Τα χειμερινά Στράτια...

Είναι κάποιοι ζητιάνοι, που κυκλοφορούν στους δρόμους αυτές τις μέρες, διαφορετικοί από τους συνηθισμένους, ή πιο σωστά, ίδιοι σε όλα με τους γνωστούς μας ζητιάνους, παρεκτός από ένα σημείο: οι πρώτοι δίνουν, ενώ οι δεύτεροι ζητούν. 

Ονομάζονται Rogatores, και έχουν ξεκινήσει να ζητιανεύουν (υπενθυμίζω δίνοντας), από πολύ παλιά, ήδη από τα αρχαιοελληνικά χειμερινά Διονύσια. Με της κάθε εποχής τις προσθήκες και αφαιρέσεις, φτάνουν μέχρι σήμερα και ανα-βιούν στους δρόμους της Καστοριάς, χορεύοντας όμως πάντα στους ίδιους ρυθμούς: αυτούς των χτύπων της καρδιάς, των χτύπων της μάνας γης. 

Είναι βλέπετε αυτοί οι χτύποι της καρδιάς που κλωτσούν, που αναζητούν διέξοδο, που θέλουν να ενωθούν και κραυγάζουν έντονα με ταμπούρλα και τρομπέτες. 

Φωνάζουν… 

Τι φωνάζουν, άραγε…; 

Ίσως, ότι το μεγαλύτερο πράγμα που μπορείς να πάρεις σε τούτη τη ζωή, είναι το να δώσεις… 

Τι να δώσεις, όμως…; 

Να δώσεις ενέργεια, έμπνευση, ρυθμό, χορό, παλμό… Και μέσα από τον κάθε σου παλμό να δώσεις όλους σου τους παλμούς, και μέσα από όλους τους παλμούς ολάκερη την καρδιά σου και τελικά μέσα από την καρδιά σου να δώσεις ολόκαυτη τη ψυχή σου… 

Τα Ραγκουτσάρια, αν έχουν επιβιώσει, παρά τις αμέτρητες λαογραφικές προσμίξεις, τολμώ να εικάσω ότι το χρωστούν στην καθαρότητα του σκοπού τους: στη συμπόρευση των ψυχών! Δεν ζητούν λοιπόν, τίποτε άλλο οι συγκεκριμένοι ζητιάνοι, παρά να ενωθούν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.


Υ.Γ.: Προς το αγόρι της Νέας Ορλεάνης: αγαπητέ Κώστα, αντιγράφω από το δεύτερο link που παρέθεσα ανωτέρω: «Η αναλογία με τις μεγάλες μπάντες πνευστών της Νέας Ορλεάνης στις Η.Π.Α., που δημιούργησαν την ορολογία και το παγκόσμια καθιερωμένο μουσικό είδος της τζαζ, είναι εμφανής». Βλέπεις λοιπόν, φίλε μου ότι μερικές φορές στη Δύση ενυπάρχει η Ανατολή και τανάπαλιν… σαν να λέμε -ή πιο σωστά, σαν να ξαναλέμε- ότι «φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά…» και άντε να το ξεμπλέξεις το πράγμα…