Κάποτε, το να κάνεις το καλό, το θεωρούσα καθήκον μου - έτσι μου είχαν περάσει οι γονείς μου μέσω των Καζαντζακικών "χρεών" απέναντι στη ράτσα, τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Ύστερα, το να κάνεις το καλό, το θεωρούσα ανάγκη μου - έτσι ευόδωνα και ικανοποιούσα το εγκεφαλικό μου σύστημα ανταμοιβής, όπως αυτό διαμορφωνόταν από τις επαναστατικές τότε νότες των Χαΐνηδων, που διαλαλούσαν ότι "με τον καιρό να είναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος...".
Πλέον, το να κάνεις το καλό, το θεωρώ απλά επιλογή μου - μια στάση ζωής που επιθυμώ να ακολουθώ στην καθημερινότητά μου (χωρίς κάποια συγκεκριμένη εξήγηση ή σκοπό), καθώς είμαι πλέον πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρα καλό ή κακό, αληθές ή ψευδές. Όλα είναι παρόντα, όσο ο εγκέφαλός μας, επιτρέπει να είναι παρόντα. Βλέπουμε το καλό όχι όταν αυτό υπάρχει, αλλά όσο εμείς το αναζητούμε και αντίστροφα αφήνουμε το κακό να γεννά, όχι όσο αυτό είναι στις γόνιμες μέρες του, αλλά όσο εμείς το αφήνουμε να πολλαπλασιάζεται.
Δεν υπάρχουν απλά τα φαινόμενα γύρω μας, αλλά ζουν, όσο εμείς τους επιτρέπουμε να ζουν. Όλα υπάρχουν και ζουν μαζί μας, εφόσον τα επιθυμούμε και τα αναζητούμε. Αν δεν μας αφορούν τα γεγονότα, δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα. Καλύτερα ίσως θα μου πείτε να μην αντιλαμβανόμαστε τίποτα, μα κρίμα να περάσεις από τούτη την πλάση και να μην γευτείς έστω μια φορά το μεγαλειώδες του καλού και το ακανθώδες του κακού. Σημαίνει ότι δεν πήρες μυρουδιά της έντασης της ζήσης σου... Και άσε τους απανταχού θρησκευόμενους, να μένουν στις θεοποιήσεις ή δαιμονοποιήσεις τους. Υπεκφεύγουν της πραγματικότητας.
2 σχόλια:
Αγαπητέ Στράτο,
Αν δεν σε ήξερα καλά θα θεωρούσα κάθε ανάρτηση στο blog σου σαν μια προσπάθεια να επιβάλεις την «τρέχουσα» άποψή σου σε κάποιο θέμα.
Επειδή όμως σε ξέρω, νομίζω ότι έχω πιάσει το νόημα και την κάθε ανάρτησή σου την εκλαμβάνω ως μια ανοιχτή πρόσκληση σε καλόπιστο διάλογο που πάντα είναι δημιουργικός και καρποφόρος.
Το «καλό» που είναι το θέμα της υπό συζήτηση ανάρτησής σου είναι ένα καίριο και ζωτικό θέμα που επεκτείνεται μέχρι και τα όρια του σκοπού της ύπαρξης.
Σαν καλός γιατρός επιδίδεσαι στην καλή ανατομία του θέματος και ξεχωρίζεις το «καλό» σε «Καζαντζάκειο» καθήκον, ή σε ανάγκη ικανοποιούσα το εγκεφαλικό σύστημα ανταμοιβής ή στο τέλος σε μια χωρίς εξήγηση ή σκοπό επιλογή. Βέβαια «ανατομή» σημαίνει και θάνατο του ανατεμνομένου και στο τέλος το πολύ ψάξιμο καταντά να ξεχνούμε τι ήταν εκείνο που αρχίσαμε να ψάχνουμε.
Τέλος πάντων έχεις δίκαιο. Το καλό μπορεί να είναι ένα από αυτά αλλά και τα τρία αυτά μαζί. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το «καλό» είναι μοναδικό για τον καθένα αφού φέρει τη σφραγίδα της μοναδικής και ανεπανάληπτης σφραγίδας (αποτύπωμα το λένε τώρα) της προσωπικότητάς του. Γι’ αυτό είναι και πολυποίκιλο και πολύμορφο και τελείως ξεχωριστό για τον καθένα. Άλλο είναι το «καλό» για κάποιον που δουλειά του είναι να μετράει το ρεύμα που «κάψαμε» ή το νερό που καταναλώσαμε και άλλο για ένα κλινικό γιατρό.
Η καθημερινή επιδίωξη του «καλού» όπως το ορίσαμε εμείς αλλά και όπως το περιμένουν από μας οι άλλοι. πρέπει να είναι έργο καθημερινό, όσο κουραστικό και αν είναι. Και είναι πάντα συνάρτηση της απάντησης που δώσαμε στον εαυτό μας στην ερώτηση ποιός επί τέλους είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας πάνω σ’ αυτή τη γη. «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν;». Και οι συνάνθρωποί μας τί είναι: Απλά βιολογικά όντα που η Τύχη μας έφερε να συνυπάρξουμε σ' αυτό το εξελικτικό στάδιο της ζωής ή Κάτι παραπάνω που ενώ δεν ξέρουμε τί ακριβώς είναι διαισθανόμαστε ότι αντιπροσωπεύει μια υπέρτατη αξία την οποία έχουμε υποχρέωση να σεβόμαστε; Αυτή η έμφυτη θετική, φιλική διάθεση «συμπόνιας» (όχι οίκτου), προς τον συνάνθρωπο είναι πράγματι «έμφυτη» (κάποιος την φύτεψε) ή είναι απλώς επακολούθημα (artefact) του κοινωνικού τρόπου ζωής που μας προέκυψε στην πορεία;
Ανδρέας Θωμάς
Η απάντηση στο ερώτημά σας:
https://www.youtube.com/watch?v=haH0oxqSEhQ
Καλή συνέχεια.
Ευχαριστώ για το σχολιασμό.
Δημοσίευση σχολίου