Τόση μαυρίλα γύρω μας.
Δεν αναφέρομαι στο χρώμα των προσώπων ή του δέρματος.
Μα στο χρώμα της ζωής.
Της ανθρώπινης.
Της ζώσας εμπειρίας.
Και μην μου πείτε ότι το κυρίαρχο χρώμα γύρω μας είναι άλλο, από εκείνο το σκούρο, το σκοτεινό...
Φυσικά, υπάρχουν οι αναλαμπές.
Φυσικά, υπάρχει το φως.
Μα το φως, ιστορικά, φυσικά, αστροφυσικά και κοσμολογικά, ΠΑΝΤΑ ήταν ελάχιστο και το ζοφερό σκοτάδι ήταν το κυρίαρχο.
Γιατί να γίνεται κάτι διαφορετικό εντός και εκτός του ανθρώπου; Από πού πηγάζει αυτή η ψευδαίσθηση;
Πάντα το φως ελάχιστο και το σκοτάδι απύθμενο. Μα αυτό το ελάχιστο φώτιζε το απύθμενο και το έκανε πιο φιλικό, λιγότερο φοβιστικό, πιο βελούδινο μαύρο θα έλεγε κανείς...
Μέσα από αυτό το ελάχιστο, είδαν και διέπρεψαν οι μέγιστοι των ανθρώπων.
Μέσα από αυτό το ελάχιστο, εμπνεύστηκαν και πραγματοποιήθηκαν τα μέγιστα των ανθρώπων.
Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν, που τα πάντα γύρω μας είναι σκοτεινά. Πάντα έτσι ήταν. Μια φίλη, αναρωτιέται γιατί μένουμε έτσι απαθείς, τι θα πούμε στα παιδιά μας μελλοντικά για αυτήν τη σιωπηλή συνενοχή στην καταστροφή της ζωής μας... Πιστέψτε με, η Γη ιστορικά έχει γνωρίσει πολύ μεγαλύτερες ξεριζώσεις κάθε έννοιας ζωής από τους ίδιους τους ανθρώπους και έχει επιβιώσει. Μην σας πω ότι βλέποντας την Ιστορία γίνομαι λίγο πιο αισιόδοξος... Όχι αισιόδοξος ότι θα αλλάξουν πολλά και σύντομα, αλλά ότι όσο υπάρχουν αυτές οι μικρές, οι ελάχιστες φλογίτσες στα στήθη των ανθρώπων (και είναι εντυπωσιακό όταν τις ανακαλύπτεις μέσα σου ή μέσα στον συνάνθρωπό σου), τότε αυτός ο κόσμος μπορεί να συνεχιστεί, αργά και βασανιστικά όπως κάνει μέχρι τώρα.
Και αυτή η διαδρομή είναι που μας έχει δώσει σπουδαία στολίδια ως παραδείγματα ζωής για να διαβάσουμε, να γνωρίσουμε, να ξεστραβωθούμε και να εμπνευστούμε.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Σωκράτης, που αν θυμηθούμε ότι είχε πει πως:
"Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός δοχείου, αλλά το άναμμα μιας φλόγας"
καταλαβαίνετε ότι αυτό το άναμμα μιας φλόγας είναι που πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει ώστε να συνεχίσει να φωτίζει τα σκοτάδια μας. Αυτή η έμπνευση, αυτή η ενέργεια της μεταλαμπάδευσης, της μεταδοτικής (πανδεμικής σχεδόν) ασθένειας να είσαι φάρος μέσα στο ζόφος (γιατί πρόκειται για αληθινή ασθένεια που σου τρώει τα σωθικά, σε συν-θλίβει, σε λιώνει και σε καίει πρώτα απ' όλους εσένα που με το φλεγόμενο σου σώμα φωτίζεις τους γύρω σου), αυτή η έμπνευση λοιπόν, είναι που πρέπει να διαφυλαχτεί σαν φυλαχτό στο στήθος μπροστά από το μέρος της καρδιάς...
Αν συνεχίζει αυτή η φωτίτσα και αν μεταλαμπαδευτεί, τότε θα επέλθει αυτό που ένας άλλος μεγάλος της ανθρώπινης ιστορίας ο Ναζίμ Χικμέτ (δια στόματος του άλλου μεγάλου Γιάννη Ρίτσου μέσα από τις μελωδίες και τη φωνή του άλλου μεγάλου Μάνου Λοΐζου...) είχε πει:
"Όπως ο Κερέμ"
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ - Γιάννης Ρίτσος
Μελωδία, Φωνή: Μάνος Λοΐζος
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γινούν τα σκοτάδια λάμψη;"
Βοηθήστε λοιπόν στο άναμμα και το μοίρασμα του φωτός. Έστω μια φλογίτσα ακόμα αρκεί. Γίνε εσύ μικρέ άνθρωπάκο στη μικρή καθημερινότητά σου ένα μεγάλο παράδειγμα. Τα άλλα θα ακολουθήσουν νομοτελειακά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου