Ε.Β.Κ.Ε.


Πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά; Θα χρησιμοποιούσα τον όρο χαοτικές σαν τον πιο αντιπροσωπευτικό και περιγραφικό.

Ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος και θα πλέεις στην κυματιστή αβεβαιότητα της καθημερινότητάς σου. Θα προσπαθείς να βρεις άγκυρες με πολλά ονόματα, όπως παιδιά, δουλειά, γονείς, για να σε στεριώσουν κάπου... Πάντα όμως θα κλωνίζεσαι, πάντα θα είσαι στην πραγματικότητα γυμνός στις θύελλες... και θα κρυώνεις, όπως σήμερα που έπεσε απότομα η θερμοκρασία.

Ημέρα εκμυστηρεύσεων η σημερινή, από άτομα που θαυμάζω. Ημέρα που οι αλήθειες περνούν από μπροστά μου, αναζητώντας μια ζεστή γωνιά να κουρνιάσουν. Και εγώ ανοίγω τα αυτιά μου, ανοίγω και τα μάτια μου και τις αφήνω να με διαπεράσουν. Το κρύο αυτών των αληθειών είναι πολύ πιο τσουχτερό από το κρύο της ατμόσφαιρας...


"Τι σε νοιάζει εσένα"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Ροβένα Αλευρά



Αγαπητή κα Ε.Β., είστε μαγκάκι ως εκεί που δεν πάει!



"Μετρώ τα κύματα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου



Αγαπητή Κ., πότε πάνω πότε κάτω είναι ετούτη η ζωή, σαν τα κύματα...
"Ελευθερία χωρίς αγάπη, είναι ποτάμι χωρίς νερό..."
Αγάπη χωρίς ελευθερία, όμως τι είναι; (Να υποθέσω) Νερό χωρίς ποτάμι...



"Ταξίδι"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου



"Στάση, κορίτσια που 'χω χάσει"
Αγαπητή Ε. μπες μέσα, κάνει κρύο... Ίσως σε κάποια άλλη ζωή!




Υ.Γ.: Α, ρε Πορτοκάλογλου, πόσο βαθύς γνώστης των ανθρωπίνων σχέσεων είσαι;!