Όνειρα δεν έχουν τα κοτόπουλα μπουτάκια...;

Ένας εθισμός, όπως κάθε εθισμός, είναι σοβαρό πράγμα. Αν μάλιστα αυτός ο εθισμός αφορά την έκφρασή σου, τότε σχεδόν μεταφράζουμε τον εθισμό ως μια λύτρωση από άγνωστη, μα αδιάκοπη, του πνεύματος πνιγμονή.

Κάπως έτσι, λειτουργεί και ετούτο εδώ το πολυσύχναστο (λέμε τώρα!) blog για μένα...

Και εκεί που σκέφτομαι να παύσω και να σωπάσω δια παντός, έρχεται το κάτωθι υπέροχο τραγουδάκι και μου λέει "προχώρα"! Σίγουρα δεν με θέλει όλη η χώρα, αλλά νιώθω ότι είναι τόσα αυτά που έχω να πω ακόμα... Είτε κλωθογυρίζοντας, είτε επαναλαμβάνοντας τα ίδια, είτε υβρίζοντας θεούς και δαίμονες, είτε διαλέγοντας τελικά "το φαρδύ το δρόμο", όπως έλεγε ο μεγάλος ποιητής Καμπανέλλης, "εκεί που η ζωή είναι χύμα, το αστείο, η βλαστήμια, τα όσια και τα ιερά, ο άγιος και ο θεομπαίχτης...". Συγχωρέστε με λοιπόν, αν γίνομαι όσο δεν πάει υβριστικός και αθυρόστομος, αλλά η ζωή η ίδια είναι χειρότερη και αυτό θέλω να αναδείξω όποτε επικαλούμαι τέτοιους χαρακτηρισμούς... Η ζωή είναι χύμα... Όπως, εξάλλου και η ζωή και η θεματολογία αυτού του blog, ήταν-είναι-και θα παραμείνει χύμα. Κάθε τι λοιπόν, που δύναται να κινεί τα νήματα του νου και να βγάζει ένα μικρό συμπέρασμα ή έναν ασήμαντο προβληματισμό, κάθε απόχρωσης και διάστασης, έντασης ή δυναμικής, θα καταγράφεται πλέον σε αυτή εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, σε πείσμα όλων των αναλωτικών δυνάμεων που σκοπεύουν να παύσουν κάθε εθισμό...

"Παμ παμ"

Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς

Εκτέλεση: Μακρινά Ξαδέρφια