Όσο υπάρχει τέτοια μουσική στη Γη, τίποτα δεν χάθηκε ακόμα...
"Η αγάπη μου μύριζε δυόσμο"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Ζανέλ
...να βρει η ελπίδα σώμα...
Αφιερώνεται στην κόρη μου.
Αοίδιμος
Αν είχα ένα τζίνι μπροστά μου και μου έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω μια ευχή θα ήταν ετούτη:
Να γίνω ένας μεγάλος μουσικοθεραπευτής! Να μπορώ να χρησιμοποιώ όπου σταθώ και όπου βρεθώ τα διάφορα είδη μουσικής, να μοιραστώ νότες, προσευχές, συναισθήματα, στίχους, μελωδίες και όλα εκείνα τα συγκινητικά που κουβαλά μέσα της η μουσική, ώστε σαν φάρμακα να δίδονται σε κάθε έναν πάσχοντα που θα συναντούσα... Πόσες φορές κλαίω που δεν μπορώ να παίξω μουσικές όπως αυτές που ακολουθούν, εν μέσω μιας εφημερίας, στην καρδιά ενός τμήματος Επειγόντων, δίπλα στο κρεβάτι ενός ασθενούς που αργοπεθαίνει ή που χαροπαλεύει, στο πλάι ενός επαγγελματία υγείας που ξενυχτά βιάζοντας το βιολογικό του ρολόι... Άπειρες φορές φαντασιώνομαι να συνυφαίνω τις μικρές ιστορίες των ασθενών μου με τις μεγάλες αγωνίες της ψυχής τους, να τις ξεπλένω στα τρίσβαθα της μουσικής και να τις απλώνω στο πεντάγραμμο να στεγνώσουν από τα δάκρυα και τον ιδρώτα... Πόσο θεραπευτικές οι νότες... Πόσο επουλωτικές οι διαδρομές τους...Κλίμακες του μικρού (μινόρε), του μεγάλου (ματζόρε), του χαρμόσυνου ή λυπημένου, φάρμακα που κατευνάζουν ή ταράζουν την ανθρώπινη καρδιά, που ηρεμούν ή ξυπνούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο... που κλείνουν πληγές ή δίνουν το τελειωτικό χτύπημα...
Λέτε, τα ρομπότ να μπορούν να το κάνουν αυτό εύκολα; Εύχομαι το τζίνι της τεχνολογίας να τους δώσει μια τέτοια ευκαιρία ταχύτατης δημιουργίας, ασύλληπτης ανάκλησης δεδομένων και αστραπιαίας σύνθεσης σε όλα τα πεδία (μουσικής, επιστήμης, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας). Ίσως εκείνα τα καταφέρουν καλύτερα στα όνειρά τους, από εμάς τους φθαρτούς και πεπερασμένους...
Μέχρι τότε, ας αφεθούμε στα μέχρι τώρα πεπραγμένα και στα μέχρι τώρα χαμένα...
"Iconic Piano pieces 2024"
by James Malikey
"Iconic Piano pieces in Winter 2025"
by James Malikey
Ταξίμι στο χρόνο, με τον Σόλωνα Λέκκα
Τον είχα γνωρίσει.
Τον είχα ακούσει σε παρέες, σε μαγαζιά, αλλά και καθώς περπατούσα βράδια μόνος έξω από τα μαγαζιά αυτά, στους αγαπημένους δρόμους της αγαπημένης Μυτιλήνης, σιγοτραγουδώντας δικούς μου αμανέδες.
Ήχοι και αρώματα μιας άλλης εποχής, και δικής μου και γενικότερα του κόσμου, του ελληνικού κόσμου.
Σπουδαία παρακαταθήκη αυθεντικής δημιουργίας.
Συνεχιστής ήχων απόκοσμων που ξεπηδούν από τα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής.
Μικρά Ασία, Μεγάλη Ελλάδα.
Συγκίνηση.
"Σόλων Λέκκας"
Ντοκιμαντέρ του Γιάννη Αδρίμη
(συμμετοχή στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)
Ίσως γίνουμε κατοικίδια, στην καλύτερη περίπτωση
20 Νοεμβρίου 1970, ο πατέρας της τεχνητής νοημοσύνης Marvin Minsky, είχε γράψει:
"Άπαξ και οι υπολογιστές αποκτήσουν τον έλεγχο, μπορεί ποτέ να μην τον ξαναπάρουμε πίσω. Θα επιβιώναμε με την ανοχή τους. Αν είμαστε τυχεροί, ίσως αποφασίσουν να μας κρατήσουν ως κατοικίδια."
Life Magazine 20/11/1970, p.68
Νομίζω ότι αυτή η εποχή έρχεται σύντομα.
Ο λόγος είναι όχι επειδή τα ρομπότ είναι πιο έξυπνα από εμάς (δεν χωρά αμφιβολία επ' αυτού), αλλά επειδή τα ρομπότ είναι ΤΕΧΝΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ενώ ο άνθρωπος είναι ΑΛΗΘΙΝΟ ΖΩΟ.
Ο λόγος είναι επειδή ο άνθρωπος είχε στη διάθεσή του χιλιάδες χρόνια να ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου, χωρίς επιτυχία, καθώς συνεχίζει να σκοτώνει, να βάφει τα χέρια του με αίμα, να αδιαφορεί για τον αδύναμο, να εποφθαλμιά τον συνάνθρωπό του, ενώ τα ρομπότ έχουν την ικανότητα αυτοδιόρθωσης και αυτοεκμάθησης σε δευτερόλεπτα...
Μήπως είναι ο καιρός να αρχίσετε να σκέφτεστε ποιο κολλάρο σκύλου σας ταιριάζει για τις καθημερινές σας βόλτες...;
(link από εδώ)
Εκ βαθέων
Σήμερα θα σας μιλήσω εκ βαθέων!
Στην περιοχή που ζω (Λεμεσός, Κύπρος), σχεδόν καθημερινά βιώνω τα κάτωθι συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την κοινωνία γύρω μου:
Εκ-χυδαϊσμός σκέψεων
Εκ-πόρνευση ψυχών
Εκ-μετάλλευση σωμάτων
Εκ-μαυλισμός συναισθημάτων
Εκ-ποίηση συνειδήσεων
Εκ-δούλευση άχρηστων
Εκ-παραθύρωση αισθητικής
Εκ-πεσμός ηθικής
Εκ-ρίζωση λογικής
Εκ-δίωξη ονείρου
Με απλά λόγια...
Εκ-κωφαντική ανυπαρξία
Τι απαντούμε σε όλα αυτά;
Εκ-μάθηση Ιστορίας και Μουσικής.
Αυτά τα δυο εργαλεία αρκούν για την Εκ νέου Εκ-κίνηση της κοινωνίας μας...
Ας ξεκινήσει από τα κάτωθι η πορεία για τα άνωθι:
"Ροδοδάχτυλος Αυγή"
Παραδοσιακό Αρτάκης Κυζίκου (Μικράς Ασίας)
Όλος ο δίσκος είναι εξαιρετικός
Τραγούδι: Μπαλτσαβιά Ράνια
Piano:
James Malikey
Απρόοπτα
Ξέρετε ποιο είναι το πιο ωραίο συναίσθημα;
Το απρόοπτο συναίσθημα.
Αυτό που γεννιέται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις.
Ειδικά, αν προέρχεται από ένα μικρό παιδί, καθώς έχει τη δύναμη να σε συμπαρασύρει σε κόσμους μαγικούς.
Μια τέτοια στιγμή (ανάμεσα σε πολλές άλλες που νιώθω με τα παιδιά μου), τη μοιράζομαι εδώ. Είναι με το γιο μου, με τον οποίο είχαμε μια εντελώς τυχαία συζήτηση. Δείτε τι απάντησε ο μπόμπιρας και τα λέμε μετά, αφού ακούσετε όλο το ηχητικό ντοκουμέντο...
Τα είπε όλα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!!
Απάντησε λες και ήξερε για το υπέροχο βιβλίο του κου Λεμπέση "Η Τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω" που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1941 με κοινωνιολογικό περιεχόμενο...
Απάντησε λες και ήξερε τη Χριστιανική Ηθική και για το λόγο που ο χριστιανικός Θεός επιτρέπει την ύπαρξη του Κακού...
Απάντησε λες και ήξερε τη δική μου Φιλοσοφική Ματιά, λέγοντας ότι το καλό είναι μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ, (ευ-καιρία, καλός καιρός δηλαδή) ανάμεσα στους χαλεπούς καιρούς και στη κακο-καιρία που ζούμε καθημερινά. Το καλό αντιλαμβάνεται το κακό και προσπαθεί να το αλλάξει. Το κακό δεν αντιλαμβάνεται τίποτα και δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτα... Για αυτό το καλό, είναι ένας βαρύς τίτλος τιμής, γιατί είναι τίτλος αντιληπτικής ικανότητας, αξιακού συστήματος, ματιάς προς τον κόσμο που μας περιβάλει. Τι ωραία προσέγγιση ο μπόμπιρας πάντως... Η λέξη "ευκαιρία" που χρησιμοποίησε από το μυαλουδάκι του αυθόρμητα και αυτόματα, είναι νομίζω η πιο ταιριαστή να περιγράψει τη μάχη καλού και κακού... Για αυτό και όταν γυρίσαμε σπίτι (γιατί η ηχογράφηση έγινε στο αυτοκίνητο την ώρα που οδηγούσα), του έδειξα το σήμα του γιν και του γιανγκ και του ζήτησα να το ζωγραφίσει (μάλιστα το ζωγράφισε με το "λιγότερο καλό" -βλέπετε δε λέω κακό- χέρι, καθώς το καλό χέρι το έσπασε πριν λίγες μέρες ο αθεόφοβος...).
Έκανε και τη ρίμα του στο τέλος: [όλοι καλοί] και [σας αγαπώ πολύ], άρα είχε και ποιητική ματιά στα γεγονότα...
Τι να πω; Κοινωνιολογία, Ηθική, Φιλοσοφία, Ποίηση... Όλα αυτά τα οποία προσπαθώ να συνδυάσω εγώ δεκαετίες τώρα, τα συνέδεσε μόνος του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο μπαγάσας!!!
Για κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι να είσαι πατέρας!
Ο Μέγιστος των Σύγχρονων Ελλήνων
Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά και μετά ίσως ανοίξει και το μυαλό μας.
Ο Άγιος της Πολιτικής.
Ο Μέγιστος των Σύγχρονων Ελλήνων.
Το αηδόνι το λέει πάντα καλά!
Υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι η Παραδοσιακή μουσική δεν είναι Ροκ;
Για να δείτε ότι αυτό το πέρασμα από την παράδοση στη σύγχρονη μουσική, όπως αντίστοιχα και το πέρασμα από το παρελθόν στο παρόν, λέγεται με μια λέξη: Ιστορία.
Για μια όμορφη Καλημέρα, με ίσκιο ή χωρίς, απολαύστε αυτό το τραγούδι:
"Τι καλά το λέει τ΄αηδόνι"
Μουσικό σχήμα Ρόμβος
Όταν η Ιστορία γίνεται Παράδοση
Αυτές οι φωνές που αντηχούν από το παρελθόν...
Κελαρύζουν πάνω στο γάργαρο νερό που όλα τα παρασύρει
Και φτάνουν σαν Ερινύες στο Παρόν.
Για να μας υποδείξουν το μέλλον.
"Στης Νάουσας το κάστρο"
ή
"Μακρυνίτσα"
Παραδοσιακό
Τι είναι η Ιστορία;
Ένα υπέροχο σύντομο φιλμ που με εξαιρετικό τρόπο δείχνει ότι ο κόσμος γύρω μας φέρει τα σπαράγματα άλλων, προγενέστερων ανθρώπων των οποίων οι μικροϊστορίες, συνθέτουν όλες μαζί, την Μία, Μεγάλη, Αγία, Αποστολική και Μαζική Ιστορία!!
Και μαζί, δείχνει επίσης με τι είδους σεβασμό οφείλουμε εμείς οι νέοι να προσεγγίζουμε αυτήν την Ιστορία. Για να μάθει ο νέος Ιστορία όμως, και μαζί να μάθει και Σεβασμό, πρέπει να φτάσει το ερέθισμα κοντά του. Αλλιώς, θα σπάει μάρμαρα ναών, θα γράφει με σπρέι και θα κάνει γκράφιτι πάνω σε ερείπια, στύλους ή σε Παρθενώνες...
Μπράβο στους συντελεστές της ταινίας και ιδίως στον κύριο Βασίλη Τσικάρα (του οποίου οι άλλες δυο ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο "Έξοδος 1826" και "Πολιορκία"είναι εξίσου εξαιρετικές)!
Αθάνατο 21 - 1
Ιστορία του 21. Κομβικό σημείο της πορείας της Ελλάδος.
Πόσα μας έχουν κρύψει;
200 χρόνια μετά, καιρός να καταλάβουμε τα γεννοφάσκια μας...
μπας και εξηγήσουμε την κατάντια μας...
Για (μια νέα) αρχή ας ξεκινήσουμε από εδώ:
Μα βαριά η δική μου καρδιά
Η διάθεση μου για σήμερα, Πάσχα, αποτυπωμένη αρκετά χρόνια πριν, σχεδόν την εποχή που γεννιόμουν...
Όλα γυρίζουν γύρω από θέματα καρδιάς.
Και ο Χριστός για αυτά μιλούσε...
Οδυσσέας Ελύτης
"Το Πάσχα ενός αθέατου Απριλίου"
Εντυπωσίασε στο Καραϊσκάκη ή Εντυπωσίασε τον Καραϊσκάκη;
Επειδή η λεπτομέρεια όπως γνωρίζετε κάνει τη διαφορά, παρακολουθώ στη σύγχρονη Ελλάδα τον μεγάλο ενθουσιασμό του φίλαθλου κοινού για το νέο αστέρι του ποδοσφαίρου με το όνομα Κωνσταντίνος Καρέτσας, ο οποίος στα 17 του χρόνια έγινε ο νεώτερος ποδοσφαιριστής που σκοράρει σε αγώνα της Εθνικής Ελλάδος. Φυσικά, το γεγονός ότι παρότι είναι 3ης γενεάς Έλληνας του εξωτερικού και είχε μεγάλη προσφορά να εκπροσωπήσει τη Εθνική Βελγίου όπου ζει και αναπνέει, εκείνος επέλεξε την Εθνική Ελλάδος να αγωνιστεί, σίγουρα προσθέτει κάτι ακόμα στις δάφνες που του προσφέρει πλουσιοπάροχα το φίλαθλον κοινό, όπως επίσης και στην εθνική μας υπερηφάνεια. Το γεγονός βέβαια ότι το ίδιο φίλαθλον κοινό μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να αρχίσει τα γαμοσταυρίδια για τη μάνα και τον πατέρα του Καρέτσα και μέχρι τις 3 γενεές πίσω, αν ο ίδιος απογοητεύσει το κοινόν αίσθημα και τις προσδοκίες, είναι άλλο θέμα.
Τα ΜΜΕ γράφουν για εκείνον, με θαυμασμό, πηγή από εδώ:
"Ποιος είναι ο 17χρονος Κωνσταντίνος Καρέτσας που εντυπωσίασε στο «Καραϊσκάκη»".
Θέλω όμως να πάμε κάποια χρόνια πίσω και να παρακολουθήσουμε τη ζωή ενός άλλου νέου, του Γιάννη Νοταρά, ο οποίος είχε βρεθεί κάπου εκεί κοντά στα ίδια χώματα που πάτησε και ο Καρέτσας και έδινε τις δικές του μάχες, πάλι για κάποια Εθνική Ελλάδος.
Αντιγράφω από εδώ:
Η σύγχρονη Ελλάδα λοιπόν μιλάει για τον νεώτερο γκολτζή που πάτησε στο Φάληρο και εντυπωσίασε στο "Καραϊσκάκη", ενώ η Ελλάδα για την οποία θέλω να σας δείξω, μιλάει για τον νεώτερο στρατηγό της Επανάστασης που πάτησε στο Φάληρο και εντυπωσίασε τον Καραϊσκάκη.
Εσείς, ποιο αφήγημα διαλέγετε από τα δυο να πείτε στα παιδιά σας;
Πώς να σε κράζω Διάκο μου;
Πριν μερικούς μήνες ξεκίνησα να πάω να πατήσω από κοντά στα χώματα που πάλεψε και σκοτώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Το μνημείο του στη γέφυρα της Αλαμάνας ήταν απροσπέλαστο, μέσα σε ασπάλαθους και λάθος δρόμους. Καμία πρόσβαση να φτάσεις να προσκυνήσεις, δίπλα ακριβώς στην Εθνική Οδό, πίσω όμως από κιγκλιδώματα... Έτσι είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Σου βάζει εμπόδια.
Συνέχισα λίγο παραδίπλα, να πάω μέσα στο Χάνι της Γραβιάς, εκεί που ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έκανε τη δική του έξοδο προς την ελευθερία κάποτε. Το Χάνι-Μουσείο ήταν κλειστό, χωρίς να υπάρχει κάπου ανακοίνωση ή ειδοποίηση ότι θα είναι κλειστό. Και όταν μετά από αρκετή ώρα κάποιος υπάλληλος απάντησε σε ένα σταθερό τηλέφωνο που αναγραφόταν στην πόρτα, το οποίο νούμερο μάλλον είχαν προγραμματίσει να κάνει εκτροπή σε κινητό τηλέφωνο μου είπε έτσι απλά να περάσω άλλη μέρα και ότι έπρεπε να έχω πάρει πρώτα τηλέφωνο για να τους ενημερώσω ότι θα περάσω, λες και ότι έπρεπε να δώσω ραντεβού με την Ιστορία να με περιμένει... Έτσι απαντά η σύγχρονη Ελλάδα. Σου λέει "είμαστε κλειστά, περάστε άλλη μέρα"!
Εγώ όμως θέλω να σας μιλήσω για μια άλλη Ελλάδα, για εκείνη την Πατρίδα, την οποία κάποιοι απλόχερα αγκάλιασαν και αγάλιασαν. Μια Πατρίδα για την οποία άνοιξαν τα στήθη τους για να χυθεί όλο το αίμα της καρδιάς τους. Για μια τέτοια Πατρίδα αξίζει να σιγοτραγουδιέται ένα τραγούδι σαν αυτό που ακολουθεί... Έτσι αρμόζει να τραγουδά η σύγχρονη Ελλάδα... Η Ελλάδα του Διάκου, του Ανδρούτσου, του Λεωνίδα και του Γοργοποτάμου, που συναντιώνται σε μια σπιθαμή Γης σαν τα 4 σημεία του ορίζοντα που οριοθετούν το επίκεντρο των Αξιών μας...
"Το τραγούδι του Διάκου"
Στίχοι-Μουσική: Ανωνύμου Μοναχού
Ενορχήστρωση: Ευάγγελος Φάμπας
Τραγούδι: Αικατερίνα Τάκου
"Ημείς, ωστόσω, θέλωμεν απολαύσει τα δυο μεγαλύτερα καλά:
Τον Παράδεισον
και
την Αιώνιον Μνήμη των μεταγενεστέρων"
Στη σκιά που έχει αεράκι παιδιά...
Δυο τραγούδια συγκλονιστικά από τους Frikadela.
Χωρίς λόγια.
"Σαν Αεράκι"
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Μανώλης Πάππος
"Τι καλά το λέει το αηδόνι"
Στίχοι: Παραδοσιακό
Αθάνατοι του 21
Αν κάτι μας λένε ακόμα τα παρακάτω...
Μόνο συγκίνηση, σεβασμός κα υπερηφάνεια για όλους εκείνους, τους γνωστούς και άγνωστους, που τα χώματα που πατούμε πότισαν με το αίμα τους. Που οι ζωές τους θυστιάστηκαν για να ελευθερώσουν τον τόπο. Που οι ζωές μας μένει να στολίσουν τους τόπους που εκείνοι ελευθέρωσαν...
Γιατί τους σκότωσαν ρε μπαμπά;
Εν όψει της επετείου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με ρωτά ο 5 χρονος γιος μου:
-Μπαμπά, αφού ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης ήταν τόσο δυνατοί και σκότωσαν όλους τους Τούρκους και δεν έμεινε κανένας από αυτούς, γιατί στο τέλος πέθαναν;
-Γιατί τους σκότωσαν άλλοι Έλληνες, του απαντώ και τον βλέπω να κολλάει λίγο η σκέψη του.
-Γιατί τους σκότωσαν; με ρωτά.
-Θα στο έλεγα μόλις μεγάλωνες λίγο ακόμα, του είπα, αλλά αφού με ρωτάς τώρα θα σου εξηγήσω: κάποιοι Έλληνες που δεν ήταν τόσο δυνατοί και άξιοι όσο ο Κολοκοτρώνης ή ο Καραϊσκάκης ή τόσοι άλλοι ήρωες του 1821, ήθελαν να γίνουν εκείνοι αρχηγοί των Ελλήνων. Και δεν είχαν άλλον τρόπο να γίνουν αρχηγοί παρά να σκοτώσουν τους άξιους αρχηγούς.
-Και τελικά τι έμεινε από όλο αυτόν τον πόλεμο ρε μπαμπά;
-Κάποτε, πίστευα ότι είχε μείνει έστω και λίγο ανάμνηση αυτών των ηρώων. Πλέον, έσβησε και αυτή η ανάμνηση γιε μου... Και έμεινε η σημερινή Ελλάδα από την οποία έχουμε φύγει μακριά...
"Αθάνατο '21"
Σύνθεση - Ενορχήστρωση:
Βασίλης Κωστούλας
Υ.Γ.: Μια πρώτη επαφή με το Αθάνατο 1821 μπορείτε να βρείτε στις εξαιρετικές εκπομπές της ΚΡΗΤΗ TV εδώ.
Θυμάσαι μανταρίνι μου τα περασμένα χρόνια;
Βλέπω τριγύρω μου όλους τους άτριχους (δικαίωμά τους, δε λέω...) και σκέφτομαι:
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την ατριχία του (αλλά και την ατυχία του) να ξεχάσει ότι είναι ζώο, μα όσο πιο άτριχος προσπαθεί να γίνει (προσπαθώντας να φτάσει τους κινέζους μανδαρίνους στο σώμα, το πνεύμα και πλέον και την τεχνολογία...), τόσο πιο άτυχος τελικά καταλήγει καθώς ως άτριχος γίνεται μάλλον... χειρότερο ζώο.
Τι εννοώ: όταν αρνείται ο σημερινός άνθρωπος της εξευτελιστικής σπατάλης, της κρεπάλης, της αμετροέπειας, της ξόβυζης και ξέκωλης αλλόκοτης καθημερινότητας ότι είναι ζώο, τόσο πιο ζώο (πρωτόγονος δηλαδή) γίνεται. Πολιτισμός σήμερα νομίζουμε ότι είναι η έλλειψη τριχών συνάνθρωποί μου, αλλά τελικά είναι η έλλειψη συμπλεγμάτων να δεις την πραγματική σου φύση, να την αποδεχτείς και να την συντηρήσεις. Μέχρι να δούμε τι θα γίνει, εμείς τα ζώα (!) θα αποκαλούμε υποτιμιτικά "ζώα" τα υπόλοιπα πραγματικά ζώα του ζωικού βασιλείου.
Και όποιος αναφιστεί πρώτος: οι τελευταίοι θύλακες των τριχών μας ή οι τελευταίοι θύλακες της λογικής μας.
Υ.Γ.: Αν δεν έχουμε τρίχες ρε παιδιά, πώς θα μας σηκώνονται όταν ακούμε κάτι τραγουδάρες σαν και αυτές παρακάτω...; Σκεφτείτε πρόβλημα που δημιουργούμε έτσι όπως πάμε!
Αργύρης Λούλαζης - Νίκος Στρατάκης
στο Σταυρό του Νότου
Αφιερωμένο το τραγούδι "Μανταρίνι"
σε όλους όσους πασχίζουν
να γίνουν όπως οι "Μανδαρίνοι"
Οδός Κυψέλης 56
Τότε ήμουν 20 χρονών.
Ζούσα επί χρόνια, 3 στενά πιο κάτω από αυτό το σπίτι.
Περνούσα έξω από αυτό το σπίτι σχεδόν καθημερινά.
Ούτε που γνώριζα για αυτό το σημείο.
Και υποτίθεται διάβαζα τότε...
Υποτίθεται είχα ανησυχίες τότε.
Έπρεπε να περάσουν άλλα 20 χρόνια για φτάσει το πνεύμα μου να περάσει απ' έξω.
Αναφέρομαι για το σπίτι του Κωνσταντίνου Κανάρη, του μπουρλοτιέρη!
Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε στην οδό Κυψέλης 56, στην περιοχή της Κυψέλης, όπου πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Και η Πλατεία Κυψέλης, είχε πάρει το όνομά του - δεν το γνώριζα όμως. Και το άγαλμά του ήταν και είναι στην Πλατεία - δεν το συνειδητοποιούσα τότε, καθώς το έβλεπα αλλά δεν μου γέμιζε το μάτι, αφού ήταν πάντα γεμισμένο με κουτσουλιές περιστεριών, σκονισμένο και με μια καφετί απόχρωση φθοράς που θολώνει το πάλαι ποτέ άσπρο μάρμαρο απ' το οποίο φτιάχθηκε. Και δεν διέφερε από τα υπόλοιπα αγαλματίδια που ήταν σκορπισμένα δεξιά και αριστερά. Τίποτα διακριτικό που να παραπέπει σε κάτι διαφορετικό...
Έπρεπε να διαβάσω τη βιογραφία και την ιστορία του Κανάρη για να συνειδητοποιήσω ότι (περ)πατούσα στα ίδια χώματα που πατούσε και εκείνος.
Ο Κανάρης είχει διατελέσει μάλιστα και 5 φορές Πρωθυπουργός του Ελληνικού Κράτους - ούτε αυτό το ήξερα. Δεν μου το είπε κανείς.
Δεν μου είπε κανείς αυτά και άλλα πολλά που θα έπρεπε να ξέρω από πολύ νωρίς, ειδικά όσον αφορά την Ιστορία της Ελλάδος.
Μια ιδέα του σπιτιού του Κανάρη πρόλαβε και αποτυπώθηκε πριν κατεδαφιστεί, σε κάποιες ελληνικές ταινίες που αναβλύζουν μυρωδικά άλλης εποχής (εδώ ένα εξαιρετικό οπτικοακουστικό υλικό).
Κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Κανάρη και το σπίτι του μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.
Με θλίβει αυτή η χώρα, που δεν τιμά όλους εκείνους τους γεννήτορές της.
Όλους εκείνους που δεν είχαν τίποτα και θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς τα πάντα.
Που έβαλαν παρακαταθήκη τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι να γκρεμίζουμε τα πάντα και να ξευτελίζουμε την Ιστορία μας.
Όλους εκείνους που γιγάντωσαν τη λέξη Ήρωας, για να την κακοποιούμε όλοι εμείς σήμερα και να την ποδοπατούμε με κάθε ευκαιρία.
Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ο Κανάρης ήταν ένας από τους ελάχιστους της Ελληνικής Επανάστασης που είχε και κάποια αναγνώριση. Που κατόρθωσε να χτίσει και ένα σπίτι να περάσει ήρεμα και ζεστά τα ύστερά του... Πόσοι άλλοι δεν έλαβαν μετά την απελευθέρωση παρά μόνο πίκρα, λοιδορία και ασέβεια...;
Αυτή η γαμημένη λέξη, η ΑΣΕΒΕΙΑ! Πόσο κακό έχει προκαλέσει στην Ελλάδα μας;
Και αυτή η Ελλάδα μας; Πόσο κακό έχει προκαλέσει με τη σειρά της αναπαράγοντας την ΑΣΕΒΕΙΑ;
(Krazeisen Karl Μολύβι σε χαρτί, 16,5 x 12 εκ. Εθνική Πινακοθήκη)
Σπουδαίο πράγμα η Ιστορία, φίλοι μου. Μακάρι να μαθαίνουμε όσα περισσότερα μπορούμε και να εμπνεόμαστε από τα ανδραγαθήματα Μεγάλων που κατορθώνουν να πυρπολούν τα σάπια και κοιμισμένα σωθικά μας...
35 χρόνια πριν ειπώθηκαν τα μετά...
Τη σημερινή εποχή ανατριχιάζει κανείς με όλα αυτά που μπορούν να κάνουν τα ρομπότ και η νέα τεχνολογία.
Αρκεί να ανατρέξει κανείς σε μερικά βίνετο (πατήστε πάνω στους αριθμούς που λειτουργούν ως σύνδεσμοι) και θα σοκαριστεί με αυτά που θα δει. Μερικά βίντεο εδώ:
Με ρωτάει η κόρη μου γιατί να μην μπορούμε να μάθουμε κάτι αμέσως, χωρίς να χρειάζεται κόπος, προσπάθεια και γενικά επίπονη διαδικασία, κάτι που είναι η μέχρι τώρα πεπατημένη από την πρώτη κιόλας εμφάνιση του ανθρώπινου νου στη Γη...
Γιατί δηλαδή να μην πατούσαμε ένα κουμπί και το μυαλό μας να μάθαινε αυτόματα, κάτι που φαίνεται ότι θα είναι η από εδώ και ύστερα φυσική πορεία του ανθρώπινου είδους, το οποίο όμως θα έχει μετατραπεί ή αντικατασταθεί πλήρως σε ρομποτικό είδος...
Εύλογο ερώτημα της κόρης μου. Και εγώ το έχω αναλογιστεί πολλάκις στη ζωή μου. Γιατί να μην μαθαίναμε με ένα κλικ ολόκληρη την Ιατρική ή ακόμα και ολόκληρη την Ιστορία ή και το πώς να παίζουμε μέσα σε μια νύχτα βιολί ή πιάνο ή πώς να κατασκευάσουμε αεροπλάνα, αυτοκίνητα κλπ;
Ας δούμε την μεγάλη απάντηση πρώτα κορούλα μου, δια στόματος και γραφή του μεγάλου Κορνήλιου Καστοριάδη κάπου τα 1989... που ελπίζω κάποια στιγμή στη ζωή σου να διαβάσεις, είτε εγώ υπάρχω δίπλα σου είτε όχι...:
«O πληθυσμός βυθίζεται στην ιδιώτευση, εγκαταλείποντας τον δημόσιο χώρο στις γραφειοκρατικές, διευθυντικές και χρηματιστικές ολιγαρχίες. Ενας νέος ανθρωπολογικός τύπος ατόμου αναδύεται, που καθορίζεται από την απληστία, την αποστέρηση, τον γενικευμένο κομφορμισμό (που στη σφαίρα του πολιτισμού αποκαλούν ωμά μετανεωτερικότητα). Ολα αυτά υλοποιούνται μέσα σε δομές βαρύτατες: την τρελή και δυνάμει θανατηφόρα πορεία μιας αυτονομημένης τεχνο-επιστήμης, τον καταναλωτικό, τηλεοπτικό και διαφημιστικό αυνανισμό, την εξατομίκευση της κοινωνίας, την ταχύτατη τεχνική και “ηθική” παλαίωση όλων των “προϊόντων”, ενός “πλούτου” που, αν κι αυξάνεται αδιάκοπα, λιώνει ανάμεσα στα δάχτυλα.
»Ο καπιταλισμός φαίνεται ότι επιτέλους κατόρθωσε να κατασκευάσει τον ανθρώπινο τύπο που του “αντιστοιχεί”: διαρκώς περισπασμένο, σε ζάπινγκ από τη μιαν “απόλαυση” στην άλλη, χωρίς μνήμη και χωρίς πρόταγμα, έτοιμο να ανταποκριθεί σε όλες τις προκλήσεις μιας οικονομικής μηχανής που όλο και περισσότερο καταστρέφει τη βιόσφαιρα του πλανήτη για να παραγάγει αυταπάτες αποκαλούμενες εμπορεύματα.
»Ομιλώ προφανώς για τις φιλελεύθερες και πλούσιες χώρες (το ένα έβδομο του παγκόσμιου πληθυσμού). Η εικόνα καθίσταται πολυπλοκότερη, αλλά όχι περισσότερο ειδυλλιακή, όταν θεωρήσουμε τον Τρίτο Κόσμο (που ως τώρα υιοθετεί από τη Δύση τα χειρότερα που αυτή παρήγαγε) ή ακόμα και τις Ανατολικές χώρες (όπου οι αξιοθαύμαστοι αγώνες για την ελευθερία που αναπτύσσονται τώρα [1989] δεν κατορθώνουν να αποκρυσταλλωθούν σε κανέναν καινούργιο στόχο – πράγμα πού ασφαλώς “εξηγείται” ιστορικά, αλλά δεν αλλάζει σε τίποτα τη διάγνωση. Να γίνει η Πολωνία ή η Ουγγαρία σαν την Πορτογαλία είναι ασφαλώς απείρως προτιμότερο από τη σημερινή κατάσταση, για τους Πολωνούς, για τους Ούγγρους και για όλους. Ουδείς όμως μπορεί να με υποχρεώσει να σκεφθώ ότι η Πορτογαλία – ή και οι Ηνωμένες Πολιτείες – αντιπροσωπεύουν την τελική μορφή της ανθρώπινης κοινωνίας).
»Αυτή η κατάσταση απειλείται ασφαλώς βαθύτατα από δύο τουλάχιστον παράγοντες. Ο πρώτος αφορά τις συνέπειες της σημερινής μορφής του καπιταλισμού για τη συνεχιζόμενη αναπαραγωγή του συστήματος. Τα άτομα που η τωρινή κοινωνία κατασκευάζει δεν μπορούν να την αναπαράγουν επί μακρόν· ή, για να το πούμε αλλιώς, αν τα πάντα πωλούνται, ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει. Το δεύτερο σχετίζεται με το οικολογικό όριο που το σύστημα θα συναντήσει αργά ή γρήγορα. Ο καπιταλιστικός “πλούτος” επιτεύχθηκε στην πραγματικότητα με αντίτιμο την καταστροφή, εφεξής μη αντιστρεπτή και επιταχυνόμενη, των πόρων της ανθρώπινης βιόσφαιρας πού συσσωρεύτηκαν επί τρία δισεκατομμύρια χρόνια.
»Ομως, αυτή η εσωτερική αντινομία κι αυτό το εξωτερικό όριο δεν “εγγυώνται” καθόλου μια “θετική” λύση. Με τους Δυτικούς πληθυσμούς να είναι αυτοί που είναι σήμερα, μια μεγάλη οικολογική καταστροφή θα οδηγούσε, το πιθανότερο, σε έναν νέου τύπου φασισμό παρά σε οτιδήποτε άλλο.
