματα σε ένα γραφικό αιγαιοπελαγίτικο ταβερνάκι, όταν ο ιδιοκτήτης άρχισε να φωνάζει στον αέρα έναν γλάρο για να τον ταΐσει... Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, αφού το γλαρόνι κατέβηκε από πολύ ψηλά που πετούσε, διέσχισε το δρόμο,

έφτασε μέχρι το χέρι του ανθρώπου και άρπαξε τον φρέσκο γαύρο...

-"Είναι καλομαθημένος", μου λέει. "Δύο ημερών γαύρο δεν τον παίρνει, μόνο φρέσκο γαύρο θέλει..."
-"Πόσο καιρό τον ταΐζετε"; ρωτώ.
-"Από την αρχή του καλοκαιριού, μα δεν ξέρω τελικά αν κάνουμε καλά ή άσχημα... Από όταν αρχίσαμε να του δίνουμε φαγητό, τεμπέλιασε, δεν ψαρεύει καθόλου και έχει γίνει σκέτη κότα, που περιμένει τα έτοιμα εδέσματα...", μου εμπιστεύεται με ειλικρίνεια και ίσως και με ολίγον πόνο, ο ταβερνιάρης.
-"Αυτό ακριβώς δεν συνέβη τόσα χρόνια και στην Ελλαδίτσα μας"; του ανταπαντώ, "μόνο που αντί για κότα, μας βγήκε γ-ελλαδίτσα... Τελικά, όταν βρίσκουν τα έτοιμα, όλοι τεμπελιάζουν και χάνουν τις καθαρές τους αξίες, με αποτέλεσμα να γίνονται κότες...".



Υ.Γ.: Αυτό το Αιγαίο, εξακολουθεί να μου δίνει μεγάλες συγκινήσεις, σε μικρές -και ίσως ασήμαντες για άλλους- στιγμές...