Το ηλεκτρονικό αποτύπωμα και τα ψυχογραφικά δεδομένα

Ο κόσμος αλλάζει. Βασικά, έχει αλλάξει και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι οι περισσότεροι από εμάς.

Αν κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, καθώς είναι θέμα τύχης (ή ασύλληπτης ατυχίας, για να αναφερθώ στην τραγωδία που γράφτηκε προχτές στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας), υπάρχουν αντίθετα και κάποια άλλα πράγματα που μπορούμε αλλά και πρέπει να τα φτιάξουμε.

Αξίζει να αφιερώσετε 1 ώρα για να δείτε οπωσδήποτε το συγκεκριμένο βίντεο της ERTREPORT.

και μετά ας συζητήσουμε ξανά για το facebook και τα λοιπά εργαλεία μαζικής επικοινωνίας και τη χρήση τους που αφήνουμε να μας κάνουν πάνω μας. Διότι, δεν είναι εργαλεία που οι περισσότεροι από εσάς χρησιμοποιείτε για να δουλέψετε, αλλά εργαλεία που κάποια άλλοι χρησιμοποιούν για να δουλέψουν εσάς... Και εσείς περιχαρείς, τουιτάρετε, κάνετε λάικ ή σφυράτε, τιτιβίζετε, νιαουρίζετε, και μέσα από όλα αυτά, νιώθετε ότι επικοινωνείτε...

Είναι τρομακτικό, (και εδώ υπάρχει συνέχεια με την προηγούμενη ανάρτηση περί φόβου του δήμου), να αντιλαμβάνεται κανείς ότι εκείνη η έννοια της "Βιοεξουσίας" για την οποία μίλησε κάποτε ο μεσιέ Φουκώ, πλέον έχει ενσωματωθεί τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας, που κατόρθωσε εκτός από το σώμα μας, να αρχίζει να εξουσιάζει πλέον και το πνεύμα μας. Μην αναρωτιέστε λοιπόν, αν μας ψεκάζουν ή μας αποβλακώνουν. Η απάντηση είναι θετικότατη και μάλιστα συντεταγμένη σε μια ευρύτερη προσπάθεια εξουσιαστική. Όχι, δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, είναι η τραγική διαπίστωση του πού μπορεί να φτάσει η άπληστη και ακόρεστη εξουσιαστική διάθεση του ανθρώπου.

Και αυτή η εξουσιαστική διάθεση πλέον έχει φτάσει στο τελικό στάδιο σύγκρουσης: ξεκινώντας από το μυαλό του ανθρώπου, καταλήγει να στοχεύει και να απειλεί το μυαλό του ανθρώπου!

Αυτοκτονία; Αυτοκαταστροφή; Η Αυτοδιάθεση(;) των κοινωνιών, θα δείξει τι θα φέρει. Μέχρι τότε καλοί μου συνάνθρωποι, κάντε λάικ σε όλα αυτά που σας αρέσουν για να περνάτε μια ζωή ευτυχισμένοι!

Φόβος και Δήμος

Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τα δυο παιδιά του θεού Άρη, που τον συνόδευαν πάντα, τον Φόβο και το Δείμο, σε κάθε του πολεμική εμφάνιση, και τα οποία εκπροσωπούσαν αντίστοιχα τον φόβο και τον τρόμο που έσπερνε η φιγούρα του πατέρα τους στα πεδία των μαχών.

Θα μιλήσω για κάτι άλλο, που όμως έχει σχέση με τα παιδιά του θεού του πολέμου. Θα σας μιλήσω για εκείνες τις μάχες, που δίνουμε μέσα μας και έξω μας, με όλους εκείνους τους φόβους και τους τρόμους μας. Αυτό το κάτι άλλο που θέλω να σας μιλήσω ουσιαστικά, είναι ο Φόβος και ο Δήμος, δηλαδή ο φόβος και η πόλη, ή αλλιώς ο φόβος και η κοινωνία ως συνάθροιση ανθρώπινη. 

Ο φόβος είναι συνυφασμένος με τις ανθρώπινες σκέψεις, αντιδράσεις και τελικά με την ίδια την ύπαρξη. Διότι, αν "πατήρ πάντων είναι ο Πόλεμος", και ο Θεός του Πολέμου είναι ο Άρης, τότε δικαιωματικά και με το γράμμα του (μυθολογικού) νόμου, ο Φόβος και ο Δείμος (Τρόμος), καλά κάνουν και θεωρούνται αδέρφια μας, αίμα μας. Πώς λοιπόν, να αρνηθούμε ότι αυτά τα συστατικά, του φόβου και του τρόμου, κυλούν στο αίμα μας και επηρεάζονται μα και επηρεάζουν όλα τα όργανα τα οποία το αίμα θρέφει; Και για εσάς που από μέσα σας δηλώνεται αρνητές της μυθολογίας και γελάτε μαζί της, ως κάτι το οπισθοδρομικό, θα σας παραθέσω μια από δεκαετιών επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση στο χώρο της Βιολογίας των Ζώων (όπου πολλοί από εμάς ανήκουμε) και δεν είναι άλλη από τη γνωστή θεωρία "fight or flight". Αυτή η κατάσταση βρίσκεται ενσαρκωμένη σε (και πιο συγκεκριμένα μέσα στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα, το οποίο δεν ελέγχετε συνειδητά, αλλά ελέγχει ασυνείδητα) κάθε ζώο το οποίο βρίσκεται σε κίνδυνο. Δεν είναι τίποτε άλλο, από το γνωστό "τρέχα ή πολέμα", που η εμπειρία μας λέει ότι ακολουθούν τα ζώα και μαζί και ο άνθρωπος, όταν κινδυνεύουμε. Προσέξτε όμως, ότι θέση ερεθίσματος για να διεγερθεί και να ξεκινήσει εκφορτίσεις αυτό το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, είναι -τι άλλο;- ο ίδιος ο φόβος! Σοφά, λοιπόν, θεωρούμε ότι ο φόβος είναι κάτι που υπάρχει στα κύτταρά μας, ως συστατικό επιβίωσης, γιατί όπως λέει και ο λαός: "ο φόβος φυλάει τα έρημα"!

Ο Φόβος, αρχικά φτιάχθηκε για να βοηθά στη επιβίωση. Μέχρι εδώ καλώς.

Έλα μου, όμως, που ο φόβος και η ασυνείδητη επίδρασή του πάνω σε ολόκληρο το κορμί και τη σκέψη μας, έγινε όπλο στα χέρια κάποιων, όπως διαχρονικά η Ιστορία έχει δείξει; Και για να ξαναγυρίσουμε στη φράση που λέει ο λαός: "ο φόβος φυλάει τα έρημα", αλήθεια ποια είναι τα έρημα; Και γιατί πρέπει να τα φυλάει τελικά ο φόβος; Για να μην κάνουν κάτι που δεν ξέρουν (όπως όταν μαλώνουμε - για να εκφοβίσουμε- ένα παιδάκι, όταν πάει να κάνει κάτι επικίνδυνο) ή για να μην κάνουν κάτι που ξέρουν (όπως το να αποκαλύψουν μια μεγάλη αλήθεια και να προβάλουν μια σημαντική αντίσταση σε άνομα και ύπουλα σχέδια αυτών που μας λένε ότι "μας φυλάττουν");

Δυο ειδήσεις από τα κοσμικά (τα του κόσμου δηλαδή) γεγονότα:

Είναι ηλεκτρονικό φακέλωμα αυτό που πάνε να κάνουνε, και κάποιοι πιο ψαγμένοι και θαρραλέοι, αντιδρούν και τα σπάνε όλα;

Θα επιβάλλεται μόνο για ιατρικούς σκοπούς η άμβλωση ή όχι;

