Γράμμα σε έναν φίλο στην Ισπανία

Ciao frattello Christo!!

Ελπίζω να σε βρίσκω καλά και το νέο ξεκίνημα στην Ιβηρική χερσόνησο να είναι συναρπαστικό. Μόλις έμαθα από “αυτόν που πάει τη ζωή λιγάκι παραπέρα” ότι βρήκες σπίτι για να μείνεις και πολύ χαίρομαι.

Εγώ συνεχίζω τα ίδια εδώ στην πατρίδα, μάχες σε όλα τα μέτωπα! Μάχες εντός και εκτός σχολής, μάχες με τον εαυτό μου, μάχες μέχρι και με την ίδια την πατρίδα που μας διώχνει με την πρώτη ευκαιρία. Ο νους όμως, αυτό το κουβάρι από εγκεφαλικά κύτταρα, καμιά φορά ξεγλιστρά (ευτυχώς) και δεν παραμένει κλεισμένο στα σύνορα της πατρίδας. Ανοίγει φτερά, πηγαίνει στην Ιταλία, θυμάται…, χαμογελά, μα δεν του φτάνει, θέλει να γυρίσει όλη την Ευρώπη. Σκέφτεται ότι αυτό που έγινε στο Τορίνο ήταν μόνο η αρχή, τουλάχιστον ονειρεύεται ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή… Τι ωραία που είναι τα όνειρα! Μα και πόσο ονειρεμένη είναι η ζωή, οι άνθρωποι ανακατεύονται, ερωτεύονται, αγαπιούνται, μα και παρεξηγούνται, μισούν ο ένας τον άλλον, μισούν τον εαυτό τους. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του φωνή, με την ξεχωριστή χροιά, ένταση, ιστορία, μυστικά. Μα τι σόι συγχορδία είναι αυτή που προκύπτει από όλες τις φωνές μαζί, δηλαδή από όλη την ανθρωπότητα; Να ένα καλό ερώτημα για τους μεγάλους μουσικούς όπως εσύ! Είναι φανταστικό να γνωρίζεις προσωπικότητες, είναι συναρπαστικό να είσαι ανοιχτός και να τρακάρεις πάνω σε χαρακτήρες άλλων ανθρώπων, και όχι να προσπαθείς να τους αποφύγεις. Η φωνή κάθε ανθρώπου είναι σαν μια όμορφη σειρήνα που σε καλεί να την ακολουθήσεις σε μυστικά μονοπάτια, ακόμα και αν ξέρεις ότι μπορεί να σε ξε-στρατή-σει από το δρόμο σου (άραγε είσαι σίγουρος ποιος είναι ο δρόμος σου;). Θέλεις όμως να την ακούσεις αυτήν την μελωδία, έχεις ακούσει τόσα πολλά θαυμαστά να λέγονται και να γράφονται για αυτήν. Έτσι λοιπόν δένεσαι αυτοβούλως στο μεσαίο κατάρτι, μόνος, παρατηρητής, ακροατής, αφού ό,τι και να πεις δεν θα σε ακούσει κανείς, (έχουν βουλοκέρι…) πόσο μάλλον να σε καταλάβει κανείς. Μένεις εκεί δεμένος, όταν όλο το καράβι θαλασσοδέρνεται, και εσύ για να ησυχάσει η ψυχή σου στρέφεις το βλέμμα στης νύχτας τα αστέρια που σε λούζουν με την αστροφεγγιά τους. Μα και πάλι συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ μακριά από αυτά, δεν μπορείς να τα φτάσεις, ίσως δεν το αξίζεις κιόλας, και έτσι μένεις monos ανάμεσα σε astra… Μένεις να θαυμάζεις την αστραφτερή καθαρότητα του απόλυτου φωτός, να ανεβάζεις παλμούς από το θέαμα, να πνίγεσαι και με σπαστή φωνή να αναρωτιέσαι ποιος σε έδεσε στο κατάρτι και δεν σε αφήνει να πετάξεις; Μα μικρέ μου, ξεχνάς ότι εσύ θέλησες να σε κρατήσουν δέσμιο, μόνος σου (για άλλη μια φορά) φυλακίστηκες. Τότε είναι που δεν σου μένει τίποτε άλλο φτωχέ μου Οδυσσέα –ω εσύ που αγαπάς πολύ τις μηχανές και ειδικά τις δίκυκλες- παρά μόνο το μυαλό σου. Είναι το μόνο που έχεις, μα και το μόνο που σου αρκεί για να φαντάζεσαι, να πλάθεις νέους κόσμους, να πετάς, να ονειρεύεσαι («δεν έκανα ταξίδια μακρινά, μα έκανε η ψυχή και αυτό μου φτάνει», όπως λέει και το άσμα). Μην ξεγελαστείς όμως και νομίσεις ότι η ζωή είναι μόνο το δικό σου όνειρο, τη διεκδικούν και οι υπόλοιποι, ο καθένας νομίζοντας πως είναι το δικό του όνειρο. Άρα τελικά τι είναι η ζωή; Είναι η συνισταμένη των ονείρων όλων των ανθρώπων και έτσι αντιπροσωπεύει αυτά που οι περισσότεροι επιθυμούν. Και εσύ τι θέση έχεις ανάμεσα σε αυτούς; Εσύ είσαι στα πλαίσια του στατιστικώς μη σημαντικού ή αλλιώς εκτός ορίων… Ναι, μα όσοι βγαίνουν εκτός ορίων γνωρίζουν τα πιο όμορφα πράγματα, όσοι βγαίνουν εκτός ορίων μπαίνουν επάξια στις σελίδες της Ιστορίας. Το δύσκολο της υπόθεσης βέβαια είναι να επιστρέψεις μέσα στα όρια σου ή να το πω και αλλιώς: το δύσκολο είναι να επιστρέψεις στην πατρίδα σου. Καλά τότε γιατί δεν μένεις εκτός ορίων; Γιατί εκτός ορίων είναι οι θεοί, οι «άγγελοι που στη γη περπατάνε», και τέλος αυτοί που αρρώστησαν και έχουν αποκτήσει αντισώματα στους μικρούς-βίους αυτού του κόσμου. Είναι αυτοί που το συμπαθητικό τους σύστημα δουλεύει σε ρυθμούς αποδοτικούς και όχι σε ρυθμούς προδοτικούς…

Όλα αυτά φίλε Χρίστο δεν θα είχαν καμία αξία (χρονική ούτε ουσιαστική), αν η μουσική δεν τα μετέπλαθε σε συχνότητες που να μπορούν να συντονιστούν με τις συχνότητες που λειτουργούν τα ηλεκτρικά μας εγκεφαλικά κυκλώματα.

Ήθε η κάθε νότα που βγαίνει ως αναστεναγμός από τα σπλάγχνα της ερωμένης σου που λεν Κιθάρα, όταν με τρυφερότητα την χαϊδεύεις και της εξομολογείσαι κάθε λογής καημό, να σε πηγαίνει και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτήν την πρώτη μελωδία, την τόσο ακατέργαστη και πρωτόγονη, που μας γέννησε εμάς τα παιδιά του σύμπαντος κόσμου και κατοικεί εκεί πάνω, ψηλά στο στερέωμα και στέκει σαν θλιμμένο πάλσαρ!

Καλή αντάμωση αδερφέ!


Peace in our soal my music man!!!