Το σώμα μας, μιλάει. Το ακούτε;
Αφήστε το να πει αυτά που νιώθει. Γιατί είναι το μόνο που νιώθει πραγματικά.
Δώστε του ευκαιρία να κινηθεί, να αγγίξει και να χαϊδέψει, να ακουστεί, να εκφραστεί.
Όπως, ευκαιρία του δίνουν αυτά τα παιδιά που ξεκινούν ένα όνειρό τους στη καρδιά της Αθήνας.
Το σώμα είναι το μόνο που αποτυπώνει (και έτσι προδίδει), το πέρασμα του χρόνου, όσο και αν το πορτραίτο μας καθημερινά στον καθρέπτη, (όπως εκείνο του Ντόριαν Γκρέυ), τρέφει την ψευδαίσθηση της απόδρασης από τα δόντια του.
Αφεθείτε λοιπόν στη γαλήνη μιας νυχτιάς, όπου το σώμα μπορεί, γυμνό, καθαρό, ολόκληρο, να ζήσει και να ανασάνει. Πόσο ωραία το περιγράφει ο ποιητής και το αποδίδει ο μελωδός;
"Την αφρούρητη νυχτιά"
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
μαβιές, κόκκινες, κίτρινες.
Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο,
τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο,
τα μάτια της σιωπή...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου