Φευγαλέες σκέψεις.
Οριακά τις προλαβαίνω.
Έρχονται σαν σφήνες και ενοχλούν σαν σφίγγες.
Και σου θυμίζουν κάποτε, που το μαξιλάρι για συντροφιά έσφιγγες.
Παραθέτω ό,τι απομένει από αυτές τις σκέψεις.
Δηλαδή, λίγες σταγόνες νόησης, που με τη σειρά τους, εξατμίζονται στο τίποτα.
Σαν τα διαβατάρικα πουλιά που τα βλέπεις μια μόνο φορά: όταν φεύγουν μακρυά.
Οι χύμα σκέψεις (όπως το κρασί) είναι ετούτες:
Κάποτε, η χώρα φορούσε σκαρπίνι, άναβε τσιγαριά με περισσή μαγκιά και με την πορτοφόλα γεμάτη έσπαγε πιάτα μπροστά στον Στράτο Διονυσίου, τραγουδώντας το πασίγνωστο "Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου".
Σήμερα, η χώρα φορά αθλητικό παππούτσι που έχει μπαλώσει 2-3 φορές στον τσαγκάρη, συνεχίζει να ανάβει τσιγαριά με περισσή μαγκιά, μόνο που του έχει μείνει μια φόλα να τρώει καθημερινά και να τραγουδά το "Ξεφτιλίζοντας απόψε τα όνειρά μου"...
Κάποτε, ένας ιατρός σκεφτόταν πώς θα "Εξοπλίσει το ιατρείο του".
Σήμερα, αγωνιά πώς θα "Εξοφλήσει το ιατρείο του"...
Αναζητείται επειγόντως "το είμαι μιας δημιουργίας"
και
Απαρνείται δεόντως "το δεν είμαι μιας δραματουργίας"...
Στα θέατρα της Αθήνας, ως μέρος του λόγου, θα δεις συχνά θεατές να στριμώχνονται για να μπουν και να απολαύσουν τους δημιουργούς.
Στα ΤΕΠ των νοσοκομείων της Αθήνας, θα δεις πάλι συχνά, θεατές να στριμώχνονται για να μπουν και να απολύσουν τους δραματουργούς άλλου ενός θεάτρου: του παραλόγου, αυτή τη φορά.
Τώρα, βλέπω καθαρά το τερατούργημα του δημόσιου τομέα που συνδυάζει τις κάτωθι κατηγορίες εργαζόμενων: άχρηστοι άνθρωποι και αδιάφοροι, χρήσιμοι άνθρωποι μα πάλι αδιάφοροι, χρήσιμοι άνθρωποι και ενδιαφερόμενοι, αλλά χωρίς πλέον κανένα κίνητρο για τη δουλειά τους: η Υγεία (όπως και όλη η χώρα) επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων - μην με ρωτήσετε τι ορίζουμε "πατριωτισμό", θα σας ρωτήσω πρώτος τι ορίζουμε "Έλληνες"...
Και εκείνη η πορεία των βιωμάτων, ο ρόλος του σεναρίου και το αποτέλεσμα των θυσιών;
Μάλλον, μια τεράστια απορία θυσιών καταλήγει. Ας είναι. Το έργο παίζεται το ίδιο συνεχώς εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Έρχεσαι και εσύ κύριε Θουκιδίδη από τα παλιά και πετάς και τη βόβμα σου:
"Τι αυτό δίκαιον και ξύμφορον ουχ ευρίσκεται δυνατόν όν"
(το δίκαιο και το συμφέρον δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο ίδιο πράγμα)
και μας αποτελειώνεις. Ή, μάλλον, μας αναγκάζεις να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Το να το παίζεις "μόνος σου" όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω σου που θέλουν να αλληλεπιδρούν μαζί σου, είναι κάτι απλό - είναι το ιπποτικό πρόσωπο της μοναξιάς, κάτι σαν το ολόγιομο πρόσωπο της κυρα-Σελήνης.
Το να παίζεις όμως "μόνος σου" μονάχα με τις σκέψεις σου και τα όνειρά σου, όταν γύρω σου δεν είναι κανείς και νιώθεις ότι τίποτα δεν αλληλεπιδρά μαζί σου, είναι κάτι hardcore - είναι το πραγματικό πρόσωποτης μοναξιάς, κάτι σαν το σκαμμένο από τους μετεωρίτες κρυφό πρόσωπο της κυρα-Σελήνης που ποτέ δεν φαίνεται από τη Γη.
"Το στοίχημα"
Στίχοι: Σταμάτης Μεσημέρης
Μουσική, Ερμηνεία: Γεράσιμος Ανδρεάτος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου