Η τέχνη απαντά στην τέχνη

Δεν θα σχολίαζα, αν δεν είχα γράψει το προηγούμενο post. 

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του κυρίου Κώστα Τσόκλη, τις πρωταρχικές όπως και τις διορθωτικές-αποσαφηνιστικές (με τις οποίες εκτίθεται ακόμα περισσότερο από τις πρώτες), ένα μόνο πράγμα σχηματίζω στο νου μου: ότι η τέχνη μόνο μπορεί να απαντήσει στην τέχνη. Πράγματι, στα λόγια του μεγάλου αυτού εικαστικού -όπως θεωρείται από πολλούς- έχει ήδη απαντήσει η ομάδα των Χαΐνηδων με το αξεπέραστης συγκίνησης "Συνταγές μαγειρικής". 

Και τι απαντά στον κύριο Τσόκλη; Ότι η κάθε κυρά-Μαρία υπό συνθήκες θα μπορούσε να έχει γίνει ένας Πικάσο, αν κάποια πράγματα της ερχόντουσταν ευνοϊκότερα... Και ο κάθε βλάκας νέος, έγινε βλάκας, γιατί ίσως ένας έξυπνος γέρος ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη διαπαιδαγώγησή του ή ποτέ δεν τον ενέπνευσε πραγματικά. Το μόνο ελαφρυντικό που δίνω στον κύριο Τσόκλη, πέρα από τη μαλάκυνση εγκεφάλου λόγω της ηλικίας του, είναι ότι επειδή ανήκει σε αυτή την κατηγορία των γέρων που μάχονται καθημερινά με τη σκέψη του θανάτου τους και θέλγονται από την ιδέα της αιωνιότητας τους, αναζητούν διακαώς να κρατηθούν από κάτι που θα παρατείνει τη ζωή τους. Και όταν αυτό το κάτι θα μπορούσε να είναι η ζωή ενός παιδιού, ή η ζωή που δεν έζησε αυτό το παιδί, ή η ζωή που δεν του επιτρέψανε να ζήσει αυτό το παιδί, τότε αντιλαμβάνεται κανείς τη βαρβαρότητα στη σκέψη ενός τέτοιου γηραιού ανθρώπου, στον οποίο η πιο ταιριαστή εικαστική αντίδραση που του αρμόζει είναι νομίζω η κάτωθι:

"Η Κραυγή" (ή "Ο Λυγμός της Φύσης")

Edvard Munch 1893

Υ.Γ.: Αν υπάρχει ένα θετικό παράκρουσμα (και όχι κρούσμα) από τον κορωνοϊό και ετούτο το Λοιμό της παραΦύσης που ζούμε, είναι ακριβώς ότι μας δίδεται η μοναδική -ιστορικά- ευκαιρία να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα.