Η διάβαση 2



Μια άλλη διάβαση, καθημερινότατη και αδιάλειπτη, σε κοινωνικές συνομαδώσεις όπως αυτές των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και λοιπών μεγάλων κέντρων, είναι η διάβαση του βλέμματός μας, πάνω σε εκατοντάδες άλλους συνανθρώπους με τους οποίους διασταυρωνόμαστε καθημερινώς.

Αυτή η διάβαση, είτε άθελά μας είτε ηθελημένα, δεν μπορεί παρά να προσκρούσει σε ένα επιφανειακό παραπέτασμα που χτίζουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να δούμε πίσω από αυτό, η εξερεύνησή μας σταματά και διακόπτεται από μια θολερότητα της εικόνας... Θολό τοπίο, γκρίζο σκηνικό, μυστήριο και αίνιγμα σωστό... Μάλλον όλα αυτά ορίζουν αγρίμια που έχουν περιχαρακωθεί στο φρούριό τους. Τι μπορεί να τα διαπεράσει; Τι μπορεί να δώσει χρώμα; Τι περνά μέσα από τις χαραμάδες και τους τοίχους των σπιτιών; Τι διασχίζει και έτσι σχίζει τις ψυχές των ανθρώπων;

Η απάντηση, για μένα έχει δοθεί κατηγορηματικά από καιρό: μόνο η μουσική...

Αυτή η ανακάλυψη (και όχι εφεύρεση) με τη δυναμική της, γεφυρώνει τα συντρίμμια των ανθρώπινων ζωών και τα στερεώνει με υλικό διαστημικό.

Στο φεστιβάλ της Δράμας το 2011 ανέδειξε μια πανέμορφη μικρού μήκους ταινία που διαπραγματεύεται ακριβώς αυτήν τη μυστήρια διάβαση που λαθροβιεί στα μπαλκονάκια της μεγαλουπόλης... Είναι το "Gran Partita", του Αλέξανδρου Σκούρα. Έτυχε και την είδα χτες, και μου ζωντάνεψε εικόνες, σκέψεις, ανησυχίες από τη ζωή στην περιοχή της Κυψέλης, φοιτητής ων, και αναζητητής του νοήματος της θολής υάλου που πνίγει τις ζωές μας, και μόλις μετά βίας σου επιτρέπει να αυτοβαυκαλίζεσαι "επιζών". Πώς γίνεται βέβαια τότε, πάντα στα αυτιά μου να αντηχούσε η λέξη "επί-ζώων", αυτό ανήκει σε άλλη νευρολογικής φύσεως ακοολογική διαταραχή, κατά την οποία ο καθείς ακούει ό,τι θέλει...

Το trailer της ταινίας είναι εδώ, αλλά δεν κατόρθωσα να την βρω στο διαδίκτυο. Αντ' αυτής βρήκα, το ίδιο σενάριο, την ίδια υπόθεση, την ίδια ταινία με λίγα λόγια (δεν ξέρω ποιος και γιατί την αναπαρήγαγε), αλλά με άλλους πρωταγωνιστές και άλλα σκηνικά. Σημασία έχει ότι αποδίδεται σχεδόν παρόμοια (η πρωτότυπη έχει πολύ πιο βάθος και συναίσθημα, πολύ πιο προσεγμένα σκηνικά και κινησιολογία) το βασικό νόημα: οι άνθρωποι πίσω από τη γυάλα...

Και ο ρόλος της μουσικής; Μα φυσικά, είναι αυτή που ακολουθεί το σκανάρισμα του βλέμματος κατά την αναζήτησή του στο πρόσωπο του άλλου, του συνανθρώπου. Είναι μια "μεγάλη παρτιτουρίτσα" (όπως είναι η ακριβής μετάφραση του τίτλου του έργου του Μοτσαρτ), που αποτυπώνει ακριβώς την κατάσταση στις μεγαλουπόλεις αλλά και στη ζωή εν γένει: είναι μια "μεγάλη ζωίτσα", μεγάλη αφενός, διότι η ζωή του καθενός είναι μεγάλη ως αυταξία, και ζωίτσα διότι αν την συγκρίνεις με τις ζωές των υπολοίπων δεν υπερέχει σε τίποτα... Κάτι μεγάλο λοιπόν, αν το εξετάσεις μόνο του και το απομονώσεις από το πλαίσιό του, κάτι μικρό και ασήμαντο, αν το καλοεξετάσεις στο καθημερινό του περιβάλλον. Αυτό είναι η ζωή, αγαπητοί μου.

Αυτό καλούμαστε όλοι να βιώσουμε και να υπηρετήσουμε. Ευτυχισμένοι όσοι πιστοί ακολουθήσουμε...



 



Mozart Gran Partita K361 Movements 3 and 4