Όταν ο σπόρος ανθίζει...

Κοιτάς το παρελθόν σου και βλέπεις ποιός είσαι. Γυρίζεις πίσω σου, βλέπεις το δρόμο που σε έχει φτάσει ως εδώ και τώρα πολλά ερωτήματα εξηγούνται, πολλά αβέβαια βήματα τώρα φαίνεται ότι είναι βήματα ενός ξέφρενου χορού!

Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω ήταν η επιλογή της επαγγελματικής μου ειδικότητάς! Δεν ήξερα γιατί το κομμάτι της Καρδιολογίας ήταν καλύτερο από τα άλλα... ήξερα μόνο πως ό,τι έχει σχέση με την καρδιά, την φυσιλογία της αλλά κυρίως την παθολογία της, τον πόνο της και τη πάθη της, πάντα τα θεωρούσα οικείο τόπο ενασχόλησης και περιήγησης. "Σαν έτοιμος από καιρό", που λέει και ο ποιητής, πάντα ένοιωθα ότι τα περί καρδιάς θέματα δεν είναι κάτι διαφορετικό για την ιδιοσυγκρασία μου. Η καρδιά δεν είναι ένα υποσύνολο του εαυτού μου, αλλά όλη μου η ύπαρξη είναι υποσύνολο της καρδιάς του ανθρώπου. Πάντα ερωτοτροπούσα με αυτό το όργανο και ήθελα να αλληλοαποκαλύψουμε τα μυστικά μας. Πάντα;!

Πάλι τα μαγικά συρτάρια του σπιτιού (και φυσικά η ωριμότητα των χρόνων που αναγκαστικά βαραίνουν και σου δίνουν την δυνατότητα για αυτήν την δεύτερη ανάγνωση...), έδωσαν την απάντηση. Βρήκα ένα παιχνίδι που μας είχαν μοιράσει στην Δ' Τάξη του δημοτικού στα πλαίσια εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας του Παιδιού. Το παιχνίδι ήταν κάτι σαν το Trivial Pursuit μόνο που οι ερωτήσεις αφορούσαν αποκλειστικά την καρδιά: ανατομία, λειτουργία (φυσιολογία), πίεση, ρυθμοί, παθήσεις, κάπνισμα, άγχος, γυμναστική, χοληστερίνη, διατροφή, ήταν οι κατηγορίες των ερωτήσεων που περικλύονταν σε 40 καλοσχεδιασμένε καρτέλες. Παραθέτω τις 3 εισαγωγικές καρτέλες για να φανεί η ομορφιά τους:

1η:




2η:




3η:

Θυμάμαι ότι οι ημέρες που ακολούθησαν από εκείνη την ημέρα ήταν συναρπαστικές! Δεν κοιμόμουν, διάβαζα τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, ένοιωθα σαν κάτι να είχε ξεκλειδώσει μέσα μου και σαν να το είχα ακούσει αυτό το ξεκλείδωμα! Είχα βυθιστεί στις κάρτες και ταξίδευα ανάμεσα στα φυλλοκάρδια αυτού του συναρπαστικού οργάνου. Μόνο που δεν συνειδητοποίησα τότε ότι το ταξίδι αυτό μόλις άρχιζε... Η 40 καρτέλες δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προμήνυμα ότι χρειάζονται 40 χρόνια σκληρής δουλειάς (σαν καρδιολόγος) μέχρι να γνωρίσω κάποια βασικά μυστικά της καρδιάς. Τώρα που είμαι 25 βλέπω αυτά τα 40 χρόνια σαν μια νέα πρόκληση, τα βλέπω σαν 40 κύματα που ορθώνονται μπροστά μου και οφείλω να τα παλέψω, να βουτηχτώ μέσα τους και να τα κολυμπήσω. Ξέρω πολύ καλά ότι πάλι δεν θα κοιμάμαι, πάλι θα διαβάζω ερωτήσεις και θα ψάχνω για απαντήσεις... αλλά θέλω να ελπίζω ότι μαζί με αυτά θα νοιώθω πάλι εκείνο το υπέροχο συναίσθημα ότι κάτι ξεκλειδώνει μέσα μου... Και τότε σαν τον Ελικαρδούλη που φιγουράρει στην πρώτη κάρτα του παιδικού παιχνιδιού, θα ανοίξω τα φτερά μου και θα φύγω για νέους άγνωρους κόσμους που πολύ πονούν... Τότε θα έχω ελευθερωθεί!

Τώρα αντιλαμβάνομαι καλά ότι ο σπόρος που τότε είχε πέσει στο άγονο ακόμα μυαλουδάκι μου, αρχίζει να ανθίζει και να βλέπω τις πρώτες της άνοιξης κόκκινες παπαρούνες... Τίποτε από το παιδικό μας παρελθόν δεν περνά χωρίς να μας αφήσει κάτι! Σε αυτό θα συμφωνούσε και ο Marvin Minsky.

Τι κόσμος τότε που ήμασταν παιδιά ε; Τι κοσμογονικά γεγονότα συνέβαιναν στα κεφαλάκια μας...;