Τα πάντα του τίποτα

Ε, ναι λοιπόν το τίποτα είναι αυτό που περιέχει τα πάντα! Όσο και αν τα λεξικά μας το κρύβουν… Τι εννοώ: όλα όσα ψάχνω χρόνια τώρα να βρω, (έχω κοιτάξει μέσα μου, έξω μου, πάνω μου, κάτω μου) κρύβονται σε αυτή την μικρή και κομψή λεξούλα, το ‘τίποτα’. Και δεν εννοώ ότι αυτά που ψάχνω είναι ένα τίποτα, αλλά ότι περιέχονται στο τίποτα. Ξαναεξηγούμαι: κατέληξα στο ότι τα μεγαλύτερα ερωτήματα αυτού του σύμπαντος και κυρίως αυτού που παρατηρεί αυτό το σύμπαν, δηλ του ανθρώπου, κρύβονται στη μεγαλύτερη απάντηση που υπάρχει: ΤΙΠΟΤΑ! Είμαστε τίποτα και αυτό είναι τα πάντα για εμένα. Με κάνει να είμαι ήρεμος, γνήσιος, αυθόρμητος, ανοιχτός σε προσκλήσεις και προκλήσεις. Προσοχή: δεν είπα ότι δικαιολογεί να κάνουμε τα πάντα, αλλά το αντίθετο ακριβώς, δίνει νόημα στα πάντα, εξυψώνει κάθε στιγμή, δίνει αξία σε κάθε κίνηση όσο μικρή, μεγάλη, σκόπιμη ή άσκοπη είναι, ξεχωρίζει κάθε ματιά, αποκρυσταλλώνει κάθε σκέψη και βούληση. Εξάλλου το είπε και ο παππούς… εν οίδα ότι ουδέν είδα!

Η αντίληψη του τίποτα είναι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε πίσω εκεί από όπου ξεκινήσαμε, στα αδέρφια μας τα αστέρια και να καρφιτσωθούμε και εμείς εκεί ψηλά στον ουρανό, για τα μάτια κάποιων άλλων. Το δεύτερο και πιο δύσκολο βήμα όμως είναι η αποδοχή του τίποτα. Εδώ είναι η μεγάλη σύγκρουση (για να μην πω η 2η μεγάλη έκρηξη του σύμπαντος)! Και η οποία πραγματοποιείται εντός μας και τις περισσότερες φορές υποσυνείδητα. Από τη μια η πραγματική αλήθεια και από την άλλη τα ‘μέσα’ που έχουμε για να την αντιληφθούμε αυτήν την αλήθεια, δηλαδή τα αισθητήριά μας, η φαντασία μας, η ενόραση, τα ένστικτα, η παιδεία, το συναίσθημα, οι φιλοδοξίες, η διάθεση για αναζήτηση. Όλα αυτά συνθέτουν το πρίσμα μέσα από το οποίο αναζητούμε την αλήθεια. Και όσο πιο καθαρά είναι αυτά τα μέσα (και τα μέσα μας…), τόσο πιο καθαρά θα δούμε την αλήθεια, όσοι από εμάς θέλουμε να δούμε την αλήθεια… Για να καθαρίσουμε όμως τα εργαλεία μας και για να τα αξιοποιήσουμε απαιτείται εργασία, μεθοδικότητα, αισιοδοξία, ειλικρίνεια με τον εαυτό μας και τους άλλους, συμμετοχή, μοιρασιά, ρίσκο, ταπεινότητα, επανάσταση και λίγα χαμόγελα!!

Καλά ρε μεγάλε και τι σκοπό έχουν όλα αυτά ίσως αναρωτηθεί κάποιος;! Ξέρετε ποια είναι η διαφορά του μωρού από τον γέρο άνθρωπο; Το μωρό πιστεύει ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτό, ενώ ο γέρος έχει μάθει ότι αυτός γυρίζει γύρω από τον κόσμο. Ή πιο απλά, ο γέρος έχει ωριμάσει ενώ το μωρό είναι ακόμα…ένας μωρός άνθρωπος. Άρα το παν είναι να κατορθώσουμε να ωριμάσουμε. Μα καλά το πέρασμα των χρόνων από μόνο του δεν επιφέρει ωρίμανση; Όχι, αφού το ρητό ‘γηράσκω αεί διδασκόμενος’ δεν περιέχει όλη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος ‘γηράσκει αεί διδασκόμενος ότι ουδέν είδε’, καθώς μια προσεκτική ματιά γύρω του σε όλη την πλάση του το αποδεικνύει καθημερινά. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί να διδάσκεται συνέχεια αυτό, όσο αρκεί να αποδεχτεί αυτό (είναι το 2ο βήμα που είπαμε πριν και οδηγεί στην αθανασία). Ξέρω ξέρω… δεν είναι εύκολο. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς που προσπαθεί και μέχρι τώρα έχει καταφέρει μια τρύπα στο νερό, ή αν τραβήξουμε αυτήν την τρύπα από τα δυο άκρα της, θα δούμε ότι η τρύπα γίνεται ένα μηδενικό, δηλαδή 0=τίποτα! Ξέρω όμως και κάτι ακόμα, που δεν είναι τίποτα σπουδαίο… Το αποτέλεσμα μαθαίνεται (και διαδίδεται από σχετικούς ή άσχετους εύκολα, άκοπα και ανώδυνα), η προσπάθεια για αποτέλεσμα όμως είναι αυτή που μαθαίνει (και σκληραγωγεί και χαλιναγωγεί και οικοδομεί και διαπαιδαγωγεί).

Και αν αναρωτιέστε: τι-ποτά πίνει και δεν μας δίνει αυτός που έγραψε αυτό το άρθρο, θα σας απαντήσω ότι εγώ πίνω μόνο ένα ‘τίποτα’!