Απεργιακός Απολογισμός

Η απεργία σήμερα λήγει επίσημα. Ιδού το ανακοινωθέν:


"Κάθε πραγματική απεργία καταλήγει σε μια νίκη ή σε έναν θάνατο. Η δική μου περιείχε και τα δυο.

Η νίκη: προσδιόρισα καλύτερα τη θέση μου στο Σύμπαν.
Ο θάνατος: πέθανε ο εαυτός μου που φοβόταν τη σκιά του.

Είναι καιρός εν όψει νέας χρονιάς να πάμε μπροστά. Να δοκιμάσουμε τα φτερά μας σε νέους ανέμους, δυνατούς. Να χαθούμε στο παρανάλωμα μιας ιδέας, ενός οράματος, ενός πάθους και ενός λάθους. Να πονέσουμε και να κλάψουμε. Να χάσουμε και να χαθούμε. Να δοκιμάσουμε και να πικραθούμε. Να πεινάσουμε και να διψάσουμε. Να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Να έχουμε τα σπλάγχνα μας ανήσυχα. Να παλέψουμε. Να σιωπήσουμε εκεί που πρέπει. Να κατεβάσουμε τα μάτια εκεί που δεν έχουμε κάτι να πούμε. Να τα δώσουμε όλα, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Και αν μείνουμε κάποτε στην ψάθα, να έχουμε για άξια πλερωμή μας τις εμπειρίες και της αναμνήσεις της πρότερης ζωής. Και μια υπόσχεση στον εαυτό μας: να μην πάψουμε να ακούμε μουσική."

"...Ξύπνα διαμάντι και ρουμπλί και αφρέ του μαλαμάτου
κι έχω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου..."

"Το πισωμέρι"
Παραδοσιακό Κάσου
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης

Επίσημο τραγούδι απεργίας!

Όπως σε κάθε απεργία ακούγονται επαναστατικά τραγούδια, άσματα αντίστασης και ριζοσπαστικής θεώρησης των πραγμάτων, έτσι και σε αυτήν την απεργία. Να ένα από τα πιο επαναστατικά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ:

"Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου



(από http://www.youtube.com/watch?v=4H22uXft618)



"Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε"

Υ.Γ.: Αφιερωμένο αυτό το ασματάκι σε όλα μου τα πουκάμισα...

Επίτιμος Απεργός!

Είναι ο επίτιμος απεργός σε αυτήν την μεγάλη της καρδιάς μου απεργία! Είναι ο μπροστάρης όπως θα έλεγαν κάποιοι. Δεν είναι μόνο φίλος του Θεού, αλλά και δικός μου φίλος. Τον ευχαριστώ που είναι δίπλα μου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

"Δεν υποχωρούμε, αν δεν δικαιωθούμε!"

"Τα ξύλα"
Παραδοσιακό Λέσβου



(από http://www.youtube.com/watch?v=JHHou-uBgVE)




"Θεόφιλος"
Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος
Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας



(από http://www.youtube.com/watch?v=8EMTlc5ApsM&feature=related)



Εις υγείαν κύριοι!
Απόψε πίνω "...στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας..."

Συναπεργοί!

Ιδού οι συνδιαδηλωτές μου στην απεργία!


"Δεν υποχωρούμε αν δεν δικαιωθούμε..."

"Μαντηλάτος"
Παραδοσιακό Θράκης
Ross Daly
και
Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης
Παν/μίου Μακεδονίας



(από http://www.youtube.com/watch?v=dy_kQ6v3VUo)

Απεργία!

Κάποιοι είναι άτυχοι σε αυτή τη ζωή. Πολύ άτυχοι. Ταυτόχρονα όμως είναι και χαμογελαστοί. Πολύ χαμογελαστοί. Λες και ο πόνος τους μετριέται με χαμόγελα. Ή λες και ο πόνος τους αναμετριέται με τα χαμόγελα.

Και τότε παρατηρείς. (Είναι αυτή η κακή συνήθεια του ανθρώπου -να παρατηρεί- που σου μπλέκει ή ξεμπλέκει τα δεδομένα). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ριζοσπαστικές ιδέες, έχουν απόψεις βαθειά φιλοσοφημένες (καλά πώς γίνεται, αφού οι περισσότεροι σπούδασαν στα πεζοδρόμια και στα χωράφια;). Παρατηρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια πολύ ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, έχει περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από το ΚΚΕ. Και αν αυτή η λέξη αγανακτεί κάποιους, σαν το κόκκινο πανί τον ταύρο, τότε αναδιατυπώνω: έχουν περάσει με τον έναν ή άλλον τρόπο από τον ιδεολογικό χώρο της αριστεράς, από τον χώρο που προτάσουν τα στήθη τους -αρχαία Σπαρτιάτικη συνήθεια- μπροστά στο ψέμα, στην καταπίεση, στην ανανδρία. Και προσοχή: μιλάω για τους ανθρώπους που πιστεύουν ή κάποτε πίστεψαν σε αυτήν την ιδεολογία, δεν μιλάω για τους ηγέτες αυτής της ιδεολογίας, τους πολιτικούς ή πολιτευόμενους δηλαδή.

Αναφωνώ: πόση δύναμη κρύβουν τα στήθια αυτών των ανθρώπων; Πόσες πίκρες μπορεί να γευτεί το στόμα τους; Πόσα δάκρυα μπορεί να χωρέσει η καρδιά τους;

Μία ακόμα παρατήρηση: αυτοί οι άνθρωποι ρίχτηκαν με τα μούτρα μπροστά. Δεν λύγισαν ποτέ. Ακόμα και όταν το κορμί διαμαρτυρόταν, έλεγαν "σκάσε και σκάβε".

Και εγώ, ο μικρός και ανεπίδεκτος μαθήσεως, να μπλέκομαι με τα μικρά και ασήμαντα, απομακρυσμένος από του κόσμου τα αστείρευτα νοήματα, μαγεμένος από της ρεκλάμας το φθορίζον -άρα ψεύτικο- φως.


Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στο Σοφάκι, έναν θαυμαστό άνθρωπο. Χρόνια πολλά στο γιο σου Σοφία!

Υ.Γ.2: Το blog θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενός τμήματος της καρδιάς μου απέναντι στον εξουσιάζοντα εγκέφαλό μου, για τις λάθος επιλογές του, για τους φόβους του, για τις αδυναμίες του, για την ανανδρία του να βγάλει την ψυχή από το συναισθηματικό της αδιέξοδο. Πάρτε το σαν μια απεργία των εργατικών τάξεων (των κυττάρων του εργατικού μυοκαρδίου) απέναντι στο κέντρο λήψεως αποφάσεων (στο κέντρο λόγου του εγκεφάλου), για το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο οργανισμός.

Υ.Γ.3: Από αυτήν την στιγμή λοιπόν το blog θεωρείται ένα απεργοblog.

"Στην αλάνα"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας



(από http://www.youtube.com/watch?v=bYoouYBjhyY)

Σπασμένες χορδές νεύρων - Δεν λειτουργεί τίποτα - Ευτυχώς!

Τι πράγμα αυτή η ψυχολογία ρε παιδιά; Μια βόλτα εκεί έξω, στην αγορά, εκεί που ανακατεύοονται σώματα, βλέμματα, σκέψεις και συναισθήματα, αρκούσε για να αλλάξει η χαλασμένη μου από ψες διάθεση... Και ποιό είναι το πιο εντυπωσιακό;; Ότι αυτή η αλλαγή προήλθε από τους ίδιους τους ανθρώπους που μου δημιουργούν τους προβληματισμούς. Ρε, μήπως είμαι προβληματικός εγώ; (Η επόμενη εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι τα γυαλιά μου έχουν θολώσει, αλλά μάλλον αυτό δεν πιάνει...).

Τελικά αν είσαι φτερό στον άνεμο, σε χτυπούν πολλοί και διαφορετικοί αέρηδες. Τώρα για καλό είναι αυτό... για κακό... δεν ξέρω να απαντήσω με βεβαιότητα. Αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου: "η αυγούλα θα το δείξει".

Υ.Γ.: Γιορτάζει η κυρία Ελευθερία σήμερα... Μήπως έβαλε το χεράκι της για να απελευθερωθεί ο νους από τις σκιερές τις σκέψεις; Ούτε αυτό το ξέρω... Τελικά τι διάτανο ξέρω;

"Broken Strings"
James Morrison & Nellly Furtado



(από http://www.youtube.com/watch?v=IJzJe8VW3ys)



Let me hold you
For the last time
It's the last chance to feel again
But you broke me
Now I can't feel anything

When I love you
It's so untrue
I can't even convince myself
When I'm speaking
It's the voice of someone else

Oh it tears me up
I tried to hold but it hurts too much
I tried to forgive but it's not enough
To make it all okay

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before

Oh what are we doing
We are turning into dust
Playing house in the ruins of us

Running back through the fire
When there's nothing left to say
It's like chasing the very last train
When it's too late

Oh it tears me up
I tried to hold but it hurts too much
I tried to forgive but it's not enough
To make it all okay

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before

But we're running through the fire
When there's nothing left to say
It's like chasing the very last train
When we both know it's too late

You can't play our broken strings
You can't feel anything
That your heart don't want to feel
I can't tell you something that aint real

Oh the truth hurts
And lies worse
I can't like it anymore
And I love you a little less than before
Oh and I love you a little less than before

Let me hold you for the last time
It's the last change to feel again

Ανισορροπώντας σε ισορροπίες

"Να με προσέχεις"
Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος



(από http://www.youtube.com/watch?v=TILwTz3e9DI)

Εκεί που πας να ισορροπήσεις τα πράγματα, τσουπ! σου χαλάει το άλλο άκρο της σκέψης σου. Και όταν προσπαθείς να το φτιάξεις και αυτό, ξανατσουπ! σου χαλάει το πρώτο... Ε, μα πια! Τόσο παγκόσμια είναι η αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ; Μα γιατί να μην είναι κάτι ξεκάθαρο; Γιατί τότε δεν θα είναι ανθρώπινο... κάτι απαντά σχεδόν αντανακλαστικά, μέσα μου. Γιατί όμως οφείλω να το ακούσω αυτό και να το πιστέψω; Γιατί να μην έχουν δίκιο τα παραμύθια μου; Αυτά που με μεγάλωσαν, αυτά που μου δόμησαν τη σκέψη, τη σιωπή, τον λόγο, την κίνηση, αυτά που μου κάνουν συντροφιά τα βράδια; Γιατί τα παραμύθια να μην είναι αληθινά;

Γιατί να πρέπει να αποφασίσεις για κάτι που δεν είναι το απόλυτο; Γιατί να πρέπει να υπάρχει το ρίσκο του συμβιβασμού; Γιατί να πρέπει να υπάρχει ο φόβος της αποτυχίας;

Γιατί να πρέπει τελικά να υπάρχει ο ανθρώπινος έρωτας;

"Όταν ο ήλιος θα πάψει να ανατέλλει"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Στάθης Αρτινός



(από http://www.youtube.com/watch?v=KjfPnKThFVI&feature=related)

The Lord of the Dances

"Τσέστος"
Παραδοσιακός Χορός Θράκης
(κατ' εμέ ο Βασιλιάς των ελληνικών χορών)



(από http://www.youtube.com/watch?v=2kbxTtmnk4U)

Ένα μάθημα που δεν έχει η σχολή μου είναι η Ανθρωπολογία του Χορού. Είμαι όμως τόσο τυχερός, που διδάσκομαι αυτό το μάθημα στην Πάραλο, αυτόν τον μουσικοχορευτικό σύλλογο με τα τόσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Η συγκεκριμένη παρέα, προεκτείνει την ανθρωπολογική μου μελέτη. Μου δείχνει τι σημαίνει σεβασμός στο διαφορετικό, μου δείχνει πώς εντάσσεται το διαφορετικό σε μια κοινωνία, μου δείχνει πώς αποδέχεται το ξένο και τους χορούς του και τις μουσικές του. Μου δείχνει ότι μπορεί να επιτευχθεί η συνύπαρξη των διαφορετικών πλευρών. Μου εξηγεί πώς επέρχεται η ισότητα: με μια αγκαλιά, με ένα πιάσιμο χέρι χέρι, ώμο ώμο για να συμ-βαδίσουν πάνω σε έναν κοινό σκοπό, είτε μουσικό, είτε κοινωνικό, είτε πολιτικό.

Η κοινωνία μας εξάλλου έχει μιλήσει για το χορό: "Άμα μπεις στο χορό, θα χορέψεις" ή "Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει". Άρα υπάρχει μια βασική θέση της έννοιας του χορού στο κοινωνικό ανθρώπινο σύνολο. Και πιστεύω ότι εκφράζει την προσπάθεια των ατόμων να κινηθούν και να μιλήσουν μέσα από τον ήχο, όχι όμως αυτόν που παράγεται από αυτούς, αλλά αυτόν που ακούν, αυτόν που προσλαμβάνουν. Ο χορός δηλαδή είναι μια απάντηση στους ήχους του περιβάλλοντος. Οι κινήσεις μας ακολουθούν τους ήχους γύρω μας και προσπαθούν να ενσαρκώσουν τα νοήματα που εμπεριέχονται σε αυτούς τους ήχους. Τους ήχους που βγάζουν τα βουνά, τα λαγκάδια, οι θάλασσες και οι ουρανοί, οι άλλοι άνθρωποι, τα άλλα έμβια όντα αυτής της πλάσης...

Ο χορός είναι μια προσπάθεια συντονισμού λοιπόν κίνησης και ήχου, ή αλλιώς μια προσπάθεια συντονισμού δυο διαφορετικών εννοιών, δυο διαφορετικών πλευρών. Για αυτό με μαγεύει. Γιατί μου δείχνει ότι αυτό το τόσο δύσκολο αποτέλεσμα μπορεί να γίνει καθημερινή πραγματικότητα.

Εμείς και Αυτοί

"Αηδόνια μου γλυκόλαλα"
Παραδοσιακό Θράκης
Ερμηνεία - Εκτέλεση: Μάλαμας Χρήστος

Αηδόνια μου γλυκόλαλα, χαρούμενα πουλάκια
σωπάσετε σιγήσετε κι όλα ν' αφουγκραστείτε
ν' ακούστε το τραγούδι μου το παραπονεμένο
και μια στερνή παραγγελιά απο 'ναν λαβωμένο
να πάτε στη μανούλα μου στ' αδέρφια μου να πάτε
και το πικρό τραγούδι μου γλυκά να τραγουδάτε...

Αν με ρωτούσατε ποιοί είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον κόσμο, σε μια προσπάθεια ορισμού και κατηγοριοποίησης της ανθρώπινης νόησης, -πράγμα που κατά την άποψή μου δεν μπορεί να γίνει- θα απαντούσα ανεπιφύλακτα: αυτοί οι λαϊκοί τύποι που είχαν την διαύγεια, τις αντοχές και τις δυνάμεις αφού επέστρεφαν στο καλυβάκι τους μετά τον τρύγο, τον θέρο και το ελαιομάζωμα, να συνθέσουν, να ποιήσουν και να δημιουργήσουν. Αυτοί που σε χαλεπούς καιρούς του ανθρώπινου γένους, αντιστάθηκαν στον άνεμο που τους παρέσερνε και τους ξερίζωνε. Αυτοί που σφίγγαν πιο σφιχτά το ζωνάρι μαζί και τα δόντια τους, σε κάθε αναποδιά, σε κάθε σπαραγμο πόνου. Αυτοί που διάλεξαν να ζήσουν με κάθε κόστος. Αυτοί που συνέχιζαν εκεί που όλα τους πρόσταζαν να σταματήσουν. Αυτοί που είχαν καλύτερο φίλο τη φύση, το χορταράκι, το ποταμάκι, τα αηδονάκια... Αυτοί, που κανείς δεν τους ξέρει και λίγοι τους σκέφτονται γαμώ το κέρατό μου.

Εμείς, χρωστάμε πολλά σε αυτούς. Ας μην τους ξεχνάμε τουλάχιστον. Έστω αυτό.

Χορός γαλαξιών

"Παραδοσιακά Θράκης"
Ερμηνεία: Θύμιος Γκογκίδης

http://www.youtube.com/watch?v=6-hRwBm1Zng&feature=related

''...χίλιες φορές ορκίστηκα να μην σας τραγουδήσω, αλλά για το χατίρι σας τον όρκο θα πατήσω..."


Πόσα λέει αυτός ο στίχος από τον ανώνυμο αγρότη, κτηνοτρόφο, εργάτη ή δεν ξέρω τι άλλο ήταν αυτός που τον έγραψε... Ξέρω όμως ότι ήταν ανώνυμος, καθημερινός, ένας από τους παππούδες μας.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει... Όταν ακούω τέτοια τραγούδια παίρνει το σώμα μου φωτιά. Δεν μιλώ για το μυαλό, αυτό έχει ήδη καεί. Δεν μπορεί... αυτές οι νότες αγγίζουν ευαίσθητες νευρικές χορδές του εγκεφάλου, θα έλεγα ότι συντονίζονται τα μουσικά ηχητικά κύματα με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του εγκεφάλου. Και ξέρετε ότι το αποτέλεσμα συντονισμού κυμάτων είναι η δημιουργία ενός συνεχός μεγαλύτερου κύματος, σαν να τραντάζεται το κύμα, σαν να χοροπηδά, σαν να ξεφεύγει από τη γη και να προσπαθεί να φτάσει εκεί ψηλά στα άστρα, εκεί που ανήκει δηλαδή.

Το δεύτερο μισό του βίντεο δείχνει έναν χορό που λέγεται Συγκαθιστός. Κάνω μια παρατήρηση: τα σώματα των χορευτών δεν σας θυμίζουν αλληλεπίδραση γαλαξιών, που ο ένας γυροφέρνει τον άλλον σε ένα συναρπαστικό βαρυτικό παιχνίδι, μέχρι να ενωθούν και να γίνουν μια μάζα; Τι είπα; Βαρυτικό παιχνίδι; Συγνώμη, ερωτικό εννοούσα: Σαν τον κύριο Μίλκυγουέι και την κυρία Ανδρομέδα. Ένα μικρός κόσμος κρύβεται τελικά μέσα μας και αναζητά την ένωσή του με το υπόλοιπο σύμπαν...

http://www.youtube.com/watch?v=VSvM1-ZHqe4

Υ.Γ.1: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Πάραλο", μια παραδοσιακή μουσικοχορευτική παρέα εδώ στη Μυτιλήνη. Μια παρέα όπως εκείνες τις παλιές, των απλών, καθημερινών, μαγευτικών ανθρώπων. Μια παρέα που κάνει με τον δικό της τρόπο μια ανθρωπολογική έρευνα πάνω στις μουσικές και τους χορούς των ανθρώπων. Υπενθυμίζω: είμαι εδώ ακολουθώντας τα κελεύσματα της μουσικής. Οψόμεθα τι άλλο θα μου προσφέρει...

Υ.Γ.2: Μαράκι, πόσο δίκιο είχες τότε, όταν μου έλεγες ότι θα βρεθούν νέοι κύκλοι να πιαστώ και να χορέψω στους ρυθμούς της γης, του αέρα και του έρωτα... Καλά να είσαι, όπου και να είσαι.

Έσταζε μέλι η μαχαιριά...

Αναρωτήθηκα, μετά από μια κουβέντα που είχα περί χρηματισμού ενός ιατρού, (ζήτησε για να κάνει μια εγχείρηση αφαίρεσης θυρεοειδούς σε μια κοπέλα 4000 ευρώ παρακαλώ!), τι είναι αυτό που κάνει τους ασθενείς να φοβούνται τόσο πολύ τις χειρουργικές σε σχέση με τις παθολογικές παθήσεις.

Δεν άργησα να αντιληφθώ ότι το... μαχαίρι φοβίζει! Οπότε για να μειώσουν τον φόβο τους, πληρώνουν αδρά. Αυτοί που αντίθετα δεν φοβούνται τίποτα, και ιδιαίτερα την μήνιν του γέρο-Ιπποκράτη, είναι αυτοί που πληρώνονται αδρά, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Πίσω στους ασθενείς λοιπόν, που είναι διατεθιμένοι να τα ακουμπήσουν στους χειρουργούς, ενώ στους παθολόγους δίνουν τα... ψιλά! Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί το μαχαίρι φοβίζει;

Δεν άργησα πάλι να καταλάβω ότι ο φόβος γεννιέται, επειδή νοιώθει ο εκάστοτε ασθενής να παραβιάζεται η ακεραιότητά του, ο προσωπικός του χώρος ή έστω ο χώρος που καταλαμβάνει το σώμα του. Νοιώθει ανασφάλεια επειδή κάποιος διεισδύει εκεί που μέχρι πρότινος πίστευε ότι κανείς άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει πλην του ίδιου του του εαυτού. Ξέρει όμως ότι τελικά όλο αυτό θα είναι επ' ωφελεία της ισορροπίας της κατάστασης της υγείας του.

Και τότε αναρωτήθηκα και κάτι ακόμα: η ίδια αντίδραση δεν ισχύει και στον έρωτα; Δεν φοβόμαστε ότι κάποιος θα αλωνίσει απειλητικά σε πολύ προσωπικά μονοπάτια, εκεί που μέχρι πρότινος ήταν... άβατον; Όμως, δεν ξέρουμε όλοι ότι στο τέλος αυτό θα βοηθήσει μια διαταραγμένη ισορροπία του ενός μισού που αναζητά το άλλο μισό; Ας όψεται... Ας μην κάνω συνειρμούς, γιατί τότε θα πρέπει να αρχίσω να μιλάω για την παθο-λογία και όχι την χειρουργική.

"Μέρες που δεν σου 'πα σ'αγαπώ"
Στίχοι: Γιάννης Δόξας
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου, Γιώργος Σαμπάνης



(από http://www.youtube.com/watch?v=YPNRvv1Iby4)

Η ενατένιση ενός διανοητικού έρωτα!

"Ο Bourdieu το θέτει ιδιαίτερα γλαφυρά:

Με κίνδυνο να σοκάρω όσους επιμένουν στην αυστηρή μεθοδολογία και τους εμπνευσμένους μελετητές που προτιμούν την ερμηνευτική, θα έλεγα αδίστακτα ότι μπορούμε να θεωρούμε τη συνέντευξη ως ένα είδος πνευματικής άσκησης, που στόχο έχει να πετύχει, μέσω της λησμοσύνης του εαυτού, έναν πραγματικό μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τους άλλους στις κανονικές συνθήκες της ζωής. Η ευπρόσδεκτη διάθεση, που μας οδηγεί να μοιραστούμε τα προβλήματα του πληροφορητή, η ικανότητα να τον πάρουμε και να τον καταλάβουμε όπως ακριβώς είναι, με τη δική του διακριτική αναγκαιότητα, είναι ένα είδος διανοητικού έρωτα: μια ενατένιση..."

(από το βιβλίο "Φωνές από το παρελθόν - Προφορική Ιστορία" του Paul Thompson, κεφ.7, σελ. 292, εκδόσεις Πλέθρον, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης...)



Κάτι τέτοιο σκέφτομαι όταν παίρνω ιστορικό από κάποιον ασθενή. Κοίτα να δεις που βρίσκω άλλο ένα κοινό στοιχείο Ιστορίας -αυτή τη φορά Προφορικής Ιστορίας- και Ιατρικής.

Τύψεις

Σάββατο βράδυ και τι να κάνω; Οι επιλογές πολλές. Ο χρόνος περιορισμένος. Οι αντοχές και αυτές -λόγω πρότερου άυπνου βίου- δεν αντέχουν και πολλά πολλά.


Νυχτερινή έξοδο στα κλαμπάκια της προκυμαίας μαζί με τα παιδιά;
Διάβασμα ιατρικό;
Διάβασμα λογοτεχνικό;
Διάβασμα για το θέμα των μεταναστών;
Διάβασμα για την εργασία στο μάθημα της Πλεξουσάκη;
Διάβασμα για την πρόοδο μεθαύριο στο μάθημα της Προφορικής Ιστορίας;
Ενασχόληση με το μαντολινάκι και την μουσική;
Ταινία σχετικά με την κλωνοποίηση;


Αυτός ο χρόνος είναι τόσο μικρός. Και αν αναλογιστείτε ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση, τότε όλα γίνονται ένα κουβάρι και άντε να βρεις την άκρη... (αν υπάρχει!).


Ο κύριος Carl Sagan εξάλλου, έχει εξηγηθεί: λίγες μόνο σελίδες από ελάχιστα βιβλία που κείτονται στην τεράστια παγκόσμια βιβλιοθήκη του σύμπαντος, μπορούμε στη μικρή ζωή μας να διαβάσουμε. Όλες οι υπόλοιπες σελίδες, οι αναρίθμητες, οι ατελείωτες, οι απέραντες, θα παραμείνουν ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο...

"Φεγγάρι αργός διαβάτης"
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης
Ερμηνεία: Σοφία Τσέρου



(από http://www.youtube.com/watch?v=Vr99mEp3ijI)

Ο χρόνος ποδηλάτης, σαν αστραπή περνά...

Χρόνε μου ποδηλάτη, με τις χρυσές ακτίνες σου, μην τρέχεις να προλάβω τις μέρες και τους μήνες σου...

Η δυστυχία να είσαι μαθητής!

Για να δούμε λίγο τι γίνεται στα σχολειά μας, εκεί από όπου όλοι μας περάσαμε σημαντικά χρόνια της ζωής μας. Άραγε μας εκπαίδευσαν ή μας παίδευσαν; Χάσαμε ή κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια; Δείτε μια εκπομπή του Παύλου Τσίμα, πριν περίπου ένα χρόνο:

http://www.youtube.com/results?search_query=%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1+%CE%B7+%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82&search_type=&aq=f


-Γιέ μου πού πας;
-Μάνα θα πάω στα καράβια...!

Μπαζάρ σκέψεων και μπαράζ σκέψεων

Ακούστε:

"Yak Dil mega Boro" - Ahmad Zahir



(από http://www.youtube.com/watch?v=W4vlkEYyjpg&feature=related)

Δείτε:

Σκεφτείτε:

1. Ο τραγουδιστής που ακούτε, είναι ίσως ο σημαντικότερος Αφγανός τραγουδιστής. Κάτι σαν εθνικός τραγουδιστής, κάτι σαν η μεγαλύτερη μουσική προσωπικότητα όλων των εποχών στην Αφγανική μουσική Ιστορία. Τον έμαθα χτες, όταν μου τον γνώρισαν κάποιοι 20άχρονοι κυνηγημένοι από την πατρίδα τους, το Αφγανιστάν, που κοιτώντας προς το παρελθόν τους, βλέπουν πολύ λίγα πράγματα: την οικογένειά τους, ένα παιδικό νανούρισμα, ένα τραγούδι του Ahmed Zahir να μιλά για τον έρωτα και την αγάπη -που σαν παιδιά είχαν φανταστεί- και ένα μάτσο όνειρα που η ζωή, (έτσι απλά, έτσι να πονάει), τους έκανε στάχτη.

2. Οι φωτογραφίες που βλέπετε, είναι τα σκαναρισμένα εξώφυλλα από κάρτες χριστουγέννων που έφτιαξαν αυτά τα κυνηγημένα παιδιά, τις οποίες μαζί με άλλα δημιουργήματα, όπως τσάντες, τσαντάκια, θήκες, εξέθεσαν χτες και σήμερα σε ένα bazaar που είχε στηθεί στο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εδώ στη Μυτιλήνη. Σε αυτές τις κάρτες προσπαθούν να περικλείσουν κάμποσες τρικυμιώδεις ζωές, κάμποσες ταραχώδεις πορείες αναζήτησης του ονείρου, κάμποσα δάκρυα που ίσως ποτέ δεν άφησαν να κυλήσουν προς τα έξω. Τα βλέπετε άραγε αυτά;

3. Πόσο δύσκολο να προσπελαστεί αυτή η διαφορετικότητα των ανθρώπων; Πόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι και ο άλλος έχει ανάγκες; Ναι, αυτός ο άλλος, ο τόσο διαφορετικός, ο τόσο περίεργος, ο τόσο απόμακρος, ίσως και ο τόσο άπλυτος... Γιατί να μένουμε και να κολλάμε πάντα σε όλα αυτά που μας διαφοροποιούν και όχι σε αυτά που μας ενώνουν; Γιατί να στεκόμαστε πάντα στη διαφορετικότητα και όχι στην ομοιότητα; Γιατί να μην μπορούμε να δούμε την εικόνα που κρύβεται πίσω από τις εικόνες;

Ποιό το αντίδοτο της διαφορετικότητας τελικά; Ίσως ένα χαμόγελο, ίσως ένα άγγιγμα, ίσως η προσπάθεια για μια κουβέντα, ίσως η σιωπή για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το διαφορετικό, ίσως η περισυλλογή για να αφεθούμε στο παρανάλωμα του χρόνου που τα καίει όλα... Ίσως.

Η ελληνίδα μάνα

Είναι παντού! Σε διάφορα μεγέθη, σε διάφορα χρώματα, διάφορα κουρέματα, διάφορες εκδόσεις. Έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο: υπεραγαπούν και υπερπροστατεύουν! Ο λόγος για τις απανταχού ελληνίδες μάνες, που όσο διαφορετικές και αν είναι σε όλα τα υπόλοιπά τους, στο θέμα της προστασίας των τέκνων είναι όλες ίδιες, πανάθεμά τες!

Πίστευα ότι άφησα πίσω μου μία μάνα. Εδώ στη Μυτιλήνη βρήκα καμιά εικοσαριά ακόμα... με ακριβώς ίδια συμπεριφορά και -το εκπληκτικότερο!- με ακριβώς ίδιες φράσεις, όσον αφορά το φαγητό, το κρύο, τις μοτοσικλέτες, τα ξενύχτια... Τι να πώ; Είναι το κοινό αντανακλαστικό της μάνας που εξηγεί τα πράγματα έτσι απλά, ή είναι η κοινή αγωνία να μεγαλώσουν και να προστατεύσουν κάποιες υπάρξεις που λίγα χρόνια πριν βύζαιναν το γάλα από τα στήθια αυτών των γυναικών;! Μάνα γίνεσαι ή γεννιέσαι; Μάλλον αυτήν την απάντηση δεν θα την μάθω ποτέ...