Στο σημερινό αλλαλούμ,
με αυτούς που δεν μπορούν άλλο να ακούν,
εκείνους που δεν ξέρουν να ακούν,
και όλους τους άλλους που δεν μάθαν ποτέ πώς να τα πουν,
αυτά που τους απασχολούν,
Τους αφιερώνω την κάτωθι τραγουδάρα του απύθμενου Γκάτσου...
"Ήρθε ο καιρός"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Δημητράτος
Ήρθε πράγματι ο καιρός;
Με αφορμή τη σημερινή πανσέληνο,
που τόσο λατρεύουμε,
που απολαμβάνουμε να αντικρύζουμε,
που τόσο πολύ έχουμε συμβολοποιήσει
και τραγουδήσει...
Ήθελα απλά να υπενθυμίσω, ότι όλα αυτά,
είναι απλώς η μια πλευρά του φεγγαριού,
αυτής που μας "προβάλλεται" από το σύστημα,
εν προκειμένω το πλανητικό μας σύστημα...
ή σε πολλούς γνωστό ως "star system"...
Θα ήθελα όμως να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά,
τη "σκοτεινή" τη λεγόμενη, αυτή που λίγοι αναλογίζονται,
ακόμα πιο λίγοι έχουν ψάξει
και ελάχιστοι -αστροναύτες μόνο-
έχουν πραγματικά αντικρύσει.
Αυτός ο δυισμός,
οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος,
τα δυο πρόσωπα του φεγγαριού,
υπάρχει γενικά γύρω μας.
Παραθέτω έναν διάλογο -ίσως υποθετικό, ίσως αληθινό-
μεταξύ του Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι,
όπως τον βρήκα από το Νότη Μαυρουδή, πηγή από εδώ,
που αποτυπώνει νομίζω αυτόν τον δυισμό:
"-Το ξέρεις βέβαια Μάνο ότι είμαστε οι δύο σπουδαιότεροι Έλληνες συνθέτες;
-Ναι βέβαια, αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Θέλει να βαράει παλαμάκια και να χορεύει ζεϊμπέκικα.
-Εγώ πάντως Μάνο, θα ηγηθώ, θα βγω σε λεωφόρους και στάδια και πλατείες και θα γίνω σύμβολο. Έχω το λαό μαζί μου.
-Εγώ δεν έχω τον λαό μαζί μου Μίκη. Αλλά δε με αφορά. Με αφορά η μουσική, ο έρωτας, η ελευθερία και η ευαισθησία. Ό,τι δηλαδή περιφρονεί αυτός ο τόπος.
-Μάνο, θα πεθάνεις πρώτος φοβάμαι.
-Ναι Μίκη. Αλλά ίσως ζήσω περισσότερο."
Αυτός ο δυισμός αναφέρεται ουσιαστικά,
-σε αυτούς που ενδιαφέρονται στη ζωή τους πρωτίστως για τους προσ-διορισμούς
που θα κατακτήσουν,
(επιθετικούς προσδιορισμούς πχ "ο μποντυμπιλντεράς", "ο γυμνασμένος", "ο μάγκας", "ο μάτσο", ο έτσι, ο αλλιώς, ο σουπερ ουάου κλπ, κολακευτικούς προσδιορισμούς που σχολιάζουνται στο facebook, και βιογραφικούς προσδιορισμούς που απαιτούνται πλέον σήμερα για τους κάθε μορφής διορισμούς...)
-και σε αυτούς που ενδιαφέρονται στη ζωή τους πρωτίστως για τους προ-ορισμούς
που θα κυνηγήσουν,
(τους προ-ορισμούς που θα εννοήσουν, που θα κατασκευάσουν, που θα αξιωθούν, με γνώμονα να έρθουν σε επαφή με τους πρωταρχικούς και αρχέγονους του σύμπαντος ορισμούς...)
Αναλογιστείτε κάτι ακόμα:
η φωτεινή πλευρά του Φεγγαριού κοιτά μόνο προς τη Γη
και τα ανθρώπινα,
ενώ η σκοτεινή πλευρά έχει στραμμένα τα μάτια της στο σκοτεινό Σύμπαν
και τα μυστικά του.
Να σημειωθεί τέλος,
ότι η σκοτεινή πλευρά είναι εκείνη με τα περισσότερα τραύματα πάνω της,
επειδή ακριβώς εκτείθεται στο άγνωστο
και μας προστατεύει σαν ασπίδα από τους βίαιους μετεωρίτες,
εν αντιθέσει με την εσωτερική φωτεινή πλευρά
που φαίνεται εξασφαλισμένη κατά κάποιον τρόπο
και αδιάφορη για το τί γίνεται στην πλάτη της.
Κλείνοντας να καταθέσω, τους περι-ορισμούς των ανωτέρω προσεγγίσεων αυτών των απόψεων, της διττής ερμηνείας των φαινομένων και τις διαφορετικές οπτικές των εικόνων που μπορεί να εγείρουν ενστάσεις.
Όλα δεκτά.
Εξάλλου, όλα ανεκτά, σε έναν πλανήτη
που δε ρωτά και έτσι
δεν αγανακτά...
Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια σπουδαία λέξη.
Συνειδητοποίησα ετυμο-λογικά
τη σημασία της, χωρίς να πιστοποιώ ότι
είμαστε έτοιμοι-λογικά
να μπορούμε εμείς οι άνθρωποι,
στο μέλλον, σε κάθε δύσκολη απόφαση,
απέναντι σε κάθε δύσκολη κατάσταση που μας προσμένει,
να τη χρησιμοποιούμε και να γευόμαστε την αξία της.
Ο λόγος, είναι ότι πριν τη λογική χρήση της λέξης ταύτης,
μπαίνει σαν σφήνα -σαν διάβολος θα έλεγα καλύτερα-
το συναίσθημα και τα καλόπαιδά της, όπως
ο φόβος, ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός, η άρνηση.
Ο λόγος, για τη λέξη "συγχωρώ".
Αντιλήφθηκα ότι ουσιαστικά μιλά για το "να χωρέσει μαζί και ο άλλος", από το συν-χωρώ, δηλαδή το να επιτρέψουμε σε κάποιον να χωρέσει μαζί μας. Σπουδαίο πράγμα για μια κοινωνία. Θεμέλιο της κοινωνίας, θα έλεγα πιο σωστά, ώστε να χωρέσουν μαζί και να συνυπάρξουν τόσοι άνθρωποι. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι. Και προσέξτε, είναι κίνηση ενεργητική, από τον έναν στον άλλον. Σαν να του κάνουμε αυτό που λέγαμε μικροί και αθώοι, "έναν κώλο πιο πέρα", στα πεζούλια της γειτονιάς του χωριού (για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να τα ζήσουμε κάποτε), ώστε να κάτσει και αυτός ο άλλος. Αυτός ή αυτή που μας πλήγωσε. Αυτός ή αυτή που ίσως δεν πρόσεξε και έκανε λάθος. Αυτός ή αυτή που ίσως εμείς δεν προσέξαμε και έκανε λάθος... Μύλος...
Και σαν πρόσταγμα προς όλους μας, έχει απίστευτο νόημα η λέξη: συγ-χώρα. Μαζί, να γίνουμε δηλαδή, μια χώρα! Μια χώρα και πολύς Χώρος για όλους. Και βλέπουμε για τα μετά... (για το Μετα-νεωτερισμό, το Μετα-διαφωτισμό, τη Μετα-φυσική, τη Μετα-covid εποχή...).
Σπουδαίο πράγμα η ετυμο-λογία του κόσμου (των λέξεων). Φαίνεται όμως ότι
απασχολεί όσους αναζητούν την κοσμο-λογία και τα μυστικά της.
Λογικού ετύμου λοιπόν, η λέξη συγ-χωρώ για μια κοινωνία. Είναι όμως άραγε Λογικού ετοίμου οι χρήστες της; (τόσο οι χρήστες της λέξης όσο και οι χρήστες της κοινωνίας μας;)
Σκεφτόμουν να γράψω πολλά για το θέμα σήμερα.
Άκουσα όμως κάτι που νομίζω λέει ακόμα περισσότερα,
ως γενικότερο απόσταγμα παρελθούσης και μελλοντικής
κριτικής και -κυρίως- αυτοκριτικής.
από το έργο: "Αμμόχωστος Βασιλεύουσα"
Ποίηση: Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Μουσική: Μάριος Τόκας
Σε όλες τις παρουσιάσεις της επιστημονικής κοινότητος πλέον, είναι απαραίτητο να δηλωθεί η "σύγκρουση συμφερόντων" των ομιλητών στην αρχή. Τι είναι αυτή η σύγκρουση; Ότι ξεκαθαρίζει πόσο μπορεί η ομιλία να είναι πειραγμένη ή κατευθυνόμενη ή επηρεασμένη από τους σπόνσορες. Πόσο δηλαδή τα "θέλω" της εταιρείας, διαμορφώνουν τα "πιστεύω" του επιστήμονα.
Για τέτοια conflicts θέλω να μιλήσω σήμερα. Για τη σύγκρουση κάποιων "θέλω" με κάποιων "πιστεύω".
Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πραγματικά τέτοια conflict, αλλά πιστεύω ενδόμυχα ότι μάλλον θέλω τελικά να εθελοτυφλώ στο τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει πραγματικά...
Το ερώτημα εστιάζεται στο τι γίνεται όταν ένας ποιητής επιστήμονας θέλει να συνταιριάζει την φαντασιακή δημιουργία της ψυχής του με την πραγματιστική λειτουργία του μυαλού του;
Τι γίνεται επί της ουσίας, όταν μια αποδημητική ψυχή η οποία αναζητά σαν το πουλί την ουράνια γαλήνη, συναντά την αποδομητική νόηση ενός ανήδονος ανθρώπου που βρίσκει το κενό (του) σε κάθε τι γεμάτο;
Αλλά, ας το δούμε και αντίστροφα. Γιατί να πρέπει να είναι σε συγκρουσιακό περιβάλλον αυτά τα δυο στοιχεία; Δεν μπορούν να συνυπάρξουν;
Η άποψή μου, η θέση μου και η εμπειρία μου, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορούν να συνυπάρξουν εξαιρετικά σπάνια και δύσκολα κάτω από το ίδιο σώμα και μέσα στο ίδιο πνεύμα. Ως αποτέλεσμα το conflict of interest προσεγγίζεται καλύτερα ως interest of conflict, κοινώς κάποιος καταλήγει να τρώγεται με τα ρούχα του, σαν ένας σκύλος που κυνηγά την ουρά του. Και αν είναι μακριά η ουρά, έχει καλώς, διότι ίσως κάποτε μπορέσει να την πιάσει, αλλά αν η ουρά του είναι κοντοκουρεμένη, τότε οι κύκλοι θα είναι ατέρμονες και α-τέμνοντες...
Η αποδοχή της αυτο-διάλυσής σου ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης των εξ ων συνετέθης, είναι μια πικρή διαπίστωση. Που τελικά σε αφήνει παγερά μόνο. Και αδιάφορο.
Και πώς βρίσκεις δύναμη να ισορροπήσεις τα υλικά που σε συν-θέτουν ή καλύτερα σε αντι-θέτουν; Πώς μπορείς τελικά να μιλήσεις με πραγματογνωμοσύνη για κάτι χωρίς να νιώσεις ότι κατευθύνεσαι από κάπου; Πόσο μη-conflict τύπος είσαι; Και κυρίως, πόσο αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι, ώστε είτε να απευθυνθείς στον ψυχίατρό σου -αν έχεις τα κότσια- είτε να τα παρατήσεις;
Ο κορωνοϊός μας τα έφερε όλα φάτσα φόρα...
Και όλα είναι εδώ. Πάντα ήταν εδώ. Και θα παραμένουν εδώ. Το "εδώ" είναι το ανθρώπινο μυαλό, που ξενυχτά, βασανίζεται, μα και αναπαύεται, βαυκαλίζεται, βραχυκυκλώνει, ασθενεί και δυναμώνει. Εδώ είναι και οι Άνθρωποι και τα ανθρωπάκια. Εδώ τα ζώα και τα παπάκια...
Με λίγα λόγια:
"Ξενύχτησα στην πόρτα σου"
Στίχοι: Γιώργος Κανελλόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης
Ευτυχία.
Αυτή είναι μια άλλη λέξη παρεξηγημένη. Σε συνέχεια προηγούμενου post που μιλούσε για τη Δημιουργία, σήμερα θα πω δυο λόγια για την Ευτυχία. Συνήθως όταν ευχόμαστε σε γιορτές, γενέθλια, επετείους κλπ πολύ συχνά ευχόμαστε Ευτυχία, Δημιουργία κλπ κλπ... Άρα, αυτές οι δυο κυρίες πάνε συνήθως μαζί.
Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας τη λέξη Ευτυχία, οι περισσότεροι εννοούμε μάλλον το να έρθει μια "καλή τύχη". Και καλή τύχη, είναι φυσικά, κάτι καλό που μας τυχαίνει. Ένας καλός φίλος, ένας καλός σύντροφος, μια καλή δουλειά, ένας καλός μισθός, καλή υγεία. Οπότε το πρώτο συνθετικό, το ευ- κατευθύνει τη σκέψη σε όλα εκείνα τα πολλά που θεωρούμε καλά. Έλα όμως, που ουκ εν τω πολλώ το ευ, άρα κάπου διαπράττουμε ένα σφάλμα λογικής στην προσπάθεια προσδιορισμού της πραγματικής ευτυχίας μας.
Για μένα, η καλή τύχη δεν είναι αυτό που θα σου τύχει να είναι εκ των προτέρων ή από μόνο του ή κατά γενική ομολογία και αποδοχή καλό, αλλά να το αποδεχτείς εσύ ως καλή τύχη που το γνωρίζεις και σου έτυχε μπροστά στο σύντομο διάβα της ζωής σου. Καλή τύχη είναι ότι μπορείς και το αντιλαμβάνεσαι, το γεύεσαι, το βιώνεις. Καλή τύχη είναι να τριγυρνάς σε άγνωστα μέρη όχι φοβισμένος, μα παθιασμένος για εμπειρίες και για βιώματα, σε τούτη τη σύντομη ζωή. Εδώ, ίσως σας έρχονται στο νου άνθρωποι που έχουν δηλώσει ότι έπαθαν πχ καρκίνο και αυτό τους έκανε να δουν τη θετική πλευρά του πράγματος, δηλαδή ότι τους έκανε να νιώσουν εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Τους προσδιόρισε καλύτερα στον συμπαντικό χάρτη. Μάλιστα κάποιοι το ορίζουν και ως δώρο. Και έτσι είναι πράγματι.
Κάπως έτσι, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε και τον κύριο-Κορωνοϊό. Θα πείτε τώρα, πάει αυτός τρελάθηκε τέλλλλεια (που λένε και στην Κύπρο). Και όμως, πότε άλλοτε και πώς αλλιώς θα μας δινόταν η ευκαιρία να αντιληφθούμε την ευθραυστότητα της ζωής, να συνειδητοποιήσουμε τον τρόμο των ανθρώπινων κινήσεων μπροστά στην αβεβαιότητα και στο άγνωστο, να νιώσουμε τα όρια του επιστητού και τα όργια του επιστημονικού, τις αθλιότητες των πολιτικών και τους άθλους των ταπεινών εργατικών;
Ευτυχία είναι να σου τυχαίνουν λοιπόν, τα πάνδεινα (και κατ' επέκταση και τα πάνδημα, όπως τώρα) και εσύ να νιώθεις τυχερός, γιατί μπορείς να δεις τη σημασία όλων αυτών που σου τυχαίνουν και να βγάζεις κάτι από όλα αυτά, ως απόσταγμα.
Ευτυχία τελικά, δεν είναι να σου έρχεται κάτι καλό. Αλλά να αναζητάς το καλό σε κάθε τι που σου έρχεται. Αυτός είναι ο πραγματικά ευτυχισμένος. Αυτός που μπορεί να το κάνει αυτό.
Μια εξαιρετική δουλειά, ένα εξαιρετικό site σχετικό με την Προφορική Ιστορία του τόπου μας.
Θυμάμαι το μάθημα της Προφορικής Ιστορίας στο Παν/μιο Αιγαίου, ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ως περιεχόμενο, σε αντιδιαστολή με την καθηγήτρια που το δίδασκε η οποία ήταν μια από τις πιο αδιάφορες ως περιεχόμενο... Και θυμάμαι την ομορφιά που είχα ανακαλύψει με αφορμή αυτό το μάθημα, στις αφηγήσεις των κοινών ανθρώπων με τις μυριάδες αποχρώσεις της Ιστορίας. Τότε, ήταν που κατάλαβα ότι η Ιστορία δεν είναι μία και δεν γίνεται να είναι μία... Η Ιστορία, είναι η Ιστορία του καθενός μας, ως ανθρωπολογικό εξατομικευμένο πρίσμα αντίληψης των γεγονότων ή έστω κάποιων από τις πολυπρισματικές πλευρές τους.
Δεν θα ξεχάσω επίσης, και τους δικούς μου παππούδες που μου εξιστορούσαν ενδιαφέρουσες ιστορίες πολέμου μα και ειρήνης σαν ήμουν παιδί. Τότε, όπως και τώρα, με σαγήνευε η γαλήνη στα πρόσωπά τους και η πραότητα στη φωνή τους, ακόμα και όταν περιέγραφαν τα πιο αποκρουστικά γεγονότα της ανθρώπινης φύσης εν καιρώ πολέμου και βιαιότητας.
Πολλά συγχαρητήρια στους δημιουργούς της συγκεκριμένης ιστοσελίδας istorima.org και στις 50.000 ιστορίες που έχει καταγράψει ως τώρα.
Μια ενδεικτικά, είναι η συγκεκριμένη, που μιλά για δυο τόπους που γνωρίζω καλά. Έναν, στον κάβο Μαλιά και έναν άλλον, στη Λεμεσό.
Δημιουργία.
Μια λέξη που ξαφνικά απόψε μου φανέρωσε για πρώτη φορά μια ξεχωριστή πλευρά της, τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Με πρώτη λέξη τον "Δήμιο-" και δεύτερη το "έργο", ένιωσα ότι η δύναμη της λέξης και του νοήματος που κουβαλά αυτή η λέξη, κρύβεται στην καταστροφή. Η Δημιουργία λοιπόν, θα μπορούσε να εκλειφθεί ως "έργον" της "καταστροφής", το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που εστιάζει κανείς εκ πρώτης όψεος ή πιο σωστά εκ πρώτης αναγνώσεως της λέξης.
Για να Δημιουργήσεις πρέπει να καταστρέψεις.
Ο γλύπτης καταστρέφει και σφυρηλατεί (κατά το "λεηλατεί") την πέτρα για να βγάλει ένα άγαλμα θεάρεστο, πχ τον Δισκοβόλο ή τον Ερμή του Πραξιτέλη. Όλοι εστιάζουν όμως στο τελικό προϊόν, στο άγαλμα. Κανείς δεν μιλά για τα κομμάτια που αποκολλήθηκαν, που συνετρίβησαν, που πετάχθηκαν στα μπάζα. Το ένα μέρος της πέτρας το ονομάσαμε άγαλμα και το υπόλοιπο απλά μπάζα, σκόνη και θρύψαλα... Για να βγει το άγαλμα όμως, έπρεπε κάποια κομμάτια της πέτρας, της πρώτης ύλης δηλαδή, να θυσιαστούν, να βγουν από τη μέση, να αφήσουν χώρο για τα υπόλοιπα. Και ο Δημιουργός, ως ένας άλλος δήμιος, καρατομώντας όλα αυτά τα μικρά κομμάτια της πέτρας, ξεσκίζοντας φλεσκίδια από την ίδια σάρκας της πρώτης αυτής ύλης, καταστρέφοντας με το καλέμι, χαράσσοντας, διαμορφώνοντας, σμιλεύοντας, διαχωρίζοντας, τελικά δίνει μορφή σε κάτι που μέχρι τότε δεν υπήρχε.
