Το 47 είναι εδώ

Ξύπνημα. Ήρεμο ξύπνημα. Μετά από ύπνο. Μετά από ήρεμο ύπνο. Μετά από πολύ καιρό, ήρεμος ύπνος.

Το να μιλάς τελικά σε κάποιον, αποφορτίζει τις καταστάσεις. Το να ξεκλειδώνεις τη γλώσσα σου και να αφήνεις τις σκέψεις σου να ξαμολυθούν στο σύμπαν -εκεί που πραγματικά ανήκουν, εκεί από όπου προέρχονται εξάλλου- σε βοηθά τουλάχιστον σε ένα πράγμα: να μην τις κρατάς στο μυαλό σου. Διότι, σκέψη που θέλει να εκφραστεί και συ την εμποδίζεις, αποστηματοποιείται, ή πιο σωστά γίνεται εμ-πύημα, μιας και το μυαλό βρίσκεται σε κλειστή κοιλότητα. Και άντε, αν έχεις το χάρισμα μπορεί το εμ-πύημα να γίνει ποίημα και να παροχετευθεί μέσω των δακτύλων σου, μέσω της πένας σου, σε ένα κομμάτι στεγνό και άψυχο χαρτί. Αν όμως δεν έχεις αυτό το τάλαντο, τότε το εμπύημα αρχίζει και κάνει πονοκέφαλο, πυρετό, εφιάλτες, ίδρωτες, αϋπνίες, μυαλγίες, συστηματική αντίδραση... Και τότε χρειάζεσαι φάρμακο. Πάσης φύσεως, προελεύσεως ή συνταγογραφήσεως...

Δεν είναι όμως πιο εύκολο να ανοίξουμε το ρημάδι το στοματάκι μας και να πούμε ό,τι μας βασανίζει; Έτσι, ευθαρσώς. Αναλαμβάνοντας ολάκερη την ευθύνη των λόγων μας. Και όπου διάλο βγει!

Πού ξέρετε; Μπορεί μετά από ένα τέτοιο άνοιγμα λόγου, να ανοίξουν και τα ματάκια μας και τα αυτάκια μας και οι αγκάλες μας και τα φυλλοκάρδια μας.

Κάποιες φορές λοιπόν, εκεί που δεν περιμένεις καμία απάντηση στην ερώτηση "είναι κανείς εδώ;", παρά μόνο την αντήχηση της δικής σου φωνής που τρακάρει στους αένανα κινούμενους πλανήτες και ξαναγυρίζει πίσω, ξάφνου ακούς μια φωνούλα να σου γλυκομιλά, έτσι ήρεμα και σιγανά. Και αυτή η φωνή δεν είναι από το υπερπέραν, αλλά από ένα ουράνιο σώμα που κείται ακριβώς δίπλα σου: από ένα ανθρώπινο σώμα που του ζητάς να σε αγκαλιάσει και αυτό ευθύς αμέσως ανοίγει τις -τσακισμένες- φτερούγες του και σε βάζει και σένα μέσα... Έχει χώρο ακόμα για πολλούς, αυτή η αγκαλιά. Μα πόσους μπορεί να χωρέσει ένα σωματάκι 47 κιλών και 47 χρονών;

"Είναι κανείς εδώ"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Πορτοκάλογλου

Άκου τους χαροκαμένους

Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει την σημερινή μου ημέρα θα ήταν το παρακάτω.

(Συγχωρέστε μου την ένδεια λόγων και εκφράσεων που πολλές φορές με διακατέχει, αλλά αν κάτι που σκέφτεσαι, κάποιοι άλλοι το έχουν πει καλύτερα από σένα, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις;)

"Ήλιε μου σε παρακαλώ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ

Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την ύπαρξή τους και μόνο, δηλώνουν ξεκάθαρα πως: τι και αν προηγήθηκε κοσμική σιωπή ή -πολλώ μάλλον- τι και αν ακολουθήσει κοσμική σιωπή, σημασία έχει ότι αυτή η σιωπή κάποτε έσπασε. Το αδιαίρετο και συνεχές της απέραντης αυτής συμπαντικής σιωπής έχει υποστεί ρήγμα. Μεταξύ του πριν και του μετά, κάπου στριμωγμένο είναι η αλήθεια και χωμένο βαθειά σε αυτό το ρήγμα, υπάρχει το τώρα και λόγο για το τώρα δεν έχει καμιά σιωπή, παρά μόνο η ζωή. Λόγο έχει η ζωή. Παράλογο η σιωπή.

Με θυμάσαι;!

Κάθε φορά που πάω να ανοίξω κάποια νέα ερωτική πόρτα στη ζωή μου, το μυαλό φευγαλέα κοιτά πίσω. Προσπάθεια προσανατολισμού; Προσπάθεια αποπροσανατολισμού; Προσπάθεια αποφυγής των ίδιων λαθών; Προσπάθεια να ξαναβρώ κάτι ή να χάσω κάτι;

Κάθε φορά που ο έρωτας είναι κοντά και φυσάει τα φυλλοκάρδια μου, οι αναμνήσεις ξεπηδούν ωσαν καλλικάντζαροι και κάνουν τα δικά τους. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι κύριοι καλλικάντζαροι μαθαίνω ότι βολτάρουν στου Ψυρρή και φέρνουν τα άνω κάτω...

Ας όψεται. Τουλάχιστον, μου μένει η Σελήνη να μου δείχνει σταθερά το πιο ωραίο της πρόσωπο. Ξέρω ότι δεν θα μου γυρίσει ποτέ το κεφάλι της...

"Σε θυμάμαι"
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χρήστος Δάντης
Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας

Υ.Γ.: Ειδικά αφιερωμένο σε ένα πλάσμα που -αν υπάρχει Θεός- εύχομαι να το έχει καλά στην υγεία του.

Στων επασφάλιστρων το βούρκο

Κοιτώντας τις σημερινές εφημερίδες με μια γρήγορη ματιά (at a glance που λένε και οι αγγλοσάξονες) δεν μου έκανε τόσο εντύπωση το νόημα και το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι συντάκτες των άρθρων, όσο οι γλωσσικοί κώδικες που χρησιμοποιούσαν. Ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από άγνωστες λέξεις...

spread, trades, hedge funds, διεθνή repos, ΕΚΤ, Μ3, ΙΟΒΕ, κεφάλαια σχεδίου στήριξης, κρατικό πακέτο, διεθνής οίκος Moody's

Και μετά ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από σκέψεις, μόνο που αυτές δεν ήταν καθόλου άγνωστες. Ό,τι πέρασε από το μυαλό μου θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω του παρακάτω τραγουδιού, που εντελώς τυχαία το είχα αναρτήσει ξανά στις 9/04/2009 δηλαδή ακριβώς έναν χρόνο πίσω! Τι να πω; Ή η σκέψη μου τρελάθηκε και κάνει κύκλους, ή ετούτη η κοινωνία μου δίνει παρόμοια ερεθίσματα για τους ίδιους κυκλικούς προβληματισμούς...

Διαλέχτε και πάρτε!

"Πώς να σωπάσω"
Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Στις άγνωστες λέξεις της σημερινής ειδησεογραφίας λοιπόν, απαντώ:

"Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποιά γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"

Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (;)

Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, λένε. Είναι όμως; Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) παραθέτει ενδεικτικά κάποια στοιχεία της παγκόσμιας κατάστασης υγείας...

• 884 million people still do not use an improved source of drinking-water;
• rural habitants are 5 times less likely to use improved drinking water than those in urban centres.

Δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε άλλα στοιχεία. Όταν το βασικότερο όλων, το νερό, το καθαρό νερό, δεν είναι δικαίωμα όλων, τότε η κουβέντα σταματάει εδώ. Τι να μου πει εμένα που κάποιοι υπουργοί δεν μπορούν να υποβληθούν σε αξονική τομογραφία -και καλά να πάθουν δηλαδή, έτσι να δουν τι εστι βερίκοκο- σε περιφερικά νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδας επειδή δεν δουλεύει ο αξονικός τομογράφος, τι να μου πει που στο ΓΝΝ Μυτιλήνης Βοστάνειο δεν γίνεται υπερηχογραφικός έλεγχος... όταν τα προβλήματα στην υγεία είναι βασικότερα κύριοι. Και όταν λέω στην υγεία εννοώ στην παγκόσμια υγεία. Μην βλέπουμε μόνο το σπιτάκι μας και γύρω ας γκρεμίζεται ο γείτονας.

Η υγεία είναι ΜΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, και ΔΩΡΕΑΝ (δεν είναι προκύρηξη του ΠΑΜΕ, είναι η άποψή μου!). Άρα ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ πρέπει να είναι και η λύση της. Διότι σήμερα πιο σωστά είναι Παγκόσμια Ημέρα Ασθένειας της Υγείας. Και η λύση απαιτείται να είναι άμεση.

Με το λογότυπο "1000 cities, 1000 lives" ο Π.Ο.Υ. προσπαθεί να κινητοποιήσει τους ανθρώπους στις πόλεις να αποκτήσουν μεγαλύτερη συνείδηση για θέματα ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Η μεγαλύτερη συνείδηση όμως θα επέλθει μέσα από την συνειδητοποίηση ότι αυτή η πόλη που ζούμε, αυτό το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε ΔΕΝ μας ανήκει. Αν θέλουμε καλύτερη υγεία, ας ξεκινήσουμε από το πιο δύσκολο: την επίτευξη της πνευματικής μας υγείας. Ας αντικρύσουμε το τέρας κατάματα και ας παλέψουμε εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη: στο να γίνουμε καλύτερα όντα. Τίνα τρόπο; Σπάστε τα καταναλωτικά σας δεσμά, απογυμνωθείτε και αφήστε το αεράκι να σας χτυπήσει κατακούτελα μπας και κατορθώσουμε να ονειρευτούμε λίγο ακόμα... Απέναντι στους εφιάλτες που μας περικυκλώνουν, μόνο μας όπλο το όνειρο!


Υγιαίνετε!

"Λίγο όνειρο ακόμα"
Στίχοι, Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Ερμηνεία: Φίλιππος Πλιάτσικας, Αλκή

Για παιδιά που περνάνε βαθειά γεράματα
και τα κοιτάνε οι άλλοι κατάματα
φοβούνται πια τους ανθρώπους και κρύβονται
θυμούνται κάποια αγάπη και ανοίγονται...

Ελλείψει ηρεμίας συνιστάται βόλτα σε ακρογιαλιές τα δειλινά...

Σήμερα στις Αστροβραδιές τιμούμε μια μεγάλη αστρονόμο. Την Υπατία.

Μέσα στην παραζάλη μου και τους έντονους -ξανά!- προβληματισμούς μου, πάω και βλέπω το "AGORA" στον τοπικό κινηματογράφο, που διαπραγματεύεται τη ζωή -και όχι μόνο- της μαθηματικού και αστρονόμου Υπατίας που έζησε στην Αλεξάνδρεια.

Έμεινα. Είναι από εκείνες τις φορές που λες ότι δεν θα ήθελες με τίποτα να το χάσεις. Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα της κοινωνικής συμπεριφοράς, ένα αποκαλυπτικό εγκεφαλογράφημα της ανθρώπινης σκέψης, ένα μαγευτικό ταξίδι στον -ανθρώπινο- χρόνο και στο χώρο, συμπυκνωμένο σε κάποιες εικόνες, σε δυνατούς διαλόγους, σε δυνατά συναισθήματα.

Διαμάχη επιστήμης και θρησκείας, διαμάχη μιας θρησκείας με άλλες θρησκείες, διαμάχη αρσενικού και θηλυκού, διαμάχη εξουσιαστή και σκλάβου, διαμάχη όχλου και μόχθου, διαμάχη ονείρων και εφιαλτών, διαμάχη ελπίδας και συμβιβασμού, διαμάχη ερωτήσεων και απαντήσεων, διαμάχη της αλήθειας με το ψέμα και τον μύθο. Διαμάχη του έρωτα με την απόρριψη. Διαμάχη της γνώσης με τη λήθη, διαμάχη του φωτός με το σκότος.

Διαμάχη με το άγνωστο, διαμάχη με τον εαυτό μας. Διαμάχη με τον άγνωστο εαυτό μας...

Ποιοί είμαστε τελικά κύριοι και τι ζητάμε σε τούτες τις ξερολιθιές; Πόσο περίτεχνα φωτίζεται μέσα από την ταινία αυτό το πολύπλευρο κατασκεύασμα που λέγεται "Άνθρωπος";

Και το συμπέρασμα; Πίσω από όλες τις κινήσεις στο σύμπαν, υπάρχει μια... έλλειψη!

Και το συμπέρασμα του συμπεράσματος; Η πιο σκληρή και αδυσώπητη διαμάχη είναι αυτή μεταξύ του τέλειου (που εκπροσωπείται από τον κύκλο) και του ατελούς (που εκφράζεται μέσα από το σχήμα της έλλειψης)...

Και το συμπέρασμα του συμπεράσματος ω! συμπέρασμα; Στο τέλος μένει μόνο η σιωπή...

Δεδομένου λοιπόν ότι και εμείς οι ανθρωπίσκοι είμαστε κινούμενα -και εν πολλοίς υποκινούμενα- όντα, γίνεται εύκολα αντιληπτό -αλλά διόλου αποδεκτό- ότι η έλλειψη είναι κάτι που μας χαρακτηρί-ζει. Τώρα εξηγείται και το τόσο ωραία διατυπωμένο "ανικανοποίητο" για το οποίο μίλησε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Τώρα εξηγείται το τόσο κενό -κάτι φυσικά διόλου καινό- που κατοικεί μεταξύ των ανθρώπων. Το κενό που δημιουργεί αυτή η έλλειψη, έχει διατυπωθεί σε τέχνη, θρησκεία, πολιτική, εξουσία, έχει διαποτίσει κάθε σκέψη, έχει στεριώσει -και στοιχειώσει μιας και όπως είπαμε είναι πλέον ένα στοιχείο του σύμπαντός- όλα τα ανθρώπινα...

Το κενό αναζητά αυτό που του ελ-λείπει σε κάθε τι ανθρώπινο, μικρό ή μεγάλο, εκφρασμένο μέσα από κάθε ανθρώπινο ον, μικρό ή μεγάλο...



Ρωτάω όμως: ακούγοντας το παρακάτω τραγουδάκι του αξεπέραστου Τσιτσάνη πώς να αποδεκτώ (είπαμε αντιληπτό γίνεται, αποδεκτό όχι) πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι κυκλική...;

"Ακρογιαλιές Δειλινά"
Στίχοι, Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Ερμηνεία: Στέλλα Χασκίλ

Βραδιάζει γύρω και η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στη γη

Χωρίς ντροπή αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί
στα σκοτάδια να βρει

Μπορεί να το 'χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούν τη δόλια καρδιά

Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί.





("Hypatia" του Charles William Mitchell, 1885)

Ημέρα Περά(σ)ματος

Ο Χριστός ανέστη, λένε. Ίσως, ίσως και όχι. Ποιός ξέρει; Ποιός θα μάθει ποτέ;

Και ο Άνθρωπος; Τι γίνεται με αυτόν; Θα αναστηθεί ποτέ; Θα ξεφύγει από την βλακεία του; Θα βρει τρόπους και δρόμους;

Πόσα μπορείς να δεις μέσα στα ανθρώπινα; Πόσα μπορείς να δεις μέσα από μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ηρεμίας μέσα σε μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ημερίας; Πόσα μπορείς να νοιώσεις με μια χειραψία 2-3 δευτερολέπτων που ξαφνικά νοιώθεις ότι πρόκεται για χάδι;! Πόσα μπορούν να σου πουν δυο γλυκά μάτια, μια ήρεμη φωνή και 53 χρόνια γάμου; Πόσες χαρές, λάθη, πάθη, πίσω από ένα απλό ιστορικό; Πόσες λαχτάρες για την επίτευξη του στόχου: να βοηθήσεις, να απαλύνεις, να προκαλέσεις το χαμόγελο; Πόσες προσδοκίες πίσω από αναπάντεχα εύσημα; Πόση ηθική πίσω από τα καλέσματα της δικής σου ανηθικότητας; Πόση ένταση μέσα από ένα ξέσπασμα και μια κραυγή;

Με πόσες αγρύπνιες ακόμα αγοράζονται τα μεγάλα μυστικά τούτου του σύμπαντος;

"Ξενιτιά"

Μουσική: παραδοσιακό αρμένικο
Διασκευή: Ara Dinkjian
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Δεν θέλω, φως μου, κόσμο...






"Μαύρο Κυπαρίσσι"
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη








Συγνώμη παίδες, δεν θέλω να έρθω στο Πέραμα μαζί σας...

Πασχαλινά μέτρα και σταθμά!

Αναδημοσιεύω εδώ δύο email που μου έστειλαν και έχουν κάποια σχέση με τις μέρες τούτες που πεινούμε... ε, περνούμε, ήθελα να πω.

Το πρώτο είναι από τον Τειρεσία και τον ευχαριστώ:

Το δεύτερο είναι από την μικρή μου Σπαρτιάτισσα και την ευχαριστώ επίσης:


Πώς απαντούν οι επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, στην ερώτηση "πώς πάει η δουλειά"?


Φούρναρης: ψίχουλα

Μανάβης: κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι
Ανθοπώλης: μαρασμός
Υφασματέμπορος: πανί με πανί
Ψαράς: ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως
Υδραυλικός: μούφα η δουλειά
Mηχανικός αυτοκινήτων: στο ρελαντί
Έμπορος χαλιών: χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα
Tυπογράφος: μείναμε από χαρτί
Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα
Βοθρατζής: σκατά
Ναυτικός: πιάσαμε πάτο
Στρατιωτικός: βήμα σημειωτόν
Πιτσαδόρος: πίτσες μπλε
Χρηματιστής: δεκάρα τσακιστή

Τι να πώ για τις μέρες; Καλό Πέρασμα από την ηλιθιότητα μας στην σεμνή και μετρημένη ωριμότητα...

Χίλιες φορές να γεννηθείς...

Μέρα που 'ναι...

"Οι πόνοι της Παναγιάς"
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης

Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Ψέμα ή Αλήθεια;

"Book of Days"

Enya

Άραγε αλήθεια ή ψέμα;
Όνειρο ή πραγματικότητα;
Ανάσταση ή χώμα;
Ημέρα ή Νύχτα;
Ζωή ή Θάνατος;

Δεν με νοιάζει.
Μόνο θαυμά-ζω.
Αυτό μου αρκεί,
μαζί με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ.

Όνειρα γλυκά!