Το λουλούδι της ερήμου

Παίρνεις να δεις μια ταινία (Το λουλούδι της ερήμου), έτσι χαλαρά να περάσει το βράδυ σου. Και με τι έρχεσαι αντιμέτωπος; Με τα μεγαλύτερα ίσως ερωτήματα της επιστήμης της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, συμπυκνωμένα μέσα σε μια κινηματογραφική μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας που θίγει ένα άξιο λόγου και συζήτησης θέμα: την κλειτοριδεκτομή σε φυλές και χώρες, πολύ διαφορετικές από τις δυτικές.

Μέσα από την πανέξυπνη και σφαιρικά φωτισμένη, πλοκή της ταινίας φανερώνεται το πιο σπουδαίο, το πιο περίπλοκο και ίσως το πιο προκλητικό θέμα της ανθρωπότητας, αυτό της διαφορετικότητας των αντιλήψεων και πρακτικών.

Το σύνηθες και απόλυτα φυσιολογικό (σε τέτοιο βαθμό φυσιολογικό που το αντίθετό του ανήκει στη σφαίρα του αδιανόητου) για τον έναν, είναι εντελώς ξένο και ασύνηθες για τον άλλον. Ο τρόπος που μεγαλώνει ο ένας είναι εξ' ορισμού διαφορετικός από τον τρόπο που γαλουχείται ο δεύτερος, που με τη σειρά του είναι εντελώς άλλος από τον τρόπο που ανατρέφεται ο τρίτος κοκ...

Ένα ερώτημα όμως βασανίζει από χτες το μυαλό μου, που χρειάζομαι και τις ιατρικές μου απόψεις για να το προσεγγίσω: "ποιά τα όρια ανοχής της διαφορετικότητας"; Και ειδικά σήμερα, σε μια σχεδόν ολοκληρωτικά παγκοσμιοποιημένη κοινωνία... Το ίδιο ερώτημα λαμβάνει άλλες διαστάσεις όταν το διατυπώνεις από θέση μέλους της κοινωνίας στην οποία αναφέρεσαι και άλλες από θέση μη μέλους της εν λόγω κοινωνίας...

Συνειδητοποιώ λοιπόν, ότι η διαφορετικότητα ρέει μέσα σε κάθε είδους ανθρώπινη σχέση και την διαμορφώνει καθοριστικά. Οι παράγοντες που την γεννούν και την ανατρέφουν αυτήν την διαφορετικότητα βέβαια, είναι ένα τεράστιο θέμα συζήτησης, καθώς σε αυτό το σημείο εισέρχεται η θρησκεία, η τύχη, η παιδεία, τα γονίδια... Άστα βράστα, δηλαδή!

Αγαπητοί μου, δεν σας κρύβω ότι αυτή η ταινία ταρακούνησε λίγο την εικόνα που είχα για την έννοια της διαφορετικότητας... και μου την έμπλεξε περισσότερο, δημιουργώντας μου περισσότερα ερωτηματικά και κάνοντας Ιατρική και Κοινωνική Ανθρωπολογία να βρεθούν αντιμέτωπες!

Υ.Γ.: Τελικά, ο σοφός καθηγητής μου και καλός φίλος, που αντίκρυσα πριν λίγες μέρες στο χωριό, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι "δυστυχισμένος είναι μάλλον αυτός που καθώς μεγαλώνει, λιγοστεύει τα ερωτήματά του αντί να τα πληθαίνει..."