Έτσι κάπως, γίνονται και με τα υπόλοιπα "γλυπτά" της ζωής μας. Πρέπει να πνίξουμε μέσα μας συναισθήματα πρωτόγονα (πρώτης ύλης), να συνθλίψουμε προθέσεις και διαθέσεις, να απογυμνώσουμε από συναισθήματα -σε μια προσπάθεια κάθαρσης τύπου αρίας φυλής- τις πρώτες μας ανάγκες, να πετάξουμε τις εξώτερες στιβάδες που μας συνθέτουν στο πυρ το εξώτερον σε μια διαδικασία εναρμόνισης με όλα τα "κόσμια" που κυριαρχούν στα "εγκόσμια" και η λίστα δεν έχει τέλος...
Από τα μικρά παιδιά μας, όπως τα διαμορφώνουμε, προσπαθούμε να τα Κατακρεουργήσουμε με σκοπό να τα Δημιουργήσουμε. Σπάζοντας (νεύρα, τσαμπουκά, ζαβολιές και πονηριές), νομίζουμε ότι έτσι δημιουργούμε. Ερωτώ όμως ξανά: τι γίνονται όλα εκείνα τα θραύσματα που εκτοξευτήκανε δώθε κακείθε, κακείν κακώς, και αποτελούν από ψυχιατρικής απόψεως τα θραύσματα μιας μνήμης βασανιστικής που συνηθίζει να επισκέπτεται τη ζώσα εμπειρία μας μόνο βραδινές ώρες...;
Ο Δήμιος του οποίου το έργο είναι να καρατομεί, ασχολείται με τα Άκρα. Εκεί εντοπίζεται όλη η μάχη. Έτσι και φας την άκρη, εν προκειμένω την κεφαλή, πάει τελείωσε, έχεις κερδίσει το σύνολο.
Στα Άκρα όμως, φτάνουμε και όταν αποτυγχάνουμε, ως φίλοι, ως γονείς, ως εραστές, ως επαναστάτες, ως Άνθρωποι... Στα Άκρα όταν αποτυγχάνουμε με τον εαυτό μας. Όλη μας τη ζωή προσδοκούμε να φτάσουμε στα όρια μας, στσ' άκρες μας (όπως θα έλεγε ένας Κρητικός) ίσως μέσα από τα τσάκρα μας (όπως θα έλεγε ένας Σανσκριτικός της Τέχνης). Μα όταν τα φτάσουμε και δη τα ξεπεράσουμε, δεν ξέρω αν αντέχουμε αυτό που αντικρύζουμε: θαυμασμό ή σιχαμάρα; Και αναρωτιόμαστε: πρόκειται για καταναγκασμό ή βουβαμάρα;
Πολλές τέτοιες σκέψεις και άλλες ακόμα πιο μπερδεμένες, μου γεννήθηκαν απόψε τυχαίως, μετά από πρόσκρουση πάνω στο φαινόμενο Σπύρος Χρυσικόπουλος, ο οποίος μάλιστα, πάλι εντελώς τυχαία διάβασα κατόπιν, ότι ετοιμάζεται για κάτι ξανά εξωφρενικό και Ακραίο σε λίγες μέρες...
Ένα μικρό δείγμα των μεγάλων αποστάσεων που καλύπτει (μέσα του και έξω του):
"H2O: 2 parts Heart, 1 part Obsession"
"Αλλά αν σκεφτείς τον εαυτό σου για λίγο
ως σύννεφο ή κύμα
θα καταλάβεις ότι δεν μπορείς να κάνεις λάθος
ό,τι και αν κάνεις
γιατί ακόμα και αν κάνεις κάτι
που φαίνεται καταστροφικό,
με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,
στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία
αναπτύσεις ένα είδος αυτοπεποίθησης
και μέσα από την αυτοπεποίθηση
θα εμπιστευτείς τη διαίσθησή σου"
(Alan Watts)
