Τι μας λείπει πραγματικά;

Το ότι η κοινωνία μας είναι παράλογη, νομίζω κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το αμφισβητήσει.

Το ότι είναι επίσης, γεμάτη αντιφάσεις και παράδοξα, νομίζω πάλι κανείς δεν θα το αμφισβητήσει.

Μια παρατήρηση των τελευταίων μηνών είναι ότι, όποτε κυκλοφορήσει κανείς βράδυ, ειδικά Π-Σ-Κ, σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας, θα δει καφετέριες και εστιατόρια γεμάτες με κόσμο. Πηγαίνετε Ψυρρή και Μοναστηράκι και θα αντιληφθείτε τι εννοώ. Επίσης, κατά τις εορτές των Χριστουγέννων που μας πέρασαν, η πληρότητα σε χειμερινούς προορισμούς ήταν τεράστια (άγγιξε το 90% συνολικά πανελλαδικά, με πολλά μέρη να φτάνουν το 100%), ενώ το ίδιο φαινόμενο καταγράφηκε και το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε πολλούς νησιωτικούς προορισμούς, που μάλιστα δεν θεωρούνται και από τους πιο οικονομικούς (Κρήτη, Σαντορίνη, Κέρκυρα, Ρόδος).

Και το ερώτημά μου ήταν και είναι: πού τα βρίσκουμε εμείς οι Ελληνάρες τα κόλυβα και συνεχίζουμε να κάνουμε μνημόσυνα (αντί μνημόνια όπως μας έχουν επιβληθεί); Μήπως είναι ξένα; Μήπως είναι δικά μας και τα κρύβαμε τόσα χρόνια σε κανένα στρώμα από κάτω; Μήπως τα παίρνουμε ξεδιάντροπα από τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς;

Και έρχεται σε όλα αυτά, να προστεθεί ως απόδειξη του τραγελαφικού παράδοξου που μας περιβάλλει, η συγκεκριμένη ανακοίνωση του ΣΕΒ προ ημερών, που αποτυπώνει ακριβώς την ίδια διαπίστωση που με κατατρέχει τους τελευταίους μήνες, για να αντικρουστεί κατόπιν από άλλη ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών που ερμηνεύει αλλιώς τα γεγονότα, ως γνωστόν!

Αναλογιστείτε λοιπόν, ότι αν οι ειδικοί επί των οικονομικών διαφωνούν μεταξύ τους ως προς την ερμηνεία των στοιχείων και των προβλημάτων που μας ταλανίζουν, πόσο άραγε απέχουμε από την επίλυση των πραγματικών αιτιών που μας στοιχειώνουν και πόσο απέχουμε από το να δοθεί επιτέλους μια εξήγηση για το πού έχουν πάει τα τάλαντα που μας λείπουν...

Τελικά, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας λείπει σήμερα πραγματικά: τα λεφτά; η κοινή λογική; η κοινή διάθεση συνεννόησης; η κοινή πατρίδα;

Και αν λείπουν όλα αυτά, πώς θα έρθει η πολυπόθητη επανάσταση; Ή μήπως δεν μας λείπει πραγματικά αυτή η επανάσταση και βολευόμαστε με αυτά που έχουμε ή πιστεύουμε ότι έχουμε;

"Where's the Revolution"

by Depeche Mode

Μας λείπει τελικά αυτό που δεν έχουμε ή μας λυπεί αυτό που έχουμε; 

Και αν επεκταθούμε σε ευρύτερο, παγκόσμιο επίπεδο, εκεί τα πράγματα και οι καταστάσεις γίνονται ασύλληπτες, όπως εξάλλου ασύλληπτοι παραμένουν και οι βασικοί υπεύθυνοι αυτής της ιστορίας...