Είναι κάποιες φάτσες που ξεπηδούν από παντού,
Ακόμα και από τα πιο απρόσμενα τα μέρη…
Νοιώθεις να σου κάνουν ένα μεγάλο «μπου!»
Και εσύ ψάχνεις έντρομος το χέρι από ένα ταίρι…
-----
Τότε αυτές οι φάτσες γεννοβολούν,
Σαν μια σκύλα γειτονιάς…
Και τρανταχτά αντηχούν σαν σε περιγελούν,
Αφήνοντας στη μνήμη σου το θρήνο μιας ματιάς…
-----
Αυτές οι φάτσες πιστά σ’ ακολουθούν
Μέσ’ από σχιστές ματιές ράθυμων πλασμάτων που ακούν
Να φωνάζεις να τελέψει το βαρύ ναρκωτικό του ύπνου
Για να προβάλει κάτω απ’ τη βρωμιά το αμόλυντο, αγνό κορμί του κύκνου
-----
Και απ’τις φωνές οι φάτσες σκιάζονται
Ξεφεύγουν σε φωτογραφίες
Και τότε μόνο νοιάζονται
Να δείχνουνε κυρίες…
-----
Κυρίες που αναζητούν έναν Κύριο για Θεό τους;
Ή σατανάδες μοναχών που ζουν μόν’ στο μυαλό τους;
-----
Όπως και να έχει η μικρή ταύτη ιστορία
Ένα ενέχει του κόσμου την ουσία:
Να αντικρύζεις της μέρας σου το φως
Σε μια ερωτική φωλιά, αγκαλιαστός
-----
Και αν η απορία καλά κρατεί μέσα σου και μένει
Αν σου τρώγει σωθικά και απάντηση προσμένει
Άκου καλά τι θα σου πω, φίλε καλέ και καρδιακέ,
και σκέψου πριν γαβγίσεις
-----
Θα ξημερώσει -σου λέω, βάστα -
μιαν αργατινή
Που όλες οι φάτσες θα ‘χουν γίνει πια
καπνοί…
Θα ανοίξεις τότες την καρδιά
σε μύριες τόσες μυρωδιές
θα τις υποδεχτείς σαν τα μικρά παιδιά
που φέρνουνε γλυκιές αναποδιές...
by astromonos
Υ.Γ.: Το ποιηματάκι αυτό σκαρώθηκε στα γρήγορα ετούτο το απομεσήμερο, ως απάντηση στον φίλο μου Μαρξ, που κοιτά γύρω φάτσες σκυφτές και σκεφτικές να προσπερνούν και με ρωτά με έξαψη μεγάλη: "Μα πες μου τι γυρεύουν τελικά ετούτοι οι μεγάλοι;". Οι φωτό, είναι από τις πρόσφατες περιπλανήσεις μου στις γειτονιές του κόσμου...
