Ευρώπη. Λέξη βέβαιου ετύμου. Τόσο βέβαιου, μα και τόσο ετοίμου, όσο τα έτοιμα και προκατασκευασμένα πλαστικά (ειδησεογραφικά και όχι μόνο) φαγητά που μας ξαναζεσταίνουν και εμείς τα πετάμε στην καταπιόνα μας εικονο- (μα κυρίως) ικανο- ποιημένοι.
Ευρώπη=ευρύς + ωψ. 1) Σε μεγάλη, ευρεία έκταση το επιφώνημα "ουπς" κατά την αρχαιοελληνική "ωψ", δηλαδή τη βάψαμε! Αυτό το ευρύ "ουπς" μπορεί να ερμηνευτεί είτε 1α) ως "ουουουουππππςςςς", δηλαδή "τη βάαααψαμεεεεε", είτε 1β) ότι σε πολλές χώρες και σε ευρεία γεωγραφική έκταση καταγράφεται αυτό το επιφώνημα "ουπς", δηλαδή ότι πολλές χώρες τη βάψανε!
Ευρώπη=ευρύς + ωψ. 2) ευρύς και μάτια, δηλαδή ευρέα μάτια, δηλαδή ο ανοιχτομάτης! Αυτό σίγουρα! Ανοιχτομάτης και αυγουλομάτης, είναι το περιεχόμενο της Ευρώπης. Αυτός, που δεν του ξεφεύγει τίποτα, μα τίποτα σας λέω! Ο ατσίδας, ένα πράγμα... Βέβαια, αυτό έχει και άλλη μια ερμηνεία: ότι όλες σχεδόν οι πληροφορίες, μπαίνουν από τα μάτια, δηλαδή όλα είναι εικόνα.
Για να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά της Ευρώπης, είναι ανάγκη να γυρίσουμε πολύ πίσω και να ξεκινήσουμε από εκεί την έρευνά μας.
Κάποτε, ήταν ένα όμορφο κορίτσι, η Ευρώπη, κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας (αυτής που λάμπει, που φαίνεται από μακρυά). Καθώς, μια μέρα έπαιζε αμέριμνη, ο Δίας, την είδε, την ερωτεύτηκε (και αυτήν...) και μεταμορφώθηκε σε Ταύρο για να την προσεγγίσει. Να μην τα πολυλογούμε, την φόρτωσε στην πλάτη και κολυμπώντας στα καταγάλανα νερά την έφτασε μέχρι την Κρήτη. Ένα από τα παιδιά τους ήταν ο γνωστός μας Μίνωας, που έδωσε αρχή στον επίσης γνωστό μινωικό πολιτισμό των κρητικάτσηδων...
Εξεικόνιση (προσοχή, εξεικόνιση είπα και όχι εξοικονόμηση), αυτού του σπουδαίου και πολύ ρομαντικού μύθου, βρέθηκε στη Σπάρτη το 1872 τυχαία, μένοντας κρυμμένο μυστικό για πάρα πολλά χρόνια. Τυχαίο, ήταν και το γεγονός ότι βρέθηκε τι ακριβώς σημαίνει και τι αναπαριστά από Γερμανούς αρχαιολόγους 2 χρόνια μετά... Ξανά τυχαίο, όμως είναι το γεγονός ότι είχε βρεθεί ακριβώς ποιο είνει το νόημα της Ευρώπης, από τους ίδιους τους Σπαρτιάτες, 2500 χρόνια πριν, κάπου γύρω στα 550πΧ, οι οποίοι επειδή ακριβώς ήξεραν το βαθύτερο της μυστικό, προσπάθησαν να το κρύψουν. Δεν είχαν όμως υπολογίσει τους Γερμανούς...
Πώς ήξεραν οι Σπαρτιάτες για την Ευρώπη; Απλό...
"...Μετά την πτώση της Μεσσηνίας, και ίσως, ως συνέπειά της, η Σπάρτη ήλθε αντιμέτωπη με ορισμένες πόλεις της Αρκαδίας. Αποκορύφωμα της αντιπαράθεσης ήταν ένας μακροχρόνιος πόλεμος (580-550 πΧ) κατά της Τεγέας. Αν και οι Σπαρτιάτες κέρδισαν κάποιο προβάδισμα, δεν μπόρεσαν να υπερνικήσουν τους Τεγεγάτες, γι' αυτό και τερμάτισαν τον πόλεμο συνάπτοντας συμμαχία με τους εχθρούς τους. Λίγο αργότερ (544πΧ) οι Σπαρτιάτες κύρηξαν νέο πόλεμο κατά του Άργους, με στόχο να αποκτήσουν τον έλεγχο της κοιλάδας της Θυρέας. Αυτή τη φορά οι Σπαρτιάτες κατήγαγαν μια αποφασιστική νίκη. [...] Επειτα από την νίκη της επί του Άργους η Σπάρτη ήταν αδιαμφισβήτητα το ισχυρότερο κράτος της Πελοποννήσου και κατά τις επόμενες δεκαετίες κατόρθωσε να προσεταιριστεί τις περισσότερες πόλεις της Πελοποννήσου. Ο οργανισμός που προέκυψε από τις διεργασίες αυτές ονομάζεται Πελοποννησιακή Συμμαχία. Τα στάδια διαμόρφωσής της είναι σκοτεινά. Το 510 πΧ ο Σπαρτιάτης βασιλεύς Κλεομένης Α' ηγήθηκε μιας χερσαίας εκστρατείας κατά της Αθήνας, γεγονός που δείχνει ότι είχε εξασφαλίσει τη στήριξη της Κορίνθου και των Μεγάρων. [...] Η συμμαχία άντεξε μέχρι το 366πΧ.
Ήταν ένα νέο πείραμα στις διακρατικές σχέσεις. Οι τοπικές συμμαχίες σε άλλες περιοχές (όπως στην Αιτωλία και τη Βοιωτία, για παράδειγμα) στηρίζονταν στο θρύλο ενός κοινού προγόνου, ενώ η Πελοποννησιακή Συμμαχία, ήταν ένας τεχνητός σχηματισμός πολιτικής ισχύος."
(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το "Ελλάς" εκδοτικός οργανισμός Πάπυρος, Τόμος Ι, σελ. 186-187)
Βλέπουμε δηλαδή, αγαπητοί μου, ότι η Ευρώπη, από αποκύημα της φαντασίας και μύθος κάποτε, αποκρυσταλλώθηκε σε γνώση στα χέρια των δυνατών κατακτητών προγόνων μας . Γνώση εξάλλου δεν σημαίνει δύναμη; Τη γνώση, τη μεταλαμπάδευσαν κατόπιν, στους φίλους μας Γερμανούς και λοιπούς ηγήτορες της νέας Ευρώπης. Έτσι, έχουμε τη σημερινή, δική μας, εκσυγχρονισμένη Ευρώπη. Μόνο που αυτή, δεν είναι κόρη της Τηλεφάσσας, αλλά της Τηλεφάρσας, (δηλαδή της από απόσταση, κοροϊδίας μας...). Ξανακαβαλικεύει όμως, μαινόμενους ταύρους, με σκοπό να πλεύσει και να κυριαρχήσει στα πελάγη της Μεσογείου, συντίθεται από τις ψηφίδες πολλών και διαφορετικών λαών, νοοτροπιών, σκέψεων, πολιτισμών. Αλλοπαρμένη και ερωτευμένη με το Δία, καλπάζει, ζώντας την παραφροσύνη του έρωτά της. Έρωτας με Τον Θεό. Τον αρχηγό των θεών. Κοινώς, το χρήμα... Αυτό που υποκινεί θεούς και ανθρώπους...
Η Ευρώπη ήταν και Είναι, δύναμη ειρήνης και ηρεμίας, σταθερότητας και ανάπτυξης. (Αυτά κάπου τα ξανάκουσα πρόσφατα... Α, ναι! Τα είπε η Άνγκελα στον Αντωνάκη της, ε... Αντωνάκη μας εννοώ). Υπηρετεί τους πολίτες της, ενώνει τους συμμάχους της και ομαλοποιεί τις διαφορές τους.
Για αυτό εξάλλου, αμοίβεται (ηθικά πάντα!) και όχι φυσικά, γιατί κάποιοι προσπαθούν να συνεχίσουν να μας πετάνε χαλασμένη τροφή και έτσι να μας δηλητηριάζουν, προς χάρην της ενότητος και διατήρησης της Ευώπης... Όχι... ποτέ!
Αρπαγή της Ευρώπης:
Τότε, την άρπαξε ο Δίας-Ταύρος.
Τώρα, αυτή μας τα αρπάζει όλα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου