Λίγο πιο κοντά...

Τα πρόσωπά τους ήρθαν λίγο πιο κοντά μας χτες βράδυ. Το καλοκαιρινό τρίγωνο, ο αστερισμός του Κύκνου, ο διπλός αστέρας Albireo, ένα σφαιρωτό σμήνος, το νεφέλωμα του Ωμέγα (μαιευτήριο νέων επίδοξων αστέρων), ένας κόκκινος υπεργίγαντας, ένας άσπρος νάνος με το δακτυλιοειδές στολίδι των σκονισμένων απομειναρίνων μιας ζωής που κανείς δεν έμαθε πώς ήταν, και φυσικά ο κυρίαρχος του ουρανού αυτήν την εποχή, ο κύριος Δίας με τρεις από τους μπράβους του, τους δορυφόρους του, που δεν τον αφήνουν στιγμή μόνο, μας αποκάλυψαν λίγο από τη φωτεινότητα του προσώπου τους. Είδαμε το λίκνο ενός αστέρα, την πρώιμη εφηβεία του, τις παρέες του, το ζευγάρωμά του, την προχωρημένη ωριμότητά του, το γήρας του, το θάνατό του, τα απομεινάρια της ζωής του... Ο αέναος κύκλος των θαυμάτων, βρίσκεται εκεί, κατά φάσεις και κατά διαστήματα, να μας υπενθυμίζει ότι ο χρόνος είναι μια πολύ σχετική έννοια και διάσταση...

Με μια παρέα εραστη-τεχνών αστρονόμων, πάνω σε μια κορυφή ενός βουνού, περί την μισή ωρίτσα απο την Μυτιλήνη, κρυφά από την κυρα-Σελήνη που δεν είχε προλάβει ακόμα να ανατείλει, με λίγο αεράκι να μας δροσίζει τα σωθικά, βρεθήκαμε να συνομιλούμε και να συνπαρατηρούμε τα φώτα της συμπαντικής μας πόλης... Άνθρωποι εμείς, βλέπαμε το ίδιο μας το παρελθόν κατάματα, άφοβα, έτσι όπως ένα παιδί παίζει με την φωτιά χωρίς να ξέρει τους κινδύνους. Φανταζόμαστε, κάνουμε όνειρα... όλα αυτά όμως στη δική μας γειτονιά, καθώς εκεί παραέξω, ο κόσμος έχει άλλους κανόνες, άλλη συμπεριφορά.

Ως την επόμενη Αστροβραδιά λοιπόν...

Λεωνίδα, να είσαι καλά, να συνεχίζεις να μας εμπνέεις!

(Δίας)