Τα πάντα του τίποτα

Ε, ναι λοιπόν το τίποτα είναι αυτό που περιέχει τα πάντα! Όσο και αν τα λεξικά μας το κρύβουν… Τι εννοώ: όλα όσα ψάχνω χρόνια τώρα να βρω, (έχω κοιτάξει μέσα μου, έξω μου, πάνω μου, κάτω μου) κρύβονται σε αυτή την μικρή και κομψή λεξούλα, το ‘τίποτα’. Και δεν εννοώ ότι αυτά που ψάχνω είναι ένα τίποτα, αλλά ότι περιέχονται στο τίποτα. Ξαναεξηγούμαι: κατέληξα στο ότι τα μεγαλύτερα ερωτήματα αυτού του σύμπαντος και κυρίως αυτού που παρατηρεί αυτό το σύμπαν, δηλ του ανθρώπου, κρύβονται στη μεγαλύτερη απάντηση που υπάρχει: ΤΙΠΟΤΑ! Είμαστε τίποτα και αυτό είναι τα πάντα για εμένα. Με κάνει να είμαι ήρεμος, γνήσιος, αυθόρμητος, ανοιχτός σε προσκλήσεις και προκλήσεις. Προσοχή: δεν είπα ότι δικαιολογεί να κάνουμε τα πάντα, αλλά το αντίθετο ακριβώς, δίνει νόημα στα πάντα, εξυψώνει κάθε στιγμή, δίνει αξία σε κάθε κίνηση όσο μικρή, μεγάλη, σκόπιμη ή άσκοπη είναι, ξεχωρίζει κάθε ματιά, αποκρυσταλλώνει κάθε σκέψη και βούληση. Εξάλλου το είπε και ο παππούς… εν οίδα ότι ουδέν είδα!

Η αντίληψη του τίποτα είναι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε πίσω εκεί από όπου ξεκινήσαμε, στα αδέρφια μας τα αστέρια και να καρφιτσωθούμε και εμείς εκεί ψηλά στον ουρανό, για τα μάτια κάποιων άλλων. Το δεύτερο και πιο δύσκολο βήμα όμως είναι η αποδοχή του τίποτα. Εδώ είναι η μεγάλη σύγκρουση (για να μην πω η 2^η μεγάλη έκρηξη του σύμπαντος)! Και η οποία πραγματοποιείται εντός μας και τις περισσότερες φορές υποσυνείδητα. Από τη μια η πραγματική αλήθεια και από την άλλη τα ‘μέσα’ που έχουμε για να την αντιληφθούμε αυτήν την αλήθεια, δηλαδή τα αισθητήριά μας, η φαντασία μας, η ενόραση, τα ένστικτα, η παιδεία, το συναίσθημα, οι φιλοδοξίες, η διάθεση για αναζήτηση. Όλα αυτά συνθέτουν το πρίσμα μέσα από το οποίο αναζητούμε την αλήθεια. Και όσο πιο καθαρά είναι αυτά τα μέσα (και τα μέσα μας…), τόσο πιο καθαρά θα δούμε την αλήθεια, όσοι από εμάς θέλουμε να δούμε την αλήθεια… Για να καθαρίσουμε όμως τα εργαλεία μας και για να τα αξιοποιήσουμε απαιτείται εργασία, μεθοδικότητα, αισιοδοξία, ειλικρίνεια με τον εαυτό μας και τους άλλους, συμμετοχή, μοιρασιά, ρίσκο, ταπεινότητα, επανάσταση και λίγα χαμόγελα!!

Καλά ρε μεγάλε και τι σκοπό έχουν όλα αυτά ίσως αναρωτηθεί κάποιος;! Ξέρετε ποια είναι η διαφορά του μωρού από τον γέρο άνθρωπο; Το μωρό πιστεύει ότι όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτό, ενώ ο γέρος έχει μάθει ότι αυτός γυρίζει γύρω από τον κόσμο. Ή πιο απλά, ο γέρος έχει ωριμάσει ενώ το μωρό είναι ακόμα…ένας μωρός άνθρωπος. Άρα το παν είναι να κατορθώσουμε να ωριμάσουμε. Μα καλά το πέρασμα των χρόνων από μόνο του δεν επιφέρει ωρίμανση; Όχι, αφού το ρητό ‘γηράσκω αεί διδασκόμενος’ δεν περιέχει όλη την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος ‘γηράσκει αεί διδασκόμενος ότι ουδέν είδε’, καθώς μια προσεκτική ματιά γύρω του σε όλη την πλάση του το αποδεικνύει καθημερινά. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί να διδάσκεται συνέχεια αυτό, όσο αρκεί να αποδεχτεί αυτό (είναι το 2^ο βήμα που είπαμε πριν και οδηγεί στην αθανασία). Ξέρω ξέρω… δεν είναι εύκολο. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς που προσπαθεί και μέχρι τώρα έχει καταφέρει μια τρύπα στο νερό, ή αν τραβήξουμε αυτήν την τρύπα από τα δυο άκρα της, θα δούμε ότι η τρύπα γίνεται ένα μηδενικό, δηλαδή 0=τίποτα! Ξέρω όμως και κάτι ακόμα, που δεν είναι τίποτα σπουδαίο… Το αποτέλεσμα μαθαίνεται (και διαδίδεται από σχετικούς ή άσχετους εύκολα, άκοπα και ανώδυνα), η προσπάθεια για αποτέλεσμα όμως είναι αυτή που μαθαίνει (και σκληραγωγεί και χαλιναγωγεί και οικοδομεί και διαπαιδαγωγεί).

Και αν αναρωτιέστε: τι-ποτά πίνει και δεν μας δίνει αυτός που έγραψε αυτό το άρθρο, θα σας απαντήσω ότι εγώ πίνω μόνο ένα ‘τίποτα’!

"Θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους..."

Είμαστε αστρική ύλη που όπου και αν κοιτάξουμε θα αντικρίσουμε αστρική ύλη… Με μία όμως τεράστια διαφορά (διότι υλικό από υλικό έχει διαφορές, ακόμα και αν παρασκευάζεται από την ίδια εταιρία…): είμαστε οργανωμένη αστρική ύλη, ή αλλιώς αστρική ύλη που από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε (μην ρωτάτε από ποιον ή για ποιο σκοπό, μπορώ να απαντήσω μόνο το σχεδόν πότε!) ορίστηκε να ενέχει μια τάξη στην ύπαρξή της, μια προσπάθεια εναντίωσης στο χάος που επικρατεί εκεί έξω στο σύμπαν… ή ίσως και μια προσπάθεια εναντίωσης στο χάος που επικρατεί βαθιά μέσα μας…

Αυτή η οργανωμένη τάξη είναι που προσδίδει στην ίδια τη ζωή ικανότητες, πολλές ικανότητες, αίσθησης, κίνησης, επεξεργασίας, συνείδησης, επιλογής και ίσως πολλές που δεν γνωρίζουμε ή δεν έχουμε διευκρινίσει ακόμα… Σε μία όμως θα επικεντρωθώ: στην ικανότητα θέλησης. Ε ναι λοιπόν η ζωή, σε όλα της τις μορφές, θ έ λ ε ι !! Ανάλογα με το στάδιο εξέλιξής της βέβαια, θέλει και περισσότερα (μήπως επειδή μπορεί κιόλας; ή συμβαίνει το αντίθετο: πρώτα συνειδητοποιεί ότι μπορεί και μετά θέλει;). Όμως όσο και αν έχει προσπαθήσει το ανθρώπινο μυαλό να εξακριβώσει πώς δημιουργείται η θέληση, από ποιο σημείο του εγκεφάλου ή με ποιες ακριβώς διαδικασίες νευρωνικές ή βιοχημικές παράγεται, δεν έχει καταφέρει σχεδόν τίποτα. Η βούληση, όπως πιο κομψά λέγεται, ή η επιθυμία, αφορά από τα πιο μικρά πράγματα της καθημερινής μας ζωής (το ότι ο αναγνώστης αυτή τη στιγμή θέλει και κατευθύνει τα μάτια του πάνω στα γράμματα, το ότι ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει και πολλά από αυτά που του λέω και θέλει και σηκώνει το χέρι του και ξύνει απεγνωσμένος την κεφαλή του σε συγκεκριμένο σημείο της) ως τα πιο μεγάλα (ποιο πολιτικό κόμμα να ψηφίσει, εκφράζοντας έτσι την πολιτική του βούληση…λέμε τώρα!!). Από πού ξεκινά όμως η εντολή για κάθε έκφραση της βούλησης; Πού τοποθετείται η εκκίνηση της κάθε βούλησης και πώς παράγεται; Από το μηδέν…; Από κάποια βάση σταθερών δεδομένων και αν ναι, άραγε ποιών;

Άραγε μια μύγα ή ένα μυρμήγκι θέλει; Άραγε το φυτοπλαγκτόν θέλει; «Μα πώς τολμούν και θέλουν τα μυρμήγκια!», θα βροντοφωνάξει αυταρχικά ίσως ένας άνθρωπος της δυτικής κοινωνίας (που μπορεί να διευθύνει κάποια από τις μεγάλες εταιρείες τούτου του πλανήτη…). Αλήθεια άραγε τι ορίζουμε ως θέληση, βούληση, επιθυμία; Η μύγα όταν πετά και ξάφνου προσγειώνεται επειδή κάτι έπιασαν τα αισθητήριά της, πάει να πει ότι ήθελε να προσγειωθεί. Και πάλι όταν χάσει το ενδιαφέρον της θέλει και ανοίγει τα φτερά της και απογειώνεται ξανά. Όταν ένα κουνούπι απειλεί να μας πιεί το αίμα και εμείς το κυνηγάμε απεγνωσμένα να το συνθλίψουμε, θέλει (και πιστέψτε με τις περισσότερες φορές το αναθεματισμένο μπορεί κιόλας!) και ξεφεύγει από τη μανία μας, και σε λίγο (θέλει και) δοκιμάζει ξανά την τύχη του, και μαζί και τα νεύρα μας! Και αν πάμε ακόμα πιο πίσω στα βήματα της εξέλιξης της ζωής, θα δούμε ότι τα βακτήρια θέλουν και γίνονται ανθεκτικά στα διάφορα αντιβιοτικά για να προστατευτούν, ή για να το πούμε επιστημονικά θέλουν να επιλεγούν από την φυσική εξέλιξη, αυτό δείχνουν οι προσπάθειες προσαρμογής τους, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσής τους. Άρα με λίγα λόγια η ζωή θέλει να παραμείνει εν ζωή! Πρώτη διαπίστωση -προσωπική- λοιπόν: η βούληση υπάρχει σε κάθε μορφή ζωής. Ναι, με διαφορετική έκταση, έκφραση και ένταση, ανάλογα με το επίπεδο εξέλιξης, αλλά υπάρχει σε κάθε ίχνος της ζωής!

Εδώ όμως ανακύπτει ένα μεγάλο ερώτημα: άραγε αυτή η βούληση γίνεται συνειδητή από κάθε μορφή ζωής; Αυτό το ερώτημα ίσως βοηθήσει αρκετούς να ξεδιαλύνουν την έννοια της βούλησης όπως τη θεωρούμε εμείς οι άνθρωποι, με αυτήν της βούλησης σαν αντίδραση της ζωής (κάθε μορφής επαναλαμβάνω) απέναντι σε κάθε τι νέο κάθε φορά. Για να βοηθήσω θα σας αναφέρω ότι δεν συνειδητοποιούμε κάθε φορά όταν περπατάμε ότι…περπατάμε! Δηλαδή, θέλουμε να προχωρήσουμε λίγα μέτρα πιο πέρα γιατί είδαμε τη Μαρία ή το Γιώργο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε κάνει αρκετά βήματα μέχρι να φτάσουμε ως εκεί. Όμως κάποιο κέντρο του εγκεφάλου θέλησε και έδωσε εντολή να κουνηθεί πρώτα το δεξί μας πόδι, τόσο ψηλά και τόσο μακριά, και μετά το αριστερό, και μετά σταματήσαμε για να περάσει το αυτοκίνητο και μετά να ξαναξεκινήσουμε για να φτάσουμε κοντά στον καλό μας φίλο. Αυτό καλείται αυτοματοποιημένη κίνηση, μια κίνηση που έχει κάνει πολλές φορές ο οργανισμός, μια κίνηση που έχει εποπτεύσει αμέτρητες φορές ο εγκέφαλος και έτσι τώρα δεν χρειάζεται να την φέρει στο προσκήνιο του συνειδητού για να την πραγματοποιήσει. Όμως και πάλι από κάπου ξεκινά αυτή η όλη διαδικασία!! Αυτό ονομάζω βούληση, την λειτουργία εκείνη δηλαδή που ξεκινά μια ολόκληρη διαδικασία, όχι προβλέψιμη πάντα, καθώς έχει να κάνει με τα εισερχόμενα κάθε φορά δεδομένα, και σίγουρα όχι συνειδητή πάντα, όπως εξηγήσαμε. Άρα δεύτερη διαπίστωσή: άλλο βούληση και άλλο συνείδηση.

Και εδώ προκύπτει πάλι άλλο ένα θέμα, ίσως το πιο σκοτεινό και δύσκολο να διαλευκανθεί. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας με το μυαλό μας: ας θεωρήσουμε ένα νεογέννητο που -αφού βεβαιωθούμε ότι είναι καλά- λίγα δευτερόλεπτα μετά την γέννησή του, το βάζουμε σε ένα χώρο όπου θα είναι ξεκομμένο απολύτως από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, για παράδειγμα ένα δωμάτιο με άσπρους τοίχους, με κανένα άλλο ίχνος ύλης εντός του, παρά μόνο με μια συσκευή για να παρέχουμε τροφή στο νεογνό. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να εκμηδενίσουμε τον παράγοντα περιβάλλον που παίζει αδιαμφισβήτητο ρόλο στη διαμόρφωση της εγκεφαλικής λειτουργίας και άρα πιθανόν και της βούλησης. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η βούληση είναι συνέπεια και άμεση συνάρτηση του συγκεκριμένου φυσικού συστήματος στο οποίο ζούμε και αν έχει τη συγκεκριμένη μορφή, την έχει επειδή η φύση, τα ερεθίσματα, το περιβάλλον, προστάζουν τη ζωή να υιοθετήσει αυτή τη διαδικασία της βούλησης. Σε ένα άλλο περιβάλλον, ένα άλλο -παράλληλο- σύμπαν ίσως δηλ. τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Ξαναγυρίζουμε στο νεογέννητο του πειράματός μας, που τώρα όμως έχει ήδη γίνει παιδί, ίσως και ενήλικας. Η μόνη εξωτερική παρέμβαση υπενθυμίζω είναι η παροχή τροφής. Δεν έχω αποδείξεις ούτε μπορώ να στηρίξω κάπου την άποψή μου, αλλά θεωρώ αδιανόητο το συγκεκριμένο πλάσμα να μην έχει βούληση, ή με άλλα λόγια να είναι ένα άβουλο ον. Ναι, δεν θα ξέρει να μιλά γιατί ποτέ δεν θα έχει ακούσει ήχο, (ίσως μόνο τον ήχο της κοιλιάς του όταν χωνεύει), δεν θα ξέρει να γράφει ή να περπατά όρθιος, ίσως ακόμα και να μην έχει αναπτύξει και συνείδηση της ύπαρξής του. Όμως θα θέλει να κινήσει το χέρι του, θα θέλει να κινήσει τα μάτια του να δει γύρω του (το περιβάλλον του θα μου πείτε, αλλά ο ίδιος δεν το ξέρει…), θα θέλει να αναζητήσει τροφή αν δεν του την παρέχουμε στη σωστή ώρα, θα θέλει να αναζητήσει… το τι ακριβώς ούτε ο ίδιος δεν το ξέρει. Από πού λοιπόν παρακινείται αυτό το πλάσμα; Πιστεύω από τα γονίδιά του.

Τα γονίδια από μόνα τους είναι κινητήρια δύναμη; Πιστεύω ναι. Ακόμα και χωρίς περιβάλλον; Ναι! Γιατί; Μα για να υπάρχει η δυνατότητα κίνησης και αναζήτησης σε οποιοδήποτε πιθανό περιβάλλον! Τα γονίδιά μας δηλ. είναι ο συνεκτικός κρίκος με εκείνες τις πρώτες στιγμές δημιουργίας της ζωής. Υπενθυμίζω το σημαντικό βήμα μετάβασης της ανόργανης ύλης σε ζωή (οργανωμένη οργανική ύλη) ήταν όταν το πρώτο μόριο (που πιστεύεται ότι ήταν RNA, δηλ. ξαδερφάκι του DNA…) κατόρθωσε ή έτυχε (διαλέγεται όποια λέξη ταιριάζει στα φιλοσοφικά σας πιστεύω) να αναδιπλασιάσει τον εαυτό του, να φτιάξει δηλ ένα αντίγραφό του, γεννώντας την ικανότητα αναπαραγωγής και έτσι διαιώνισης του συγκεκριμένου μορίου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γινόταν πιστεύω μια μυστική συμφωνία ανάμεσα στις σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος: οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την τάξη στο σύμπαν είπαν να δώσουν στη νέα μορφή οργάνωσης της ύλης τη δυνατότητα κίνησης, αναζήτησης, βούλησης, γραμμένη και ραμμένη σαν φυλαχτό στα νέα αυτά μόρια που άρχισαν να αναπαράγονται. Με ποια κωδικοποίηση μη με ρωτάτε, δεν ξέρω. Οι σκοτεινές δυνάμεις που υποστήριζαν την αταξία και το χάος συμφώνησαν. Με άλλα λόγια το νέο επίπεδο στο οποίο περιερχόταν η ύλη, στην οργανωμένη της δηλ κατάσταση, καταχωρήθηκαν και νέες ιδιότητες της ύλης, μία από τις οποίες ήταν… η βούληση! Διαπίστωση τρίτη: τα γονίδιά μας θέλουν!! Φέρνω ένα παράδειγμα: πώς εξηγείται η Ρεάλ Μαδρίτης που έχει μαζέψει όλα τα αστέρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, να χάνει από μια κωλοπετεινίτσα που δεν έχει ανάλογους της Ρεάλ παίχτες, αν τους συγκρίνουμε τους παίχτες των δυο ομάδων ένας προς έναν. Η απάντηση είναι εύκολη: το σύνολο, η ομάδα, η οργάνωση, γεννά νέες ιδιότητες και ικανότητες και δεν είναι απλώς το άθροισμα των υπομονάδων του. Έτσι και με την ύλη: η νέα οργανωμένη πραγματικότητα γέννησε την δυνατότητα στην ίδια την ύλη να αναζητήσει, κάτι που δεν δύναται (και όχι επειδή δεν θέλει…) να το κάνει η ανοργάνωτη ύλη που απέχει μακράν από τη ζωή. Η νέα μορφή ή κατάσταση της ύλης, που πλέον αποκαλούμε ζωή, έχει στα σωθικά της, στα πιο βαθιά και απόκρυφα μέρη των πυρήνων των κυττάρων της, ένα μυστικό: την δυνατότητα να ανατρέξει στο παρελθόν της, να αναζητήσει τις ρίζες της, τις καταβολές της και ίσως τελικά να βρει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που την ταλανίζουν. Ισως… Το αν όμως η δυνατότητα γίνει βεβαιότητα εξαρτάται από πολλά πράγματα. Εδώ μπαίνει το περιβάλλον που λέγαμε πριν, οι επιλογές, η αίσθηση, η κίνηση, η συνείδηση κλπ κλπ. Διαπίστωση τελευταία: ο άνθρωπος είναι ό,τι πιο όμορφο και δυνατό μπόρεσε να σμιλευτεί από αιώνες συμπαντικής ύπαρξης και περιπλάνησης της αστρικής ύλης. Σε αυτό το πλάσμα, τον άνθρωπο, του δόθηκε σαν μυστική φλόγα μέσα στο στήθος του, αλλά και συνάμα σαν σταυρός πάνω στην πλάτη του, η δυνατότητα να αντικρίσει κατάματα την ίδια την πορεία της δημιουργίας του, να προσδιορίσει τη φύση του, να συνειδητοποιήσει τη μαγεία του, να απολαύσει το ρόλο του στο σύμπαν, να απαντήσει στο μοναδικό ερώτημα ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ; Κανείς άλλος δεν ευλογήθηκε με αυτά τα προσόντα.

Όλα αυτά όμως είναι δυνατότητα…Άραγε θα γίνουν πραγματικότητα; Θα μπορέσει να αντέξει στις τάσεις αυτοκαταστροφής του, να επιβληθεί στον εγωιστή εαυτό του που ζητά την εξουσία και την επίδειξη, να σεβαστεί τα μυστικά της συμπάντιας ύπαρξης και να συμφιλιωθεί με τον συνάνθρωπο, οργανώνοντας ένα ακόμα πιο υψηλών προδιαγραφών επίπεδο διαβίωσης, αυτό της οργανωμένης κοινωνικής τάξης που θα αγκαλιάζει, θα σέβεται και θα προστατεύει κάθε πλάσμα ανθρώπινο και μη;

Εγώ απαντώ: «Θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…», μόνο τότε ίσως!

Εσείς τι απαντάντε;

Γράμμα σε π(υ)ροβ(ο)ληματισμένο συνοδοιπόρο της Ξάνθης

Αγαπητέ προβληματισμένε συνοδοιπόρε,

Μακάρι να είχαμε το χρόνο να μιλάμε με τις ώρες για αυτά τα πράγματα, όσο κουραστικά και αν είναι. Έχω διαβάσει τον “Τελευταίο Πειρασμό” και το “Χριστός Ξανασταυρώνεται” το οποίο διαπραγματεύεται και αυτό παρόμοια ζητήματα, εσωτερικής αναζήτησης, εξωτερικής πάλης, ηθικής, επιλογών, μάχης με τον εαυτό και την κοινωνία, θυσιών και αγωνίας… Κοίτα, κάποια ερωτήματα θα ορθώνονται αμείλικτα μπροστά από τον άνθρωπο, αλλά δεν θα πρέπει να τον φοβίζουν, όσο να του θυμίζουν ότι είναι ένα τίποτα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κόσμου! Τέτοια ερωτήματα (τυχαία; μοιραία;) πιστεύω ότι λειτουργούν σαν το καρότο μπροστά από το ά-λογο που έχουμε μέσα μας ώστε να μας κινητοποιούν. Γιατί είναι σπατάλη ενέργειας η αμφιβολία και η αναζήτηση; Είναι διάθεση ενέργειας και όχι σπατάλη. Γιατί να ψάχνουμε για το ιδανικό μονωτικό ενέργειας όταν ο άνθρωπος είναι ενταγμένος σε ένα σύμπαν που ε-ντροπιάζει… (σα δεν ντρέπεται!), άρα καταδικασμένος (τυχαία; μοιραία;) να χάσει την ενέργειά του δια παντός; Γιατί να δούμε το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο; Γιατί να μην θαυμάσουμε το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι η καλύτερη μέχρι τώρα γνωστή μηχανή που προκαλεί λιγότερη αύξηση εντροπίας, άρα διαχειρίζεται καλύτερα την προσλαμβανομένη ενέργεια και αποδίδει σε καλύτερο ποσοστό την ενέργεια στο περιβάλλον; Γιατί να νοιώσουμε άσχημα που δεν είμαστε τέλειοι (και έτσι να αναλωθούμε σε ένα κυνήγι αιτιών που μας έφεραν στην μέχρι τούδε κατάσταση) και να μην πούμε: είμαστε κάποιοι βρε αδερφέ όμως και είμαστε υπαρκτοί! (και όχι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό που είναι ανύπαρκτος…). Γιατί να μην πούμε: «ο γέγονε γέγονε» και να προχωρήσουμε πιο μπροστά; Καλή συνέχεια στις εσχατιές του κόσμου πρέπει να ευχόμαστε στον εαυτό μας και όχι να αναμοχλεύουμε το πώς έφτασε μέχρι εδώ. Καλή η εσωτερική αναζήτηση, αλλά πρέπει να πάμε και λίγο μπροστά και αυτό -το ξεκόλλημα από ό,τι μας κρατά στην επιφάνεια της γης- είναι επιλογή μας! Γιατί τι άλλο θα ήταν όταν έχεις τα δεδομένα του προβλήματος, έχεις την προφανή λύση και τελικά επιλέγεις να μην τη γράψεις; Εδώ δεν χωρά καμιά δικαιολογία ότι μεγάλωσα σε εκείνο το περιβάλλον ή ότι δεν είχα πει εκείνον τον ωραίο λόγο κάποτε σε μια κοπέλα ή άλλα τέτοια, που σαφέστατα κάποτε είχαν παίξει το ρόλο τους, δεν διαφωνώ, αλλά τώρα μόνο σύγχυση προκαλούν παρά διαφώτιση. Σκέψου ο άνθρωπος έχει νικήσει τη βαρύτητα, είτε μέσω του χορού, είτε μέσω του αθλητισμού (άλμα εις ύψος), είτε με την κατασκευή αεροπλάνων, είτε με το να φτιάξει δορυφόρους… Έμμεσοι τρόποι θα μου πεις, αλλά ο νους του ανθρώπου έχει νικήσει τη βαρύτητα, γιατί ο νους του ανθρώπου δεν είναι κολλημένος στον πυρήνα της γης αλλά στον πυρήνα της ζωής, που είναι η επιβίωση και η επιβίωση έχει ένα και μόνο συνώνυμο: την προσαρμογή, την πλαστικότητα, που τονίζω όμως γίνονται συνειδητά, άρα μέσω επιλογής.

Εξάλλου τι είναι αυτό που λέγεται ψυχικό σθένος, αντοχή, επιμονή; Τι ήταν αυτό που ένοιωθε ο Κέπλερ όταν όλη του η ζωή ήταν γεμάτη κακουχίες, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αμφιβολίες; Όταν όλα πήγαιναν στραβά τι τον κρατούσε πιστό σε μια ιδέα; Η επιλογή του συγκεκριμένου μονοπατιού από το μυαλό του! Επέλεξε να αντέξει, αυτός ο άνθρωπος με την συγκεκριμένη παιδική ηλικία, τα συγκεκριμένα ερεθίσματα, το χαοτικό σύστημα επιδράσεων κλπ κλπ. Συνειδητοποιώντας κάθε άνθρωπος τον εαυτό του και άρα την ύπαρξή του έχει ευθύνες… λογοδοτεί σε έναν και μόνο, στην συνείδησή του. Με ρώτησες αν διαφωνώ ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο φυσικό σύστημα, και απαντώ ότι φυσικά και δεν διαφωνώ! Αλλά είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο συναρπαστικό που δεν αρκούν οι φυσικοί νόμοι για να περιγράψουν την ολότητα της λειτουργίας του. Οι φυσικοί νόμοι αδρά μπορούν να οριοθετήσουν τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορούν να μπουν σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς προκαλεί ηλεκτρικό μπλακ άουτ το στήθος ή ο κώλος μιας γκομενίτσας, ή για να γίνω πιο ευγενικός, τα μάτια, τα χείλη, το χαμόγελο μιας άλλης ύπαρξης… Πόσο μάλλον υστερούν όταν οι φυσικοί νόμοι προσπαθούν να εξηγήσουν το φυσικό φαινόμενο της συν-ύπαρξης άντρα και γυναίκας μαζζζζζζ(βραχυκύκλωμα!)ζζζζζζζί! Σίγουρα πολλοί παράγοντες πρόσφατοι και απώτεροι έχουν το ρόλο τους για να αντιδράσουμε έτσι σε κάθε κατάσταση, αλλά όλα αυτά ελέγχονται από μηχανισμούς του νου, συνειδητούς, λογικούς. Σίγουρα υπάρχει και το υποσυνείδητο, τα ορμέφυτα, το ένστικτο, η παρόρμηση, αλλά και πάλι… σαν τη λογική τίποτα δεν είναι πιο άρτια φτιαγμένο. Μήπως είναι ακόμα πολλά αυτά που έχουμε να μάθουμε και εμείς οι βιο-λόγοι και εσείς οι φυσικοί, για να προσδιορίσουμε το συμπαντικό φαινόμενο «άνθρωπος»; (check this out, but I am not convinced… )

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=891318&lngDtrID=252

Σου είπα ότι «η ζωή σε πάει!» και αυτό μπορεί να έχει κατ’ εμέ δυο εξηγήσεις: 1. ότι η ζωή, όπως και ο Χριστόδουλος…, σε πάει ρε μάγκα!! Και 2. ότι η ζωή σου αποκαλύπτει με μια κρυφή ακολουθία τη μαγεία της, σε παίρνει χεράκι χεράκι και σε διδάσκει, σε ωθεί να κάνεις ένα βήμα τη φορά, κάθε φορά όμως πιο μεγάλο, πιο μεγάλο και πιο μεγάλο ώσπου να βρεις λακκούβα… ή καλύτερα λάκκο νεκροταφείου!! Όμως η διδασκαλία αυτή δεν είναι τυχαία και ό,τι και ό,τι (μόνο φαρίνα γιώτη!), αλλά έχει να κάνει με interactive διαδικασίες που σίγουρα έχουν το τυχαίο μέσα τους, αλλά σκέψου ότι σε κάθε σου κίνηση θα απαντήσει η ζωή με μια άλλη καθορισμένη κίνηση και εσύ μετά πρέπει να κάνεις τη δική σου κίνηση. Είναι σαν το παιχνίδι με τις ερωτήσεις που ο άλλος σου λέει μόνο ναι και όχι και εσύ πρέπει να κάνεις την κατάλληλη ερώτηση για να βρεις τι έχει στο νου του ο αντίπαλος! Άρα οι απαντήσεις αναζητούν διακαώς τις κατάλληλες ερωτήσεις και -ω! του θαύματος- τις ερωτήσεις, την έρευνα, την αναζήτηση, τις αμφιβολίες, τις κάνουμε εμείς, οι άνθρωποι!!! Το θέμα είναι όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι -της ζωής- μέχρι πού θέλεις να φτάσεις, πόσο βαθιά θες να φτάσεις, τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις, τι αναζητάς για ικανοποίηση και έτσι εδώ μπαίνουν τα διλήμματα και τα υπαρξιακά ερωτήματα. Είναι καθαρά θέμα ορισμού το να ζεις… Γιατί ζεις; Τι αναζητάς, ποιος είσαι; και το να ορίζεις σημαίνει ότι επιλέγεις κάτι, μπορεί ψεύτικο, μπορεί μοναχικό, μπορεί κοινοβιακό, μπορεί μικρό, μπορεί μεγάλο. Το μυαλό μας είναι ικανό να δώσει όλους αυτούς τους ορισμούς και άλλους τόσους. Θα μου πεις βέβαια δεν κάνουμε πάντα κάτι που θέλουμε αλλά όταν θέλουμε πάντα κάνουμε κάτι (επιλογή)! Και αυτό πιστεύω μας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες άυλες ή υλικές υπάρξεις του σύμπαντος.

Με ρώτησες τι έχει μέσα αυτό το μυαλό και τι γίνεται με το χαοτικό σύστημα λειτουργίας του, οι συνάψεις του τι γίνονται; Ξεγίνονται; δημιουργούνται άπαξ και μετά δεν αλλάζει τίποτα; είναι η παιδική ηλικία η στάμπα που μας ακολουθεί πάντα..;; Νομίζω ότι το μυαλό ναι μέσα από την χαοτική του λειτουργία έχει μια βασική ικανότητα σαν πυξίδα: την πλαστικότητα, ή αλλιώς προσαρμοστικότητα, και αυτό το βλέπεις πώς αντιδρά το μυαλό όταν αναγκαστεί να επιβιώσει μετά από νόσηση και κλονισμό της ισορροπίας. Διαφωνούμε στο αν όλα γίνονται τυχαία (υπακούοντας σε μια ακολουθία φυσικών και μόνο νόμων) ή αν μπορούμε να μιλάμε για επιλογή. Ε, λοιπόν ξέρεις που κατέληξα; Στο ότι όλα είναι τυχαία επιλογή!!!! (συνδυασμός που σκοτώνει…). Νομίζω ότι είναι και τα δύο. Βέβαια μπορεί να μην είναι τίποτα από τα δυο… Και απλά να αμφιβάλλουμε και να σπαταλάμε την ενέργειά μας σε φιλοσοφικά παιχνιδάκια για να βρούμε τι μας τρώει τα σωθικά μας! Και μόνο όμως που κάθομαι τόση ώρα και σου γράφω αυτά εδώ, είναι επιλογή μου να επικοινωνήσω, να διαφωνήσω, να κάνω μέσω του άλλου καλύτερη εσωτερική αναζήτηση, να συνπορευτώ!

Είπες ότι ακόμα και ο μεγάλος (ο Jesus ντε!) κόλωσε στο ερώτημα ποιο δρόμο να διαλέξει, της Μαγδαληνής ή της Μοναχικής…; Πού είναι τα όρια αφ’ ενός της προσωπικής αποστολής που ίσως νοιώθει ο καθένας μας και αφ’ ετέρου της αυτόνομης και ανεξέλεγκτης από άλλα κέντρα εξουσίας ύπαρξης του καθενός μας; Πόσο αντέχεις να παλεύεις με τον εαυτό σου μεγάλε; Πόσο αντέχεις τον ατελή εαυτό σου μεγάλε; Αυτός θα σε κρίνει τελικά και κανείς άλλος. Μήπως σε απασχολεί ενδόμυχα ότι ο εαυτός σου παραμένει ατελής παρά το πώς θα γίνουμε τέλειοι και απαγκιστρωμένοι από βασανιστικές σκέψεις και ερωτήματα; Μήπως τελικά φοβόμαστε τον εαυτό μας; Αυτή όμως είναι η σημαντικότερη και πιο δύσκολη μάχη που έχουμε να δώσουμε… Αν θες να την δώσεις, σήκω και πάλεψε, με τα μέσα σου, με τα έξω σου, με αυτά που σε βομβαρδίζουν από πάνω σου, από κάτω σου, από το είναι σου, από το είναι του άλλου… Φίλε, όσο υπάρχει νους σκεπτόμενος, θα βασανίζει την ψυχή μας και η κάθε σκέψη θα είναι μια ριπή που θα πληγώνει τον εγωισμό μας. Γιατί ο νους είναι η έκφραση της συνείδησης του καθενός μας. Επιλογή σου αν γουστάρεις να μπεις στην αρένα και έχεις μια ελπίδα να αποκαλύψεις την αλήθεια που κρύβεται μέσα σου (να λοιπόν το απόλυτο) ή αν θα κάτσεις φαρδιά πλατιά στις εξέδρες, και θα αναπολείς μια άλλη ζωή, ένα άλλο και καλύτερο παρελθόν, την αγάπη που πάλι άργησε μια μέρα!

Είχε πει ο δάσκαλος Καζαντζάκης να γράψουν στον τάφο του: «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Πάντα με προβλημάτιζε τι σημαίνει η πρώτη πρόταση, το «δεν ελπίζω τίποτα…» Εσύ τι λες να σημαίνει; Εγώ πιστεύω τελικά ότι θέλει να τονίσει ακριβώς αυτήν την απόρριψη μιας άλλης εξωτερικής, τυχαίας δύναμης σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας. Διότι για να ελπίζεις πάει να πει ότι εσύ έκανες ό,τι μπορούσες και τώρα επαφίεται σε άλλους παράγοντες το τι θα γίνει εν τέλει. Δηλ η ελπίδα είναι δημιούργημα ανάγκης για να καλύψει το κενό που νοιώθει ο ανθρωπάκος για το ότι κάποια πράγματα δεν περνούν από το χέρι του. Και γιατί παρακαλώ να περνάνε από το χέρι του όλα; Αν όμως κάποιος παίζει μπάλα με αυτά που του έρχονται, όπως του έρχονται, δεν έχει να στηριχτεί αλλού παρά μόνο στον εαυτό του και στη συνείδησή του και άρα δεν ελπίζει να επιδράσει κάποιος άλλος παράγοντας για την τελική έκβαση.

Γράμμα σε έναν φίλο στην Ισπανία

Ciao frattello Christo!!

Ελπίζω να σε βρίσκω καλά και το νέο ξεκίνημα στην Ιβηρική χερσόνησο να είναι συναρπαστικό. Μόλις έμαθα από “αυτόν που πάει τη ζωή λιγάκι παραπέρα” ότι βρήκες σπίτι για να μείνεις και πολύ χαίρομαι.

Εγώ συνεχίζω τα ίδια εδώ στην πατρίδα, μάχες σε όλα τα μέτωπα! Μάχες εντός και εκτός σχολής, μάχες με τον εαυτό μου, μάχες μέχρι και με την ίδια την πατρίδα που μας διώχνει με την πρώτη ευκαιρία. Ο νους όμως, αυτό το κουβάρι από εγκεφαλικά κύτταρα, καμιά φορά ξεγλιστρά (ευτυχώς) και δεν παραμένει κλεισμένο στα σύνορα της πατρίδας. Ανοίγει φτερά, πηγαίνει στην Ιταλία, θυμάται…, χαμογελά, μα δεν του φτάνει, θέλει να γυρίσει όλη την Ευρώπη. Σκέφτεται ότι αυτό που έγινε στο Τορίνο ήταν μόνο η αρχή, τουλάχιστον ονειρεύεται ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή… Τι ωραία που είναι τα όνειρα! Μα και πόσο ονειρεμένη είναι η ζωή, οι άνθρωποι ανακατεύονται, ερωτεύονται, αγαπιούνται, μα και παρεξηγούνται, μισούν ο ένας τον άλλον, μισούν τον εαυτό τους. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του φωνή, με την ξεχωριστή χροιά, ένταση, ιστορία, μυστικά. Μα τι σόι συγχορδία είναι αυτή που προκύπτει από όλες τις φωνές μαζί, δηλαδή από όλη την ανθρωπότητα; Να ένα καλό ερώτημα για τους μεγάλους μουσικούς όπως εσύ! Είναι φανταστικό να γνωρίζεις προσωπικότητες, είναι συναρπαστικό να είσαι ανοιχτός και να τρακάρεις πάνω σε χαρακτήρες άλλων ανθρώπων, και όχι να προσπαθείς να τους αποφύγεις. Η φωνή κάθε ανθρώπου είναι σαν μια όμορφη σειρήνα που σε καλεί να την ακολουθήσεις σε μυστικά μονοπάτια, ακόμα και αν ξέρεις ότι μπορεί να σε ξε-στρατή-σει από το δρόμο σου (άραγε είσαι σίγουρος ποιος είναι ο δρόμος σου;). Θέλεις όμως να την ακούσεις αυτήν την μελωδία, έχεις ακούσει τόσα πολλά θαυμαστά να λέγονται και να γράφονται για αυτήν. Έτσι λοιπόν δένεσαι αυτοβούλως στο μεσαίο κατάρτι, μόνος, παρατηρητής, ακροατής, αφού ό,τι και να πεις δεν θα σε ακούσει κανείς, (έχουν βουλοκέρι…) πόσο μάλλον να σε καταλάβει κανείς. Μένεις εκεί δεμένος, όταν όλο το καράβι θαλασσοδέρνεται, και εσύ για να ησυχάσει η ψυχή σου στρέφεις το βλέμμα στης νύχτας τα αστέρια που σε λούζουν με την αστροφεγγιά τους. Μα και πάλι συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ μακριά από αυτά, δεν μπορείς να τα φτάσεις, ίσως δεν το αξίζεις κιόλας, και έτσι μένεις monos ανάμεσα σε astra… Μένεις να θαυμάζεις την αστραφτερή καθαρότητα του απόλυτου φωτός, να ανεβάζεις παλμούς από το θέαμα, να πνίγεσαι και με σπαστή φωνή να αναρωτιέσαι ποιος σε έδεσε στο κατάρτι και δεν σε αφήνει να πετάξεις; Μα μικρέ μου, ξεχνάς ότι εσύ θέλησες να σε κρατήσουν δέσμιο, μόνος σου (για άλλη μια φορά) φυλακίστηκες. Τότε είναι που δεν σου μένει τίποτε άλλο φτωχέ μου Οδυσσέα –ω εσύ που αγαπάς πολύ τις μηχανές και ειδικά τις δίκυκλες- παρά μόνο το μυαλό σου. Είναι το μόνο που έχεις, μα και το μόνο που σου αρκεί για να φαντάζεσαι, να πλάθεις νέους κόσμους, να πετάς, να ονειρεύεσαι («δεν έκανα ταξίδια μακρινά, μα έκανε η ψυχή και αυτό μου φτάνει», όπως λέει και το άσμα). Μην ξεγελαστείς όμως και νομίσεις ότι η ζωή είναι μόνο το δικό σου όνειρο, τη διεκδικούν και οι υπόλοιποι, ο καθένας νομίζοντας πως είναι το δικό του όνειρο. Άρα τελικά τι είναι η ζωή; Είναι η συνισταμένη των ονείρων όλων των ανθρώπων και έτσι αντιπροσωπεύει αυτά που οι περισσότεροι επιθυμούν. Και εσύ τι θέση έχεις ανάμεσα σε αυτούς; Εσύ είσαι στα πλαίσια του στατιστικώς μη σημαντικού ή αλλιώς εκτός ορίων… Ναι, μα όσοι βγαίνουν εκτός ορίων γνωρίζουν τα πιο όμορφα πράγματα, όσοι βγαίνουν εκτός ορίων μπαίνουν επάξια στις σελίδες της Ιστορίας. Το δύσκολο της υπόθεσης βέβαια είναι να επιστρέψεις μέσα στα όρια σου ή να το πω και αλλιώς: το δύσκολο είναι να επιστρέψεις στην πατρίδα σου. Καλά τότε γιατί δεν μένεις εκτός ορίων; Γιατί εκτός ορίων είναι οι θεοί, οι «άγγελοι που στη γη περπατάνε», και τέλος αυτοί που αρρώστησαν και έχουν αποκτήσει αντισώματα στους μικρούς-βίους αυτού του κόσμου. Είναι αυτοί που το συμπαθητικό τους σύστημα δουλεύει σε ρυθμούς αποδοτικούς και όχι σε ρυθμούς προδοτικούς…

Όλα αυτά φίλε Χρίστο δεν θα είχαν καμία αξία (χρονική ούτε ουσιαστική), αν η μουσική δεν τα μετέπλαθε σε συχνότητες που να μπορούν να συντονιστούν με τις συχνότητες που λειτουργούν τα ηλεκτρικά μας εγκεφαλικά κυκλώματα.

Ήθε η κάθε νότα που βγαίνει ως αναστεναγμός από τα σπλάγχνα της ερωμένης σου που λεν Κιθάρα, όταν με τρυφερότητα την χαϊδεύεις και της εξομολογείσαι κάθε λογής καημό, να σε πηγαίνει και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτήν την πρώτη μελωδία, την τόσο ακατέργαστη και πρωτόγονη, που μας γέννησε εμάς τα παιδιά του σύμπαντος κόσμου και κατοικεί εκεί πάνω, ψηλά στο στερέωμα και στέκει σαν θλιμμένο πάλσαρ!

Καλή αντάμωση αδερφέ!


Peace in our soal my music man!!!

Για κάποια Δουλτσινέα

Χα! Εκεί που λες ότι θα ηρεμήσει το μυαλό σου δεν σε αφήνει αυτή η πλανεύτρα που λέγεται ζωή, να ησυχάσεις... Μα είναι η ζωή ή είναι ο άλλος σου εαυτός, αυτός που είναι από κάτω σου, στα βάθη του νου, κάτω από την καρδιά σου και την τραντάζει, δεν την αφήνει να αποκτήσει το ρυθμό της; Πάντα τα ίδια αρχετυπικά κοσμικά ερωτήματα: αν κάνω το σωστό ή το λάθος, αν θα βρω την αλήθεια, αν είμαι άξιος για την αλήθεια, αν θα κατορθώσω να γίνω σαν τους ήρωες των ονείρων μου... Και ο Μinsky να απενεχοποιεί τα πάντα, σαν τίποτα να μην έχει αξία! Σαν να είναι όλα μια σύμβαση, όχι εργασίας, αλλά σύμβαση φιλανθρωπίας, για να δώσει νόημα στην ύπαρξη τούτου του δημιουργήματος που λέγεται άνω θρώσκον ον...

Καλά, δεν πιάνω από την αρχή το νήμα -αν υπάρχει αρχή και αν υπάρχει νήμα!- (δηλαδή από το από ποιόν, πώς και γιατί σμιλεύτηκε η ζωή και γεννήθηκε από την συμπαντική σκόνη), αλλά το προσεγγίζω λίγο πιο ύστερα: από το «μετά τη δημιουργία τι;», ένα πράμα σαν το «μετά το λύκειο τι;»! Οκ, δημιουργηθήκαμε, και τώρα τι κάνουμε; Πώς χρησιμοποιούμε αύτο το εργαλείο, πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι; Πώς περνάει ο καιρός μέχρι να τελειώσει η ζωή; Οι απαντήσεις ίσως πάμπολες, όσες και οι άνθρωποι. Μήπως όμως δεικνύει την κενότητα που με διακατέχει; Μήπως εκφράζει την ματαιότητα που όρια δεν έχει;

Παρατηρητής του κόσμου, της ζωής, των άλλων, εμού του ιδίου... πάντα παρατηρητής... Δεν καταλαβαίνω αν προχωράω ή όχι, δεν καταλαβαίνω πού βαδίζω, δεν καταλαβαίνω τι θέλω. Και ο Minsky έχει και γι’αυτό εξήγηση. Και εγώ ζητάω απεγνωσμένα μια συναρπαγή, ίσως με άλλα λόγια λέγεται υπεκ-φυγή... Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν ήμουν μάγκας και νταής. Και τώρα; Γυρίζουμε πίσω; Συνεχίζουμε μπροστά έστω και αν πήραμε τη ζωή μας λάθος; Μα πού να πήγε τόση ένταση και τόσο πάθος; Α, ρε χορέ πόσους κύκλους πρέπει να κάνω για να μάθω τα βήματά σου; Αχ, ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα. Προσπαθώ να χωρέσω στριμωχτά κάπου εκεί ανάμεσα στο καλό και στο κακό, προσπαθώ να μην κάνω κακό, αλλά θέλει προσόντα σε τούτη την κοινωνία. Είναι σαν τον ερευνητή που κοιτώνωτας στο μικροσκόπιο τα γονίδιά του ανακάλυψε ότι έχει γονίδια ερευνητή αλλά όχι γονίδια διαπραγματευτή των γονιδίων του! Γιατί ο δύσκολος δρόμος να είναι και ο δρόμος της μάθησης και της γνώσης; Ποιός τα συνδύασε αυτά τα δυο; Αλλά εδώ μάλλον κάνω απέλπιδες προσπθάθειες να πιάσω το νήμα κάπου από την αρχή.

Δυο ασχολίες είναι που κρατούν τη ζωή μου ζωντανή (ακόμα): η μουσική-χορός και ο κόσμος που πλάθω όταν πιάνω στα χέρια μου σελίδες βιβλίων (μα καλά και η γυναίκα τι θέση έχει στη ζωή μου?!...). Θέλει δύναμη να είσαι ζωντανός, να είσαι ολόκληρος ζωντανός, να αντικρίσεις το φως κατάματα… Γιατί το φως τυφλώνει, πληγώνει, ματώνει... Και δεν έχεις δικαίωμα επιλογής, άπαξ και ορίστηκε να είσαι φωτοκυνηγός δεν μπορείς να ξεφύγεις, θα ψάχνεις πάντα το φως. Αν το κυνηγάς από πίσω (το οποίο έχει φοβερή αίσθηση...) δεν θα το φτάσεις ποτέ. Ένας είναι ο δρόμος να το συναντήσεις: να του πας κοντρα, να του βγεις από μπροστά, να το περιμένεις υπομονετικά σε ένα καρτέρι που θα του στήσεις και με περισσό θάρρος και ρισκάρωντας να σε παρασύρει και να σε (ξανα)κάνει αστρική σκόνη, να ανοίξεις την αγκαλιά σου και να σημαδέψεις να σε πετύχει ακριβώς στο μέρος της καρδιάς! Μόνο εκεί μπορεί να φωλιάσει το φως και να καταλαγιάσει από το αέναο και κουραστικό του ταξίδι... Όπου αλλού σε βρει θα σε διαλύσει, γι’αυτό εκπτώσεις στο θάρρος δεν χωρά. Ανοιχτές αγκάλες λοιπόν, ανοιχτά μυαλά (μπας και στην επόμενη βροχή εξυπνάδας γεμίσει καμιά στάλα το έρημο κρανίο), ανοιχτά χαρτιά, ξεκάθαρα λόγια και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν υποταγμένα!

Βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού, που έφτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα... Βάστα και παίξε όπως νομίζεις αυτό το παιχνίδι της ζωής, κανόνες και οδηγίες δεν υπάρχουν, συνταγές από κομπογιαννίτες-ιατρούς δεν χωρούν, παίξε και χαίρου, χαίρου και δημιούργα, δημιούργα και με όλη σου τη δύναμη σύγκορμα τραγούδα... τραγούδα πριν μας πνίξει των διαόλων μας η μούργα!!

Υ.Γ.: Είθε οι απανταχού Δον Κιχώτηδες να μην πάψουν να προσθέτουν συνεχώς νέες σελίδες στο βιβλίο του Θερβάντες με τα ανδραγαθήματά τους και έτσι το βιβλίο αυτό να μην τελειώσει ποτέ… Και όλα αυτά για μια κάποια Δουλτσινέα… (α εδώ έχει θέση η γυναίκα στη ζωή μου… όλα αυτά είναι για αυτήν…)

Ο σκοπός του σκοπού

Αυτή η λέξη από-σκοπεί να αναδείξει ένα μεγάλο θέμα του ανθρώπινου πνεύματος. Ένα θέμα ύπαρξης, κατεύθυνσης, ψυχικής ισορροπίας και αυτογνωσίας. Οι περισσότεροι έχουν σίγουρα αναρωτηθεί ποιος ο σκοπός της ύπαρξής μας, άλλοι μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου και άλλοι για μια ζωή…
Σαν τον σκοπό (της πύλης, του όρχου, των πυρομαχικών, των καυσίμων…) που κάτι οφείλει να φυλάει, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς, ξεπερνώντας βροχές, κρύο, χιόνι, εφόδους, νύστα και σκέψεις…, έτσι και στη ζωή μας έχουμε έναν σκοπό που οφείλουμε να τον φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού και ας μην καταλαβαίνουμε πολλά. Είναι ο σκοπός της ίδιας μας της ύπαρξης, είναι η ίδια μας η ύπαρξη, είναι η ζώσα μας πραγματικότητα.
Ας πάμε όμως ένα βήμα πιο πίσω στο γενεαλογικό δένδρο του πνεύματός μας. Τότε που οι πρόγονοί μας τα είχαν όλα ξεκαθαρισμένα. Τι είχαν πει; ‘Πόλεμος πατήρ πάντων’ και ‘μήτηρ μαθήσεως η επανάληψη’. Άρα το πνεύμα μας είναι ένα ενθουσιασμένο τέκνο του πατέρα πόλεμου και της μητέρας επανάληψης, ή αλλιώς είμαστε παιδιά του επαναλαμβανόμενου πόλεμου, της συνεχούς μάχης, του αδιάκοπου αγώνα… Γεννηθήκαμε στρατιώτες κύριοι! Δεν χωρά αμφιβολία επί τούτου. Οφείλουμε να αποδεχτούμε τους γονείς μας, οφείλουμε να αποδεχτούμε τη φύση μας! Μόνο έτσι προχωράμε, με αποδοχές (σίγουρα πάντως όχι χρηματικές).
Τι πολεμάμε όμως; Σε τι αντιστεκόμαστε; Λίγη φυσική, σε συνδυασμό με λίγη παρατηρητικότητα και ακόμα πιο λίγη όρεξη για δουλειά, μας δηλώνουν ότι απέναντί μας έχουμε… την αταξία! Ή αλλιώς με φυσικούς όρους: παλεύουμε με την κυρα-εντροπία (το γεγονός ότι παλεύουμε με κάτι θηλυκού γένους, είναι παντελώς τυχαίο, γι’ αυτό δεν το σχολιάζω…). Οι φυσικοί το είπαν καθαρά: μόνο με συνεχόμενη προσπάθεια η εντροπία παρεκτοπίζεται για λίγο, εκδιώχνεται από το τοπικό μικρό μας περιβάλλον, για να αυξηθεί κάπου πιο πέρα. Αδιάφορο το πιο πέρα, αφού στον δικό μας ζωτικό χώρο δεν θα έχει κατορθώσει να εισέλθει… Και αν την εκδιώξουμε όλοι πιο πέρα από μας, μα συνάμα πλησιάσουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλον, τότε αυτή η άσχημη κυρά θα πάρει πόδι από το μικρό πέτρινο σπιτικό μας, δηλαδή τη γη, άρα εντός του σπιτιού μας θα επικρατεί η Τάξη!! Οι γλωσσολόγοι αποτύπωσαν αυτήν την πάλη τάξης-αταξίας στον ορισμό της ύπαρξής μας, καθώς μας ονομάτισαν ανθρώπους(=άνω+θρώσκοντα όντα), δηλαδή όντα που σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, αντικρίζουμε κατάματα την ασχήμια της κυρά-εντροπίας και δεν τρομάζουμε, παρά δίνουμε υπόσχεση να την κάνουμε και αυτήν να χαμογελάσει… Μέχρι τώρα είμαστε οι μόνοι γνωστοί που έχουν αυτήν την χαρακτηριστική ικανότητα της αντίληψης, της αυτογνωσίας. Αυτό το καταπληκτικό δώρο με το οποίο μπορούμε για μια στιγμή να υψώσουμε το ανάστημά μας στο σανίδι του σύμπαντος και να αρθρώσουμε λόγο. Τι και αν δεν υπάρχουν θεατές, τι και αν το ταμείον αυτής της παράστασης (γιατί για παράσταση πρόκειται) είναι στο τέλος μείον, αφού αυτό που μετρά δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Τι και αν πριν από μας ή μετά από μας υπάρχει το μείον, τι και αν στα δεξιά και στα αριστερά μας υπάρχει το μείον όταν στο κέντρο υπάρχει το συν; Τι δύναμη έχει το αέναο μείον όταν έστω για μια στιγμή αυτή η απολυτότητα της συνέχειας διακόπτεται από ένα παροξυσμικό συν; Η ένταση κρύβεται στο στιγμιαίο συν που στρεβλώνει την ευθεία και όχι η ευθεία. Αυτό αποτυπώνεται πολύ όμορφα στο ‘θανάτω θάνατο πατήσας’ των χριστιανών. Υποδηλώνουν ότι το συνεχές έσπασε, δεν είναι πια συνεχές, διότι ένα σημείο, μια κουκίδα αποστάτησε, σήκωσε κεφάλι και από δισδιάστατη κουκίδα έγινε τρισδιάστατη ύπραξη αντικρύζοντας από ψηλά πλέον τις υπόλοιπες κουκίδες… Το δύσκολο είναι πώς θα ξεκινήσει κάτι και όχι πώς θα τελειώσει. Πάλι έχει αποτυπωθεί αυτό από τους προγόνους μας (αμάν πια, όλα τα είχαν πει αυτοί οι άνθρωποι…) με το γνωστό ‘η αρχή είναι το ήμισυ του παντός’. Η εντροπία ηττάται όταν κάνουμε την αρχή και η αρχή έχει γίνει. Εξάλλου ‘εν αρχή ην ο λόγος’… ο λόγος του ανθρώπου, ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου.
Συμπέρασμα: ο σκοπός που φυλάει 2-4 τα ξημερώματα και αναρωτιέται τι κάνει εκείνη τη στιγμή, ποια μεγάλα συμφέροντα εξυπηρετεί και τι νόημα έχουν όλα αυτά, έχει μια μοναδική ευκαιρία: να κοιτάξει ψηλά, να ψάξει για τα αδέρφια του τα αστέρια, να κοιτάξει μέσα του, να δει τον εαυτό του -τον μοναδικό του σύντροφο- κατάματα, να κοιτάξει στη γη κάτω από τα πόδια του να βρει τους γονείς του, να συνειδητοποιήσει ότι ο σκοπός που είναι εκεί σκοπός, είναι να φυλάει την αξιοπρέπειά του. Είναι ο μόνος που μπορεί να φυλάξει την αξιοπρέπειά του εκεί έξω 2-4, αποκομμένος από κάθε προστασία, μιας και τα ράκαλ είναι διακοσμητικά... Είναι ο μόνος που μπορεί να διαφυλάξει αυτό που από τύχη δημιουργήθηκε, αυτό που πήρε την ανόργανη ύλη και την έπλασε σε οργανική, αυτό που ώθησε τα ζώντα είδη να εξελιχθούν σε ανθρώπους, αυτό που έχει αξία επειδή δύναται να δίδει αξία σε ότι δύναται να αντιληφθεί ο νους, αυτό που με απλά λόγια λέγεται ‘αξιοπρέπεια’.