Κλινική περίπτωση 1:
Ανοίγω το ραδιόφωνο όσο οδηγώ και πηγαίνω προς τη δουλειά (να σημειωθεί ότι κυκλοφορώ πλέον σε κυπριακό έδαφος και ακούω κυπριακό ραδιόφωνο): "...Απόλυτη απογοήτευση του προέδρου Αναστασιάδη και του επιτελείου του για την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ και τα μέτρα που (δεν) επιβλήθηκαν στη γείτονα χώρα Τουρκία". Τυχαία διαβάζω στο διαδίκτυο στις προτεινόμενες ειδήσεις, (έτσι όπως μας τις πλασάρει το έξυπνο διαδίκτυο που παρακολουθεί και προσαρμόζεται στο ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα) ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης είναι απόλυτα ικανοποιημένος...
Αναρωτιέμαι: ποιος δουλεύει ποιόν? Ή καλύτερα, ποιός δουλεύει για ποιόν? Με άλλα λόγια, βλέπεται πώς πολιτικώς διαστρεβλώνεται η ειδησεογραφική πληροφορία.
Κλινική περίπτωση 2:
Πηγαίνω σπίτι μετά τη δουλειά, δεν ανοίγω ραδιόφωνο ή ειδήσεις. Ανοίγω το ψυγείο και παίρνω μια κατακόκκινη λαχταριστή ντομάτα... Την κόβω και το κατακόκκινο εξωτερικό περίβλημα, αποκαλύπτει μια καταπράσινη άγγουρη αρρωστιάρικη ντομάτα.
Αναρωτιέμαι: μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Ψεκάζουν τις ντομάτες για να είναι υπέρλαμπρες και κατακόκκινες απέξω και από μέσα αντικρύζεις το πραγματικό τους πρόσωπο. Θα μου πείτε, ρε φίλε Δεκέμβρη μήνα περιμένεις να φας ντομάτα κανονική; Οκ... Απλά, απορώ με εκείνους που ξέρουν ότι αν κόψεις τη ντομάτα θα αντικρύσεις την εξαπάτηση, αλλά δεν τους νιάζει. Ήδη θα έχεις απομακρυνθεί από το ταμείο...
Κλινική περίπτωση 3:
Λαμβάνω το παρακάτω λινκ σχετικά με το εμβόλιο ή τα νέα μονοκλωνικά αντισώματα. Και τραβάω τα μαλλιά μου (παρεμπιπτόντως, δείτε την ρηχότητα του Γκίκα και πώς δεν παίρνει θέση στη συζήτηση, ποιος αυτός; που είναι συμβουλάτορας παρά τω πρωθυπουργό!). Τις επόμενες μέρες βλέπω ξανά τον καθηγητή Φαρμακολογίας που εξηγεί πάλι με την ίδια ηρεμία και τον ίδιο τόνο αναζήτησης της αλήθειας και διαφάνειας ("μπορεί να μην ξέρω την αλήθεια αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής, μεταφέρω αυτά που πιστεύω" λέει ο άνθρωπος), την ανάγκη να ξεκολλήσει το μυαλό αυτών που καθορίζουν πολιτικές υγείας παγκοσμίως και να στραφούμε στα απλά και αποτελεσματικά μέσα καταπολέμησης ενός ιού...
Αναρωτιέμαι: Οι επιστήμονες μέχρι ποιο όριο επιτρέπεται να είναι επιστήμονες και από ποιο σημείο και ύστερα επιβάλλεται να παρεμβαίνουν στις πολιτικές αποφάσεις? Πρέπει να αφήσουν μόνους τους τους πολιτικούς? Πρέπει να γίνουν οι ίδιοι πολιτικοι΄? Να παραμείνουν μόνο σε μια απλή συμβουλευτική στάση? Ποιος το ξέρει? Οι επιστήμονες γνωρίζουν. Οι πολιτικοί όμως καθορίζουν. Ποια η σωστή αναλογία των δυο αυτών ρόλων?
Ξέρετε, με όλα αυτά που συμβαίνουν και την καταγύμωνση της ανθρώπινης αλλαζονίας, όσο και αν προσπαθεί να επιβιώσει ως κορυφαία εποχή στην Ιστορία, η σημερινή κοινωνία πάσχει από παντού. Είναι βασισμένη στην επιπολαιότητα, στο εύκολο χρήμα, στην εξαπάτηση, στην επιδερμιδική προσέγγιση των προβλημάτων σε συνδυασμό με την παντελή αδιαφορία για Ήθος και Αξίες. Οκ, αυτό το γνωρίζουμε. Οι καιροί αλλάζουν, οι ανάγκες αλλάζουν. Μου έρχονται στο μυαλό όμως, κάποιες ρήσεις σοφών που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ:
α] Η επιστήμη από μόνη της καθιστά τον άνθρωπο ισχυρότερο αλλά όχι καλύτερο. (νομίζω Σοπενχάουερ)
β] Σο βιβλίο του παππού Ιπποκράτη «οι Αφορισμοί», ο πρώτος αφορισμός γράφει: «Η ζωή είναι βραχεία, η επιστήμη μακρά, οι ευκαιρίες παρέρχονται, η πείρα μπορεί να είναι λανθασμένη και η κρίση μας δύσκολη. Ο ιατρός δεν πρέπει να είναι προετσοιμασμένος να κάνει μόνο το σωστό… αλλά επίσης να κάνει τον ασθενή, τους συνοδούς και τους εξωτερικούς παράγοντες να συνεργαστούν μαζί του».
γ] Ο προπάππους Δημόκριτος έλεγε: «είναι καλύτερο να σκεφτόμαστε πολύ παρά να μαθαίνουμε πολλά».
Επειδή οι μέρες είναι δύσκολες, οι αντοχές του κόσμου λιγοστές και η δυσπιστία πλέον διάχυτη, λόγω της κακής διαχείρισης μιας ακόμα κρίσης, αυτή τη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο, ας μείνει κάτι όρθιο (για τα παιδιά μας τουλάχιστον): η διάθεση για ειλικρίνεια. Και οι νέοι ιατροί, ας θυμούμαστε λίγο πώς φτάσαμε ως εδώ και κυρίως, προς τα πού θέλουμε να πάμε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου