Υπέροχη Μοναξιά...

Η 20η Ιουλίου στο μυαλό μου έχει συνδεθεί με ένα πολύ μεγάλο γεγονός. Αυτό της προσεδάφισης των πρώτων ανθρώπων στη Σελήνη, το 1969.

Και ενώ ο Neil Armstrong αναφώνησε το "ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα", ο Buzz Aldrin αναφώνησε το ακόμα μεγαλύτερης σημασίας "υπέροχη μοναξιά", καθώς αντίκρυζαν τον κόσμο μέσα από τα στήθη της Σελήνης!

Τις τελευταίες μέρες συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα που έρχονται να μπερδέψουν ακόμα περισσότερο το τοπίο μέσα μου. Κι όμως είναι τόσο ωραία. Αποκορύφωμα είναι ότι χτες, σχεδόν την ίδια ώρα που κάμποσα χρόνια πριν προσεδαφιζόταν στη Σελήνη ο πρώτος άνθρωπος, προσεδαφιζόταν και μέσα στο σκοτεινό και πέτρινο τοπίο της καρδιάς μου, ο λόγος ενός μοναχικού ανθρώπου που για μένα έχει ιδιαίτερη αξία! Τι με έκανε να καταλάβω; Ότι η μοναξιά είναι πραγματικά υπέροχη, επειδή ακριβώς είναι το πιο κοινό στοιχείο ανάμεσα στους ανθρώπους!! Και η ιδιότητά της αυτή, αναιρεί αυτόματα την μοναχική της κυριαρχία...

Κάτι που συνηθίζεται τόσο πολύ, είναι κάτι που ενώνει και όχι διαφοροποιεί τους ανθρώπους, συνεπώς δεν μπορεί να αφορά μοναχικά χαρακτηριστικά... Ξέρω, ίσως ακούγεται ολίγον τι αντιφατικό, αλλά δεν μπορεί μια έννοια να υποδηλώνει τέτοια απομόνωση όταν ταυτόχρονα περικλύει τέτοια κοινοτοπία και ενότητα συμπεριφορών... Χτες βράδυ, εν μέσω εφημερίας, αυτό το άτομο μου είπε πολύ ξεκάθαρα: Έχεις όνειρα; Κάντα πραγματικότητα!


Υ.Γ.: Κάθε μέρα αποκαλύπτονται γύρω μας μικρές Σελήνες. Ας μην σκορπάμε την ομορφιά τους...

"Φυσαλίδα"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία:
Απόστολος Ρίζος & Άννα Μπουρμά

Καληνύχτα, γεια χαρά,
θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δε θα σε βρει
ίσως, ούτε και εσύ.

Ποιος θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα, αχ, φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως, ούτε και εγώ.

Καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ, πάνω τους κι εγώ.

Πώς αντέχει η σιωπή
δίχως τη δική σου φωνούλα
που τρεμάμενη ηχεί
σαν δε βρίσκει τι να πει.

Ποιος θα βρει στο πέλαγο
μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό
ίσως,ούτε και εγώ.

Καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ,
καληνύχτα, για φαντάσου
να ακούς τα βήματά σου
και να νιώθεις ότι τρέχω
πάνω τους κι εγώ, πάνω τους κι εγώ.

"Να ακούς τα βήματά σου..."