Δεν μπορείς να μας περιορίσεις, μωρέ μου...

Σήμερα, είχα άλλο ένα θλιβερό παράδειγμα από την Κέρκυρα, (για αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τη δω με καλό  μάτι) ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους ανθρώπους εδώ είναι ΤΟ ΧΡΗΜΑ και ΜΟΝΟΝ! Οι ντόπιοι ενδιαφέρονται να σου πιουν το αίμα, σαν τα τσιμπούρια των σκύλων... Δεν θέλω να αναφέρω το συμβάν. 

Δηλώνω όμως ότι πραγματικά θλίβομαι. Ειλικρινά, δεν με τσαντίζει η στάση τους, αλλά με θλίβει, και αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να αλλάξει μια λογική δεκαετιών... (τι ζητάω τώρα ε;)

Τουλάχιστον, έρχεται η φύση (η πραγματική και όχι αυτή η μεταλλαγμένη - των ανθρώπων), να μου μεταφέρει ελπιδοφόρα μηνύματα. Από την πρωινή μου βόλτα με τον σύντροφο Μαρξ, (που του πίνουν και αυτουνού το αίμα κάποια τσιμπούρια αυτήν την περίοδο),

όσο και αν βάζεις σύρματα, η ζωή τα διαπερνά... 

όσο και αν με περιορίζεις, τόσο ο νους σε ξεπερνά...

όσο και αν τις αναγκάζουν να σκύψουν το κεφάλι, 

η ομορφιά των συναισθημάτων,

η ζωγραφιά των σχημάτων

και η δροσιά των χρωμάτων,

θα μας χαρίζουν ένα χαμόγελο για να συνεχίσουμε την προσπάθεια...

Την προσπάθεια για ΟΛΟΥΣ τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Και εκεί που μας λεν ότι κάτι απαγορεύεται,

απαντούμε: δεν πα' να κουρεύεται...!
Είμαστε υπεράνω απαγορεύσεων...

Και συνεχίζουμε να πετάμε στον δικό μας ουρανό...

(η τελευταία φωτο είναι από το διαδίκτυο)

Σύνδεση Ουρανού και Γης...

Χτες, ξαναείδα την ταινία Hachiko A Dog's Story, όπου αναφέρεται ότι η λέξη "χάτσι" είναι το νούμερο οχτώ, που για την ιαπωνική μυστικιστική φιλοσοφία κρύβει το νόημα της σύνδεσης του ουρανού και της γης.

Σήμερα, πηγαίνω σε διάλεξη της Αστρονομικής Εταιρείας Κέρκυρας, και ακούω για το Ανάλημμα του Ηλίου, που δεν είναι τίποτε άλλο από την φαινόμενη κίνηση του Ηλίου στην ουράνια σφαίρα, αν τον παρατηρήσει κανείς από το ίδιο σημείο, την ίδια ώρα κάθε ημέρα. Αυτή η κίνηση, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα... οχτάρι!

Τι περίεργα συναισθήματα σου γεννούν οι συμπτώσεις βρε παιδί μου...

Και αυτός ο Ήλιος ο Ηλιάτορας... Συνδέει ουρανούς και γεις...

Ντροπής ουσίαν!

Ας συνεχίσουμε από την προηγούμενη ανάρτηση, εκεί ακριβώς που μιλήσαμε για την "αιδώ", δηλαδή "ντροπή", την οποία μοίρασαν οι θεοί στους ανθρώπους και στις κοινωνίες τους.


Θα σταθώ σε τρία σημεία, διαχρονικά, για να ελέγξουμε την έννοια "ντροπή".

Η πρώτη μας στάση, είναι στην ορεινή κοινωνία των πάλαι ποτέ Σαρακατσαναίων, δια στόματος του J.K. Campbell:

"Το κάθε μέλος της οικογένειας έχει δικαίωμα να προσδοκά και να απαιτεί από την οικογένειά του υποστήριξη και συνδρομή υλική, συναισθηματική και ηθική. Αντίστοιχα οφείλει σε όλα τα μέλη της αφοσίωση και αμοιβαία υποστήριξη. Μέσα στην μυστικότητα του οίκου τα μέλη συμπεριφέρονται με άνεση συναισθηματική. Έξω από αυτήν οφείλουν να ακολουθούν στερεότυπα συμπεριφοράς: ο άνδρας πρέπει να είναι σκληρός και περήφανος, η άγαμη κόρη σεμνότυφη. 

Η προστασία της τιμής της οικογένειας είναι βασική υποχρέωση των Σαρακατσάνων. Οι κυρίαρχες ηθικές ιδιότητες που αφορούν στην τιμή είναι ο ανδρισμός για τον άνδρα και η σεξουαλική ντροπή για τη γυναίκα. […] 

Ο ανδρισμός δεν αναφέρεται μόνο στο να είναι κανείς δυνατός, αλλά και ικανός ν’ αντιμετωπίζει τους κινδύνους που τον περιβάλλουν. Τα φυσικά χαρακτηριστικά του ανδρισμού είναι σπουδαία: ένας άνδρας πρέπει να είναι «βαρβάτος». 

Η απαιτούμενη ιδιότητα των γυναικών σε σχέση με την «τιμή» είναι η «ντροπή» (ειδικά η σεξουαλική). 

Οι ανύπαντρες πρέπει να είναι παρθένες και οι παντρεμένες πρέπει να παραμένουν αγνές στη σκέψη και την έκφραση. Όμως η τιμή είναι πάντα κάτι που επιβάλλεται από τους άλλους. Η γυναίκα που το πετυχαίνει, είναι τίμια και τιμημένη, αλλά αν αποτύχει είναι «αδιάντροπη», γίνεται «μεταχειρισμένη» και για αυτό «χαμένη». Ουσιαστικά η ντροπή φαίνεται να είναι ένα έμφυτο ηθικό χαρακτηριστικό, κομμάτι της γυναικείας προσωπικότητας." 

(J.K. Campbell, “Τιμή, Οικογένεια, και πατρωνεία – Μια μελέτη των θεσμών και την ηθικών αξιών σε μια ορεινή ελληνική κοινότητα”, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)

Δεύτερη στάση είναι τα λεγόμενα του κυρίου Ζαρατούστρα, του υπερανθρώπου αυτού, ως σύμβολο της απαγκιστρωμένης κοινωνίας που φαντάζεται ο Νίτσε: 

"Ο φωτισμένος άνθρωπος αποκαλεί άνθρωπο τον εαυτό του: το ζώο με τα κόκκινα μάγουλο. Πώς το έπαθε κάτι τέτοιο ο άνθρωπος; Μήπως επειδή χρειάστηκε να ντραπεί πολλές φορές; Ω, φίλοι μου! Έτσι μιλά ο φωτισμένος άνθρωπος: “Ντροπή, ντροπή, ντροπή – αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου!” 

Και για αυτό το λόγο ο ευγενικός άνθρωπος αποφασίζει να μην κάνει άλλους να ντρέπονται: αποφασίζει να νοιώθει ντροπή μπροστά σε όλους όσους υποφέρουν. Αληθινά σας λέω, δεν τους συμπαθώ καθόλου αυτούς που συμπονούν κι είναι ευτυχισμένοι με τη συμπόνια τους: γιατί και από αυτούς το ίδιο λείπει η ντροπή."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, από το «Τάδε έφη Ζαρατούστρας», εκδ. Παγκόσμια Λογοτεχνία, μτφρ. Δ.Π. Κωστελένος, σελ. 103)



Τρίτη στάση, επετειακή λόγω της σημερινής ημέρας, με διπλή σημασία και θα εξηγηθώ λίαν συντόμως γιατί διπλή, είναι στα 1943. Εκεί που η έννοια ντροπή και η αντίστοιξή της, η αδιαντροπιά, γίνονταν πυροβολημένα ανθρώπινα θραύσματα απέναντι στις γερμανικές κάνες των φασιστικών εκτελεστικών αποσπασμάτων. Τις κάνες αυτές, τις πυροδοτούσαν οπλές μανιασμένων θηρίων εκφράζοντας ζωώδη τους ένστικτα, αιμοβόρικα... Λες από εκεί τελικά, τις οπλ-ές των ζώων, να βγήκαν τα όπλ-α και οι οπλί-τες...;

Στη δίνη όμως αυτών των πυροβολισμών, ξεσηκώνονταν κάποια άλλα αποσπάσματα, που δεν ντρέπονταν για όλο αυτό που ήταν ή για τις συνθήκες που τα δημιούργησαν: 

Καθένας μας προσμένει μια στιγμή

Ποια να είναι αυτή, μήπως την ξέρεις;

Μα κάποτε την ξέρεις τη στιγμή

Γιατί είναι η μόνη που προσμένεις

Και να πασχίσεις λες μεγάλος να φανείς

Σαν που ’ν’ και αυτή μεγάλη

Με σιγουριά κατάντικρύ της να σταθείς

Σαν που ’ν’ και αυτή η στιγμή

Η μόνη και η σίγουρη, η ύστερη στιγμή…

(ανεπανάληπτο απόσπασμα από ποίημα του Αλέξανδρου Καΐρη)

Όχι ντροπή απέναντι σε αυτό που έκαναν, ούτε απέναντι στην αντίσταση που προκαλούσαν. Όχι ντροπή για το ποιοι ήταν (υποδουλωμένοι) και το ποιοι ήθελαν να γίνουν (ελεύθεροι). Βρωντοφώναξαν και το εννοούσαν: ΟΧΙ.

Και εδώ έρχεται η δεύτερη -και πλέον σύγχρονη- σημασία της ντροπής. Της ντροπής που δεν νοιώθουν κάποιοι που μας εξουσιάζουν και μας διαλύουν και της ντροπής που μας επιβάλλουν και μας κάνουν να νοιώθουμε, σαν να οφείλαμε (όχι μόνο χρήματα) να το έχουμε κάνει πιο πριν...

Λοιπόν, τι είναι η ντροπή; Η ντροπή αγαπητοί μου, είναι ένα πολύ φτιαχτό πράγμα, που αναφέρεται σε πολύ φτιαχτά πράγματα. Ο Νίτσε, θαρρώ πως είχε δίκιο. Και ο Καΐρης ακόμα πιο δίκιο. 

Το μόνο σίγουρο στη ζωή, είναι αυτή η φάκεν στιγμή, η στιγμή του θανάτου.

Μέχρι να φτάσεις σε αυτήν, αγαπητέ συνάνθρωπε, πώς θα παρελάσεις; Με ντροπή ή ξεδιάντροπα;

Πώς γεννήθηκε η ανθρώπινη κοινωνία;

Μιας και γίνεται τόσος ντόρος (τουλάχιστον στο μυαλό μου...) για το τι θα κάνουν τόσες κοινωνίες μεταξύ τους, αν θα τα καταφέρουν να παραμείνουν ή όχι, ενωμένες στους σχηματισμούς που ήδη έχουν δημιουργήσει (βλέπε Ευρωπαϊκή Ένωση,  Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, Οργανισμός Ενωμένων Εθνών), αναρωτιέμαι τί είναι αυτό τελικά που πρωτο-ένωσε τους πρωτο-ανθρώπους σε πρωτο-κοινωνίες! 

Για καλή μου τύχη (δική μου, αλλά και του ερωτήματος), έτυχε στα χέρια μου αυτές τις μέρες να έχω τις σκέψεις ενός σημαντικού καθηγητή του τμήματός μου στο Παν/μιο Αιγαίου (και μέσω αυτού τις σκέψεις άλλων σημαντικών μορφών της Ιστορίας της Πολιτικής Φιλοσοφίας), του κυρίου Β.Ι. Αναστασιάδη. Σας τις μεταφέρω, με μοναδικό σχόλιο το εξής: ειλικρινά, δεν ξέρω, αν η δική μας ανθρώπινη κοινωνία (και κατ' επέκταση, η δική μας ανθρώπινη επικοινωνία) έχει να προσθέσει κάτι που να μπορούσε να σταθεί αυτοτελώς στο πλάι εκείνης της Φιλοσοφίας, την οποία δημιούργησαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι, κάποτε, με μοναδικά εργαλεία τις πέντε τους αισθήσεις και την αεικίνητη σκέψη τους... (Χμ... μια πρόχειρη απάντηση είναι οι π...τσες Σόιμπλε!)

"Ανθρωπολογία, ή: Πώς γεννήθηκε η ανθρώπινη κοινωνία;" 

Είναι σε όλους μας γνωστός ο χαρακτηρισμός του ανθρώπου ως ‘πολιτικού ζώου’, δηλ. έμβιου όντος προορισμένου να ζήσει σε οργανωμένες πολιτικές κοινωνίες. Ο χαρακτηρισμός προέρχεται από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη και στηρίζεται σε μια αλυσίδα συλλογισμών που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζήσει σε πολιτικές κοινωνίες, πρόκειται δηλ. για κάτι αποτυπωμένο στο βαθύτερο αίτιο της ύπαρξής του (πολλοί θεωρούν ότι αυτό αφορά στο ένστικτο, δεν πρόκειται όμως για ακριβώς το ίδιο πράγμα). Εάν υιοθετήσουμε αυτή την άποψη, άποψη θεμελιωμένη στην αριστοτελική τελεολογία, δηλ. την αναζήτηση του λόγου ύπαρξης των πραγμάτων μέσα στον κόσμο, τότε η διαδικασία της αρχέγονης συγκρότησης των κοινωνιών είναι ευεξήγητη. Οι άνθρωποι με έναν αυτόματο τρόπο συνενώθηκαν και απλώς ακολούθησαν τις επιταγές του προορισμού τους, όπως ακριβώς κάθε έμβιο ον οδηγείται από την ίδια τη φύση στην εκπλήρωση του λόγου για τον οποίο υπάρχει: επιβιώνει, ενηλικιώνεται, διαιωνίζεται, εντάσσεται σε αγέλες, υπερασπίζεται τον χώρο του κ.ο.κ. Εάν, λοιπόν, οι άνθρωποι εκτρέπονταν από αυτές τις επιταγές, τότε είτε θα περιέπιπταν σε μια θηριώδη κατάσταση είτε θα διεκδικούσαν την αυτάρκεια των θεών, καταστάσεις που και οι δύο είναι ολοφάνερα εξίσου ενάντιες στη φύση. 

Ωστόσο, αυτή η άποψη - μολονότι εξαιρετικά διαδεδομένη, και σχεδόν μονοπωλιακά εγκαθιδρυμένη στην εγκύκλια παιδεία μας - δεν είναι αδιαφιλονίκητη. Κάθε άλλο, μάλιστα. 

Διαβάστε τις παραγράφους 8 και 14 του Α΄ βιβλίου του Διοδώρου Σικελιώτη. 

Παράγραφος 8: 
[Αυτή είναι η παράδοση που έχουμε για την πρώτη αρχή της γένεσης των πάντων. Για τους πρώτους όμως ανθρώπους που δημιουργήθηκαν λένε πως στην αρχή ζούσαν άτακτο και θηριώδη βίο κι έβγαιναν σκόρπιοι στις βοσκές κι έτρωγαν απ' τα φυτά τα τρυφερά κι από τα δέντρα τους καρπούς τους άγριους. Καθώς τους πολεμούσαν τα άγρια θηρία, έμαθαν να βοηθούν ο ένας τον άλλον διδασκόμενοι από το συμφέρον τους και, καθώς συγκεντρώνονταν όλοι μαζί από τον φόβο τους, έφτασαν σιγά σιγά ν' αναγνωρίζουν τα μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Ενώ οι φθόγγοι της φωνής τους, που ήταν αρχικά ακατάληπτοι και άναρθροι, άρχισαν σταδιακά να διαρθρώνουν λέξεις και, θέτοντας από κοινού σύμβολα για κάθε πράγμα που βρισκόταν γύρω τους, έμαθαν τη σημασία που είχε κάθε σύμβολο. Επειδή όμως τέτοια συστήματα συμβόλων δημιουργήθηκαν σ' όλη την οικουμένη, δεν μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα, καθόσον η κάθε ομάδα οργάνωσε τις λέξεις της γλώσσας της, όπως τύχαινε- κι αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει κάθε είδους γλώσσα, καθώς επίσης από αυτές τις πρώτες ομάδες που δημιουργήθηκαν κατάγονται όλα τα έθνη. Οι πρώτοι, λοιπόν, άνθρωποι ζούσαν πολύ δύσκολα, μιας και δεν είχε εφευρεθεί τίποτε από αυτά που κάνουν τη ζωή εύκολη- δεν φορούσαν ρούχα, δεν ήξεραν από κατοικία και φωτιά και δεν είχαν ιδέα από τροφές που προέρχονται από καλλιέργεια. Καθώς αγνοούσαν ακόμη και τη συγκομιδή των άγριων καρπών, δεν υπήρχε πρόνοια για την αποθήκευση τροφής για τις δύσκολες εποχές. Γι' αυτό και πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τόσο από το κρύο οσο και από την έλλειψη τροφίμων. Σιγά σιγά όμως διδάχτηκαν από την πείρα τους και με τον καιρό άρχισαν να καταφεύγουν τον χειμώνα στα σπήλαια και να αποθηκεύουν τους καρπούς που ήταν δυνατό να φυλαχτούν. Όταν έμαθαν τη φωτιά και τα υπόλοιπα χρήσιμα πράγματα της ζωής, ανακάλυψαν σταδιακά και τις τέχνες κι ό,τι άλλο μπορούσε να ωφελήσει την κοινωνική ζωή. Γενικά πάντως ήταν η ίδια η ανάγκη που έγινε δάσκαλος των ανθρώπων, οδηγώντας με τον δικό της τρόπο στη μάθηση ένα πλάσμα ευφυές που είχε βοηθούς για τα πάντα τα χέρια, τον λόγο και την οξύνοια.] 

Παράγραφος 14: 
[Ο Όσιρις πρώτος σταμάτησε τον κανιβαλισμό στους ανθρώπους, διότι, αφού βρήκε η Ίσις τον καρπό του σιταριού και του κριθαριού, που φύτρωνε τυχαία ανάμεσα στα υπόλοιπα φυτά της χώρας, αλλά τον αγνοούσαν οι άνθρωποι, ο Όσιρις επινόησε την καλλιέργεια τούτων των καρπών κι έτσι οι άνθρωποι άλλαξαν ευχαρίστως την τροφή τους, τόσο επειδή η νέα τροφή ήταν ευχάριστη, όσο κι επειδή φαινόταν συμφέρον να πάψουν να τρώνε ο ένας τον άλλον.]

Το πρώτο από αυτά τα κείμενα εμπίπτει στην αρχαιοελληνική ανθρωπολογία, δηλ. την έρευνα της πολιτισμικής ποικιλίας και την εξελικτική έρευνα του ανθρώπινου πολιτισμού. Αυτές οι αναζητήσεις εγκαινιάστηκαν στο πλαίσιο της ιωνικής φιλοσοφίας, κυρίως στη Μίλητο, και κατόπιν δεν άφησαν αδιάφορο κανέναν από τους έλληνες στοχαστές. Ο Δημόκριτος είναι ένας από αυτούς, και χωρίς αμφιβολία όσα ανιστορεί εδώ ο Διόδωρος προέρχονται με έμμεσο τρόπο από το έργο του Αβδηρίτη.

Δεν θα βρείτε στην ανθρωπολογία του Δημοκρίτου ούτε ίχνος προορισμού, ενστίκτου ή ασύνειδης ‘φυσικής’ εξέλιξης. Tα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Οι κίνδυνοι του περιβάλλοντος και τα απειλητικά θηρία είναι εκείνα που ώθησαν τους ανθρώπους να συνενωθούν, μόνο και μόνο για να προστατευθούν. Το εγχείρημα πέτυχε και ο δεσμός τους στερεώθηκε. Η κοινωνικότητα - και βέβαια το υπέρτατο εργαλείο της, δηλ. η γλώσσα - δεν ανάβλυσε ως ένα δήθεν φυσικό χάρισμα, αλλά προέκυψε μέσα από την καθημερινή τριβή, τη δοκιμή, την πλάνη και την επανάληψη. Γνώμονας σε όλα υψώνεται εδώ η ανάγκη, η χρεία, και όχι ο φυσικός προορισμός. Με αυτόν τον τρόπο, ο Δημόκριτος παραχωρεί σημαντικό περιθώριο στη δικαιοδοσία της ανθρώπινης επιλογής και απόφασης, με άλλα λόγια ενσωματώνει στη δική του εξήγηση κάποιο ποσοστό ανθρώπινης, υποκειμενικής, υπαιτιότητας: οι άνθρωποι, έστω και κάτω από την πίεση της ανάγκης, επέλεξαν να ζήσουν σε κοινωνίες, σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσαν να έχουν αποφασίσει ολότελα διαφορετικά (ή, σκεφτείτε, θα μπορούσαν να μετανοήσουν και να μεταβάλουν την απόφασή τους). 

Η παράγραφος 14 προέρχεται από τα συμφραζόμενα της λεγόμενης Αιγυπτιακής αρχαιολογίας, και αφορά στο ίδιο ερώτημα, δηλ. τις απαρχές της ανθρώπινης κοινωνίας. Η ερμηνεία εκεί δεν απέχει σε πολλά σημεία της από όσα υποστηρίζει ο Δημόκριτος. Η ζωή ήταν άθλια και βραχεία, επικίνδυνη και ζοφερή. Η αγριότητα των ανθρώπων έφτανε στον κανιβαλισμό (η αριστοτελική πολιτική φύση των ανθρώπων είναι εδώ ολωσδιόλου αδρανής). Φαίνεται, λοιπόν, ότι στο πλαίσιο του αιγυπτιακού πολιτισμού οργανώθηκε ένας ερμηνευτικός μύθος για να επιτρέψει την κατανόηση της μετάβασης από το καθεστώς που περιγράψαμε μόλις τώρα προς τον πολιτισμό. Στο μέτρο που αυτή η μετάβαση υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της φαντασίας μας, η επίκληση της παρέμβασης ενός θεού προσφέρει μια κάποια ερμηνευτική διέξοδο. Η θεϊκή δύναμη διδάσκει τη γεωργία και, συνεπώς, οι ίδιοι οι άνθρωποι κατανοούν ότι ο κανιβαλισμός όχι μόνο είναι αχρείαστος αλλά και ασύμφορος. Οι διασκορπισμένοι θηρευτές του ίδιου του είδους τους μαθαίνουν να συμβιώνουν, και τις ατέλειές τους θα διορθώσει μια νέα θεϊκή παρέμβαση με τη δωρεά της γλώσσας. Η περιγραφή είναι χαρακτηριστική για την αναγωγή των φαινομένων στην παρέμβαση μεταφυσικών δυνάμεων και, ως προς αυτό, διίσταται αισθητά έναντι του Δημοκρίτου. Ωστόσο, παρά τις διαφορές τους, τα δύο κείμενα συμπίπτουν ως προς το εξής κομβικό κριτήριο: οι ανθρώπινες κοινωνίες συγκροτήθηκαν στη βάση της ανάγκης και η συναίνεση των ανθρώπων στη συμβίωση με τους ομοίους τους οφείλεται στη συναίσθηση του ίδιου του συμφέροντός τους. 

Ας δούμε όμως κάτι ακόμα.

Κάθε κοινωνία δεν είναι πολιτική: αιδώς και δικαιοσύνη (απόσπασμα από το "Πλάτωνος, Πρωταγόρας": 317e–328d: Το διδακτό της αρετής. Απάντηση στην πρώτη αντίρρηση του Σωκράτη: ο μύθος για τη δημιουργία της ανθρώπινης κοινωνίας.)

[Ήταν κάποτε μια εποχή, που υπήρχαν θεοί, αλλά δεν υπήρχαν ζώα καμιάς ράτσας πάνω στη γη. Και όταν ήρθε η ώρα που όρισε και γι αυτά η μοίρα να 'ρθουν στον κόσμο, τα πλάθουν οι θεοί μέσα στη γη από ένα μείγμα που έκαναν από χώμα και φωτιά και απ' ό,τι μπορεί να ενωθεί με χώμα και φωτιά. Λοιπόν, την ώρα που ήταν να τ' ανεβάσουν στο φως του ήλιου, έδωσαν εντολή στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα φροντίσουν και να τους μοιράσουν αξιοσύνες, τέτοιες που να ταιριάζουν στο καθένα τους. Τότε ο Επιμηθέας ζητά από τον Προμηθέα τη χάρη, μόνος του να κάμει τη μοιρασιά: «Κάνω εγώ τη μοιρασιά, του είπε, κι εσύ έρχεσαι μετά και κάνεις επιθεώρηση». Μ' αυτά τον πείθει, και κάνει αυτός τη μοιρασιά. Αρχίζει λοιπόν αυτός τη μοιρασιά, και σε μερικά έδινε δύναμη, όχι όμως και γρηγοράδα, ενώ τα πιο αδύνατα τα εφοδίαζε με γρηγοράδα• σ' άλλα έδινε όπλα, για όσα όμως άφηνε χωρίς αρματωσιά σοφιζόταν κάποια άλλη ικανότητα, για να κρατιούνται στη ζωή. Δηλαδή αυτά που τα έκλεισε μέσα σε μικρό σώμα, τους χάριζε γοργά φτερά ή υπόγεια κατοικία• όσα πάλι τα προίκιζε με μεγάλο σώμα, σ' αυτό το ίδιο εμπιστεύθηκε να τα διαφεντεύει• και τις άλλες χάρες τις μοίραζε κρατώντας αυτό το δίκαιο μέτρο. Και αν τα σοφιζόταν ολ' αυτά, ήταν γιατί είχε την έγνοια μήπως καμιά ράτσα χαθεί από το πρόσωπο της γης. Ύστερα, αφού τα εφοδίασε μ' όσα χρειάζονταν, για να μην αφανίσουν το ένα το άλλο, σοφιζόταν τρόπους να τα προστατέψει από τις αλλαγές του καιρού ―που είναι στο χέρι του Δία― ντύνοντάς τα με πυκνό τρίχωμα και χοντρές προβιές, που να μπορούν να τα φυλάξουν από το κρύο, μα μπορούν κι από τη ζέστη• κι όταν ήταν να πάνε για ύπνο, φρόντισε πάλι το καθένα τους να έχει σκεπάσματα ταιριαστά και δοσμένα από τη φύση• και τα παπούτσωσε άλλα με οπλές, άλλα με δέρματα χοντρά και χωρίς αίμα. Νοιάστηκε ακόμη το καθένα τους να βρίσκει διαφορετική τροφή, άλλο χόρτα της γης, άλλο καρπούς δέντρων κι άλλο ρίζες• μάλιστα σε μερικά έδωσε για τροφή τη σάρκα άλλων ζώων• τα 'φερε έτσι, ώστε αυτά τα τελευταία να γεννούν από ένα δυο, τα θύματά τους όμως να γεννοβολούν πολλά μικρά ― αυτόν τον τρόπο βρήκε για να σωθεί η ράτσα τους. Που λες, ο Επιμηθέας βέβαια δεν ήταν και πολύ σοφός• έτσι δεν πήρε είδηση πως ξόδεψε όλες τις χάρες στα άλογα ζώα• του έμενε ωστόσο αφρόντιστη ακόμα η ράτσα των ανθρώπων ― και δεν ήξερε τι να κάνει. Την ώρα που εκείνος καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα, έρχεται ο Προμηθέας για να επιθεωρήσει τη μοιρασιά. Και βλέπει τα άλλα ζώα εφοδιασμένα με όλα κι όπως τους ταίριαζε, τον άνθρωπο όμως γυμνό και ξυπόλυτο, δίχως σκεπάσματα και αρματωσιά• είχε φτάσει κιόλας η μέρα που όρισε η μοίρα να βγει κι ο άνθρωπος από τη γη στο φως του ήλιου. Τότε, καθώς έζωνε τον Προμηθέα η δυσκολία, ποιον τρόπο να βρει για να κρατηθεί ο άνθρωπος στη ζωή, του ήρθε στο νου να κλέψει του Ηφαίστου και της Αθηνάς την τεχνική γνώση μαζί και τη φωτιά ―γιατί δίχως φωτιά η τέχνη αυτή δεν μπορεί να γίνει κτήμα κανενός ούτε να του σταθεί χρήσιμη― και έτσι την κάνει δώρο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος λοιπόν μ' αυτόν τον τρόπο πήρε στα χέρια του την τέχνη που τον βοηθά για να ζήσει, αλλά του έλειπε η άλλη τέχνη, η πολιτική• γιατί αυτή βρισκόταν δίπλα στον θρόνο του Δία. Όμως ο Προμηθέας δεν είχε πια καιρό να μπει στην ακρόπολη του Δία ― ας μην ξεχνάμε ότι ο Δίας είχε φοβερούς καστροφύλακες. Μπήκε όμως κρυφά στο συνεταιρικό εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου, που μέσα εκεί δούλευαν ―με τι μεράκι!― τις τέχνες τους• κλέβει λοιπόν και του Ηφαίστου την τέχνη, που δουλεύει με τη φωτιά, και τις υπόλοιπες τέχνες, που είναι της Αθηνάς, και τις δίνει στον άνθρωπο. Και έτσι ο άνθρωπος απόχτησε εφόδια για να ζήσει, ο Προμηθέας όμως, όπως λεν, εξαιτίας του Επιμηθέα σε λίγο δικάστηκε για κλοπή. Λοιπόν, μια και ο άνθρωπος πήρε κι αυτός μερίδιο από τον κλήρο των θεών, πρώτα πρώτα αυτός μόνο απ' όλα τα ζωντανά, σαν συγγενής των θεών βέβαια, πίστεψε σε θεούς και άρχισε να χτίζει βωμούς και αγάλματα των θεών• κατόπι, με την αξιοσύνη του γρήγορα σχημάτισε γλώσσα και λέξεις, συνταιριάζοντας τις συλλαβές, και βρήκε και κατοικίες και ρούχα και υποδήματα και στρώματα και τις τροφές που δίνει η γη. Μ' αυτά λοιπόν τα εφόδια οι άνθρωποι τον πρώτο καιρό ζούσαν σκόρπιοι, πολιτείες όμως δεν υπήρχαν. Έτσι τους αφάνιζαν τα θηρία, γιατί, σ' όλα τα σημεία ήταν πιο δυνατά απ' αυτούς• κι η βιοτεχνία τους τούς βοηθούσε βέβαια σ' ό,τι χρειάζονταν για να βρουν την τροφή τους, όμως δεν μπορούσε να τους σώσει στον πόλεμο με τα θηρία• κι αιτία ήταν που δεν κάτεχαν ακόμη την πολιτική τέχνη, που ένα μέρος της είναι η τέχνη του πολέμου• τότε ένιωσαν την ανάγκη να συγκεντρώνονται και να χτίζουν πολιτείες, για να σωθούν. Όμως, όποτε συγκεντρώνονταν, αδικούσε ο ένας τον άλλο, μια και δεν είχαν την πολιτική τέχνη, κι έτσι πάλι σκορπίζονταν και τους έτρωγαν τα θηρία. Τότε ο Δίας ανησύχησε μήπως χαθεί η ράτσα μας από το πρόσωπο της γης και στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη, για να δημιουργηθούν μονιασμένες πολιτείες και δεσμοί που να δένουν με φιλία τους ανθρώπους. Όμως ρωτά ο Ερμής τον Δία με ποιον τρόπο τέλος πάντων να δώσει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη: «Με ποιο τρόπο, όπως έχουν μοιραστεί τα επαγγέλματα, έτσι να τις μοιράσω κι αυτές; Ξέρεις πώς έχουν μοιραστή εκείνα: ένας γιατρός εξυπηρετεί πολύν κόσμο, το ίδιο και οι άλλοι τεχνίτες. Με τον ίδιο τρόπο να βάλω στους ανθρώπους και τη δικαιοσύνη και την αιδώ, ή να τις μοιράσω σ' όλους;». «Σε όλους, είπε ο Δίας, και ο καθένας να έχει το μερίδιό του• γιατί πώς θα σταθούν πολιτείες, αν ―όπως έγινε με τα άλλα επαγγέλματα― λίγοι έχουν μερίδιο απ' αυτές; Και βάλε ένα νόμο με τη σφραγίδα μου: όποιος είναι ανίκανος να κρατήσει το μερίδιό του στην αιδώ και τη δικαιοσύνη, να τον σκοτώνουν, γιατί είναι πανούκλα της πολιτείας.] 

Ο Πρωταγόρας εκθέτει μια δική του ιδιαίτερη ματιά πάνω στο ζήτημα που μας απασχόλησε έως τώρα. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι συνδυάζει την παρέμβαση θεϊκών δυνάμεων με μια εμπειρική, πραγματιστική, προσέγγιση της πρώτης ανθρώπινης συγκρότησης των κοινωνιών. Ο μύθος του Επιμηθέα και του Προμηθέα δίνουν μια πρώτη ερμηνεία της προνομιακής θέσης του ανθρώπου στον κόσμο χάρη στη νόηση και την επιδεξιότητα. Αμέσως μετά οι άνθρωποι εμφανίζονται στη δίνη των ίδιων κακουχιών που περιέγραφε και ο Δημόκριτος. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον οδηγούσαν τους διασκορπισμένους ανθρώπους στον αφανισμό και τότε ‘ένιωσαν την ανάγκη’ να συγκεντρωθούν και να φτιάξουν πόλεις, μόνο και μόνο για την αυτοάμυνά τους ενάντια στα θηρία. 

Στον Πρωταγόρα δεν απαντά ίχνος της αριστοτελικής ιδέας του προορισμού. Αντίθετα, η πόλη είναι αποκλειστικά και μόνο προϊόν της ανάγκης και της επινοητικότητας. Η ίδια επινοητικότητα - ανεξήγητη για τον άνθρωπο εάν δεν είχε προηγηθεί η κλοπή από τα εργαστήρια των θεών - ευθύνεται για τη γένεση της θρησκείας, αλλά και της γλώσσας (προσέξτε εδώ μια κάπως αόριστη, πλην όμως ουσιώδη, απόκλιση από τη θεώρηση του Δημόκριτου). Επίσης, αυτή έδωσε πνοή στη γεωργία (προσέξτε τη διαφορά από την Αιγυπτιακή αρχαιολογία), τις κατασκευές και τη βιοτεχνία. Ωστόσο, η επινοητικότητα δεν ήταν επαρκής για να δώσει ολοκληρωμένες πόλεις. Η πολιτική τέχνη, και εξίσου η πολεμική τέχνη, απουσίαζε και οι πόλεις δεν ήταν ολοκληρωμένες πόλεις μιας και η αδικία υπονόμευε τη συμβίωση και, όσο ευκαιριακά μπορούσε καθένας να ενσωματωθεί μέσα στα όρια της πόλης, εξίσου εύκολα μπορούσε και να αποβληθεί από αυτή και να υποκύψει στους εξωτερικούς κινδύνους. 

Εκείνο που μεταποιεί την πόλη από απλό οχυρωματικό οικισμό σε πραγματική πόλη συνίσταται, κατά τον Πρωταγόρα, σε κάποιες άυλες αξίες. Προξενεί εντύπωση ότι ο αγνωστικιστής σοφιστής δεν φτάνει να ορίσει αυτές τις αξίες ως απότοκες της ανθρώπινης επινοητικότητας, και ο λόγος δεν φαίνεται να είναι άλλος από το ηθικό περιεχόμενό τους που θέλει να εμφανίσει διακριτό από το περιεχόμενο των τεχνών και των εφευρέσεων. Η αξεδιάλυτη συνύφανση του ηθικού με το πολιτικό είναι και εδώ πρόδηλη. Η αιδώς και η δικαιοσύνη συγκροτούν τις συνεκτικές δυνάμεις για την πολιτική συμβίωση και το κύρος τους επισφραγίζεται από το γεγονός ότι προσφέρθηκαν απευθείας από τους θεούς στους ανθρώπους. Με τη σειρά τους, αυτές φέρνουν την ομόνοια και τη φιλία, δύο έννοιες που θα άξιζε να μελετηθούν και ξεχωριστά. Προσώρας, αρκεί να επισημάνουμε ότι ο Πρωταγόρας μετακινείται από την εμπειρική οδό σε ένα αφηρημένο εννοιολογικό σύμπαν, και ταυτόχρονα φαίνεται μέσω των μύθων να χαρτογραφεί τους δρόμους τα επικοινωνίας ανάμεσα στο θεϊκό και το ανθρώπινο. Εκείνο που θα προκαλέσει στη συνέχεια του ομώνυμου πλατωνικού διαλόγου τη σφοδρή αντίρρηση του Σωκράτη αφορά στο ίσο μερίδιο αιδούς και δικαιοσύνης που έχει κατανείμει ο Ερμής στους ανθρώπους, συνεπώς στην πεποίθηση του Πρωταγόρα ότι όλοι οι άνθρωποι εξίσου προσφέρονται για τη διδασκαλία και την καλλιέργεια.

Ice-ages end?

Νόμιζα, ότι εμείς οι Μεσόγειοι, είμαστε πιο ένθερμοι, με λιγότερο επιπεδωμένο συναίσθημα, βράζει το αίμα μας ρε παιδί μου, πώς το λένε; Εν αντιθέσει με τους βόρειους, που και λόγω κλίματος τους θεωρούσα ψυχρούς, με σχεδόν ανύπαρκτο συναίσθημα.

Κάποιες φορές, κάνουμε λάθη. Αρκεί να μας το λένε οι άλλοι για να το καταλάβουμε και εμείς...

Οι Ισλανδοί έχουν κάνει κάτι, πιθανόν πρωτότυπο, με παγκόσμια σημασία. Κάνανε το ΔΝΤ να "φάει πόρτα" (για να χρησιμοποιήσω μια ελληνικότατη έκφραση των υποστηρικτών της καθαρής και ορθής ελληνικής γλώσσας, σκέψης, θρησκείας κλπ κλπ...), και κανείς δεν αναφέρει τη σημασία του. Αποσιωπείται σχεδόν παντελώς...

Ρε μπας και; Ρε μήπως; Τελικά υπάρχει λύση;

Η προσπάθεια πάντως ξεκίνησε τόσο από τα πάνω, με έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μεγάλα αρχή-δια-λόγου (!) και από έναν λαό που κατόρθωσε να συντονιστεί, να επικοινωνήσει και να δεχτεί την πρόταση για διάλογο...

Άκουσα, ότι στις 9 Νοέμβρη, Ισλανδή ακτιβίστρια θα έρθει στην Αθήνα να καταθέσει την εμπειρία της για το πώς έγινε όλη αυτή η προσπάθεια και οι αλλαγές, όμως δεν βρήκα τίποτα στο διαδίκτυο που να πληροφορεί για κάτι τέτοιο. Συνεχίζουν να σιωπούν κάποιοι και να εμποδίζουν να... λιώσουν οι πάγοι της Ισλανδίας, καθώς και οι πάγοι μεταξύ των ανθρώπινων ψυχρών σχέσεων;

Όποιος μάθει, κάτι, παρακαλώ να μας πληροφορήσει.

Άντε αδέρφια, ίσως φάνηκε μια πρώτη αχτίδα κάπου εκεί, στο Βορρά...

Προσοχή όμως! Τα επόμενα βήματα, είναι το ίδιο σημαντικά όσο και το πρώτο... Διότι, μπορεί, να μας οδηγήσουν σε ακόμα πιο σκοτεινούς δρόμους...

Ευρώπη: μύθος ή πραγματικότητα;

Ευρώπη. Λέξη βέβαιου ετύμου. Τόσο βέβαιου, μα και τόσο ετοίμου, όσο τα έτοιμα και προκατασκευασμένα πλαστικά (ειδησεογραφικά και όχι μόνο) φαγητά που μας ξαναζεσταίνουν και εμείς τα πετάμε στην καταπιόνα μας εικονο- (μα κυρίως) ικανο- ποιημένοι.

Ευρώπη=ευρύς + ωψ. 1) Σε μεγάλη, ευρεία έκταση το επιφώνημα "ουπς" κατά την αρχαιοελληνική "ωψ", δηλαδή τη βάψαμε! Αυτό το ευρύ "ουπς" μπορεί να ερμηνευτεί είτε 1α) ως "ουουουουππππςςςς", δηλαδή "τη βάαααψαμεεεεε", είτε 1β) ότι σε πολλές χώρες και σε ευρεία γεωγραφική έκταση καταγράφεται αυτό το επιφώνημα "ουπς", δηλαδή ότι πολλές χώρες τη βάψανε!

Ευρώπη=ευρύς + ωψ. 2) ευρύς και μάτια, δηλαδή ευρέα μάτια, δηλαδή ο ανοιχτομάτης! Αυτό σίγουρα! Ανοιχτομάτης και αυγουλομάτης, είναι το περιεχόμενο της Ευρώπης. Αυτός, που δεν του ξεφεύγει τίποτα, μα τίποτα σας λέω! Ο ατσίδας, ένα πράγμα... Βέβαια, αυτό έχει και άλλη μια ερμηνεία: ότι όλες σχεδόν οι πληροφορίες, μπαίνουν από τα μάτια, δηλαδή όλα είναι εικόνα.

Για να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά της Ευρώπης, είναι ανάγκη να γυρίσουμε πολύ πίσω και να ξεκινήσουμε από εκεί την έρευνά μας.

Κάποτε, ήταν ένα όμορφο κορίτσι, η Ευρώπη, κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας (αυτής που λάμπει, που φαίνεται από μακρυά). Καθώς, μια μέρα έπαιζε αμέριμνη, ο Δίας, την είδε, την ερωτεύτηκε (και αυτήν...)  και μεταμορφώθηκε σε Ταύρο για να την προσεγγίσει. Να μην τα πολυλογούμε, την φόρτωσε στην πλάτη και κολυμπώντας στα καταγάλανα νερά την έφτασε μέχρι την Κρήτη. Ένα από τα παιδιά τους ήταν ο γνωστός μας Μίνωας, που έδωσε αρχή στον επίσης γνωστό μινωικό πολιτισμό των κρητικάτσηδων...

Εξεικόνιση (προσοχή, εξεικόνιση είπα και όχι εξοικονόμηση), αυτού του σπουδαίου και πολύ ρομαντικού μύθου, βρέθηκε στη Σπάρτη το 1872 τυχαία, μένοντας κρυμμένο μυστικό για πάρα πολλά χρόνια. Τυχαίο, ήταν και το γεγονός ότι βρέθηκε τι ακριβώς σημαίνει και τι αναπαριστά από Γερμανούς αρχαιολόγους 2 χρόνια μετά... Ξανά τυχαίο, όμως είναι το γεγονός ότι είχε βρεθεί ακριβώς ποιο είνει το νόημα της Ευρώπης, από τους ίδιους τους Σπαρτιάτες, 2500 χρόνια πριν, κάπου γύρω στα 550πΧ, οι οποίοι επειδή ακριβώς ήξεραν το βαθύτερο της μυστικό, προσπάθησαν να το κρύψουν. Δεν είχαν όμως υπολογίσει τους Γερμανούς...

Πώς ήξεραν οι Σπαρτιάτες για την Ευρώπη; Απλό... 

"...Μετά την πτώση της Μεσσηνίας, και ίσως, ως συνέπειά της, η Σπάρτη ήλθε αντιμέτωπη με ορισμένες πόλεις της Αρκαδίας. Αποκορύφωμα της αντιπαράθεσης ήταν ένας μακροχρόνιος πόλεμος (580-550 πΧ) κατά της Τεγέας. Αν και οι Σπαρτιάτες κέρδισαν κάποιο προβάδισμα, δεν μπόρεσαν να υπερνικήσουν τους Τεγεγάτες, γι' αυτό και τερμάτισαν τον πόλεμο συνάπτοντας συμμαχία με τους εχθρούς τους. Λίγο αργότερ (544πΧ) οι Σπαρτιάτες κύρηξαν νέο πόλεμο κατά του Άργους, με στόχο να αποκτήσουν τον έλεγχο της κοιλάδας της Θυρέας. Αυτή τη φορά οι Σπαρτιάτες κατήγαγαν μια αποφασιστική νίκη. [...] Επειτα από την νίκη της επί του Άργους η Σπάρτη ήταν αδιαμφισβήτητα το ισχυρότερο κράτος της Πελοποννήσου και κατά τις επόμενες δεκαετίες κατόρθωσε να προσεταιριστεί τις περισσότερες πόλεις της Πελοποννήσου. Ο οργανισμός που προέκυψε από τις διεργασίες αυτές ονομάζεται Πελοποννησιακή Συμμαχία. Τα στάδια διαμόρφωσής της είναι σκοτεινά. Το 510 πΧ ο Σπαρτιάτης βασιλεύς Κλεομένης Α' ηγήθηκε μιας χερσαίας εκστρατείας κατά της Αθήνας, γεγονός που δείχνει ότι είχε εξασφαλίσει τη στήριξη της Κορίνθου και των Μεγάρων. [...] Η συμμαχία άντεξε μέχρι το 366πΧ. 

Ήταν ένα νέο πείραμα στις διακρατικές σχέσεις. Οι τοπικές συμμαχίες σε άλλες περιοχές (όπως στην Αιτωλία και τη Βοιωτία, για παράδειγμα) στηρίζονταν στο θρύλο ενός κοινού προγόνου, ενώ η Πελοποννησιακή Συμμαχία, ήταν ένας τεχνητός σχηματισμός πολιτικής ισχύος."

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια, από το "Ελλάς" εκδοτικός οργανισμός Πάπυρος, Τόμος Ι, σελ. 186-187)


Βλέπουμε δηλαδή, αγαπητοί μου, ότι η Ευρώπη, από αποκύημα της φαντασίας και μύθος κάποτε, αποκρυσταλλώθηκε σε γνώση στα χέρια των δυνατών κατακτητών προγόνων μας . Γνώση εξάλλου δεν σημαίνει δύναμη; Τη γνώση, τη μεταλαμπάδευσαν κατόπιν, στους φίλους μας Γερμανούς και λοιπούς ηγήτορες της νέας Ευρώπης. Έτσι, έχουμε τη σημερινή, δική μας, εκσυγχρονισμένη Ευρώπη. Μόνο που αυτή, δεν είναι κόρη της Τηλεφάσσας, αλλά της Τηλεφάρσας, (δηλαδή της από απόσταση, κοροϊδίας μας...). Ξανακαβαλικεύει όμως, μαινόμενους ταύρους, με σκοπό να πλεύσει και να κυριαρχήσει στα πελάγη της Μεσογείου, συντίθεται από τις ψηφίδες πολλών και διαφορετικών λαών, νοοτροπιών, σκέψεων, πολιτισμών. Αλλοπαρμένη και ερωτευμένη με το Δία, καλπάζει, ζώντας την παραφροσύνη του έρωτά της. Έρωτας με Τον Θεό. Τον αρχηγό των θεών. Κοινώς, το χρήμα... Αυτό που υποκινεί θεούς και ανθρώπους... 

Η Ευρώπη ήταν και Είναι, δύναμη ειρήνης και ηρεμίας, σταθερότητας και ανάπτυξης. (Αυτά κάπου τα ξανάκουσα πρόσφατα... Α, ναι! Τα είπε η Άνγκελα στον Αντωνάκη της, ε... Αντωνάκη μας εννοώ). Υπηρετεί τους πολίτες της, ενώνει τους συμμάχους της και ομαλοποιεί τις διαφορές τους.
Για αυτό εξάλλου, αμοίβεται (ηθικά πάντα!) και όχι φυσικά, γιατί κάποιοι προσπαθούν να συνεχίσουν να μας πετάνε χαλασμένη τροφή και έτσι να μας δηλητηριάζουν, προς χάρην της ενότητος και διατήρησης της Ευώπης... Όχι... ποτέ!

Αρπαγή της Ευρώπης: 

Τότε, την άρπαξε ο Δίας-Ταύρος. 

Τώρα, αυτή μας τα αρπάζει όλα.

Ζόμπι!!

Τι να πω; Εδώ μιλάμε για πλήρη αναισθησία μερικών...!

Και η αναισθησία δεν συνίσταται σε αυτούς που γίνονται... ζόμπι,

αλλά σε εκείνους που τους αναγκάζουν να γίνουν... και σφυρίζουν αδιάφορα!

Ποιός δρόμος κυρά μου;

Λοιπόν, μάγκες και μαρμάγκες μου... Τα δυο πιτσουνάκια μου, περπατούσαν αμέριμνα και σφύριζαν τον δικό τους σκοπό... Μόνο χέρι χέρι δεν ήταν. Μάλλον κάτι τέτοιο, δεν θα έγραφε καλά στο φακό, οπότε τους είπαν να μην το επιχειρήσουν καν!

Η κυρά-Άνγκελα, διάλεξε σήμερα να έρθει στη χώρα μας και να περπατήσει ήρεμα και ωραία κοντά στο Σύνταγμα μας... Θέλησαν να δείξουν τα δυο χαρούμενα παιδάκια δηλαδή, ότι η χώρα μας μπορεί να είναι ήρεμη, με ικανότητες ανάπτυξης και ευημερίας, με τη βασική προϋπόθεση όμως ότι θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας δείχνουν. Είναι ο δρόμος της ησυχίας, της σιγουριάς, της επιτυχίας. 

Δρόμος... Και ο ιστορικός δρόμος κυρά-Άνγκελα πού μας πηγαίνει; Κάποτε για μερικούς όλοι οι δρόμοι κόπηκαν ξαφνικά, όταν έτσι απλά κάποιοι άλλοι, τους γάζωναν με σφαίρες τα στήθη, στο Κορωπί. Και έρχεται τώρα, το κορίτσι μας, να μας μιλήσει για δρόμους επιτυχίας, ησυχίας, γαλήνης και ευημερίας... Να πάει καλύτερα από εκείνον το δρόμο που της είπε ο Γλέζος να δούμε πόσο εύκολο είναι να βαδίζεις σε δρόμους που σου επιβάλλουν άλλοι...

Να βαδίσουμε, οκ... Αλλά, ο δρόμος θα είναι δικός μας; Πόσοι θα βαδίζουμε τέλοσπάντων σε αυτόν το δρόμο; Απλά το ρωτάω, για να δω αν όλοι οι καλοί χωράμε, διότι το βασικό σε αυτή τη ζωή είναι να μην στριμώχνεται κανείς...

Να βαδίσουμε όμως και έναν άλλον δρόμο κυρά-Άνγκελα. Αυτόν, των Μαθηματικών. Των Ιστορικών Μαθηματικών. Να δούμε αν τελικά θα βγάλουμε καμιά άκρη, ή αν τελικά βγάλουμε τη μπέμπελη. Ή ίσως βγάλουμε τα ρούχα μας και αρχίσουμε να τρέχουμε αλλοπαρμένοι. Βέβαια, υπάρχει ακόμα μια λύση. Να βγάλουμε πιστόλι, και όποιον πάρει ο κυρ-Χάροντας... Δοκιμασμένη λύση!

Τελικά, θα μου πει κανείς, γιατί ήρθε αυτό το κορίτσι στην Ελλαδίτσα μας σήμερα, βρε παιδιά; 

Ήρθε μάλλον, να διαφυλάξει ότι τα κακομαθημένα παιδιά της, θα συνεχίσουν να κάθονται τιμωρία με το ένα πόδι στη γωνία και ότι δεν θα βρουν ευκαιρία ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, να την γλιτώσουν. Η κυρά-δασκάλα, ήρθε με το βούρδουλα, και ύφους δισεκατομμυρίων (σαν αυτά που μας χρωστά και δεν της χρωστάμε) καρδηναλίων, να μας υπενθυμίσει και να μας σφυρίξει δυο φωνήεντα: 

"Αγοράκι μου, σε άφησα να μπεις στο χορό της παγκοσμιο(παρα)ποίησης. Δεν έμαθες καλά το μάθημά σου όμως, και δεν συμ-μορφώθηκες όπως έπρεπε... Τώρα, δέξου την τιμωρία σου και βγάλε το σκασμό... Εδώ, αγόρι μου διακυβεύεται ολόκληρη η επιβίωση της παγκοσμιοποίησης... Δεν μπορούμε να παίζουμε."

Κυρα-Άνγκελά μου, όμως μιας και (παρα)μιλάμε για παγκοσμιοποίηση και παγκοσμιο(παρα)ποιημένη (παρα)οικονομία, να γιατί δεν πρόκειται ποτέ να ενωθούν τα (παρα)κράτη κάτω από μια Οικονομία. Γιατί, δεν μπορείς να φτιάξεις ένα έθνος, μια φυλή, μια πολτοποιημένη και ομογενοποιημένη γενιά, έναν τρόπο σκέψης και μια συμπεριφορά δράσης. Το προσπάθησε ο πάππους σου γερο-Χιτλερ και είδες τι κατάφερε. Το είπε εξάλλου και ο κύριος Όργουελ... Δεν γίνεται οι άνθρωποι να μην ερωτεύονται το διαφορετικό. Αν πάψει να υπάρχει το διαφορετικό, θα πάψει να υφίσταται ο έρωτας και όταν γίνει αυτό, θα πάψει με τη σειρά της και ζωή. Η ζωή, στηρίζεται στην ποικιλία και στη διαφορετικότητα.

Πουτάνα Γερμανία, γιατί έχεις τόσο κόλλημμα με την ομογενοποίηση των ανθρώπων (κατά το ομογενοποιημένη σαπωνοποίηση);

(σαπωνοποιείον στο Άουσβιτσ από μια παλιά μου επίσκεψη)

(άποψη του Άουσβιτσ από μια παλιά μου επίσκεψη, μια μέρα που έριχνε νεροποντή)

"Ο δρόμος σου είσαι εσύ"

Δίσκος: Νεροποντή

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Εγώ πάντως για την μαντάμ Μέρκελ που μας επικουρεί με το να μας δανείζει σε αυτές τις δύσκολες εποχές, θα αφιερώσω ως καλωσόρισμα το παρακάτω επικούρειο τραγουδάκι...

"Το τραγούδι του Σείκιλου"

Με τις υγείες σας...

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ,
ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ.
ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ,
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ 

 (Όσο ζεις λάμψε,
καθόλου μη λυπάσαι.
Για λίγο διαρκεί η ζωή,
ο χρόνος καθορίζει το τέλος)

Willkommen Dorothea!!

Έλα αν θέλεις Άνγκελα

και τα μυαλά στα κάγκελα...

(γελιογραφία από την εφημερίδα Independent)

Αλλά, αλήθεια, γιατί είπαμε ότι έρχεσαι σήμερα;

Ακαδημία Πολιτών Πλάτωνος;

Ξεκίνησε ως κίνηση από τη Μυτιλήνη και εξαπλώνεται σχεδόν παντού με ταχείς ρυθμούς. Είναι από εκείνες τις φορές που χαίρεσαι να ακούς τέτοια νέα, που χαίρεσαι να ακούς για μια τέτοια... επιδημία!

Ο λόγος περί του θεσμού της Ακαδημίας των Πολιτών. Πρόκειται για την προσπάθεια κάποιων ονειροπόλων, να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση στους πολλούς, με ελάχιστο αντίτιμο. Έτσι, όπως θα έπρεπε να είναι η μετάδοση της γνώσης, εξάλλου. Ένας λόγος παραπάνω βέβαια σήμερα, που μάλλον γυρίζουμε σε συνθήκες κρυφού σχολειού, μια τέτοια προσπάθεια αξίζει της προσοχής μας και του θαυμασμού μας... Η μετάδοση της πληροφορίας σε αυτού του είδους τις ακαδημίες, είναι κάθετη, από τον ειδικό στον λιγότερο ειδικό, σε ένα κλίμα αλληλεγγύης και όχι σε ένα κλίμα αποστασιοποίησης του μεγαλοκαθηγητή από τη μοδιστρούλα, (όπως είχε πει και ένας μεγαλοκαθηγητής της Ιατρικής Αθηνών, που ακούει στο μικρό χαριτωμένο όνομα Μπάμπης...).

Αν κάτι λείπει από τη σημερινή κοινωνία μας, και μας λυπεί ιδιαιτέρως για αυτήν την απουσία της, είναι αυτή η αλληεγγύη. Η λέξη δηλοί, ακριβώς ότι ο "άλλος" είναι "εγγύς", άρα ότι οι άνθρωποι είναι κοντά και όχι μακρυά και απομακρυσμένοι μεταξύ τους. Αν κάτι λείπει, λοιπόν, είναι αυτή η προσπάθεια συνάντησης και συνύπαρξης, η προσπάθεια να χωρέσουμε στο ίδιο πλαίσιο. Βασικό βήμα, όμως για να χωρέσουμε, είναι να γνωρίσουμε το πλαίσιο. Αυτό ακριβώς, προσπαθούν κάποιοι να κάνουν μέσα από τις Ακαδημίες Πολιτών και μπράβο τους!

Προσωπική εμπειρία έχω από την Ακαδημία Πολιτών στη Μυτιλήνη, τότε που διέμενα ως ενοικιαστής του Αιγαίου... Οι εντυπώσεις ήτο θετικότατες. Ελπίζω και στις υπόλοιπες Ακαδημίες, να λαμβάνει χώρα το ίδιο ζεστό κλίμα της στόφας που χαρακτηρίζει φωτισμένους καθηγητές...


Και ένα φιλοσοφικό ερώτημα: αλήθεια, άραγε πώς να ήταν εκείνη η Ακαδημία του Πλάτωνα κάμποσα χρόνια πίσω; Έχει καμιά σχέση με τις Ακαδημίες των Πολιτών του σήμερα;;

Σκυλοκουβέντα...

Και ο Μαρξούλης μου, προσπαθεί απελπισμένα να καταλάβει...

Πώς επιτυγχάνεται η πολυπόθη ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα, όταν οι υπερασπιστές της, συνεχώς οπλοφορούν...;

Και μια πρόταση για τους φίλους της πρωτεύουσας...

Ελπίζω να πάτε και να μου πείτε και εμένα πώς ήταν!

Καλή επιτυχία στα παιδιά του G.A.P. !

Γράφοντας Ιστορία...

Σήμερα, ανακοινώθηκε ότι απεβίωσε σε ηλικία 95 ετών ο σημαντικός ιστορικός Eric Hobsbawm. 

Η γνωριμία μου, με τα γραφόμενά του, έγινε πριν περίπου 2 χρόνια, όταν στα πλαίσια της σχολής μου, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Η εποχή των Επαναστάσεων". Ο λόγος του, έρεε σαν το επιβλητικό τρεχούμενο νερό ενός χείμαρρου. Ενός χείμαρρου, που παρασέρνει κάθε ιστορική ανακρίβεια, αμφισβήτηση, διαστρέβλωση ή παραποίηση. Το σημαντικότερο όμως, ήταν ότι όλες αυτές οι σημαντικές πληροφορίες και ο τρόπος που συνδέονταν μεταξύ τους, σε κατέκλυζαν με τρομαχτική απλότητα, σε βαθμό που έλεγες ότι διάβαζες μάλλον κάποιο παραμυθάκι, παρά ένα επιστημονικό σύγγραμμα!

Ο κύριος Hobsbawm, θεωρείται ένας από τους πατέρες της σύγχρονης Ιστορίας και Ιστοριογραφίας.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο να γράφεις την Ιστορία; 

Αλήθεια, πόσο δύσκολο να γράφεις την Αλήθεια;

Αλήθεια, πόσο δύσκολο να γράφεις την Αλήθεια και έτσι να γράφεις την Ιστορία;

Αλήθεια, πόσο δύσκολο να γράφεις (χωρίς "την") Ιστορία;

Ο κύριος Hobsbawm, έγραψε την δική του Ιστορία και την δική του άποψη, για την Ιστορία.

Να είναι καλά, εκεί ψηλά, από όπου θα συνεχίσει να παρακολουθεί και να καταγράφει την Ιστορία των ανθρώπων.

Άραγε, ο τόμος "Η εποχή των Επαναστάσεων" έχει κλείσει οριστικά κύριε Eric ή χωρά ακόμα κάποια νέα κεφάλαια, όπως αυτά που ελπίζουμε ως χώρα να ζήσουμε στρεφόμενοι εναντίον όλων εκείνων που υπερασπίζονται τα μεγάλα κεφάλαια, πολτοποιώντας τα δικά μας μικρά κεφάλια...;


Καλό διαστρικό ταξίδειον...