Η νίκη του Χρόνου, δεν θα'ρθει του χρόνου. Είναι ήδη εδώ...

Κάποιοι που με ξέρουν καλά, θα έχουν καταλάβει ίσως ότι έχω ένα θέμα με τον κύριο... Χρόνο! Προσπαθώ όσο τίποτε άλλο να κατανοήσω, να προσεγγίσω, να αγγίξω (;) αυτή την οντότητα... Όσο και αν έχω προσπαθήσει, δεν του έχω καταφέρει του μάγκα ούτε μία τόσο δα γραντζουνιά!

Προχτές όμως, σε ένα αφιέρωμα, από έναν μονάκριβο μαθητή του, τον Δημήτρη Ζερβουδάκη που τον απόλαυσα ξανά επί σκηνής, αντιλήφθηκα (και αναλήφθηκα ως εκείνοι που ανασταίνονται...) ότι υπήρξε ένας που έχει κατορθώσει όχι απλώς να καταφέρει γραντζουνιά, αλλά ολόκληρη ρωγμή στο κρανίο του Χρόνου: είναι ο Νίκος Παπάζογλου.

Δεν έχω ξανανοιώσει τέτοια έκρηξη μέσα μου και συνάμα τέτοια ανακούφιση για το γεγονός της φθοράς του χρόνου, το οποίο έρχεται ως αντίποινο στις ασταμάτητες φθορές που ο ίδιος ο χρόνος προκαλεί... Είναι η ρωγμή του χρόνου που προκαλεί αυτό το τραγούδι, που τελικά έρχεται να αποτυπωθεί στον τίτλο και όχι το ανάποδο. Το τραγούδι ρηγνύει, διαλύει, ξεσκίζει κυριολεκτικά σε ένα ξέσπασμα αγανάκτησης, το χρόνο, και το φαινόμενο φτάνει τελικά εκεί ψηλά στην κορυφή, στον τίτλο του τραγουδιού και ξαπλώνει για ανάπαψη...

Είναι αυτή η ρωγμή και η ρήξη με τα πάντα, ακόμα και με εκείνα που μοιάζουν να μην ξεχωρίζονται με τίποτα, όπως ο ίδιος ο εαυτός... Έτσι, η σκιά μας μερικές φορές, μπορεί να φοβηθεί και να λακίσει, αφήνοντας περίτρανο να διαχυθεί εκείνο το πρώτο-πρώτο εμβρυικό φως, το φως της χαραυγής.

Είναι η ρωγμή και η ρήξη με τη διαφορά, αλλά και τη διαφθορά. Με τη γαλήνη αλλά και τη γαϊδουριά. Με το θάνατο, μα και τον έρωτα. Είναι η ρήξη με το παρελθόν και η ακόμα μεγαλύτερη ρήξη με το μέλλον. Για το παρόν, ούτε λόγος, καθότι ανύπαρκτο.

"Στη ρωγμή του Χρόνου"

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 

Κρύβομαι για να γλιτώσω, 

 απ΄ του Ηρώδη το μαχαίρι 

Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου 

Κάτι προγόνων ξύδι και χολή 

σ΄ αυτήν την άδεια πόλη 

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 

Θάβομαι για να μεστώσω 

μες του Διογένη το πιθάρι 

Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου 

Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά 

καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου 

Ντύνομαι να μην κρυώνω 

του Ουλιάνωφ το μειδίαμα 

Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου 

Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό 

μα `γω θα αναστηθώ.