A B C D Eλλάδα

Σαββατοκύριακο και φούλ διήμερο σεμινάριο σε BLS/ILS/ALS.

Τα συμπεράσματά μου:

1. Οι Έλληνες ιατροί δεν ξέρουμε την τύφλα μας από αλγορίθμους, συστηματοποίηση γνώσης και σκέψεις με κουτάκια... Γενικά δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε με κουτάκια ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε δηλαδή;! Μας αρέσει να είμαστε πιο φλου, ίσως γιατί έτσι δεν μπορούν να μας ελέγξουν και άρα να μας αποδώσουν ευθύνες εύκολα. Κοινώς, ιατρική σοβαρότης, μηδέν!

2. Το προηγούμενο δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τις γνώσεις των Ελλήνων ιατρών. Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, γιατί η παρεξήγηση σε τούτη τη χώρα είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αυτό που είπα πριν, είναι κάτι άλλο, που αφορά την ολοκλήρωση των γνώσεών μας. Είπα ότι δεν έχουμε κάτι που λέγεται πολύ απλά τακτοποίηση των γνώσεων σε κουτάκια, ώστε την κρίσιμη ώρα να τα εφαρμόσουμε τυφλά, μηχανικά και έτσι να μην ξεχάσουμε τίποτα που είναι απαραίτητο για την επιβίωση ενός ανθρώπου. Αν όμως σου λείπει η σωστή σειρά εφαρμογής των γνώσεων και μάλιστα στη σωστή στιγμή, τότε τι να το κάνω αν γνωρίζεις τα άπειρα της ιατρικής αβύσσου... Τον ασθενή σου θα τον χάσεις. Άλλο λοιπόν, απλώς γνωρίζω και άλλο γνωρίζω να εφαρμόζω αυτό που γνωρίζω...

3. Γεννημμένοι, γαλουχημένοι και μεγαλωμένοι σε ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα, (που το μόνο που έχει στο κέντρο του είναι το αποτέλεσμα και ο βαθμός και όχι η διαδικασία, η πορεία μέχρι το αποτέλεσμα, η προσπάθεια ή η ιδιαιτερότητα), τρέμουμε όλοι μπροστά στην ιδέα ότι θα εξεταστούμε από κάποιους. Η εξέταση στην Ελλάδα ισοδυναμεί με την Ιερά Εξέταση, που ίσχυε παλιότερα σε άλλες χώρες. Αυτές κατόρθωσαν να το πετάξουν από πάνω τους, εμείς ακόμα παλεύουμε... Αυτό ακριβώς το φαινόμενο, κάνει τους ιατρούς, κάθε ειδικότητας και κλινικής εμπειρίας, (μιλάμε ακόμα και για διευθυντές κλινικών, επιμελητές Α' κλπ κλπ), να φαίνονται γελοίοι και χαζοί στα μικρά μάτια ενός ινκόγκνιτο ανθρωπολόγου που παρακολουθεί τη διαδικασία εξέτασής τους σε ένα δωμάτιο κάπου στη Μυτιλήνη...

4. Είναι τεράστιας σπουδαιότητας να υπάρχει ένας καλός εκπαιδευτής, ο οποίος θα σε πάρει από το χέρι, θα θέλει να σε βοηθήσει, θα θέλει να σου μάθει και να σου εξηγήσει, θα σου δείξει ότι δεν είναι μπαμπούλας και δεν θέλει το κακό σου, και ο οποίος προσπαθεί να σου μεταδώσει πραγματική γνώση. Είναι κάποιος που σου συστήνεται με το μικρό του όνομα και απαιτεί να τον αποκαλείς με αυτό, είναι κάποιος που αφήνει τις τυπικούρες και περνά στην ουσία του πράγματος. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και οφείλουμε να είμαστε σωστοί. Τα υπόλοιπα ανήκουν στη φαντασία μας και στην εικόνα που χτίζουμε εμείς οι ίδιοι οι αυτοαποκαλούμενοι "ιατροί" ώστε να χαϊδέψουμε τον ποδοπατημένο εγωισμό μας, που σερνόταν τόσο χρόνια στα θρανία βλέποντας τον κάθε καραγκιόζη να δίνει την εξουσιαστική του παράσταση στα διάφορα αμφιθέατρα και εργαστήρια, παίζοντάς το ο γαμιάς της γειτονιάς. Εδώ όμως μιλάμε για τους πραγματικούς εκπαιδευτές, οπότε μην τους μπερδεύουμε με τους γιαλαντζί. Και ξέρετε ποιοί είναι αυτοί που πραγματικά αξίζει να λέγονται εκπαιδευτές; Αυτοί που μπορούν να περάσουν από διαδικασία αξιολόγησης και πιστοποίησης. Και επανερχόμαστε στο μείζον θέμα, του ποιός αξιολογογεί ποιόν και ποιός ελέγχει τί σε τούτη τη χώρα. Πάντα θα δείτε ότι στην Γελλαδίτσα μας χωλαίνει αυτός ο τομέας που λέγεται ελεγκτικός μηχανισμός. Πώς γίνεται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να μπορούν να έχουν ένα -εν πολλοίς- αξιόπιστο ελεγκτικό μηχανισμό και εμείς να μην έχουμε; Αυτήν την ερώτηση όποιος μου την απαντήσει του δίνω τα συγχαρητήριά μου, γιατί θα έχει λύσει ένα μακραίωνο και μέγα μυστήριον...


Κύριοι! Έχουμε πολλά ακόμα να διανύσουμε στην ιατρική ελληνική κοινωνία, για να λεγόμαστε ιατρική. Μέχρι τότε, θα λεγόμαστε απλά ελληνική κοινωνία, κοινώς, μακρυά από ιατρούς!!


Υγιαίνετε (και με αυτόν τον τρόπο αποφεύγετε τους ιατρούς...).