Παρέα σπουδαίων σήμερα!

 

Τι κοινό μπορεί να έχουν,

του Ουλιάνωφ (Λένιν) το μειδίαμα,

του Χριστού το δάκρυ,

του Μωάμεθ η κραυγή;

Είναι τα μικρά ανθρώπινα, καθημερινά χαρακτηριστικά τους, δηλωτικά όμως μιας μεγάλης αγωνίας. Μικροί Άνθρωποι, Μεγάλες Αναζητήσεις. Όπως λέμε, Μικροί Τόποι, Μεγάλα Ζητήματα (για να θυμηθώ ένα υπέροχο βιβλίο ανθρωπολογίας).

Μιας αγωνίας για αλλαγή. Για νέα Ζωή. Για επανάσταση με το τότε κατεστημένο. Μιας κάποιας επανάστασης απέναντι σε ένα κάποιο κατεστημένο.

Και έρχεται μετά ο καλλιτέχνης Γκαίτε και σχολιάζει:

"Όπου υπάρχει πολύ φως, η σκιά είναι εντονότερη", για να περιγράψει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή, το τόσο "φως" που πιστεύουμε ότι έχουμε ρίξει σε όλες τις πλευρές της ζωής μας (επιστημονικά, ψυχολογικά, πολιτικά) ενώ ταυτόχρονα και παραλλήλως, ο σκοταδισμός που μας επισκιάζει γύρω μας είναι τόσο βαθύς, η άγνοια και η ανεγκεφαλιά του κόσμου τόσο απύθμενη...

Συνεχίζουμε να σκοτώνουμε ανθρώπους, συνειδήσεις, όνειρα, ταλέντα. Είτε από υπερβολική αφυδάτωση ευκαιριών (στις πολύ φτωχές χώρες), είτε από υπερβολική ενυδάτωση - υπερβολικό βομβαρδισμό πληροφοριών (στις πολύ πλούσιες χώρες). 

Αλήθεια, τι έχουμε μάθει από την Ιστορία ως τώρα;

Και κάπου εδώ έρχεται ένας άλλος ποιητής ο Ναζίμ Χικμέτ για να απαντήσει με το ποίημα του:

"Το κορίτσι της Χιροσίμα"

“Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας 

Εδώ ή αλλού χτυπάω όλες τις πόρτες 

Ω μην τρομάζετε καθόλου που ‘μαι αθώρητη 

κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει 

Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα 

στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε 

κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα 

μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν. 

Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου 

μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια 

Όλη όλη μια χουφτίτσα στάχτη απόμεινα 

την πήρε ο άνεμος 

κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο 

Ω μη θαρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα 

Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει 

γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε 

δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει 

Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε 

με φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας 

έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται 

και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.” 

(απόδοση στα ελληνικά Γιάννης Ρίτσος)

Για να μελοποιηθεί και να αποδοθεί στα αγγλικά ως το παρακάτω γνωστό τραγούδι:

"I come and stand at every door"

Απόψε, κάλεσα εδώ στο blog μου σπουδαίες προσωπικότητες: 

έναν Ρώσο (Λένιν) που όντας άνθρωπος μετά θάνατον θεοποιήθηκε από τους ανθρώπους ως ίσως ο πιο σπουδαίος κομμουνιστής, 

έναν Εβραίο (Χριστό) που όντας θεός ανθρωποποιήθηκε για να φτάσει ως τους ανθρώπους και να πεθάνει για αυτούς, 

έναν Άραβα (Μωάμεθ) που όντας άνθρωπος έγινε προφήτης ενός θεού που συνεχώς εξαπλώνεται, 

έναν Τούρκο (Χικμέτ) που οι Τούρκοι τον εκδίωξαν,

έναν Γερμανό (Γκαίτε) που ήταν φιλέλληνας και ελάχιστοι έλληνες τον έχουν διαβάσει, 

έναν Έλληνα μεταφραστή (Ρίτσο) που ήταν κομμουνιστής. 

Όλοι τους με κάποιον περίεργο τρόπο, συγγενεύουν και τις λέξεις αυτοπροσδιορισμού τους ανακατεύουν... 

Για το τέλος, αποφάσισα να καλέσω και ένα ουγγρικό πρόσωπο που έχει κάτι να μας πει επαυτού (και επαυτών των προσωπικοτήτων) και να μας περιπλέξει περαιτέρω την κατάσταση της ακαταστασίας μέσα στο μυαλό μας περί τίτλων και αυτοπροσδιορισμών.

Μα για το πολύ τέλος, θέλω να καλέσω στο βήμα έναν Αμερικανό καθητητή, τον Ίρβιν Γιάλομ που πιστεύει ότι:

"Η Ζωή δεν έρχεται με νόημα. Πρέπει να εφεύρουμε εμείς το νόημα και μετά να... ξεχάσουμε ότι το έχουμε εφεύρει!"

Τα είπε όλα ο παίκτης... Τα διέλυσε και τα συνέθεσε όλα σε δυο προστάσεις. 

Τι να πεις τώρα στο 7χρονο κορίτσι του τραγουδιού, που στέκεται άγρυπνο και σε ρωτά για τα όνειρά σου...;