»Φθάνουμε έτσι στον γόρδιο δεσμό του πολιτικού ζητήματος σήμερα. Μια αυτόνομη κοινωνία δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί παρά μόνο με την αυτόνομη δραστηριότητα του συνόλου. Μια τέτοια δραστηριότητα προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι επενδύουν έντονα σε κάτι άλλο από τη δυνατότητα να αγοράσουν μια καινούργια έγχρωμη τηλεόραση. Βαθύτερα, προϋποθέτει ότι το πάθος για τη δημοκρατία και την ελευθερία, για τα κοινά, αντικαθιστά τον περισπασμό, τον κυνισμό, τον κομφορμισμό, τον αγώνα για την κατανάλωση. Ενί λόγω, προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, ότι το “οικονομικό” θα παύσει να αποτελεί την κυρίαρχη ή αποκλειστική αξία. Αυτό είναι, για να απαντήσω στον Φέχερ, το “τίμημα” για μια αλλαγή της κοινωνίας. Ας το πούμε ακόμα σαφέστερα: το τίμημα για την ελευθερία είναι η καταστροφή του οικονομικού ως κεντρικής και μάλιστα μοναδικής αξίας.
»Είναι τόσο υψηλό αυτό το τίμημα; Για μένα, ασφαλώς όχι. Προτιμώ χίλιες φορές να έχω έναν καινούργιο φίλο από ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Προτίμηση αναμφισβήτητα υποκειμενική. “Αντικειμενικά” όμως; Αφήνω ευχαρίστως στους πολιτικούς φιλοσόφους το έργο να “θεμελιώσουν” την (ψευδο-)κατανάλωση ως υπέρτατη αξία. Κάτι όμως σημαντικότερο. Αν τα πράγματα εξακολουθήσουν την παρούσα πορεία τους, αυτό το τίμημα θα πρέπει να πληρωθεί, έτσι κι αλλιώς. Ποιος μπορεί να πιστεύσει ότι η καταστροφή της Γης μπορεί να συνεχιστεί έναν ακόμα αιώνα με τον σημερινό ρυθμό; Ποιος δεν βλέπει ότι θα επιταχυνόταν ακόμα περισσότερο, αν οι πτωχές χώρες εκβιομηχανίζονταν; Και τι θα κάνει το καθεστώς, όταν δεν θα μπορεί να συγκρατήσει τους πληθυσμούς, παρέχοντάς τους διαρκώς διάφορα γκάτζετ;
»Αν η υπόλοιπη ανθρωπότητα πρέπει να βγει από την αφόρητη αθλιότητά της· και αν η ανθρωπότητα ολόκληρη θέλει να επιβιώσει πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη σ’ ένα steady and sustainable state [σε μια σταθερή και βιώσιμη κατάσταση], πρέπει να αποδεχθεί μια διαχείριση bonus pater familias των πόρων του πλανήτη, έναν ριζικό έλεγχο της τεχνολογίας και της παραγωγής, μια λιτή ζωή. Δεν έχω επαναλάβει προσφάτως τους υπολογισμούς, που άλλωστε θα έπασχαν από τεράστια περιθώρια αβεβαιότητας. Ομως, χονδρικά μπορούμε να πούμε: θα ήταν ήδη καλά, αν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε “απεριόριστα” σε όλους τους κατοίκους της Γης το “επίπεδο ζωής” των πλούσιων χωρών του 1929.
Αυτό μπορεί να επιβληθεί από ένα νεοφασιστικό καθεστώς· αλλά μπορεί και να γίνει ελεύθερα από την ανθρώπινη κοινότητα, οργανωμένη δημοκρατικά, που θα επένδυε σε άλλες σημασίες, θα καταργούσε τον τερατώδη ρόλο της οικονομίας ως σκοπού και θα την τοποθετούσε στην κανονική της θέση ως μέσου της ανθρώπινης ζωής. Ανεξάρτητα από ένα πλήθος άλλων προβληματισμών, σ’ αυτή την προοπτική, και ως στιγμή αυτής της ανατροπής αξιών, η ισότητα μισθών και εισοδημάτων φαίνεται ουσιώδης.
Είναι βέβαιον – το είδα και το είπα πριν από πολλούς άλλους – ότι αυτό δεν φαίνεται να αντιστοιχεί στις επιθυμίες των σημερινών ανθρώπων. Και όχι μόνον αυτό· πρέπει επίσης να πούμε ότι οι λαοί είναι ενεργά συνένοχοι της τρέχουσας εξέλιξης. Θα παραμείνουν έτσι εσαεί; Ποιος μπορεί να το πει; Ενα όμως είναι βέβαιον: ότι δεν θα αυξήσουμε τις πιθανότητες της ελευθερίας τρέχοντας πίσω απ’ ό,τι “φοριέται” και απ’ ό,τι “λέγεται”, ευνουχίζοντας αυτό που σκεπτόμαστε κι αυτό που θέλουμε. Την ανάγκη μας δεν την έχει αυτό που είναι, αλλά αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι».
Ο άνθρωπος τα είπε όλα, και μάλιστα 35 χρόνια πριν...
Και τώρα η σύντομη απάντηση, η δική μου, κορούλα μου...:
"Άκου παραδοσιακή μουσική - έχει τις απαντήσεις σε όλα σου τα ερωτήματα. Ενέχει τη Διαδρομή. Τη Μεγάλη Διαδρομή επιστροφής στο Σύμπαν. Αυτήν που πρέπει να βαδίσει κανείς μέχρι να "μάθει" όλα αυτά που αναζητά σε αυτήν την πλάση. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Δεν μετρά αν θα φτάσεις, μα αν θα ξεκινήσεις. Δεν μετρά ο προορισμός, μα το πέρασμα. Αν θα αφήσεις ο άνεμος να σου ανακατέψει τα μαλλιά, αν η αλμύρα της θάλασσας γδάρει το απαλό σου δέρμα, αν το χώμα και οι πέτρες γραντζουνίσουν τα γόνατά σου. Το ταξίδι είναι συναίσθημα. Είναι όνειρα. Αυτά δεν περνάνε σε τσιπάκια. Όσο καλύτερα και αν γίνουν (και θα γίνουν μιας και ο δρόμος άνοιξε κάπου το 1996) τα ρομπότ από τους ανθρώπους, πάντα κράτα τα συναισθήματα, τη χαρά της ανακάλυψης, τον ενθουσιασμό της πρώτης γνωριμίας, τον θαυμασμό του να σηκώνεσαι μετά από μια πτώση, το καθαρκτήριο μπάνιο του ιδρώτα σου μετά από μια υπερπροσπάθειά σου... Πάρε μια μελλοντική γεύση από το παρελθόν λοιπόν και στα 12 βίντεο των ρομπότ που μόλις είδες, αντιπαράβαλε άλλα 21 βίντεο
Και καλό ταξίδι!
Φιλί Ανάστασης ή Παγάνα του Θανάτου;
Το πολυπόθητο: το Φιλί.
Αυτό που πουλιέται και αγοράζεται σήμερα εξευτελιστικά χυδαία,
Αυτό σε κάποια άλλη εποχή, ήταν το ζητούμενο, ο σκοπός, το συλλογικό φαντασιακό, το απαύγασμα του πλατωνικού έρωτος...
Το Φιλί που μπορεί να σε πεθάνει, μα και να σε Αναστήσει...
Παρακολουθείστε σας παρακαλώ μαζί μου το σκηνικό που καταγράφεται από πολλές οπτικές στην τέχνη και τη φιλοσοφία:
ένας περιπλανώμενος (πραματευτής, στοχαστής ή διαβάτης, πάμπλουτος ή και πάμφτωχος) που ζητά να βρει το φιλί για να Αναστηθεί, κάποια στιγμή (νομίζει ότι) το βρίσκει, καθώς του το διαπραγματεύεται μια άλλη ψυχή -περίεργη και ολίγον σκοτεινή- αλλά την κρίσιμη στιγμή που είναι να δοθεί το πολυπόθητο και πανάκριβο φιλί, κάπως τότε παρεισφρέει ο Θάνατος και κάνει τη φωτεινή στιγμή να μοιάζει ζοφερή. Μα και τότε, κάπου αναγεννάται το Φως, κάπου διατηρείται η Ελπίδα ότι θα υπάρξει και συνέχεια... Ίσως πρέπει να συμβεί όπως στο παραμύθι, η Χιονάτη πρώτα να πεθάνει για να έρθει κατόπιν ο Πρίγκιπας της και να της δώσει το Φιλί μετά Θάνατον και με αυτόν τον τρόπο να την νεκραναστήσει...
Ίσως ο επόμενος πραματευτής, ίσως οι Έμποροι των Εθνών, ίσως οι Απανταχού Προδομένοι, να έχουν καλύτερη Τύχη και αντί για Χαμένη Αγάπη, να εισπράξουν το Πολυπόθητο...
Ίσως σε μια άλλη ζωή που πέρασε ανεπιστρεπτί, ίσως σε ετούτη τη ζωή που παραπαίει...
Όπως και να έχει, αξίζει από πάντα και για πάντα να αναζητά κανείς το Πολυπόθητο...
204 χρόνια και 2 ημέρες
Διαβάζω:
"Τα βλέφαρα όλα υγρά, τα μάτια φλογισμένα και τα στήθη, αλαφρωμένα από βάρος αβάσταχτο, ανασαίναν πλατειά στον παράδεισο του λυτρωμού. Σε κάθε συναπάντημά τους οι νέοι χαιρετούσαν οι μεν τους δε με την κραυγή:
- Ελευθερία ή Θάνατος!"
Βλέπω:
Σκέφτομαι:
Τα πιο πάνω λόγια, αναφέρονται στην αρχή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, 26η Φεβρουαρίου 1821, στο Ιάσιο της Βλαχίας (σημερινής Ρουμανίας) από τους πρώτους-πρώτους Έλληνες της Φιλικής Εταιρείας, που ύψωσαν κεφάλι και ζητούσαν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Ζητούσαν μια πατρίδα ελεύθερη, στηριγμένη στο σεβασμό και την αυτοδιάθεση.
Τα πιο πάνω σκηνικά στο συγκεκριμένο βίντεο, συμβαίνουν 204 χρόνια και 2 ημέρες μετά από εκείνη την αρχική διακύρηξη των Φιλικών, στη σημερινή "ελεύθερη" πατρίδα και αναφέρονται πάλι σε δακρυσμένα μάτια, φλογισμένα στήθη, ανάσες που σμίγουν και ζητούν λυτρωμό.
Αυτός ο λαός γαμώτο ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από ό,τι του δίνετε όλοι εσείς Μαυροκορδ(ον)άτοι σφιγγοκωλάριοι, κληρονόμοι όλων εκείνων που δίχασαν τον ελληνικό λαό, που διέλυσαν το μέλλον μας και αμαύρωσαν εκείνο το ένδοξο παρελθόν που μεσολάβησε όλα αυτά τα 204 χρόνια και 2 ημέρες...
Αυτός ο λαός γαμώτο ΑΞΙΖΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ από όλους εσάς που κληρονομικώ διαίω νομίζετε ότι η Ελλάδα σας ανήκει και την κάνετε ό,τι θέλετε...
Αυτός ο λαός γαμώτο Ό,ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, το λέει η ψυχή του. Και αυτό δεν μπορείτε να του το πάρετε. Δεν το του πήρε ο Τούρκος. Δεν του το πήρε ο Ιταλός. Δεν του το πήρε ο Γερμανός. Δεν του το πήρε ο Φράγκος. Δεν του το πήρε η διχόνοια και ο εμφύλιος. Δεν του το πήρε η θάλασσα η λεβεντοπνίχτρα, η φτώχεια η καταραμένη και οι λοιμοί ή οι καταποντισμοί.
Αυτός ο λαός βρέξει χιονίσει, αν θέλει, μπορεί να δηλώσει παρών και παρούσα και παρόν, στο σημερινό αλλά και στο διηνεκές παρόν!
Πολιτισμός και όχι πολιμιμητισμός!
Όταν κάποτε, ο ανθρώπινος πολιτισμός πάψει να γίνει πολυμιμητισμός που είναι σήμερα και γίνει καθαρή συνείδηση, αγάπη και ενδιαφέρον για κάθε έμψυχο και άψυχο που βρίσκεται τριγύρω, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα... Τότε θα μπορούμε να κοιτάμε προς το φως.
("bed time" by Gerard Carbonell)