Και άλλα ερωτήματα καθημερινά αναδύονται, αλλά όλα τους, έχουν κοινή βάση: τον φόβο. Τον φόβο για το άγνωστο. Τον φόβο για το άγνωστο ή μήπως για τους αγνώστους που ίσως κρύβονται πίσω από όλα αυτά...; Και δώσ' του σενάρια συνομωσιολογίας και δώσ' του υποθέσεις για καλούς και κακούς. Και η κουβέντα μεταπίπτει στο αν υπάρχουν καλοί και κακοί εκ φύσεως και αν πράγματι υπάρχουν, γιατί άραγε το κάνουν αυτό; Μήπως υπάρχει σχέση με την άλλη βασική-θεμελιώδη αρχή της Φύσης, ότι "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" και ότι όλα τα έμβια είδη είναι δομημένα σε πυραμοειδή διάταξη (όπως μαθαίνουμε ήδη από το δημοτικό), τέτοια ώστε το από πάνω είδος, για να επιβιώσει πρέπει να τρώει όλα τα από κάτω του είδη; Έχετε, επίσης, διακρίνει ποτέ ότι αυτή η κατάταξη σε "άνω" και "κάτω" είδη, γεννά πολύ εύκολα την ιδέα του "υπερ-είδους" και του "υπο-είδους";

Τα ερωτήματα, αναδύονται το ένα μετά το άλλο και κάπου εδώ πετάγονται και κάποιοι άκυροι και μιλούν έτσι απλά για "φοβικά σύνδρομα". Πώς γίνεται ρε μεγάλε, κάτι που υπάρχει στο αίμα μας φυσιολογικά να το αποκαλείς σύνδρομο και να του βάζεις αυτόματα την ταμπέλα του "παθολογικού";

Θα μου πείτε ίσως, εκείνο το μεγαλειώδες του Καζαντάζκη: «αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει», αλλά πόσοι πραγματικά μπορούν να το κάνουν, και μάλιστα στην πλήρη του σωματική και πνευματική-νευρολογική έκφανση; Ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά: πόσα πρέπει να βιώσει κανείς, για να ξεριζώσει από μέσα του τον φόβο και να δηλώσει ευθαρσώς ότι πια "δεν φοβάται"; Αναρωτηθήκατε γιατί μνημονεύουμε μόνο αυτούς που στην κατοχή παρά τα βασανιστήρια δεν μαρτύρησαν κάποια πολύτιμη πληροφορία ενώ τους άλλους που τους έλιωσαν το κορμί μέχρι τελικά να ξεράσουν την πολυπόθητη για τους κατακτητές πληροφορία, δεν τους πολυθυμόμαστε; Είναι ακριβώς, αυτό το υπέρ-μετρο και ιδεώδες που εισάγει ο Καζαντζάκης που θαυμάζουμε σε όποιον κατορθώνει να το εκδηλώσει; Ή μήπως όλο αυτό είναι εντελώς - μα εντελώς- έξω από τα ανθρώπινα; 

Και αν σταματήσει να φοβάται ο άνθρωπος, μήπως αυτό σημαίνει ότι πλέον δεν θα ζει, δεν θα αλληλεπιδρά με τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός του, ώστε να παλεύει με αυτά (ή και για αυτά); Αν ο φόβος εκλείψει, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή κάτι διαφορετικό από ό,τι η ίδια η Φύση, η ίδια η Βιολογία μας έχουν θρέψει και συνθέσει; Εμείς οι ιατροί, ρωτάμε έκπληκτοι τους ασθενείς μας: μα καλά, δεν φοβήθηκες με το πρόβλημά σου, ώστε να έρθεις γρηγορότερα στο νοσοκομείο, μπας και προλαβαίναμε τα σοβαρότερα...;

Φοβάμαι, πως η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα, δεν μπορεί να απαντηθεί... Αυτό, που ίσως έχει σημασία, είναι η διαχείριση του φόβου, και ίσως είναι αυτό που ήθελε να πει ο μέγας Καζαντζάκης: το να κοιτάξεις στα μάτια τον Φόβο, είναι να προσπαθήσεις να διαχειριστείς την παρουσία του και το πρόσωπό του. Δεν μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, παρά μόνο να προσπαθείς να μην είναι ο βασικός παράγοντας που θα σε αναγκάζει να παίρνεις αποφάσεις. Γιατί, αν ο άνθρωπος καυχιέται για κάτι (δεν ξέρω για καλό ή για κακό), είναι ότι ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα -και πολύ περισσότερο τα φυτά- ως προς την ικανότητα του εγκεφάλου του να διαχειρίζεται με λογική, τις πληροφορίες του που φτάνουν στο επίπεδο του συνειδητού, από όπου και αν αυτές εκπορεύονται, ακόμα και αν είναι από το επίπεδο του ασυνείδητου, του φυτικού νευρικού συστήματος ή από τον ίδιο το θεό Άρη και τα παιδιά του - φόβο και δείμο.

Το να φοβάται (ή να κάνουν να φοβάται) λοιπόν ένας ολόκληρος Δήμος ή μια κοινωνία εν γένει, δεν είναι κάτι που επιδέχεται μιας απλής ερμηνείας... Πριν μιλήσετε για τους φόβους των άλλων, αναρωτηθείτε τι θέση έχει για εσάς ο Φόβος;

Επίσης, πριν μιλήσετε για τους φόβους των άλλων, ακούστε και το εμβληματικό αυτό τραγούδι, που συμπυκνώνει όλα αυτά που ήθελα να σας πω απόψε:

"Πεχλιβάνης"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

''Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο. Ακούστε τι απάντησε όταν τη ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ… τον φόβο! Να η απάντηση: «Δεν τον γνώρισα. Και μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ, είμαι… ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα».''

The X-factor και οι άγνωστες πονηρές γατούλες...

Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τους ατελείωτους (κάποιους εκ των οποίων ορθότερα έπρεπε να χαρακτηρίζω ως "τελειωμένους") ονειροπαρμένους τραγουδιάρηδες και τραγουδιάρισσες που νομί-ζουν ότι παίρνοντας το θάρρος και μαζί και ένα μαρκούτσι, βγαίνουν σε ένα κοινό και παλεύουν άλλοτε με τοίχους και άλλοτε με την τύχη για να αποδείξουν το "ταλέντο τους".

Αλλά θα σας μιλήσω για αυτό που ονομάζουμε "ταλέντο" και για αυτό που ονομάζουμε "όνειρα", όπως επίσης, και για όλα αυτά που καθορίζουν τα στοιχεία (αλλά και στοιχειά!) της προσωπικότητάς μας, τις δράσεις μα και αντιδράσεις μας, τις κινήσεις μας, τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας μα και την απραξία μας.

Και επειδή το θέμα είναι τεράστιο, και θα μπορούσε κανείς να μιλάει μια ολόκληρη ζωή για αυτό, θα είμαι λακωνικός και ακριβώς θα μιλήσω όσο πιο σύντομα μπορώ για ολόκληρη τη Ζωή:

Επιγενετική!

Αυτή η λέξη αρκεί για να σας πω όλα αυτά που θέλω...
Όλα αυτά που συνθέτουν την ύπαρξή μας και την αντίληψή μας για αυτήν, σήμερα ξέρουμε ότι βασίζονται στην Επιγενετική. Έχουμε, ξεπεράσει το επίπεδο της Γενετικής και πλέον μιλάμε για την Επιγενετική. Και αυτό σίγουρα είναι μια τεράστια επιτυχία της Επιστήμης.

Τα πιο δύσκολα όμως ερωτήματα, δεν απαντήθηκαν ακόμα:

-Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος παράγοντας Χ, που ανοιγοκλείνει (on-off) τους διακόπτες της ζωής;
-Ποιος καθορίζει το πώς, πότε και με ποιον ακριβώς τρόπο θα δράσει η Επιγενετική;
-Ποια η σχέση ή το όριο της Επιγενετικής με το Περιβάλλον;

Και το πιο σημαντικό:
-Αν η Επιγενετική (που είναι η επίδραση των RNAs και των πρωτεϊνών πάνω στο DNA ώστε να καθορίζεται ποιο τμήμα του DNA θα εκφραστεί και πιο θα σιωπήσει), καθορίζεται  επακριβώς από τη Γενετική (δηλαδή συγκεκριμένα τμήματα του DNA που καθορίζουν την παραγωγή των RNAs και των πρωτεϊνών), τότε μήπως η επιστημονική σκέψη κάνει κύκλους και απλά κυνηγάει την ουρά της;


Παρακολουθείστε το κάτωθι βίντεο (και μετά το τέλος του θα ξέρετε να ξεχωρίζετε ποια γάτα είναι θηλυκιά και ποια όχι):

Ποιο γλαφυρά δεν έχω ξαναδιαβάσει να αποτυπώνεται αυτός ο άγνωστος παράγοντας, από τον τρόπο που εμφανίζεται στο παρακάτω ονειρεμένο ποίημα:

"Ο άγνωστος"

Στα σκοτεινά έγκατά μας 
κατοικεί κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας, 
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος, 
με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος 
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας. 

Θλιμμένος περιπαιχτικός ή και χαρούμενος, 
αόρατος μας κυβερνά· 
δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο 
και δίνει την απάντηση. 
Τα παρελθόντα μάς θυμίζει 
και τα μέλλοντα μας προμυνά. 

Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους. 
Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις, 
εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει 
κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας 
για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.

(Ποίηση: Κώστας Στεργιόπουλος, από τη Συλλογή: Η σκιά και το Φως, 1960)

Απλές κινήσεις

Κάποιες φορές, δεν χρειάζονται ακριβά δώρα ή βαρύγδουπες δηλώσεις. 

Απλές κινήσεις, αρκούν για να τα πουν όλα.

Τι μας λείπει πραγματικά;

Το ότι η κοινωνία μας είναι παράλογη, νομίζω κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το αμφισβητήσει.

Το ότι είναι επίσης, γεμάτη αντιφάσεις και παράδοξα, νομίζω πάλι κανείς δεν θα το αμφισβητήσει.

Μια παρατήρηση των τελευταίων μηνών είναι ότι, όποτε κυκλοφορήσει κανείς βράδυ, ειδικά Π-Σ-Κ, σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας, θα δει καφετέριες και εστιατόρια γεμάτες με κόσμο. Πηγαίνετε Ψυρρή και Μοναστηράκι και θα αντιληφθείτε τι εννοώ. Επίσης, κατά τις εορτές των Χριστουγέννων που μας πέρασαν, η πληρότητα σε χειμερινούς προορισμούς ήταν τεράστια (άγγιξε το 90% συνολικά πανελλαδικά, με πολλά μέρη να φτάνουν το 100%), ενώ το ίδιο φαινόμενο καταγράφηκε και το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε πολλούς νησιωτικούς προορισμούς, που μάλιστα δεν θεωρούνται και από τους πιο οικονομικούς (Κρήτη, Σαντορίνη, Κέρκυρα, Ρόδος).

Και το ερώτημά μου ήταν και είναι: πού τα βρίσκουμε εμείς οι Ελληνάρες τα κόλυβα και συνεχίζουμε να κάνουμε μνημόσυνα (αντί μνημόνια όπως μας έχουν επιβληθεί); Μήπως είναι ξένα; Μήπως είναι δικά μας και τα κρύβαμε τόσα χρόνια σε κανένα στρώμα από κάτω; Μήπως τα παίρνουμε ξεδιάντροπα από τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς;

Και έρχεται σε όλα αυτά, να προστεθεί ως απόδειξη του τραγελαφικού παράδοξου που μας περιβάλλει, η συγκεκριμένη ανακοίνωση του ΣΕΒ προ ημερών, που αποτυπώνει ακριβώς την ίδια διαπίστωση που με κατατρέχει τους τελευταίους μήνες, για να αντικρουστεί κατόπιν από άλλη ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών που ερμηνεύει αλλιώς τα γεγονότα, ως γνωστόν!

Αναλογιστείτε λοιπόν, ότι αν οι ειδικοί επί των οικονομικών διαφωνούν μεταξύ τους ως προς την ερμηνεία των στοιχείων και των προβλημάτων που μας ταλανίζουν, πόσο άραγε απέχουμε από την επίλυση των πραγματικών αιτιών που μας στοιχειώνουν και πόσο απέχουμε από το να δοθεί επιτέλους μια εξήγηση για το πού έχουν πάει τα τάλαντα που μας λείπουν...

Τελικά, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας λείπει σήμερα πραγματικά: τα λεφτά; η κοινή λογική; η κοινή διάθεση συνεννόησης; η κοινή πατρίδα;

Και αν λείπουν όλα αυτά, πώς θα έρθει η πολυπόθητη επανάσταση; Ή μήπως δεν μας λείπει πραγματικά αυτή η επανάσταση και βολευόμαστε με αυτά που έχουμε ή πιστεύουμε ότι έχουμε;

"Where's the Revolution"

by Depeche Mode

Μας λείπει τελικά αυτό που δεν έχουμε ή μας λυπεί αυτό που έχουμε; 

Και αν επεκταθούμε σε ευρύτερο, παγκόσμιο επίπεδο, εκεί τα πράγματα και οι καταστάσεις γίνονται ασύλληπτες, όπως εξάλλου ασύλληπτοι παραμένουν και οι βασικοί υπεύθυνοι αυτής της ιστορίας...

I will be chasing a starlight...

"Starlight"

by Muse

Far away

The ship is taking me far away

Far away from the memories

Of the people who care if I live or die

The starlight

I will be chasing a starlight

Until the end of my life

I don't know if it's worth it anymore

Hold you in my arms

I just wanted to hold

You in my arms

My life

You electrify my life

Let's conspire to ignite

All the souls that would die just to feel alive

Now I'll never let you go

If you promised not to fade away

Never fade away

Our hopes and expectations

Black holes and revelations

Our hopes and expectations

Black holes and revelations

Hold you in my arms

I just wanted to hold

You in my arms

Far away

The ship is taking me far away

Far away from the memories

Of the people who care if I live or die

And I'll never let you go

If you promise not to fade away

Never fade away

Our hopes and expectations

Black holes and revelations

Our hopes and expectations

Black holes and revelations

Hold you in my arms

I just wanted to hold

You in my arms

I just wanted to hold

Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που κυνηγάνε στις μέρες μας, λίγο φως...

Όνειρα δεν έχουν τα κοτόπουλα μπουτάκια...;

Ένας εθισμός, όπως κάθε εθισμός, είναι σοβαρό πράγμα. Αν μάλιστα αυτός ο εθισμός αφορά την έκφρασή σου, τότε σχεδόν μεταφράζουμε τον εθισμό ως μια λύτρωση από άγνωστη, μα αδιάκοπη, του πνεύματος πνιγμονή.

Κάπως έτσι, λειτουργεί και ετούτο εδώ το πολυσύχναστο (λέμε τώρα!) blog για μένα...

Και εκεί που σκέφτομαι να παύσω και να σωπάσω δια παντός, έρχεται το κάτωθι υπέροχο τραγουδάκι και μου λέει "προχώρα"! Σίγουρα δεν με θέλει όλη η χώρα, αλλά νιώθω ότι είναι τόσα αυτά που έχω να πω ακόμα... Είτε κλωθογυρίζοντας, είτε επαναλαμβάνοντας τα ίδια, είτε υβρίζοντας θεούς και δαίμονες, είτε διαλέγοντας τελικά "το φαρδύ το δρόμο", όπως έλεγε ο μεγάλος ποιητής Καμπανέλλης, "εκεί που η ζωή είναι χύμα, το αστείο, η βλαστήμια, τα όσια και τα ιερά, ο άγιος και ο θεομπαίχτης...". Συγχωρέστε με λοιπόν, αν γίνομαι όσο δεν πάει υβριστικός και αθυρόστομος, αλλά η ζωή η ίδια είναι χειρότερη και αυτό θέλω να αναδείξω όποτε επικαλούμαι τέτοιους χαρακτηρισμούς... Η ζωή είναι χύμα... Όπως, εξάλλου και η ζωή και η θεματολογία αυτού του blog, ήταν-είναι-και θα παραμείνει χύμα. Κάθε τι λοιπόν, που δύναται να κινεί τα νήματα του νου και να βγάζει ένα μικρό συμπέρασμα ή έναν ασήμαντο προβληματισμό, κάθε απόχρωσης και διάστασης, έντασης ή δυναμικής, θα καταγράφεται πλέον σε αυτή εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, σε πείσμα όλων των αναλωτικών δυνάμεων που σκοπεύουν να παύσουν κάθε εθισμό...

"Παμ παμ"

Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς

Εκτέλεση: Μακρινά Ξαδέρφια