Το τελευταίο της ζωής του ταξίδειον...

Πονά ο κεραυνός;

Κρυώνει;

Διψά;

Μένει μόνος άραγε;

Με τι παλεύει;

Σε ποιους μιλά;

Και ποιους αιθέρες σκίζει;

Κουρνιάζει κάποτε λοιπόν;

(απόσπασμα από το ποίημα "Έρημη Χώρα", του Τόμας Έλιοτ, γραμμένο το 1922, που του χάρισε εν πολλοίς τη φήμη του και το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1948 - μετάφραση Γιώργου Σεφέρη)

"Άλμπατρος"

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Στίχοι: Σαρλ Μπωντλαίρ

(Μετάφραση: Αλ. Μπάρας)

Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας

Αφιερωμένα τα παραπάνω ποίηματα 
σε έναν άνθρωπο 
με το ίδιο όνομά και επίθετο με το δικό μου, 
το ίδιο ανάστημα και σωματότυπο με το δικό μου, 
την ίδια μεγάλη μύτη με τη δική μου,
πιθανόν τις ίδιες αναζητήσεις και μοναχικότητα με τη δική μου,
αλλά σίγουρα,
με καλύτερη ψυχή από τη δική μου,
πιο καθάρεια παρά το σκονισμένο του κορμί,
περισσότερη σοφία από τη δική μου,
και ας μην πήγε σχολείο,
ηρεμία στο λόγο και τις κινήσεις,
παρότι δεν γνώρισε γονείς,
και ακόμα περισσότερη υπομονή από τη δική μου,
παρότι δεν περίμενε τίποτε άλλο παρά το θάνατο...

Δίπλα του πρωτοσυνάντησα τις έννοιες
καρτερικότητα και αγιοσύνη
σμιλευμένες στον ανάλαφρο ίσκιο του
που κουβάλαγε παντού και πάντα.

Είναι ο άνθρωπος που η στάση ζωής του,
με έχει καθορίσει:

ο παππούς μου
που ήδη ταξιδεύει δια παντός
και προ παντός...
για το ποιητικό άπειρο.

Καλή αντάμωση παππού.