Και μιας και κάναμε μια μικρή νύξη στην προηγούμενη ανάρτηση για το κακό και το καλό παράδειγμα του συστήματος υγείας, για το πώς περνάνε οι ειδικευόμενοι ανά τις δεκαετίες και τους αιώνες, ας ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται πέρα από τον Ατλαντικό, μέσα από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόπερσι σε ένα διεθνούς εμβέλειας ιατρικό περιοδικό:
Διαπιστώσεις:
1) Αν κάτι έχει γεννήσει το άγχος του "stopwatch", είναι οι ρυθμοί της ευρύτερης κοινωνίας μας και όχι ότι οι νέοι ειδικευόμενοι σε σχέση με τους παλαιότερους. Και αυτό ισχύει και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, σε Ευρώπη και Αμερική. Αν κάτι έχει γεννήσει μεγαλύτερη ανάγκη για ξεκούραση, για ανάπαυση, για προσωπικό χρόνο, είναι ακριβώς αυτή η παραβίαση της προσωπικής ζωής με την κάθε λογής τεχνολογική εφεύρεση - υπόσχεση για πιο άνετη και γρήγορη ζωή. Πλέον ο άνθρωπος, όταν κοιτά το ρολόι και θέλει να φύγει, είναι γιατί θέλει να ξεφύγει από τους τόσο έντονους ρυθμούς. Θέλει τον προσωπικό του χώρο και χρόνο. Χώρο και χρόνο που θα τον μοιράζεται με όποιους και όσο θέλει αυτός και που κανείς δεν θα διακόπτει. Η προσπάθεια φυγής από τη δουλειά, είναι προσπάθεια προάσπισης της προσωπικής ζωής που απειλείται σήμερα πανταχόθεν, και κατ' επέκταση της προσωπικής οντότητας, δηλαδή της προσωπικ-ότητας μας, αν συνδυάσουμε τις δυο λέξεις. Θα μου πείτε βέβαια, μα και παλαιότερα οι ειδικευόμενοι ιατροί δεν είχαν τρέξιμο και μάλιστα πολύ πιο έντονο και πιο απεχθές, δυσβάστασχτο και κουραστικό; Θα σας απαντήσω, ναι! Μα το παιχνίδι παιζόταν στο αντιστάθισμα... Σε όλα αυτά που είχαν δηλαδή να κάνουν, όταν ήταν εκτός νοσοκομείου, στους όμορφους περιπάτους, στις όμορφες εικόνες που τους περιτριγύριζαν, στην λιγότερο αγχωμένη και υστερική κοινωνία. Για να το πω αλλιώς. Ίσως είχαν λιγότερο χρόνο ελεύθερο, αλλά αυτός που είχαν ήταν τόσο δραστικός στην ψυχολογία τους, που τους επέτρεπε να προχωρήσουν. Και να το πω και ξαναλλιώς. Το φάρμακο που χορηγούσαν στην ψυχή τους για να παραμένει ισορροπημένη, ήταν πιο ισχυρό, συγκριτικά με αυτά που έχουμε εμείς σήμερα, σε όσο αυξημένη δόση και αν τα παίρνουμε. Άρα, μια σταγόνα νέκταρ, ίσως υπερισχύει μια κανάτα ενός άγευστου και ξενερωμένου υγρού.
2) Οι συνάδερφοι ειδικευόμενοι εξ Αμερικής, μπορεί να δουλεύουν 80 ώρες την εβδομάδα, αλλά δεν ασχολούνται με πράγματα διαδικαστικά και μη ιατρικά. Δεν εξαντλούν τον χρόνο τους, στο να βρίσκουν τον τραυματιοφορέα ή τον σεκιουριτά ή να προσπαθούν να πιάσουν το τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου για να καλέσουν στο κινητό έναν επιμελητή τους που πιθανότατα είναι στην οικία του και κοιμάται... Επίσης δεν παίζουν το ρόλο του GPS για να εξηγήσουν στον κάθε παππού, πού στο διάλο είναι η γραμματεία για να σφραγίσουν και το άσπρο και το ροζ χαρτί και να μας φέρουν εμάς το ροζ ενώ να κρατήσουν αυτοί το άσπρο, ε... λάθος, να μας φέρουν το άσπρο σε μας και να κρατήσουν το ροζ για το ταμείο τους...
Συμπέρασμα: οι νέοι δεν αρνούνται να δουλεύουν. Αλλά επιθυμούν να δουλεύουν αξιοπρεπώς, σε συνθήκες που θα σέβονται την προσωπικότητά τους, και θα τους επιτρέπουν να χαϊδέψουν έναν παππού ή μια γιαγιά, και όχι να τους κοιτούν με μισό μάτι που ήρθαν να εξεταστούν λίγο πριν ο εφημερεύον ιατρός καταρρεύσει μέσα στα επείγοντα ή λίγο πριν αλλάξει η βάρδια των νοσοκόμων (για τους οποίους ισχύει και παραϊσχύει και μάλιστα με περισσή άνεση το "stopwatch", με αποτέλεσμα να παραλύουν όλα στο ΤΕΠ μέχρι να γίνει η μισάωρη αλλαγή βάρδιας!).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου