Σε μια επίσκεψη αστραπή στου βορρά τα μέρη, πριν λίγες μέρες, σε τόπους ενταφιασμένους ανάμεσα σε "ξανθά μαλλιά" (όπως έλεγε και η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα, αναφερόμενη στα στάχυα...), αφού πήρα μια βαθιά ανάσα σαν οξυγόνο απαραίτητη για τα σπλάγχνα μου, αντίκρυσα ανθρώπους - φίλους, με εμφανή του χρόνου τα περάσματα σμιλευμένα στο δέρμα τους σαν χαράγματα - σπαράγματα ονείρου...
Στραπατσαρίσματα κοινώς,
που αφορούν φυσικά το ευρύ κοινό,
καθώς πρόκειται για κάτι πολύ κοινό...
Πόσο πονάει να ακούω το κάτωθι τραγούδι...
Ο χρόνος αδυσώπητος.
Κακούργος.
Πανούργος.
Και το τραγούδι, αποκούμπι...
"Συβαρίτισσα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μίλτος Πασχαλίδης
Τι και αν προσπαθήσεις να ξαναστήσεις (αναστήσεις) το τραγούδι από την αρχή,
τα συναισθήματα από τη γέννα τους,
τα χάδια από τις άκρες των δακτύλων,
τα δάκρυα από των ματιών τις κόγχες,
τα μυρωδικά της σάρκας από τις φύτρες των μαλλιών ως τις τρυφερές λαγόνες...
Μάταια.
Ο χρόνος σε έχει προλάβει.
Και η κούραση από το βαρύ του πέρασμα, σε έχει προλάβει.
Έχει αφήσει τα αποτυπώματά της...
"Το τραγούδι απ' την αρχή"
Μουσική: Πάνος Μαλαχιάς
Ποίηση: Χαράλαμπος Χατζηνάκης
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου